Όταν η Φόνισσα συνάντησε τον Shakespeare

"Λίγο πριν σου δώσω τη δόση
ιστορία θα πω για εκείνη τη δόση.
Σίγουρα είναι σκοτεινή πριν νυχτώσει
φονική θ'ακουστεί, σαν φαλτσέτας την κόψη.

Στων παχιών σκεπασμάτων τη στρώση
ασυναίσθητα είχε πλακώσει
το βλαστάρι η μάνα είχε σκοτώσει
και στο τίποτα το είχε παραδώσει.

Με σκοπό το εγώ μην προδώσει
εφαντάσθη επιμελώς να διαδώσει
πως το τέκνο της είχε φιμώσει
ευλογιά που ο Θεός του είχε κληρώσει.

Πυρετός, αίμα, βήχας και πύο
και η μέρα χωρισμένη στα δύο,
το πρωί στους γιατρούς και το βράδυ ωδείο,
το ψέμα ένα πέος κι η αλήθεια αιδοίο.

Οι γιατροί διαπιστώσεις εκάναν
που ξηλώναν απ'την γύμνια τη μάνα
και για φόνο εδικάσθη ερήμην
γι'αυτό τώρα και κείται στην κλίνη.

Η ποινή σου είναι θάνατος ξέρεις.
Δεν μας νοιάζει το αν υποφέρεις.
Το κορμί σου θα παγώσ' η βελόνα,
τελευταία θα βγείς στης ζωής τον αγώνα.

Ό,τι είχα να σου πω για την πτώση
θα τελειώσει με του εμβόλου την ώση
κι αν τυχόν και το αίμα σου παγώσει,
την αυλαία που πέφτει θα έχεις βιώσει."

Πριν καλέσει ο γιατρός τή Θανή
της γυναίκα το σώμα να σβήσει,
το κρεβάτι εσείσθη πολύ
απ'το ουρλιαχτό που εκείνη είχε αφήσει:

"Τι σε κάνει γιατρέ να θαρρείς
πως με νοιάζει αν σας νοιάζει τι νοιώθω.
Τον αντίχειρα σπρώξε, μπορείς!
το φαρμάκι αναμένω με πόθο.

Για φονιά με περάσατ'ευθύς
και αυτού την ποινή θα εκτοίσω
μα το ψέμα είναι εκείνο, εαυτός ο θρασύς,
που την Κόλαση ορίσαν για μέρος να ζήσω.

Κι αν ο Τρόμος χαϊδεύει του μυαλού μου τα αυλάκια
δίνει μόνο ενα λόγο στο μυαλό να χαθεί.
Στης ψυχής μου τον πόνο μιά και μόνο τροφή
πως στην Κόλαση πάντα δεν θα υπάρχουν παιδάκια."

Με τα λόγια αυτά, η Σιωπή βρήκε χώρο
στο κρεβάτι του φόνου σκίζει ωμφάλιο λώρο.
Το παιδί Της το νόθο, τους παρόντες ταράζει
και στις φλέβες τους Δίλλημα ματωμένο φωλιάζει:

"Να ζει κανείς ή να μη ζει?"