Άγνωστος 2

ΖΗΤΩ Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ. ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΓΙΑ ΟΛΑ .

Άγνωστος 1

Βρίσκομαι σε ένα bar στην οδό Χάνδακος.
Μπροστά μου ένας στόχος γεμάτος τρίχες χοίρου και 4 χρώματα. Μαύρο, άσπρο, πράσινο και κόκκινο. Οι φίλοι μου, με τα βελάκια στα χέρια, βάζουν στόχους. Στόχους που ούτε στα πιο τρελλά ονειρά τους θα προσπαθούσαν να επιτεύξουν. Το χέρι μου κινείται αυτόματα και η απουσία του πληκτρολογίου με γεμίζει ευτυχία.
Μετά απο τόσο καιρό, το να προσπαθήσω να γράψω με μελάνι σε χαρτί πάνω, μοιάζει με άθλο, και ως άλλος Ηρακλής τον φέρνω σε πέρας. Μένουν άλλοι 9. Όσες και οι μπύρες που έχω πιεί.
Δύο παρτίδες πριν και 5 μπύρες μετά, και ο στόχος μοιάζει με ελικοδρόμιο, κάθε βελάκι με βόμβα υδρογόνου-οξυγόνου, καρδιάς.
Γιατί να μην μπορούμε να σώσουμε έστω και έναν βρώμικο συνάνθρωπο, γιατί να μην μπορούμε να φάμε τις αυταπάτες μας όπως τρώμε τα ψέμματα που μας ταΐζει η τηλεόραση? Γιατί να μην μπορούμε να ερωτευτούμε με τον ίδιο ρυθμό που πίνουμε μπύρες, που αφήνουμε τις κλανιές μας. Γιατί, γιατί, γιατί...
Η Πόπη προσπαθεί να είναι όσο πιο συγκεκριμένη γίνεται. Ο Νίκος προσπαθεί να στείλει τα βελάκια στο κέντρο, η Άννα θέλει απλά να πετυχαίνει τα νούμερα που της λένε και η άλλη Άννα έχει δύο tattoos πάνω στο κορμί της, ένα piercing στο στόμα και ένα στη μύτη.
Πως να προλάβω να εξηγήσω αυτό που συμβαίνει σε γυναίκες και άντρες πριν κουραστεί το χέρι μου... Κυνηγάω την κούρασή μου. Λες και κάποιος αόρατος παίκτης με ελέγχει με το joystick του. Λες και είμαι ο στόχος, με τα βελάκια να καρφώνονται πάνω μου, θυμίζοντάς μου τι σημαίνει αλήθεια, όραμα και μπύρα.
Θα ήθελα για μια φορά στη ζωή μου να ξεκλειδώσω ό,τι μου'λαχε και να το μοιράσω στα 4.
Ένα κομμάτι σε μένα
Ένα κομμάτι στη μοναξιά.
Ένα κομμάτι στο στόχο που μάταια ματώνει καθώς υποδέχεται τις ανησυχίες αγνώστων πάνω του.
Και ένα κομμάτι στο κορμί όσων δέχτηκαν μια καυτή βελόνα και κάμποσα ml μελάνης να τους θυμίζει για πάντα αυτά που η στιγμή όρισε για την αγαλλίασή τους.
Μπύρα, φίλοι μου. Μπύρα...
"Ζύθος ευφραίνει καρδίαν."

Διαιρέτης

Κάνε φίλο να δεις καλό!

Και πάσης Ελλάδος που λένε...

Θα προσπαθήσω να ανταποδώσω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε το κειμενάκι του Νικόλα, στο ολοκαίνουριο blog του (δεύτερη απόπειρα). Επίσης σκεπτόμενος το ρητό "δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιός είσαι" δεν μπόρεσα να βρω καταλληλότερο άτομο για να με περιγράψω, απο τον προαναφερθέντα. Απο που να ξεκινήσω και που να τελειώσω

Νικόλας λοιπόν! Κατ'αρχήν αισθάνομαι την ιερή υποχρέωση, μιας και με έκανε ρόμπα στο blog του, να τον κάνω και γω λίγο ρόμπα, δείχνοντας σε σας, ώ χιλιάδες αναγνώστες, το πρόσωπό του:


Αυτός αγαπητοί αναγνώστες είναι ο Νικόλας. Καλύτερός μου φίλος τα τελευταία 3 χρόνια. Είμαι της άποψης πως στη ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να υπάρξει μόνο ένας φίλος, ο Νικόλας είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, που μπορεί να με ανεχτεί με τρόπο που δε με δυσαρεστεί.
Γνωριστήκαμε πριν απο 3 χρόνια περίπου, σε μια δύσκολη για την Ελλάδα εποχή :P (για μας εννοώ), υπο συνθήκες χαώδεις, συνθήκες πλήρους αναπροσαρμογής μας στα κοινωνικά δεδομένα που το καταναλωτικό θηρίο που ονομάζεται τηλεόραση, προσπαθεί να μας επιβάλλει.
Εκείνος δούλευε σε ενα νετ καφέ στο οποίο είχα αρχίσει να συχνάζω , και την περίοδο που παραιτήθηκε απο υπάλληλος, εγώ ζητούσα δουλειά στο ίδιο μαγαζί.
Σε αντίθεση με εκείνον, το πρώτο πράγμα που θυμάμαι απο τις αρχικές εκείνες συζητήσεις μας, ήταν ο τρόπος διεξαγωγής τους. Χαρακτηριστικά, στο νετ καφε εκείνο, τις πρώτες φορές που αρχίσαμε να βγαίνουμε απο το κέλυφός μας, όταν ο εκείνος μιλούσε, εγώ φορούσα τα ακουστικά του pc, με τη μουσική να παίζει δυνατά, και έκανα πως καταλαβαίνεα όσα λέει. Όταν ερχόταν η σειρά μου να μιλήσω, φορούσε εκείνος τα ακουστικά και συνεχιζόταν η κουβέντα κανονικότατα.
Σε αυτές τις πρώτες συζητήσεις είχα όλο το χρόνο να παρατηρήσω αυτή την ΕΛΕΕΙΝΗ και ΤΡΙΣΑΘΛΙΑ φάτσα, χωρίς να ακούω τις 7 φορές χειρότερες ΠΑΠΑΡΙΕΣ που έλεγε.

ΕΠΟΧΗ ΧΑΚ
Προσπερνώντας γρήγορα-γρήγορα τα σκηνικά με τη Βιβή (για να καταλάβετε τι εννοώ, pay a visit to his blog), περνάμε στην εποχή του ΧΑΚ, εποχή την οποία θυμάμαι και δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω. Θυμάστε που σας είπα πως παραιτήθηκε απο νετ καφέ στο οποίο έπιασα δουλειά εγω? Φεύγοντας απο κεί, έπιασε δουλειά στο προαναφερθέν νετ καφέ (ΧΑΚ) οπου ΕΒΓΑΖΕ ΤΗΣ ΠΟΥΤΑΝΑΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΚΛΕΒΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΚΗ. (loooooool). Στο μεταξυ εγώ έχασα τη δουλειά μου, και αναγκαστικά έχοντας αποκτήσει κόλλημα με το Internet και αφραγκίες πλέον, άραζα στο ΧΑΚ οπου ο Νικόλας ξηγιόταν free pc και τσάι με γεύση και επίδραση ;)
Αξέχαστα θα μου μείνουν τα σκηνικά στην ταράτσα ενός κτηρίου στο κέντρο της πόλης, οπου αράζαμε συχνά, καπνίζοντας και πίνοντας μπύρες, και ενίοτε τρώγοντας pizza Everest κερασμένη απο εκείνον, μιας και εγώ είπαμε, είχα αφραγκίες...


Έπειτα, ήρθε η εποχή που γνώρισα το Νικόλα στα παιδιά με τα οποία σπουδάζαμε μαζί στο Τ.Ε.Ι. Δυστυχώς τα σκηνικά που έπαιξαν εκείνη την περίοδο δεν μπορώ να τα περιγράψω μιας και είναι πάρα πολλά, με μικροεκδρομούλες, και πάρα πολλά βράδια μέσα σε καπνούς, σκοτάδια, και γλυκόζη...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη...

Η μοναδική απόδειξη οτι είμαι χαμμένος κυριολεκτικά στην κοσμάρα μου, ήρθε να μου παίξει 2 χαστούκια στα μούτρα πριν απο 2 ώρες.
Είμαι στο νετ καφε που συχνάζω, και ψάχνω κανα καλό blog να ξεκοκκαλίσω. Σε μια φάση, μεταξυ 2ης και 3ης μπύρας, συνειδητοποιώ οτι λείπει το κινητό μου. Ο μάγκας που το πήρε, το πήρε απο τη δεξιά τσέπη της ζακέτας μου, η οποία βρισκόταν κρεμασμένη στην πλάτη της καρέκλας μου. 2 τα περίεργα:
1. Το μαγαζί είχε πλήρότητα 100% που σημαίνει πως και οι 167 υπολογιστές που διαθέτει ήταν κατειλλημένοι, και υπήρχε και λαός στην υποδοχή που περίμενε να εξυπηρετηθεί. Κάθομαι στον όγδοο υπολογιστή στη σειρά, όπως μπαίνουμε στο μαγαζί. ΠΩΣ ΣΤΟ ΠΕΟΣ κατάφερε και πήρε το κινητό χωρίς να τον δει κανείς (πράγμα που φαντάζει λογικό, σε έναν τέτοιο χώρο) και το κυριότερο ΠΟΣΟ ΜΑΓΚΑΣ μπορεί να είναι το παληκάρι...
2. Παίρνω στον αριθμό που, και το σηκώνει την πρώτη φορά. Του λέω με περίσσεια ευγένεια αν γίνεται να βρεθούμε να μου δώσει το κινητό μου πίσω, γιατί προφανώς κάποιο λάθος θα έγινε. Το κινητό είναι δικό μου. Μου ανήκει, όπως λένε στο Βόρειο Πόλο. Δίνουμε ραντεβού σε κεντρικό σημείο, και πολύ απλά το παληκάρι δεν εμφανίζεται. Καλά μέχρι εδώ. Το χειρότερο έρχεται. Γιατί αν θέλει να κλέψει κάποιος ένα κινητό, δεν το κλείνει αμέσως? Μήπως να μου τελειώσει τις μονάδες πρώτα? 2 ΦΟΡΕΣ ΜΑΓΚΑΣ...

Στα αρχίδια μου το κινητό, και το εννοώ. Είναι η 2η φορά που χάνω λίστα με τηλέφωνα, που ξέρω πως δεν παίζει να βρω ούτε μια στο εκατομύριο... Και όσο το σκέφτομαι, τόσο χαίρομαι, γιατι και γω όταν ήμουν πιτσιρικάς, έπαιρνα απο την τσέπη του πατέρα μου κανα χιλιάρικο, για να πάω να παίξω Mortal Combat και όλα τα σχετικά μπιμπλίκια. Πάρτα τώρα Στελάκη στον κώλο. Μια χαρά!

Cafe Santan

Εδώ και καμμιά ωρίτσα απολαμβάνω τον καφέ μου. Μου έκανε παρέα η prozac αλλά δούλευε στις 5 το κακόμοιρο και την έκανε. Άτιμη σοκολάτα, είναι βαρύ το τίμημα... :P
Θυμήθηκα τις περσινές γιορτές, που δούλευα άγνωστος μεταξύ αγνώστων, σε ένα κλάμπ "ποιότητος Α". Όλοι περνούσαν καλά. Έπιναν, κάπνιζαν, ρουφούσαν κοκαΐνες και έδιναν τσιμπούκια στις τουαλέτες, και γω μάζευα τα πιωμένα, τα σπασμένα, τα φλόκια τους.
Πιό μόνος απο ποτέ, σε διαρκή αναζήτηση για το ποιός είμαι, που βρίσκομαι, αν υπάρχει κανείς που να με σκέφτεται, τι θα γινόταν αν έβγαζα ένα πιστόλι και φύτευα μια σφαίρα στο κεφάλι μου... Ωραίες οι περσυνές γιορτές!!!
Φέτος η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη. Το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει αρκετά. Δε δουλεύω πια νύχτα και δεν πνίγω τη μοναξιά μου σε ούζο λεμονάδα. Δεν προλαβαίνω δηλαδή...
Πήρα τη γάτα και μερικά ρούχα στο πατρικό μου σπίτι. Εκεί θα κάνω γιορτές. Όσο έδαφος έχασα πέρυσι βυθισμένος στης νύχτας τα κόλπα, τόσο σκοπεύω να κερδίσω φέτος. Κι ας εκκρεμούν προβλήματα οικογενειακά. Εδώ δεν τα λύσαμε 2 δεκαετίες, τώρα θα βρούμε την άκρη? Τέσπα, ο καθένας τραβάει το δρόμο του και αν τύχει και συναντηθούμε έχει καλώς. Το καλό με την όλη υπόθεση είναι πως ακόμη και τις γιορτές δεν υποκρινόμαστε τους χαρούμενους. Ή είμαστε ή δεν είμαστε. Και αυτό ισχύει ευτυχώς για όλο το χρόνο.
Πέρυσι τις Γιορτές, μια απο τις μέρες που δούλευα, ένας βοσκός έβγαζε το πιστόλι του στο μαγαζί, και πυροβολούσε (και αυτός και η μαλακισμένη η γκόμενά του)μέσα στο μαγαζί, σχεδόν κουφαίνοντας τον κολλητό.
Φέτος, μάλλον θα βοηθάω τη μάνα μου να φτιάξει καμμιά μυστηριακή σούπα, προσομοίωση του κόσμου, που απ'το τσουκάλι μοιράζεται στα πιάτα απο κάποιο αόρατο χέρι και τρώγεται με μπόλικό λεμονάκι συνήθως.

Όποτε ο αδερφός μου θέλει να μου σπάσει τα νεύρα, με φωνάζει "Καβάφη". Οτι πουλάω intellect στις γκόμενες και δεν ξέρω πότε να κόψω το "φιλικό". Ργώ κάθε φορά τον κοιτάζω απορημένος, βλέποντας πάντα τον ίδιο κάφρο (είναι λίγο, αλλα είναι ψυχή απίστευτη). Αλλά μάλλον έχει δίκιο. Δεν είναι λίγες οι φορές που νοιώθω οτι δεν είμαι της εποχής αυτής παιδί, ένα U.F.O. που πουλάει τρέλλα, ρομαντισμό και εμμονές σε τιμή ευκαιρίας, με το χάρτινο διαστημόπλοιό να βολτάρε ιπάνω σε ιστούς αράχνης. Μόνο που η αράχνη λείπει σε διακοπές στο Σείριο...
Αυτός κάνει κάτι πιο απλό. Όπως λέει "εγώ φίλε έχω μάθει να ξεχωρίζω τους ρόλους. Μέχρι εκεί που με παίρνει. Αν δε βρω ανταπόκριση την αφήνω τη φάση. Με το ζόρι παντρειά δε γίνεται. Δεν κάνω το φίλο με την ελπίδα κάποια στιγμή να αλλάξει γνώμη η γκόμενα. Αυτό το βλέπεις απο την ΑΡΧΗ. Μετά πάει, το'χασες."
Κάτι ξέρει. Εμένα καλύτερα απ'όλους.
Σαν τη φίλη μου τη Β. Κι αυτή με ήξερε καλύτερα απ'όλους και μόλις μου την έπεσε η καριόλα και δεν την πήδηξα, καπνός! Μην την είδατε. Γιατί? Διότι εκείνη είχε γκόμενο και εγώ τη στοιχειώδη νοημοσύνη να της πω "δε σε πηδάω γιατί είσαι 2 χρόνια με τον ΧΧΧ και δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του και να μου το κάνουν εμένα αυτό."
Τάδε έφη Καβάφης. Τάδε έφη Χυλοπιτίδης.
Αν μια γυναίκα δε μπορεί να χωρέσει σε έναν κόσμο χωρίς περιτύλιγμα, δεν της φταίω. Αν κυλιέσαι στα σκατά, πως να μυρίσει ο άλλος απέναντί σου το Chanel Νο5...

Αντε, Καλές Γιορτές!
Διαιρέτης

Είναι γάτα, όχι μαλακίες!

What the fuck are you looking at?

Τι είναι αυτό? Δε μοιάζει για Whiskas...






Φύγε απο δω!






Συγκάτοικος: Ήρθε η ώρα να μάθεις να παίζεις Playstation!






Σου μοιάζω να είμαι σε φάση για... Playstation?






Α, αυτός είναι ο σταυρός, κινεί τον παίκτη...






Α, και απο εδώ είναι κλωτσιές, μπουνιές και τα σχετικά... Με ποιό κάνει άμυνα?






I said, WHAT THE FUCK ARE YOU LOOKING AT?
Κανείς για Tekken 5...?






Αρκετά με το Tekken... Ύπνο τώρα...

Υ.Γ.: Και όχι τίποτα άλλο, σε λίγο θα μου ζητήσει να τη μάθω να παίζει και Warcraft. Όχι οτι έχω πρόβλημα, απλά δεν ξέρω πως θα τα πάει με το ποντίκι του υπολογιστή...

300 Trailer

Όσοι έχετε διαβάσει το κόμικ, θα δικαιολογήσετε την αγωνία και την προσμονή μου...

ΑΝΤΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ! (κυριολεκτικά και μεταφορικά...)

Το μουσικό περιλαίμιο

Περίμενα στη στάση να έρθει το λεωφορείο. Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένα σκυλί, καφέ, αδέσποτο. Με ένα κόκκινο περιλαίμιο να κρέμεται απο το λαιμό του, δηλώνοντας πως είναι θηλυκό και εμβολιασμένο απο το Δήμο (μπλε για τα αρσενικά).
Και εκεί που όλοι έδειχναν να το αγνοούν, μια κοπέλα σκύβει και αρχίζει να το χαϊδεύει. Έτσι όπως το χαϊδευε, άρχισε να προσπαθεί να του χαλαρώσει το περιλαίμιο. Δεν έβλεπε καλά όως, και έτσι όπως την είδα να παλεύει, άνοιξα το φλας του κινητού μου, και άρχισα να φωτίζω το λαιμό του σκύλου.
Τη ρώτησα "θέλεις να το βγάλεις ή απλά να το χαλαρώσεις?" Μου απάντησε: "Να το βγάλω."
"Και δε μου λες", την ξαναρωτάω, "το κάνεις για το σκύλο ή για σένα?"
"Και για τους δύο," κατέληξε...
Το λεωφορείο ήρθε και εκείνη δεν πρόλαβε να αποτελειώσει ό,τι άρχισε. Δεν την άφησε ο σκύλος. Προφανώς απογοητευμένη, ίσως και λίγο ικανοποιημένη που κατάφερε έστω και λίγο να χαλαρώσει το περιλαίμιο, με καληνύχτισε και έφυγε. Εγώ δεν πήρα το λεωφορείο. Προτίμησα να καπνίσω άλλο ένα τσιγάρο και να περιμένω τον κολλητό να σχολάσει.

(πάροδος μισής ώρας περίπου)

Κάθομαι στο προαύλιο του Τ.Ε.Ι. περιμένοντας τον κολλητό μου να σχολάσει. Ένα μαύρο σκυλί με πλησιάζει. Αν είχε περιλαίμιομ δεν θα του το έβγαζα. Ειδικά τώρα. Κι όμως, το σκυλί, χωρίς να το έχω ξαναδεί, μόλις του είπα "κάνε μου λίγη παρέα μέχρι να έρθει ο Νικόλας", κάθησε ακριβώς δίπλα μου και άρχισε να μου γλείφει τα χέρια.

Αφήνω την προηγούμενη ιστορία στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Κάνει κρύο και ο μόνος τρόπος να ζεσταθώ, και να περάσει η ώρα μέχρι να έρθει ο Νικόλας, είναι να γράψω τίποτα.
Στο μυαλό μου έρχεται ένα απο τα τελευταία σουξεδάκια το οποίο πάει κάπως έτσι:

"Κρίση
Με πιάνει κρίση.
Και δεν μπορεί ένας ολόκληρος στρατός
να με κρατήσει."

Σιγά ρε μεγάλε! Ποιός είσαι? Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης? Η Σάρα, μάνα του Τζον Κόνορ απο το Terminator 2 ? Ο πρώην συμβολαιογράφος-δικηγόρος του Κόμη Δράκουλα? Ο Σουλεϊμάν ο Πορθητής? Ο πούτσος μου ο ξενύχτης? Ποιός τελοσπάντων???
Άραξε λίγο... Κούλαρε... Να σου προτείνω εγώ μιά μικρή αλλαγή στο κομμάτι, που θα κάνει πάταγο? Επίτρεψέ μου...

Για τις βρωμερές μέρες:

"Βρύση,
Ανοίγω βρύση.
Και δεν μπορεί ένα ολόκληρο σιφώνι
τις βρωμιές ν'απορροφήσει."

Για τις σεξουαλικές μέρες:

"Χύσι,
Πετάω χύσι.
Κι άμα το στόμα σου φιλήσω
και πικρίλα εντοπίσω
θα το πιάσω με τη μία
οτι έχω αστοχήσει."

Για τους μαλάκες:

"Κλήση,
Μου κόψαν κλήση.
Δεν έχω βύσμα ο μαλάκας
κανα μπάτσο αλανιάρη
να τη σβήσει."

Για τα 16χρονα:

"Βίσση,
Αννούλα Βίσσηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη....."

και ούτω καθεξής...

Εμμονή

Ζω με την εμμονή οτι δεν πρόκειται να ξεφύγω απο αυτό που μόλις είπα...

Επιτέλους ένα μεθυσμένο post!!!

Κάθε Κυριακή δουλεύω μόνος μου, μιας και ο Ντίνος έχει ρεπό. Μια μέθοδος που ανακάλυψα και μέχρι τώρα πετυχαίνει, είναι να ονειρεύομαι ξύπνιος όσο δουλεύω, μπας και περάσει η ώρα ευχάριστα.
3 όνειρα είχα σήμερα. Το πρώτο είχε να κάνει με ένα παιδί που το λένε Σταύρο. Θέλω να του διδάξω εδώ και καιρό τι πάει να πει σεβασμός αλλα δεν ήξερα πως. Σήμερα ονειρεύτηκα τον τρόπο. Κουκουλοφόρος θα τον περιμένω μια μέρα να σχολάσει απο τη δουλειά του, και θα τον βάλω με τη βία στο μαύρο αγροτικό του φίλου μου του Μάνου, του βοσκού.
Θα του περάσω μια μαύρη σακούλα στο κεφάλι, να μην έχει ιδέα που πάει, και θα τον οδηγήσω καμμια εικοσαριά χιλιόμετρα έξω απο το Ηράκλειο. Εκεί, θα τον στήσω γονατιστό, και θα του δώσω να διαβάσει ένα χαρτί που θα λέει: "Εγώ ο Σταύρος ΧΧΧ πάσχω απο έλλιεψη σεβασμού προς τον συνάνθρωπο, και προς τον εαυτό μου. Αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης σεβασμού, θα είναι να χάσω τα μαλλιά μου στα επόμενα 5 λεπτά απο τώρα."
Τη στιγμή που θα διαβάζει το κείμενο αυτό, θα υπάρχει ένα κινητό τηλέφωνο ανοιχτό, το οποίο θα έχει καλέσει τον Τ. που επίσης πάσχει απο έλλειψη σεβασμού. Είμαι σίγουρος πως ο Τ. θα μπεί σε σοβαρές σκέψεις όσον αφορά τη συμπεριφορά του προς τους συνανθρώπους του.
Έπειτα, θα βάλω το Σταύρο να ρίξει ένα εικοσάπλευρο ζάρι 2 φορές. Το αποτέλεσμα θα αθροιστεί, και θα ισοδυναμεί με πόντους που θα λείψουν απο την αλογοουρά του.

Το επόμενο όνειρο που είδα στον ξύπνιο μου είχε να κάνει με την ΤσικνοΠέμπτη που μας έρχεται στο Ηράκλειο. Θα παραγγείλω απο το Internet μια μάσκα Βενετίας, και αφού ράψω τον κατάλληλο μανδύα, θα κυκλοφορήσω με τον κολλητό μου Ν. μοιράζοντας χάρτινα λουλούδια, και φλερτάροντας με άγνωστες περαστικές, θα οργανώσω ένα uber όργιο προς τιμήν της μοναξιάς μου. Και μόνο. Λεπτομέρεις δεν μπορώ να περιγράψω, είναι δύσκολο, και οι περιστάσεις ακατάλληλες.

Το τρίτο όνειρο που είδα στον ξύπνιο μου είχε να κάνει αποκλειστικά με τη διακόσμηση του δωματίου μου. Το δωμάτιό μου περιβάλλεται, απο το καθιστικό, απο την κουζίνα, και απο το δωμάτιο του συγκατοίκου. Θα τραβήξω λοιπόν φωτογραφίες τα υπόλοιπα δωμάτια, τοποθετώντας τη φωτογραφική μηχανή απο την πλευρά του τοίχου που συνορεύει στο δικό μου δωμάτιο. Έπειτα, θα τυπώσω τις φωτογραφίες στις διαστάσεις των τοίχων του δωματίου μου, και θα τις κολλήσω απο μέσα, σα να βάζω ταπετσαρία. Το αποτέλεσμα? Όταν μπαίνεις στο δωμάτιό μου, θα βλέπεις όλους τους υπόλοιπους χώρους του σπιτιού, σα να μην υπάρχει τοίχος. Δύσκολο να το περιγράψω, δύσκολο να το καταλάβετε αν δεν το δείτε. Αν βρω τα λεφτά πάντως, θα το κάνω δίσως δεύτερη σκέψη!

Αυτά τα λίγα προς το παρόν, μιας και η μπύρα μου κρατάει παρέα ακόμη και τώρα. Έχω τρελλή όρεξη να αρχίσω να κάνω σχόλια για ανθρώπους και καταστάσεις, αλλα δεν ξέρω αν πρέπει. Δεν ξέρω πια πότε σταματάει το κουτσομπολιό και αρχίζει η αυτοκριτική. Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα κάνω επειδή νοιώθω τόσο μόνος, ή απλά το διασκεδάζω με την αδυναμία κάποιων να κοιτάξουν τους εαυτούς τους στον καθρέφτη και να τους φτύσουν. Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να παραδεχτώ οτι είμαι ό,τι έχει απομείνει απο το Στέλιο του παρελθόντος, το Στέλιο που συνήθιζε να είναι αλλιώς, να μιλάει το ίδιο, να κερνάει αλήθειες και φόβους στον πρώτο τυχόντα.
Δεν θέλω πια να παριστάνω το φίλο ή τον εχθρό. Το μόνο που θέλω είναι έχω την ΑΝΕΣΗ να αντρέχω στον παλιό Στέλιο και να κάνω τις απαραίτητες συγκρίσεις.
Στ'αρχίδια μου οι τότε, στ'αρχίδια μου οι έπειτα. Με τις τώρα τι γίνεται? Ποιός ενδιαφέρεται? Ποιός είναι εδώ? Ποιός "σκαρφαλώνει" τον τοίχο που μου είπαν πως έχω χτίσει γύρω απ'το εγώ μου? Κουφάλες....

Κάθε τσιγάρο που χώνω στα σωθικά μου και μια μπουνιά. Μπουνιά στην ηρεμία που μάταια επιδιώκω. Κλωτσιά στο αλαβάστρινο κωλαράκι που με έπεισαν οτι διαθέτω :P
Και όχι τίποτα άλλο, πάει καιρός που κάποια το χούφτωσε...

Τελειώνω όχι επειδή το θέλω, αλλά επειδή νυστάζω. Θέλει το οχταωράκι της η επιδερμίδα μου... Μια μαντινάδα του παππού μου, που ήξερε να λέει αλήθειες.

"Καρδιά που πόνιε κι έγιανε,
δεν πρέπει να ποθάνει,
μόνο να φτάχνει γιατρικά,
κι άλλες καρδιές να γιάνει."

Φιλιά πολλά και να θυμάστε πως είμαστε αυτό που φοβόμαστε.

Κεφάλαιο 19

"Πως εκλπήρωσες τις στρατιωτικές σου υποχρεώσεις?"
"Στο στρατό, Τσάρλι. Δεν θα μας βγάλει πουθενά αυτό."
"Με τι ειδικότητα?"
"Ως γιατρός."
"Ψυχίατρος?"
"Όχι."
"Πόσο καιρό εξασκείς την ψυχιατρική?"
"Πέντε χρόνια."
"Έχεις φάει ποτέ τη γυναίκα σου?"
"Τι..." Τρομοκρατημένη, θυμωμένη παύση. "Δεν... δεν καταλαβαίνω το νόημα της φράσης."
"Θα το θέσω διαφορετικά, τότε. Έχεις εμπλακεί ποτε σε στοματικές γενετήσιες πρακτικές με τη γυναίκα σου?"
"Δε θα απαντήσω σε αυτό. Δεν έχεις το δικαίωμα."
"Έχω όλα τα δικαιώματα του κόσμου. Εσύ δεν έχεις κανένα. Απάντησέ μου αλλιώς θα πυροβολήσω κάποιοςν. Και να θυμάσαι, αν πεις ψέμματα, και σε πιάσω να λές ψέμματα, θα πυροβολήσω κάποιον." ¨Εχεις εμπλακεί ποτέ σε..."
"'Οχι."
"Πόσο καιρό εξασκείς την ψυχιατρική?"
"Πέντε χρόνια."
"Γιατί?"
"Για... Λοιπόν, επειδή με γεμίζει. Ως άνθρωπο."
"Είχε ποτέ η γυναίκα σου σχέσεις με άλλον άντρα?"
"Όχι."
"Πώς το ξέρεις?"
"Με αγαπάει."
"Σου έχει πάρει ποτέ η γυναίκα σου πίπα, Ντον?"
"Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις..."
"Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ!"
"Όχι, Τσάρλι, εγώ..."
"Έκανες ζαβολιά σε κανένα διαγώνισμα στο κολέγιο?"
Παύση. "Απολύτως όχι."
"Σε κανένα κουίζ?"
"Όχι."
Επιτέθηκα ξαφνικά. "Τότε πως μπορείς να λες οτι η γυναίκα σου δεν ενεπλάκη ποτέ σε στοματο-γενετήσιες σεξουαλικές πρακτικές μαζί σου?"
"Εγώ... Εγώ-ποτέ... Τσάρλι..."
"Πού έκανες τη βασική σου εκπαίδευση?"
"Φ-Φόρτ Μπένινγκ."
"Ποιά χρονιά?"
"Δεν θυμάμ..."
"Δώσε μου μια χρονιά αλλιώς θα πυροβολήσω κάποιον εδώ κάτω!"
"Χίλια-εννιακόσια-πενήντα-έξι."
"Ήσουν αγριάδα?"
"Εγώ... Εγώ δεν..."
"Ήσουν αγριάδα? Ήσουν σκυλόφατσα?"
"Ήμουν... Ήμουν αξιωματικός. Υπολοχ..."
"Δεν σε ρώτησα αυτό!" ούρλιαξα.
"Τσάρλι... Τσάρλι, για όνομα του Θεού, ηρέμησε..."
"Ποιά χρονιά εκπληρώθηκαν οι στρατιωτικές σου υποχρεώσεις?"
"Χι-Χίλια-εννιακόσια-εξήντα."
"Χρωστάς στην πατρίδα σου έξι χρόνια! Λες ψέμματα. Θα πυροβολήσω."
"Όχι!" φώναξει. "Εθνική Φρουρά! Ήμουν στη Φρουρά!"
"Ποιό ήταν το πατρικό όνομα της μητέρας σου?"
"Γκ-Γκ-Γκάβιν."
"Γιατί?"
"Για... Δεν καταλαβαίνω τι εν..."
"Γιατί ήταν το πατρικό της όνομα Γκάβιν?"
"Γιατι το όνομα του πατέρα της ήταν Γκάβιν. Τσάρλι..."
"Ποιά χρονιά έκανες τη βασική σου εκπαίδευση?"
"Χίλια-εννιακόσια-επ-έξι!"
"Λές ψέμματα. Σ'έπιασα, έτσι δεν είναι, Ντον?"
"Όχι!"
"Άρχισες να λες πενήντα-επτά."
"Μπερδεύτηκα."
"Θα πυροβολήσω κάποιον. Στα σωθικά νομίζω. Ναι."
"Τσάρλι, για τ'όνομα του Ιησού!"
"Φρόντισε να μην ξανασυμβεί. Ήσουν απ'αυτούς που γαβγίζουνε, έτσι δεν είναι? Στο Στρατό?"
"Ναι-όχι-ήμουν αξιωματικός."
"Ποιό ήταν το μεσαίο όνομα του πατέρα σου?"
"Τζ-Τζον. Τσαχ-Τσάρλι, σύνελθε. Μ-Μ-Μη..."
"Καταβρόχθισες ποτέ τη γυναίκα σου δικέ μου?"
"Όχι!"
"Λες ψέμματα. Είπες πως δεν ξέρεςι τι σημαίνει αυτό."
"Μου το εξήγησες!" Ανέπνεε με μικρά, γρήγορα γρυλίσματα. "Άσε με να φύγω. Τσάρλι, άσε με να φ..."
"Σε ποιό θρησκευτικό δόγμα ανήκεις?"
"Στους Μεθοδιστές"
"Στην Ομάδα Οργάνωσης?"
"Όχι."
"Πήγαινες στο Κατηχητικό?"
"Ναι."
"Ποιές είναι οι τρείς πρώτες λέξεις της Παλαιάς Διαθήκης?"
Παύση. "Εν αρχή ήν."
"Πρώτη γραμμή απο τον εικοστό τρίτο ψαλμό?"
"Ο... εμ... Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου."
"Και έφαγες πρώτη φορά τη γυναίκα σου το 1956?"
"Ναι-όχι... Τσάρλι, άσε με ήσυχο..."
"Βασική εκπαίδευση, ποιά χρονιά?"
"Χίλια-εννιακόσια-πενήντα-έξι!"
"Είπες πενήντα-επτά προηγουμένως!" ούρλιαξα. "Ορίστε! Θα τινάξω κάποιου το κεφάλι στον αέρα αμέσως τώρα!"
"Είπα πενήντα-έξι, μπάσταρδε!" Ουρλιάζοντας, με κομμένη την ανάσα, υστερικός.
"Τι συνέβη στον Ιωνά, Ντον?"
"Τον κατάπιε μια φάλαινα."
"Η Βίβλος λέει μεγάλο ψάρι, Ντον. Αυτό εννοούσες?"
"Ναι. Μεγάλο ψάρι. Ναι βέβαια." Αξιοθρήνητα περίεργα.
"Ποιος κατασκεύασε την κιβωτό?"
"Ο Νώε"
"Που έκανες τη βασική σου?"
"Στο Φόρτ Μπένινγκ." Με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Οικείο έδαφος. Άφηνε τον εαυτό του να χαλαρώσει.
"Έφαγες ποτέ τη γυναίκα σου?"
"Όχι."
"Τι?"
"Όχι!"
"Ποιό είναι το τελευταίο βιβλίο στην Καινή Διαθήκη? Ντον?"
"Οι Αποκαλύψεις."
"Βασικά, είναι σκέτα Αποκάλυψη. Στον Ενικό. Έτσι?"
"Έτσι, βέβαια, έτσι."
"Ποιός την έγραψε?"
"Ο Ιωάννης."
"Ποιό ήταν το μεσαίο όνομα του πατέρα σου?"
"Ιωάννης."
"Σου αποκάλυψε τίποτε ποτέ ο πατέρας σου, Ντον?"
Ένα παράξενο, ψηλό, κακαριστό γέλιο απο τον Ντον Γκρέις. Μερκά απο τα παιδιά ένιωσαν άβολα ακούγοντας τον ήχο αυτού του γέλιου.
"Εμ... όχι... Τσάρλι... δεν μπορώ να πω οτι το έκανε ποτέ."
"Ποιό ήταν το πατρικό όνομα της γυναίκας σου?"
"Γκάβιν."
"Θεωρείται ο Ιησούς ένας απο τους μάρτυρες?"
"Ν-Ναι..." Ήταν πολύ Μεθοδιστής για να είναι πραγματικά σίγουρος.
"Πως μαρτύρησε?"
"Με το σταυρό. Σταυρώθηκε."
"Τι ρώτησε ο Χριστός τον Θεό πάνω στο σταυρό?"
"<Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες?>"
"Ντον?"
"Ναι, Τσάρλι?"
"Τι είπες μόλις τώρα?"
"Είπα Θεέ μου, Θεέ μου γιατί..." Παύση. "Ω, όχι, Τσάρλι. Αυτό δεν είναι δίκαιο!"
"Έκανες μια ερώτηση."
"Με ξεγέλασες!"
"Μόλις σκότωσες κάποιον, Ντον. Λυπάμαι."
"Όχι!"

Πυροβόλησα με το πιστόλι στο πάτωμα. Όλη η τάξη, που άκουγε με έντονη, προσοχή, σαν υπνωτισμένη, μαζεύτηκε.
Πολλοί ούρλιαξαν. Ο "Χοιροστάσιο" λιποθύμησε πάλι, και χτύπησε το δάπεδο μ'ένα γεμάτο κρεάτινο γδούπο. Δεν ξέρω αν τον συνέλαβε το σύστημα ενδοεπικοινωνίας, αλλα πραγματικά δεν είχε σημασία.
Ο κύριος Γκρέις έκλαιγε. Με αναφιλητά, σαν παιδί.
"Ικανοποιητικό" είπα χωρίς να απευθύνομαι σε κανέναν συγκεκριμένα. "Πολύ ικανοποιητικό."
Τα πράγματα φαίνονταν να κυλάνε ωραία.
Τον άφησα να κλαίει για σχεδόν ένα λεπτό. Οι μπάτσοι είχαν αρχίσει να έρχονται προς το σχολείο μόλις άκουσαν τον πυροβολισμό, αλλα ο Τομ Ντένβερ, στοιχηματίζοντας ακόμη στον τρελογιατρό του, τους κράτησε πίσω, και έτσι αυτό ήταν εντάξει. Ο κύριος Γκρέις ακουγόταν σαν ένα μικρό παιδί, αβοήθητο, χωρίς ελπίδα. Τον είχα αναγκάσει να γαμήσει τον εαυτό του, με το δικό του μεγάλο εργαλείο, σαν εκείνες τις παράξενες εμπειρίες που διαβάζεις στο Penthouse forum.
Του είχα αφαιρέσει τη μάσκα του μάγου γιατρού και τον έκανα ανθρώπινο. ΑΛλα δεν του κρατούσα κακία. Το να σφάλλεις είναι μόνον ανθρώπινο, αλλα είναι ίδιον θεικό το να συγχωρείς. Το πιστεύω αυτό πραγματικά.

"Κύριε Γκρέις?" είπα τελικά.
"Θα βγω έξω τώρα" είπε. Και τότε με δακρύβρεχτη επαναστατικότητα: "Και δεν μπορείς να με σταματήσεις!"
"Εντάξει", είπα τρυφερά. "Το παιγνίδι τελείωσε, κύριε Γκρέις. Δεν παίζαμε στ'αλήθεια αυτή τη φορά. Κανένας δεν είναι νεκρός εδώ κάτω. Έριξα στο πάτωμα."
Σιωπή με αναπνοές. Μετά, κουρασμένα: "Πως μπορώ να σε πιστέψω, Τσάρλι?"
Γιατί θα είχε δημιουργηθεί πανικός.
Αντί να πω αυτό, έδειξα με το δάχτυλο. "Τεντ?"
"Είμαι ο Τεντ Τζόουνς, κύριε Γκρέις", είπε ο Τεντ μηχανικά.
"Ν-Ναι, Τεντ."
"Έριξε στο πάτωμα", είπε ο Τεντ με φωνή ρομπότ. "Όλοι είναι καλά." Μετα χαμογέλασε και άρχισε να μιλάει πάλι. Έστρεψα το πιστόλι προς το μέρος του, και έκλεισε αστραπιαία το στόμα του.
"Ευχαριστώ, Τεντ. Ευχαριστώ, αγόρι μου." Ο κύριος Γκρέις άρχισε πάλι να σιγοκλαίει. Μετά απο ό,τι βάρυνε σαν πολύς, πολύς χρόνος, έκλεισε το σύστημα ενδοεπικοινωνίας. Αρκετή ώρα μετά απ'αυτό, εθεάθη πάνω στο γρασίδι, πάλι, περπατώντας με το τουίντ σακάκι του με τα σουέντ μπαλώματα στους αγκώνες, το καραφλό κεφάλι του να γυαλίζει, τα μάγουλά του να γυαλίζουν. Περπατούσε αργά, σαν γέρος.
Ήταν απίστευτο πόσο πολύ μου άρεσε να τον βλέπω να περπατάει έτσι.


Απο το βιβλίο "Οργή".
Ένα απο τα βιβλία του Bachman.
1977


(sorry για το μέγεθος του ποστ, αλλα δεν γινόταν να μην γράψω όλο το κεφάλαιο...)

Κεφάλαιο 18

[...]

"Άσε μας να σε βοηθήσουμε Τσάρλι", έλεγε ο κύριος Γκρέις.
"Με το να σας αφήσω να με βοηθήσετε, θα βοηθούσα εσάς." Το είπα λες και η σκέψη μου είχε μόλις φανερωθεί.
"Δεν θέλω να το κάνω αυτό."
"Γιατί Τσάρλι?"
"Κύριε Γκρείς?"
"Ναι, Τσάρλι?"
"Την επόμενη φορά που θα μου κάνετε μια ερώτηση, θα σκοτώσω κάποιον εδω κάτω."

Μπορούσα να ακούσω τον κύριο Γκρέις να ανασαίνει, σα να του είχε μόλις αναγγείλει κάποιος πως ο γιός του έπεσε θύμα αυτοκινητικού. Ήταν ένας πολύ α-συνείδητος ήχος. Με έκανε να αισθάνομια πολύ ωραία.
Οι πάντες στην αίθουσα με κοίταζαν περίεργα. Ο Τέντ Τζόουνς σήκωσε αργά το κεφάλι του, σα να είχε μόλις ξυπνήσει. Μπορούσα να δω το, γνωστό σε μένα, σκοτεινό σύννεφο μίσους να καλύπτει το βλέμμα του. Τα μάτια της Άνν Λάσκι ήταν στρογγυλά και τρομαγμένα. Τα δάχτυλά της της Σύλβια Ράγκαν χόρευαν ένα αργό και ονειρικό μπαλέτο, καθώς έκαναν επιδρομή στο τσαντάκι της για άλλο ένα τσιγάρο. Και η Σάντρα Κρος με κοίταζε σοβαρά, σοβαρά σα να ήμουν γιατρός ή ιερέας.
Ο κύριος Γκρέις άρχισε να μιλάει.

"Πρόσεξε!" είπα απότομα. "Πριν πείς οτιδήποτε, πρόσεξε. Δεν παίζεις το δικό σου παιγνίδι πια. Κατάλαβέ το αυτό. Παίζεις το δικό μου. Δηλώσεις μόνο. Πρόσεξε πάρα πολύ. Μπορείς να είσαι πολύ προσεκτικός?"
Δεν είπε τίποτα για το παιγνίδι μου με τις λέξεις. Τότε είναι που άρχισα να πιστεύω πως τον έχω στο χέρι.
"Τσάρλι..." Αυτό ήταν σχεδόν μια παράκληση?
"Πολύ καλά. Νομίζεις πως θα μπορέσεις να κρατήσεις τη δουλειά σου μετά απ'αυτό, κύριε Γκρέις?"
"Τσάρλι, για τ'όνομα του Θεού..."
"Ακόμη καλύτερα."
"Άφησέ τους να φύγουν Τσάρλι. Σώσε τον εαυτό σου. Σε παρακαλώ."
"Μιλάς πολύ γρήγορα. Σύντομα θα σου ξεφύγει καμμία ερώτηση, κι αυτό θα είναι το τέλος για κάποιον."
"Τσάρλι..."
"Πώς εκπλήρωσες τις στρατιωτικές σου υποχρεώσεις?"
"Τι..." Ξαφνικό σφύριγμα αναπνοής, καθώς το έκοψε απότομα.
"Παραλίγο να σκοτώσεις κάποιον", είπα. "Πρόσεχε Ντον. Μπορώ να σε λέω Ντόν, δεν μπορώ? Βέβαια. Κατάλαβε την βαρύτητα αυτών των λέξεων, Ντον."
Πήγαινα κατά πάνω του.
Θα τον έσπαγα.
Εκείνο το δευτερόλεπτο μου φάνηκε ποτι ίσως μπορούσα να τους σπάσω όλους.

"Νομίζω οτι είναι καλύτερα να αποσυρθώ για την ώρα, Τσάρλι."
"Εάν φύγεις πριν σου πω οτι μπορείς, θα πυροβολήσω κάποιον. Αυτό που θα κάνεις είναι να κάτσεις εκεί και να απαντήσεις στις ερωτήσεις μου."
Η πρώτη εφιδρωμένη εκδήλωση απόγνωσης, τόσο καλά κρυμμένη όσο ο ιδρώτας απο τις μασχάλες στο χορό των πρωτοετών: "Πραγματικά δεν πρέπει να το κάνω, Τσάρλι. Δεν μπορώ να πάρω ευθύνη για..."
"Ευθύνη?" ούρλιαξα. "Θεέ μου, παίρνεις την υθύνη απο τότε που σε αμόλησαν απ'το κολλέγιο! Τώρα θέλεις να την κοπανήσεις, για πρώτη φορά που φαίνεται ο κώλος σου γυμνός! Αλλά εγώ οδηγάω, και, μα το Θεό, εσύ θα τραβήξεις την καρότσα! Αλλιώς θα κάνω ακριβώς αυτό που είπα. Μπήκες? Με καταλαβαίνεις?"
"Δεν θα παίξω ένα φτηνιάρικο παιγνίδι με ανθρώπινες ζωές, έτσι για γούστο, Τσάρλι."
"Συγχαρητήρια σ'εσένα", είπα. "Μόλις περιέγραψες τη σύγχρονη ψυχιατρική. Αυτός θά'πρεπε να είναι ο ορισμός στα σχολικά βιβλία, Ντον. Τώρα άκουσε προσεκτικά: θα κατουρήσεις απ'το παράθυρο, αν σου πω να το κάνεις. και ο Θεός να σε βοηθήσει, αν σε πιάσω να μου λες ψέμματα. Κι αυτό θα σκοτώσει κάποιον. Έτοιμος να ξεγυμνώσεις την ψυχή σου, Ντον? Είσαι στη γραμμή της εκκίνησης?"

Ήθελε να ρωτήσει αν το εννοώ πραγματικά, αλλα φοβόταν πως θα απαντήσω με το όπλο αντί με το στόμα μου. Ήθελε γρήγορα να απλώσει το χέρι του και να κλείσει την ενδοεπικοινωνία, αλλα ήξερε πως θα ακούσει την αντίχηση του πυροβολισμού στο άδειο κτήριο να στριφογυρίζει στο διάδρομο απο κάτω του, σαν μια μπάλα του μπόουλινγκ σε ένα μακρύ διάδρομο που οδηγεί στην κόλαση.

"Εντάξει", είπα. Ξεκούμπωσα τα μανικέτια στο πουκάμισό μου. Έξω, στο γρασίδι, οι μπάτσοι και ο Τομ Ντένβερ και ο κύριος Τζόνσον στέκονταν γύρω-γύρω ανήσυχοι, περιμένοντας την επιστροφή του ταύρου επιβήτορα με το τουίντ.
Διάβασε τα όνειρά μου Σίγκμουντ. Πιτσίλισέ τα με το σπέρμα των συμβόλων σου και κάν'τα να μεγαλώσουν. Δείξε μου πως είμαστε διαφορετικοί, ας πούμε, απο τα λυσσασμένα σκυλιά ή τις γερασμένες τίγρεις τις γεμάτες κακό αίμα. Δείξε μου τον άνθρωπο που κρύβεται ανάμεσα στις ρεύσεις μου.
Είχαν κάθε λόγο να αισθάνονται σίγουροι (αν και δεν έμοιαζαν σίγουροι). Με τη συμβολική έννοια, ο κύριος Γκρέις "Άνοιγε Νέους Δρόμου για το Δυτικό Κόσμο". Ταύρος επιβήτορας με πυξίδα.
Ο Νάτι Μάμπο ανέπνεε ακανόνιστα απο το μικρό κουτί με το πλέγμα πάνω απο το κεφάλι μου. Αναρωτήθηκα αν είχε πιάσει τίποτα καλές, γρήγορες κινήσεις ματιών τελευταία. Αναρωτήθηκα πως θα ήταν οι δικές του όταν θα'ρχόταν, επιτέλους, η νύχτα.

"Εντάξει, Ντον. Ας το βάλουμε μπροστά."


Συνεχίζεται

Απο το βιβλίο "Οργή".
Ένα απο τα βιβλία του Bachman.
1977

Θέατρο

Παίρνοντας αφορμή από το post της τριαντάρας, δεν μπορώ να μην πω ένα δυο λόγια,

Τελείως άσχετα με την παράσταση φυσικά.

Το μεγαλύτερο θέατρο είναι η ζωή, και η καλύτερη παράσταση που θα δούμε ποτέ, πάλι η ίδια η ζωή. Άλλοτε πρωταγωνιστές, άλλοτε κομπάρσοι, άλλοτε υποβολείς…

Και το κοινό που απελπισμένα περιμένουμε και περιμένει να μας χειροκροτήσει, πολύ.

Απλά κάνουμε το λάθος να μην το θυμόμαστε, και τις περισσότερες φορές να μην το ανταποδίδουμε.

Φτιασιδωνόμαστε όπως μόνο εμείς ξέρουμε, μιλάμε όπως θέλουν να ακούν κάποιοι και το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να φέρνουμε βόλτες γύρω από τον εαυτό μας, νομίζοντας πως εμείς ανατέλλουμε, και δύουμε κιόλα.

Το καλύτερο κομμάτι έρχεται όταν αναλαμβάνουμε ως θεατές πια, να δούμε την παράσταση κάποιου άλλου, είτε είναι δράμα είτε κωμωδία, και να κρίνουμε την κατάστασή του μεταξύ pop corn και Coca Cola.

Συνήθως σενάριο δεν υπάρχει, μιας και δεν παίζουμε σχεδόν ποτέ μόνοι μας.

Το σενάριο υποθετικά το γράφουμε με άλλους, προσπαθώντας να μην γεμίζουμε τις σελίδες με άσκοπους μονολόγους (καλή ώρα σαν αυτό).

Πολλές φορές όμως κάποιος από το θίασο πιστεύει πως η υποκριτική του υπερβαίνει τα στενά όρια ενός θιάσου, και παίζει σε πολλούς ταυτόχρονα. Κι αυτό ενοχλεί πολλές φορές. Αλλά αν αισθάνεται έτσι, κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα..