Μετά απο την επαναστατική κίνησή μου να δημοσιεύσω το "κατηγορώ" μου εναντίων των σελίδων γνωριμιών σε forum μιας απο αυτές, και αφού επιβεβαιώθηκα παίρνοντας τον πούλο (η επιβεβαίωση έγκειται πως σε καμμία περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την ελευθερία των απόψεών μας, ούτε για τη μοναξιά μας, μόνο για τα λεφτά τους, που τα βγάζουν απο μας), ήρθε η ώρα να διηγηθώ τα γεγονότα του Σαββατοκύριακου!
Ένα Σαββατοκύριακο αφιερωμένο στην κλονισμένη πίστη μου
Κατ'αρχήν πρέπει να μοιραστώ μαζί σας ένα-δυο πραγματάκια τα οποία θα κάνουν την ανάγνωση των όσων θα ακολουθήσουν πιο εύπεπτη.
Σημείωση πρώτη:
Ανέκαθεν είχα μια κλίση προς τη θρησκεία. Ο γεωγραφικός τόπος γέννησής μου, τράβηξε κλήρο και το χαρτάκι έγραφε "Χριστιανός Ορθόδοξος". Ο πατέρας που ήταν γιός ιερέα και μέσω σχετικών γνωριμιών βρήκε και πατρεύτηκε τη μητέρα μου. Συνεπώς, οι γονείς μου απο νωρίς προσπάθησαν να εμφυσήσουν στα παιδιά τους μια αμιγώς ελληνορθόδοξη αγωγή. Αλλά είμαι σίγουρος πως ακόμη κι αν δεν ήταν αυτή η θρησκεία μου, σίγουρα θα ασχολιόμουν αναζητώντας τη σχέση μεταξύ του (οποιουδήποτε) Θεού και των ανθρώπων.
Σημείωση δεύτερη:
Απο το 1999 και έπειτα (μέχρι πριν 6 περίπου μήνες) περνούσα μια βαθεία και έντονη και προβληματική περίοδο άρνησης στη ζωή μου. Εννοείται πως σε αυτό συνέβαλε το γεγονός πως ήμουν φανατικός χασικλής. Μπερδεμένες θεωρίες στο μυαλό μου βόλταραν συνεχώς και αδιαλείπτως, αντιδράσεις ακαταλαβίστικες στεναχωρούσαν τους ανθρώπους που με αγαπούν πραγματικά, και τέλοσπάντων ένα σωρό τέτοια. Τέλοσπάντων ελπίζω πως όλα αυτά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί...
Μια ακόμη σημείωση:
Με τρόπο περίεργο (δεν αναφέρω όλα τα περιστατικά, θα με πείτε μαλάκα και φλύαρο) άρχισα να συμμετέχω σε μερικές απο τις δραστηριότητες της Αρχιεπισκοπής Κρήτης. Πρώτα μερικές ομάδες συζήτησης, έπειτα μια μικρή θεατρική προσπάθεια, στη συνέχεια ραδιοφωνικές εκπομπές, απ'όλα έχει ο μπαξές! Βέβαια, πάντα προσπαθώ να κρατάω μια απόσταση απο όλα αυτά τα πράγματα γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να γίνω αυτό που κοροϊδεύω και απεχθάνομαι: ένας άνθρωπος χωρίς βούληση, χωρίς ελευθερία, ένας άνθρωπος που δεν αμφισβητεί και δεν ψάχνει το νόημα όσων ερεθισμάτων δέχεται.
Στο ζουμί τώρα:
Σάββατο απόγευμα είχε κανονιστεί να επισκεφθούμε τις Φυλακές Αλικαρνασσού. μερικά παιδιά απο την καλή τους διάθεση έφτιαξαν (έφτιαξαν, όχι αγόρασαν, το τονίζω αυτό) γλυκά και τα κρατούσαν, μερικά είχαν πάρει λουλούδια απο τα παρτέρια τους και τα είχαν μεταφέρει σε γλάστρες για να τα αφήσουν στη φυλακή, ενώ υπήρξαν και δύο που κρατούσαν κιθάρα και μαντολίνο αντίστοιχα :)
Συνοπτικά θα πώ μόνο πως και τραγουδήσαμε, και χορέψαμε και κεράσαμε τους κρατούμενους ό,τι κρατούσαμε, και μετά φύγαμε.
Γύρω στις 7 το απόγευμα ολοκληρώθηκε όλο αυτό το ευχάριστο γεγονός, και αφού διαλύθηκε το πλήθος, με τον Αρχιεπίσκοπο επισκεφθήκαμε ένα χωριό με το όνομα
Μάραθος οπου η τοπική εκκλησία πανηγύριζε για τους Άγιους Πάντες. Εσπερινός, και μετά δείπνο προς τιμήν του.
Παιδιά το τι έγινε στο κέντρο δεν περιγράφεται! (Παρένθεση: Εγώ κλασσικό φτωχαδάκι-τρακαδόρος-δεν ξέρω που τρώω τα λεφτά μου-πληρώνω νοίκι και 1700ε laptop, τον τελευταίο μήνα τρέφομαι αποκλειστικά με σάντουιτς και κρουασάν)
Στο τραπέζι πρωταγωνίστησαν με σειρά εμφάνισης:
Ντάκος
Φάβα
Χόρτα βραστά
Ξυνόγαλο
Χοχλιοί μπουμπουριστοί με ξύδι
Χωριάτικη σαλάτα
Αρνί βραστό
Πιλάφι (αυτό του γάμου, ξέρετε...)
Τηγανιτές πατάτες
Πανσέτες στα κάρβουνα.
Ψάρι στα κάρβουνα
Δείγμα της
φιλοξενίας και της
αγάπης προς τα τιμώμενα πρόσωπα, αυτά τα καλούδια θα μείνουν αξέχαστα!
Την επόμενη μέρα το πρωί, πάλι συνοδεύοντας τον Αρχιεπίσκοπο, επισκεφθήκαμε την εκκλησία των Αγίων Πάντων στο Πολύδροσο Γαζίου. Μια μικροσκοπική εκκλησία τοποθετημένη σε μια αυλή με πεύκα. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, το 1942 εκτελέστηκαν από τους Ναζί 62 άνθρωποι, Κρητικοί και μη, διότι αποπειράθηκαν να ανατινάξουν το Αεροδρόμιο του Ηρακλείου (στη μνήμη αυτών των ανθρώπων ονομάζεται μέχρι σήμερα η ομώνυμη λεωφόρος)
Εγώ δεν το ήξερα πως συμπίπτει το πανηγύρι της εκκλησίας με αυτή την επέτειο, και μέσα σε μία ώρα εμφανίστηκαν απο το πουθενά Δήμαρχοι, Βουλευταί (βουλευταί... βεβαίως βεβαίως..), η Νομάρχης, όλοι οι στρατοαφεντάδες, η Φιλαρμονική Ορχήστρα, στρατιωτικό άγημα, και της κακομοίρας ο κόσμος! Καλά όλα, τελείωσαν όλα, και ετοιμαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω.
Στο δρόμο της επιστροφής κάναμε μια παράκαμψη (μιας και υπήρχε ο ελεύθερος χρόνος) στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο, και προλάβαμε να επισκεφθούμε 2 συνανθρώπους. Την πρώτη περίπτωση δεν θα την αναφέρω (όχι πως δεν είναι σημαντική, αλλά μπροστά στην δεύτερη...)
θα πω μόνο πως ήταν στην Ψυχιατρική Μονάδα.
Η δεύτερη επίσκεψη ήταν στην Εντατική Μονάδα παίδων. Επισκεφθήκαμε τον μικρό Αντρέα, που είναι 6 χρονών και έχει καρκίνο στο κεφαλάκι του. Πρώτη φορά έζησα κάτι τέτοιο, πρώτη φορά αισθάνθηκα τόση
συμπόνοια και
αγάπη προς ένα
πρόσωπο. Όσοι ήμασταν στο θάλαμο εκείνη τη στιγμή, αμίλητοι και συγκινημένοι, απλά παρακολουθούσαμε τους γονείς τους με μια απίστευτη ψυχραιμία να μας διηγούνται πράγματα για τον Αντρέα. Και τότε συνέβη το εξής θαυμαστό, το οποίο αν δεν έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια δεν θα το πίστευα
(κάπου εδώ υπενθυμίζω πως προέρχομαι απο περίοδο έντονης αμφισβήτησης των οποιωνδήποτε σχετικών σεναρίων):
Τις τελευταίες 3 εβδομάδες ο Αντρέας είναι εγκεφαλικά νεκρός, και δεν ανταποκρίνεται σε κανένα απολύτως ερέθισμα, εκτός απο ένα. Το αριστερό του ποδαράκι "γαργαλιέται" κάθε φορά που ο πατέρας του περνάει έναν μικρό ξύλινο σταυρό κάτω απο την μικροσκοπική πατούσα του (τα συμπεράσματα δικά σας). Ξαναλέω πως δεν ανταποκρίνεται σε
κανένα απολύτως άλλο ερέθισμα.
Μεσημέριασε πια και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Άφησα την πραγματικά αξέχαστη παρέα που δημιουργήθηκε απο το περασμένο απόγευμα, και τράβηξα προς το σπίτι, με νου και καρδιά γεμάτη απο ανάμεικτα συναισθήματα, σκέψεις και ερωτήματα. Μέσα σε 24 ώρες είχα βιώσει απο την αβίαστη αγάπη και φιλοξενία, τις αμυδρές πατριωτικές σκέψεις, τον πόνο των γονέων, και την ανιδιοτέλεια ενός ανθρώπου που απλά, ανεξήγητα και μοναδικά, με τη στάση ζωής του και μόνο, σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος, όχι απαραίτητα Χριστιανός, αλλά άνθρωπος...
Φυλακές Αλικαρνασσού - Λίγο πριν
Πολύδροσο Γαζίου
Ένας απλός άνθρωπος.
Υ.Γ.: Αυτό το κείμενο σε καμμία περίπτωση δεν προσπάθησε να προπαγανδίσει υπέρ ή κατά οποιουδήποτε. Εξακολουθώ να πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε αυτό που ζούμε. Απλώς δεν μπορώ να παραβλέψω τον (μεγάλο ή μικρό) ρόλο που παίζει η πίστη μου στη ζωή μου.
Υ.Γ.: Jul μπήκε ο June!!! Καλό μήνα :D:D:D
Φυλακές Αλικαρνασσού - Λίγο πριν
Πολύδροσο Γαζίου
Ένας απλός άνθρωπος.