Δικό σου.

Συνάντησα μια γριούλα σήμερα, τσιγγάνα που μου ζήτησε να μου πεί τη μοίρα μου.
Τρία παιδιά θα κάνω και θα παντρευτώ μια γυναίκα, Νικολέττα θα τη λένε.
Που να ήξερε η κακομοίρα η γριούλα οτι οι γαμημένες οι γραμμές στα χέρια μου δεν είναι παρα μαχαιριές του χρόνου και του εαυτού μου.
Ποιό μέλλον και ποιές μαλακίες....
Είσαι εδώ.
Κοιτάς τα χέρια σου.
Και το μόνο που κάνεις είναι να σκέφτεσαι πώς να δέσεις τις πληγές στα χέρια σου.
Αντί να τις ανοίξεις διάπλατα, να κοιτάξεις μέσα και έπειτα να ρίξεις αλάτι.
Εσύ στέκεσαι και κοιτάς τα χέρια σου.
Ντρέπεσαι να σταθείς στον καθρέφτη και να κάνεις στον εαυτό σου
μια "ένεση πραγματικότητας" κοιτώντας τον.
Κινείσαι αδιάφορος στο πλήθος, μόνος.
Και μια συζήτηση φαντάζει αρχαιολογική ανακαλυψη.
Μια μέρα προτού πέσεις για ύπνο, άρχισε να σκέφτεσαι γιατί δε σε παίρνει ο ύπνος,
και πόσες φορές απο αυτές που κοιμάσαι, καταλαβαίνεις πότε σε επισκέπτεται ο Μορφέας.
Τότε θα καταλάβεις οτι οι στιγμές που το αντιλαμβάνεσαι πραγματικά, είναι όσες οι στιγμές που τολμάς να είσαι ο εαυτός σου.
Δειλούς και κοιμισμένους, με χέρια γεμάτα επιδέσμους, γέμισε ο τόπος.
Ανθρώπους ξύπνιους, με τα χέρια να στάζουν αίμα, και παρόλαυτά να συνεχίζουν να ρίχνουν αλάτι, τέτοιους ψάχνω.
Σαν μια φίλη μου κοντινή, που της οποίας η ζωή μοιάζει με τις αλυκές που το παράγουν.
Σε σένα είναι αφιερωμένο το κειμενάκι αγαπητή Μ.
Που νοιώθεις σα να μη ζεις, αλλα είσαι πιο ζωντανή απο όλους μας μαζί.
Γιατι ο πόνος σου χτυπάει την πόρτα κάθε μέρα, (στις 4-8 αν δεν κάνω λάθος).
Κουράγιο και να ξέρεις πως είμαι παρών.

Διαιρέτης-SpLiT-Στέλιος