Συνειρμός
Ένα δέντρο στις ρίζες του οποίου κάθομαι.
Κοιτάω πάνω και βλέπω τα κλαδιά σχεδόν γυμνά, χωρίς πολλή παρέα από φύλλα.
Τα φύλλα έκαναν κατάδυση στου ουρανού τη θάλλασα με στόχο τον βυθό της επιφάνειας.
Πιο πάνω και από αυτά τα κλαδιά, ο ουρανός, γη γεμάτη πρόβατα μικρά και μεγάλα, που όσο πασχίζουν να βοσκίσουν, ο βοσκός άνεμος τα κάνει και αλλάζουν σχήμα, και δεν μπορώ να καταλάβω αν τελικά πρόλαβαν να χορτάσουν και μεγάλωσαν, η τα έσφαξε και εξαφανίστηκαν.
Θα ήθελα να αρχίσουν τα πρόβατα να κλαίνε, μπας και τα φύλλα στο χώμα νοιώσουν έστω και λίγο τι πάει να πει θάλλασα, αλλά μάταια! Ο κακός ο ήλιος, σα λύκος έφεξε και τα έδιωξε μακριά.
Το βλέμμα μου συνεχίζει να ψάχνει για κάτι άλλο, πιο πέρα κι από τον ουρανό. Το μόνο που συναντάει μετά από αυτόν, είναι το ξύλο της κορνίζας.
Συνέρχομαι και ξανακοιτάω.
Δεν μου αρέσουν οι πίνακες. Ειδικά αυτός στο σαλόνι του σπιτιού μου. Ποτέ δεν μου άρεσαν, γι’αυτό και σταμάτησα να ζωγραφίζω. Ό,τι μπορείς να χωρέσεις σε ένα κομμάτι χαρτί ή καμβά ή έναν τοίχο. Μέχρι εκεί που η κορνίζα θα τα σταματήσει όλα απότομα, όσο απότομα κόβει ένα μαχαίρι το οτιδήποτε.
Ποτέ δεν θα μπορέσω να δώ την άλλη μεριά του δέντρου, μπας και υπάρχει κάτι άλλο. Ποτέ δεν θα μπορέσω να δώ τι υπήρχε πίσω από την πλάτη αυτού που ζωγράφισε τον πίνακα, μπας και το τοπίο ολοκληρωθεί.
Προτιμώ πλέον να γράφω αυτά που βλέπω, η ακόμη καλύτερα αυτά που ΔΕΝ βλέπω.
Τότε ίσως και να αποκτήσει νόημα ο συνειρμός…
