Πιασμένος

Για μια γυναίκα. Τι άλλο! Εσείς φταίτε... :D

Πρωϊνό Ηράκλειο.

"Μοσχολίβανο, καρβουνάκι..." Η Δωροθέα

Ο τσαγκάρης.

Εδώ οι χοχλιοί, κι είναι και καλοίιιιιιιιιιιιι!

Μετρήστε τα, είναι σαράντα...

Η ευχή, το αφιέρωμα και η κούπα.

Σκηνή Πρώτη.

Κάθεσαι αναπαυτικά στην καρεκλίτσα σου. Πιάνεις το πακέτο με τα τσιγάρα, και λίγο νευρικά αφαιρείς εκείνο το ασημόχαρτο που έχει ανάγλυφη τη λέξη "Pull". Λες και αν δεν το έγραφε, εσύ θα "Push". Παίρνεις το τρίτο τσιγάρο απο τα αριστερά προς τα δεξιά, το γυρνάς ανάποδα και κάνεις μια ευχή. Έτσι δεν έλεγαν κάποτε? Πως άν γυρίσεις ανάποδα ένα τσιγάρο στο καινούριο πακέτο, κάνεις μια ευχή, και καπνίσεις όλα τα τσιγάρα εσύ, χωρίς να σου κάνουν τράκα ούτε ένα, η ευχή θα πραγματοποιηθεί? Έτσι λοιπόν. Είπαμε, το τρίτο απο τα αριστερά.

Και ποια είναι η ευχή?

"ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΥΣΤΗΣ ΤΡΑΚΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ."

Σκηνή Δεύτερη.

Κάθεσαι στον άνετο καναπέ του δωματίου 286, στο κτίριο Α'. Σου κάνει παρέα ο Αντώνης, που έχει της κακομοίρας το διάβασμα για την πτυχιακή του. Δεν έχεις τι να κάνεις και αρχίζεις να ξεφυλίζεις τα ΓΑΙΟΡΑΜΑ. Το μάτι σου πέφτει σε ένα τεύχος που έχει αφιώρωμα στην καφεΐνη. Απόσπασμα:
"Ο συνδιασμός καφέ και τσιγάρου είναι τόσο εθιστικός, διότι υπο την επίρροια της νικοτίνης, ο οργανισμός μεταβολίζει την καφεΐνη έως και 4 φορές ταχύτερα."
Στο νου σου έρχονται όλα εκείνα τα ατελείωτα καφεδάκια με φίλες, φίλους, στη δουλειά, με τους 4 τοίχους μόνη συντροφιά, αλλα επίσης όλες εκείνες οι ατελείωτες ξενέρες όταν είχες ξεμείνει απο ζάχαρη, και ακόμη χειρότερα απο καφέ. Ή ακόμη χειρότερα, απο τσιγάρα...

Σκηνή Τρίτη.
Αναμνηστική κούπα, δώρο του Νίκου σε κάποια απο τις γιορτές ή τα γενέθλιά μου. Με δήθεν χιουμοριστικό τρόπο, τυπωμένη πάνω μια κιτς παράσταση και η επική ατάκα έρχεται:
"Το τσιγάρο δεν είναι ο μόνος φίλος που καίγεται για σένα. Χρόνια πολλά!"
Μας υποχρέωσες κολλητέ. Αν σε είχα στην ίδια θέση και συχνότητα που έχω το τσιγάρο, θα ήμουν gay. Think about it. Το χειρότερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ...

Routina Turner

Αν μπορούσαμε να δώσουμε έναν ορισμό της ρουτίνας μέσα σε μια σχέση, ποιός θα ήταν αυτός?
Μήπως επαναλαμβανόμενες καταστάσεις στο χρονικό συνεχές? Ή μήπως διαφορετικές εντελώς καταστάσεις, σε εντελώς προκαθορισμένα χρονικά πλαίσια, και με επίσης προκαθορισμένες αντιδράσεις?
Σε όλα τα ζευγάρια υπάρχει η τάση, με την πάροδο του χρόνου να εφευρίσκουν (ή ανακαλύπτουν) τρόπους για να "σπάσουν" τη λεγόμενη ρουτίνα της σχέσης. Στο σεξουαλικό μέρος της υπόθεσης, φρέσκα φανταστικά σενάρια, έρχονται να βάλουν λίγο πιπέρι στις ήδη πεσμένες επιδόσεις και εμπειρίες του ζευγαριού.
Στις δραστηριότητες, οτιδήποτε μπορεί να εκληφθεί ώς "εκδρομούλα", μπορεί να αποτελέσει θέμα συζήτησης μέχρι εξαντλήσεώς του, ή μέχρι την επόμενη "εκδρομούλα".
Πολλά άλλα παραδείγματα έρχονται να εποδείξουν πως το "σπάσιμο" της ρουτίνας δεν είναι ουσιαστικά κάποια αλλαγή, αλλά ανακεφαλαίωση-επέκταση του ίδιου θέματος με παραλλαγές.
Κάνουμε sex παριστάνοντας τη νοσοκόμα και τον ασθενή, τη μπατσίνα και τον κατάδικο, τον ψαρά και τη ρέγγα, αλλα στην ουσία ψάχνουμε το πάθος που έχει χαθεί, μέσα απο κακοφτιαγμένα κοστούμια.
παρατηρούμε και σχοιάζουμε τα πάντα γύρω μας, ψάχνοντας απελπισμένα θέμα συζήτησης (μιας και τα δικά μας έχουν εξαντληθεί) και νομίζουμε πως έτσι επικοινωνούμε.

Άλλο πράγμα η αλλαγή και άλλο η έκπληξη (το αναπάντεχο).
Όσο το σκέφτομαι, τόσο πιο έντονα σχηματίζεται η εικόνα στο μυαλό μου πως για να έχεις μια μακροχρόνια σχέση, πρέπει να είσαι και λίγο υποκριτής, να κρατάς κάποιες αλήθειες για τη συνέχεια, για τις περιόδους "ξηρασίας" δηλαδή.
Ένα-ένα να αποκαλύπτεις τα κολλήματά σου, έτσι ώστε να έχει ο άλλος να "ανακαλύπτει" άγνωστες πτυχές του εαυτού σου.
Μέχρι να καταλήξετε 2 παντογνώστες, ο ένας του άλλου, με σαφή επιρροή του κεράτου πάνω σας.

Κάτω οι φωσκολικές σχεσάρες! Πάνω τα ειλικρινή προσωρινά ειδύλλια!!!

Ο βραδυνός :P:P:P

Stray Window

Απ'του ηλεκτρικού το κίτρινο πασχίζω να φτάσω στου Ήλιου το άσπρο.

Χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς φλας, αφήνω το φως να παίξει με το τζάμι και τα ντουλάπια...

Η θέα όμως όταν φτάνω στο παράθυρο δεν είναι αυτή που περίμενα. ΤΟ φως εδώ είναι μαύρο, φοράει κολλάρο, το ταΐζουν μία φορά το διήμερο, και πασχίζει με μιά καρέκλα σπασμένη και δεμένη πάνω του, να βολτάρει σε 3x3.

Υ.Γ.: Τα τελευταία posts είναι φαινομενικά απαισιόδοξα ή κυνικά. Ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη, αλλά όταν έχω τέτοιες εικόνες γύρω μου, στην καθημερινότητά μου, δεν μπορώ να τις αφήνω να περνάν απαρατήρητες. Θεωρείστε το σύμπτωση :)

Πρόωρη Άνοιξη

Τις φωτογραφίες αυτές τις τράβηξα την Κυριακή του Πάσχα, στο σπίτι του καλού φίλου Νίκου Χ.
Ζωντανοί πολιτισμένοι να σουβλίζουν το αρνί, ο τρελλός καιρός να σκοτώνει αυτό το πουλάκι απότομα (το ένα του πόδι είναι ακόμη γαντζωμένο στο κλαδί) και εμείς να γιορτάζουμε την... Ανάσταση.

Ειρωνία?

I love ftv...

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ:
Ακολουθεί φωτογραφικό spam-ντελίριο

Στο net cafe που δουλεύω τα βράδια, έχω την ευτυχία να βλέπω και "λίγο" FashionTV.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ένα απο τα βράδια, έτυχε να πέσει το μάτι μου πάνω σε μια κακάσχημη, πατσαβούρα και τρισάθλια, κοντή, χοντρή και τέλοσπάντων ΔΕ ΒΛΕΠΕΤΑΙ η κοπέλα.

Το όνομά της είναι Tanya Dziahileva, κοινώς Tanya D.

Περιττό να πω πως αν αυτή τη στιγμή εμφανιστεί μπροστά μου η "(βάλτε όποια γυναίκα θεωρείτε ιδανική)", χαλαρά τη γράφω εκεί που δεν πιάνει ink.

ΑΦΟΥ Η ΚΟΠΕΛΑ ΜΠΟΡΕΙ...

I LOVE FTV ! ! !

Όταν η Φόνισσα συνάντησε τον Shakespeare

"Λίγο πριν σου δώσω τη δόση
ιστορία θα πω για εκείνη τη δόση.
Σίγουρα είναι σκοτεινή πριν νυχτώσει
φονική θ'ακουστεί, σαν φαλτσέτας την κόψη.

Στων παχιών σκεπασμάτων τη στρώση
ασυναίσθητα είχε πλακώσει
το βλαστάρι η μάνα είχε σκοτώσει
και στο τίποτα το είχε παραδώσει.

Με σκοπό το εγώ μην προδώσει
εφαντάσθη επιμελώς να διαδώσει
πως το τέκνο της είχε φιμώσει
ευλογιά που ο Θεός του είχε κληρώσει.

Πυρετός, αίμα, βήχας και πύο
και η μέρα χωρισμένη στα δύο,
το πρωί στους γιατρούς και το βράδυ ωδείο,
το ψέμα ένα πέος κι η αλήθεια αιδοίο.

Οι γιατροί διαπιστώσεις εκάναν
που ξηλώναν απ'την γύμνια τη μάνα
και για φόνο εδικάσθη ερήμην
γι'αυτό τώρα και κείται στην κλίνη.

Η ποινή σου είναι θάνατος ξέρεις.
Δεν μας νοιάζει το αν υποφέρεις.
Το κορμί σου θα παγώσ' η βελόνα,
τελευταία θα βγείς στης ζωής τον αγώνα.

Ό,τι είχα να σου πω για την πτώση
θα τελειώσει με του εμβόλου την ώση
κι αν τυχόν και το αίμα σου παγώσει,
την αυλαία που πέφτει θα έχεις βιώσει."

Πριν καλέσει ο γιατρός τή Θανή
της γυναίκα το σώμα να σβήσει,
το κρεβάτι εσείσθη πολύ
απ'το ουρλιαχτό που εκείνη είχε αφήσει:

"Τι σε κάνει γιατρέ να θαρρείς
πως με νοιάζει αν σας νοιάζει τι νοιώθω.
Τον αντίχειρα σπρώξε, μπορείς!
το φαρμάκι αναμένω με πόθο.

Για φονιά με περάσατ'ευθύς
και αυτού την ποινή θα εκτοίσω
μα το ψέμα είναι εκείνο, εαυτός ο θρασύς,
που την Κόλαση ορίσαν για μέρος να ζήσω.

Κι αν ο Τρόμος χαϊδεύει του μυαλού μου τα αυλάκια
δίνει μόνο ενα λόγο στο μυαλό να χαθεί.
Στης ψυχής μου τον πόνο μιά και μόνο τροφή
πως στην Κόλαση πάντα δεν θα υπάρχουν παιδάκια."

Με τα λόγια αυτά, η Σιωπή βρήκε χώρο
στο κρεβάτι του φόνου σκίζει ωμφάλιο λώρο.
Το παιδί Της το νόθο, τους παρόντες ταράζει
και στις φλέβες τους Δίλλημα ματωμένο φωλιάζει:

"Να ζει κανείς ή να μη ζει?"

Η επιστροφή του ασώτου παιδιού.

Οι μέρες της αγωνίας τελείωσαν.
Επιτέλους σταμάτησα να δουλεύω σε εκείνο το ηλεκτροφωτισμένο υπόγειο. Βγήκα πάλι στο φως (που λέει ο λόγος, γιατί δουλεύω βραδυνός). Πλεόν πατάω στην επιφάνεια της Γης. Τέρμα η αγκαλιά του φλοιού της.
Έπιασα δουλειά βραδυνός σε ένα net cafe, πάλι στο Κέντρο της πόλης. Ευτυχώς δηλαδή.
Υπάρχει και πιθανότητα να μετρήσει η δουλειά αυτή σαν πρακτική για το Ι.Ε.Κ.
Μακάρι να πάνε όλα καλά.
Το ζουμί είναι πως απο απόψε θα έχω πολύ χρόνο, και πολλούς υπολογιστές στη διάθεσή μου,
οπότε θα ξεκινήσω πάλι να γράφω, κάτι που είχα σταματήσει να κάνω, μιας και το υπόγειο μου είχε καταστρέψει τη φαντασία.

Ελπίζω να έχει μείνει κανείς εκεί έξω, για να μου κάνει παρέα που και που.
Ι'Μ BACK
Στέλιος

Tribute to Mauritz Escher

Χθες είχα ρεπό, και αποφάσισα να ασχοληθώ με το περιβόητο Windows Movie Maker 2...
Ιδού το αποτέλεσμα

Have fun!

(Ενημερωτικά το τραγούδι που ακούγεται λέγεται Kemuri, απο τον dj Shadow)