Καφενείο είμαστε ούτως ή άλλως...

Edit: Το συγκεκριμένο κείμενο θεωρήθηκε σωστό να διαγραφεί απο τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα. Υποθέτω πως ήταν αντίθετο με τους όρους χρήσης του forum. Υποθέτω πως μια δικαιολογία είναι η δυσφήμιση της ιστοσελίδας.

(Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα στο forum γνωστής ιστοσελίδας. Ήμουν μεθυσμένος όταν το έγραψα, οπότε το πιθανότερο να εκφράζει τις πραγματικές μου απόψεις. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που δεν γράφω πλέον πολύ. Εκτός απο το οτι είμαι καλά :)




Καλημέρα σε όλους εσάς που βρίσκετε σε αυτό το μέρος το νόημα της ύπαρξής σας! Ελπίζω οι απόψεις που θα ακουστούν παρακάτω να γίνουν σεβαστές απο όλους, μιας και μέχρι τώρα έχω σεβαστεί τις απόψεις όλων όσων συμμετέχουν στην ενότητα "Συζητήσεις", είτε με το να μην απαντάω καθόλου στα δημοσιευμένα κείμενα, είτε με το να μην επισκέπτομαι καθόλου αυτή την ιστοσελίδα, το όνομα της οποίας χαρακτηρίζει πλήρως και 100% αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Zoo... Ένας απέραντος ζωολογικός κήπος...

Ποιός είμαι
Έχω υπάρξει ενεργό μέλος διάφορων διαδικτυακών κοινοτήτων απο το 2000 και το μόνο που έχω να διαπιστώσω είναι πως όσο περισσότερο νομίζεις πως συμμετέχεις τόσο περισσότερο απομονώνεσαι απο την κοινωνία, γίνεσαι όλο και μεγαλύτερος εγωιστής!

Κατ'αρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσω ένα-δυο πράγματα που θεωρώ δεδομένα, προκειμένου να στηρίξω τα επιχειρήματά μου:
1) Ο μέσος όρος ηλικίας των μελών αυτής της κοινότητας είναι τα 30 χρόνια. Αν πω λιγότερα θα με κατηγορήσουν τα παιδιά απο το Joy, αν πω περισσότερα θα με κατηγορήσουν οι 40ρηδες και 50ρηδες που επιμελώς κρύβονται πίσω απο τα pixels αυτής της σελίδας..
2) Τα 3 απο τα τελευταία 5 χρόνια της ζωής μου εργάζομαι ως υπάλληλος σε Internet Cafe. Αν υπολογίσετε πάνω-κάτω τις ώρες που έχω περάσει στο Διαδίκτυο, μπορείτε να φανταστείτε με πόσο κόσμο έχω συναναστραφεί... Στις απόψεις μου αντικατοπτρίζονται όλα αυτά που μπορεί να έχουν δει τα μάτια μου και έχουν ακούσει τα αυτιά μου αυτά τα 3 χρόνια..

Οι απόψεις μου
Ειλικρινά ποιός απο εδώ πιστεύει πως το καλύτερο που έχει να κάνει στην ηλικία του είναι να περνάει τον καιρό του μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του, φτιάχνοντας προσωπικούς χώρους, παίζοντας παιγνίδια, ψάχνοντας ταίρι, κάνοντας chat, πληρώνοντας χρήματα για να γίνει μέλος!
Zoo λοιπόν, και κάθε οθόνη και ένα κλουβί. Με μια διαφορά, πως σοτυς πραγματικούς ζωολογικούς κήπους οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να περιδιαβαίνουν στα υπόλοιπα κλουβιά, ενώ εδώ όλοι είμαστε εκθέματα και επισκέπτες ταυτόχρονα.
Σπαταλάμε υπερπολύτιμό χρόνο παριστάνοντας κάτι που δεν είμαστε, κυνηγώντας κάτι το οποίο σπάνια φτάνουμε, δημιουργώντας ένα πλαστό πρόσωπο που ζει και αναπνέει μόνο όταν είναι ανοικτός ο υπολογιστής μας.
Και ο πραγματικός άνθρωπος, αυτός που κρύβεται πίσω απο τον χρήστη? Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, μπορεί να είναι ο κανένας, το τίποτα.
Προσπαθούμαστε να αποδείξουμε σε άλλους κάτι το οποίο δεν μας αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα, είμαστε λυπημένοι μας δίνεται η δυνατότητα να υποκρινόμαστε πως δεν τρέχει τίποτα, πληγώνουμε τους δικούς μας ανθρώπους πολύ εύκολα, αλλά δεν διαννοούμαστε να παρεξηγηθούμε με κάποιον που είναι τόσα χιλιόμετρα μακρυά μας.
Είναι δυνατόν να κάνουμε πλούσιους κάποιους άλλους που αποφάσισαν να βγάλουν κέρδος απο τη δική μας μοναξιά? Και τι μετά? Να μείνουμε εμείς στο μηδεν, κενοί, και αυτοί να θησαυρίζουν?
Τίποτα, ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ που παρέχεται σε αυτήν την κοινότητα δεν υπάρχει σαν εναλλακτική λύση που απλά δεν θα υπήρχε στην πραγματικότητα (ας βάλουμε σε μιαν άκρη για λίγο τα παιγνίδια, αποτελούν εξαίρεση ορισμένα απο αυτά).
Τι απο αυτά που κάνουμε σε μια διαδικτυακή κοινότητα δεν μπορούμε να τα κάνουμε στην πραγματική μας ζωή? Γνωρίζω πως υπάρχουν και αρκετά θετικά στοιχεία, αλλά η γοητεία του πραγματικού χρόνου δεν θα πρέπει να τα ισοπεδώνει όλα στο διάβα της.
Βάλτε στο μυαλό σας πως ανα πάσα στιγμή, αν κάποιος βρεί το άλλο του μισό, πολύ άνετα θα ελλατώσει απο τη ζωή του (αν όχι θα κόψει εντελώς) την δραστηριότητα του σε σχετικού είδους κοινότητες.

Σκεφτείτε πόσα πράγματα σας αρέσει να κάνετε και τελικά δεν τα κάνετε γιατί πιστεύετε πως είτε δεν προλαβαίνετε (αν διαβάζετε αυτό το post σίγουρα προλαβαίνετε), είτε είναι πλέον αργά, είτε για χίλιους δυο λόγους!
Ώρα να ξεκολλάμε! Δεν είναι όλα ανώδυνα! Δεν είναι όμως και τα πάντα δύσκολα!
Κοιτάξτε γύρω σας. Βρείτε τη χαμμένη τρέλλα σας! Προσπαθήστε να διακρίνετε όλους όσους απεγνωσμένα ψάχνουν για κάποιον άνθρωπο (ζωντανό, όχι αυτά που γράφει στη οθόνη) για να τους μιλήσει, να τους αγγίξει, να τους βγάλει απο το ψηφιακό κλουβί που όλοι εσείς εν αγνοία σας τους βάλατε!

Υ.Γ.: Θα μπορούσα (και ίσως το κάνω στο μέλλον) να γράψω κι άλλα πράγματα, πιο ευχάριστα, αλλά η αλήθεια δεν είναι πάντα όμορφη! Η ζωή πάντως σίγουρα είναι! Ελπίζω να αισθάνεστε αρκετά ζωντανοί ώστε να μην έχετε ανάγκη τους άλλους ανθρώπους...

Να θυμηθώ...

1) Να πάω απο το πατρικό μου να πάρω πίσω την ψηφιακή μου που με θράσσος καβάτζωσε ο αδέρφουλάς μου.

2) Να πιέσω τον store manager να με πληρώσει πριν τις 5 Ιουνίου διότι θέλω επιτέλους να έρθω στην Αθήνα. Πέρασε ένας χρόνος... Έλεος!

3) Να ενοικιάσω το "Άρωμα", το "Prestige" και το "Πληροφοριοδότης".

4) Να κουρευτώ.

5) Να απουσιάσω και αυτή την εβδομάδα απο τη δουλειά του Σαββατοκύριακου.

6) Να γράψω ένα σοβαρό κείμενο. (Παίζει? Δεν παίζει.. αφού είμαι καλά!)

7) Να πάρω μια mini μπάλα ποδοσφαίρου.


Υ.Γ.: ¨Εχω την αίσθηση οτι οι μονότονες καλημέρες μου κουράζουν... ε?

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

Καρικατούρες

Όλοι οι άνθρωποι αν εξεταστούν απο συγκεκριμένη οπτική, άνετα μοιάζουν με καρικατούρες. Σαν εκείνες που σατυρίζουν τους πολιτικούς, με το μικροσκοπικό σώμα, το τεράστιο κεφάλι, και υπερτονισμένο κάποιο φυσικό γνώρισμα, χαρακτηριστικό του ατόμου που απεικονίζεται (το πεσμένο βλέφαρο της Βάσως Παπανδρέου, τα φρύδια του Κωστή Παλαμά κ.α.). Συνήθως η καρικατούρα που φυτοζωεί στον καθένα μας, βρίσκεται προσεκτικά τοποθετημένη κάπου μεταξύ επιδερμίδας και τόνων μακιγιάζ, eyeliner, μάσκαρας, ρουζ και άλλων πολλών σκευασμάτων. Αλλά εκτός απο αυτό, συνοδεύεται απο ένα πλήθος κινήσεων του σώματος που προδίδουν και υποστηρίζουν την αλήθεια που κρύβεται.
Όχι, αυτό το κείμενο δεν μισεί τις γυναίκες. Όχι μόνο τις γυναίκες. Μισεί εξίσου και τους άντρες. Και οι άντρες μακιγιάρονται, με χειρότερου είδους "καλλυντικά". Υποκριτική μπέσα, επιφανειακή ευφράδεια λόγου υπέρ του συνανθρώπου, χαμόγελο πυρομανούς και πάνω απ'όλα αλτρουισμός επ'αμοιβεί.

Και κάπου εκεί ανάμεσα, οι πραγματικές καρικατούρες, οι αμακιγιάριστες ή αν το προτιμάτε κακοβαμμένες, αναδεικνύονται σε ήρωες των κόμικ μου. Μορφές εφάμιλλες αυτών των ταινιών του Φελλίνι, που δεν έχουν τίποτα να κρύψουν, δεν έχουν τίποτα να αλλάξουν, τίποτα να περιμένουν πέρα τις ζαριές που η καθημερινότητα πετάει στην τσόχα της ζωής τους.
Κάθε πρωί όταν επιστρέφω απο τη δουλειά στο σπίτι, ακολουθώ μια συγκεκριμένη διαδρομή την οποία τηρώ με θρησκευτική ευλάβεια. Παρακάμπτω (εννοείται - γαμώ το κυκλοφοριακό - και όλα τα μηχανοκίνητα οχήματα εδάφους) την οδό Καλοκαιρινού και κινούμαι στο παράλληλο στενό. Εκεί βρίσκεται η Νο2 αγαπημένη μου καρικατούρα.
Είναι γύρω στα 40 διαθέτει κατάστημα ρουχισμού για συνταξιούχους. Έχει τεράστιες σακούλες κάτω απο τα μάτια, και έχει μανία με τα μετρητά του. Αυτό ήταν και το στοιχείο που μου κίνησε την περιέργεια, τόσο πολύ που μια μέρα κάθησα για καφέ κάπου εκεί γώρω να τον παρατηρήσω. Το δεξί χέρι μονίμως στην τσέπη, και σε τακτά χρονικά διαστήματα, τσουπ! Να σου έξω τα μετρητάααααααα...... Να τα μετράει, να τα φτιάχνει, να τα διπλώνει και οριζόντια και κάθετα, και ξαφνικά τσουπ! Να σου μέσα τα μετρητάαααααααα. Το χέρι καρφωμένο στην τσέπη. Κουλοχέρης κατάντησε. Ένα μάτσο κωλόχαρτα του φάγαν το χέρι...
Σε 5 λεπτά πάλι τα ίδια. Λες και τα λεφτά διπλασιάστηκαν ή άλλαξαν χρώμα. Τέσπα...

Συνεχίζω να κατηφορίζω το στενό για να βρεθώ στην πλατεία του Αγίου Μηνά. Το μοναδικό μέρος με περιστέρια στο Ηράκλειο. Εκεί γύρω ξέρω οτι θα βρώ το φίλο μου τον Αμαρτωλό. Θέλω τουλάχιστον να τον συναντώ, αλλά δεν είναι εκεί κάθε μέρα.
Μοιάζει με ασκητή της ερήμου, μόνο που δε φοράει ράσα. Η γενειάδα του κοντεύει να μεταμορφωθεί σε ράστα, ενώ το κεφάλι του διακοσμεί ένας μάλλινος σκούφος (μα καλά πως αντέχει?). Στο χέρι κρατάει μονίμως ένα περίεργο σύμπλεγμα 2 τεράστιων κομποσχοινιών και μιας ξύλινης κατσούνας. Την πρώτη φορά που τον είδα να ταΐζει τα περιστέρια, έβγαλα τη μηχανή να τον φωτογραφίσω. Όταν με πήρε χαμπάρι με πλησίαζε προσπαθώντας να βγεί απο το πεδίο λήψης. Αφού με ρώτησε το όνομά μου, μου πρότεινε να προσέχω τον εαυτό μου και τη ζωή μου, και πως ο μόνος δρόμος είναι η μετάνοια. Όταν τον ρώτησα το όνομά του μου απάντησε "Αμαρτωλός". Απο τότε έχουμε πιεί καφεδάκι 2-3 φορές, και οι συζητήσεις μας είναι με μια λέξη αξέχαστες...

Αφήνω πίσω μου την πλατεία του Αγίου Μηνά. Όσο πλησιάζω στο σπίτι, κάθε -μα κάθε μέρα- σταματάω στον φούρνο που βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου για να αγοράσω ένα σταφιδόψωμο. (τα γουστάρω πολύ, αλλά ποτέ δεν έχουν αρκετές σταφίδες ρε γαμώτο...)
Κατ'αρχήν ο ίδιος ο φούρνος αποτελεί περίπτωση - κάπυο εδώ υπόσχομαι να ανεβάσω βιντεάκι με μια επίσκεψη σε εκείνο το μέρος - και συνειδητοποίησα πως είναι τόσο ιδιαίτερος εξαιτίας του ιδιοκτήτη του. Δυστυχώς δεν είμαι καλός στις περιγραφές όπως είμαι στις παρομοιώσεις, αλλά ειλικρινά πρώτη φορά πλέπω φούρναρη να βγάζει ψωμιά με το τσιγάρο μονίμως στα χείλη του και με το ραδιόφωνο να παίζει Καζαντζίδη, πρώτη φορά βλέπω φούρναρη που να χρειάζεται να τον φωνάξεις για να σε εξυπηρετήσει, πρώτη φορά βλέπω φούρναρη που να μη μιλάει! Εδώ και 3 μήνες, αν εξαιρέσουμε τις Κυριακές που είναι κλειστά, ή όποτε λείπω εκτός πόλεως, πηγαίνω κάθε μέρα. Τον έχω ακούσει να μιλάει μόνο 2 φορές. Την πρώτη μου είπε πόσο κοστίζει το σταφιδόψωμο, και τη δεύτερη όταν τον καλημέρισα είπε κάτι σαν "αχμρρρμρρφφφτςςςςμμμ"
το οποίο και με πολύ χαρά εξέλαβα σαν "καλημέρα φλύαρε". Κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως ο ήρωάς μου μάλλον δεν χρειάζεται την καλημέρα μου. Μόνο τα 40 λεπτά μου για το σφαιδόψωμό του. Και συνέχισα να τον επισκέπτομαι κάθε μέρα σιωπηλός. Η ίδια ρουτίνα καθημερινά. Μπαίνω μέσα - πάω στο ταψί με τα καλούδια - διαλέγω το σταφιδόψωμο που θέλω - παίρνω μόνος μου χάρτινο σακουλάκι - το βάζω μέσα - μαζεύω απο το ταψί τις σταφίδες που έχουν πέσει απο τα ψωμάκια - ανάβω και κανα τσιγάρο που και που - πετάω το μονόευρο στον πάγκο - εκείνος με χέρια γεμάτα ξεραμένη μαγιά και αλεύρι μου πετάει τα ρέστα στον πάγκο - Βγαίνω έξω.
Μόλις χθες εφηύρα με ποιό τρόπο θα του κάνω τη ζωή δύσκολη. Κάθε φορά που θα πηγαίνω ια του λέω μια ζεστή καλημέρα και θα του σκάω και ένα χαμόγελο. Μέχρι να μου χαμογελάσει κι αυτός (που δεν το νομίζω).

Στα κόμικς της ζωής μου εγώ είμαι ο κακός της υπόθεσης. Δίνω επικές μάχες με τους ήρωές μου, και βγαίνω "χαμμένος". Μου δίνουν και καταλαβαίνω. Μου θυμίζουν πως μπορεί να καταντήσω αν συνεχίσω να εκτιμώ το χρήμα παραπάνω απ'όσο του αξίζει, μου θυμίζουν πόσο λίγο απο το πνεύμα μου χρησιμοποιώ, μου θυμίζουν οτι για πολλούς ανθρώπους υπήρξα ο κατηφής φούρναρης, που έψηνα την αγάπη τους με σταφίδες και την πουλούσα για 40 λεπτά το κομμάτι.

Το Σύνδρομο του Καρπιαίου Σωλήνα

1) Τι είναι το Σύνδρομο του Καρπιαίου Σωλήνα και πως προκαλείται?



Με τον όρο Σύνδρομο του Καρπιαίου Σωλήνα περιγράφουμε την παγίδευση του Μέσου νεύρου του χεριού, στην πορεία του μέσα από το καρπιαίο σωλήνα.
Ο καρπιαίος σωλήνας είναι ένα στενό μονοπάτι στην περιοχή του καρπού, που αποτελείται από οστά, συνδέσμους καθώς και τους μύες και τένοντες που κινούν τα δάκτυλα του χεριού.
Συνήθως η παγίδευση του μέσου νεύρου προκαλείται λόγω οιδήματος στην περιοχή. Το οίδημα τις περισσότερες φορές οφείλεται σε τεντινίτιδα, δηλαδή σε εκφυλιστικές αλλοιώσεις, στους τένοντες των καμπτήρων μυών των δακτύλων σαν αποτέλεσμα υπερκόπωσης. Άλλες αιτίες είναι κάταγμα στην περιοχή με εξάρθρωση, μόλυνση, κάκωση του ίδιου του νεύρου κ.α..
Αυτό το σύνδρομο εμφανίζεται σε ηλικίες από 30 έως 60 χρονών, ενώ η συχνότητα του στις γυναίκες είναι τρεις έως πέντε φορές περισσότερη από τους άνδρες, πιθανόν λόγω πιο στενής κατασκευής στις γυναίκες του καρπιαίου συνδέσμου. Στο 50% των περιπτώσεων αφορά και τα δύο χέρια. Το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα εμφανίζεται μόνο σε ενήλικες, ενώ άνθρωποι με διαβήτη ή άλλες μεταβολικές παθήσεις που επηρεάζουν άμεσα τα νεύρα είναι σε υψηλό κίνδυνο να το παρουσιάσουν. Συγκεκριμένες απασχολήσεις που απαιτούν επαναλαμβανόμενες κινήσεις κάμψης του καρπού εμφανίζουν σχετικά υψηλή συχνότητα εμφάνισης του συνδρόμου. Αυτού του τύπου οι τραυματισμοί ονομάζονται «Σύνδρομα Υπέρχρησης», αφορούν τις γραμματείς που δακτυλογραφούν, αυτούς που ασχολούνται με ηλεκτρονικούς υπολογιστές (παρόλο που μελέτη της Mayo Clinic το 2001 έδειξε ότι αυτοί που απασχολούνται με ηλεκτρονικούς υπολογιστές περισσότερο από 7 ώρες την ημέρα δεν εμφάνισαν αυξημένα ποσοστά εμφάνισης του συνδρόμου, σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό), τους ταμίες, τους εργάτες σε γραμμές παραγωγής και τους μουσικούς.

2)Στάδια του Συνδρόμου του Καρπιαίου Σωλήνα:

1ο ΣΤΑΔΙΟ -> Ελάχιστό μυρμήγκιασμα και μούδιασμα ιδιαίτερα σε συγκεκριμένες δραστηριότητες που υποχωρεί με την ανάπαυση. Δεν υπάρχει τραυματισμός του νεύρου.
2ο ΣΤΑΔΙΟ -> Ένταση των συμπτωμάτων, αυξημένη πίεση πάνω στο νεύρο.
3ο ΣΤΑΔΙΟ -> Σημαντική πίεση πάνω στο Μέσο Νεύρο με επιδείνωση των συμπτωμάτων, ιδιαίτερα του πόνου με πιθανή μείωση της ικανότητας σύλληψης αντικειμένων με αυτό το χέρι.

2) Ποια τα βασικά συμπτώματα;

Τα βασικά συμπτώματα είναι:

* Πόνος στον καρπό που μπορεί να ακτινοβολεί σε ολόκληρο το χέρι ακόμα μέχρι τους ώμους και τον αυχένα. Ο πόνος επιδεινώνεται κατά την διάρκεια της νύκτας ή νωρίς το πρωί.
* Μούδιασμα ή βελόνιασμα στο χέρι.
* Μείωση της δύναμης του χεριού.
* Ελάττωση της κινητικότητας της περιοχής.
* Ατροφία των μυών του αντίχειρα.
* Ξηροδερμία, οίδημα ή αλλαγή στο χρώμα του χεριού.

Πολλοί από τους πάσχοντες δεν δίνουν την ανάλογη σημασία στα αρχικά συμπτώματα, όπως π.χ. να ξυπνάνε την νύκτα με μούδιασμα ή πόνο στην περιοχή του καρπού, ιδιαίτερα μετά από υπερκόπωση της περιοχής. Μπορεί τα συμπτώματα στην αρχή να είναι περιοδικά αλλά στην συνέχεια γίνονται επίμονα και αρκετές φορές δυσάρεστα.

3) Πρώτες βοήθειες.

* Άμεσα πρέπει να διακόπτεται κάθε δραστηριότητα που προκαλεί πόνο στην περιοχή.
* Εφαρμογή πάγου για τον περιορισμό του οιδήματος ή της μικροαιμορραγίας λόγω του τραυματισμού.
* Περιορισμός των δραστηριοτήτων. Επιτυγχάνεται με την εφαρμογή νάρθηκα, ώστε να προστατεύεται το μέλος από υπερβολικές κινήσεις. Ακόμα και αν δεν είναι απαραίτητη η εφαρμογή του την ημέρα καλό είναι εφαρμόζεται στην διάρκεια της νύκτας, ώστε να συγκρατείτε το μέλος σε ουδέτερη θέση.
* Αν τα συμπτώματα δεν υποχωρήσουν μέσα σε 4 ή 5 ημέρες τότε πρέπει να επισκεφθούν τον γιατρό τους.

(Πηγή: www.physio.gr)

Blogaddίξιον!

Δεν μπορώ να καταλάβω με ποιό δικαίωμα οι αγαπημένοι μου bloggers δεν δημοσιεύουν post κάθε μέρα... ε? Ε?

Μήπως είναι μια απο τις παρενέργεις του blogging? Μας δημιουργείτε εθισμό, δεν πέφτουμε για ύπνο προτού επισκεφθούμε τη σελιδούλα σας, δεν έχουμε όρεξη να φάμε αν δεν σας πούμε μια καλημέρα, ένα μπινελίκι, τη μαλακία μας βρε αδερφέ...

Αλλά είμαι addict με κατανόηση. Αφήνω πάντα comment, αλλά σπάνια φλυαρώ, μην επιβαρύνω την ψυχοσύνθεση τους και κάνουν άλλο τόσο καιρό να post-άρουν! Δε λέει...

Αγαπημένα μου blogs,

KEEP IT THAT WAY!

Όνειρο #1

Είχε σταθεί στο μικρό μπαλκόνι οπου συνήθιζε να πίνει το απογευματινό της τσάι. Το χέρι της είχε πιάσει φωτιά γράφοντας όλα όσα είχε ζήσει, όλα όσα έπρεπε να ξέρουν για να την δεχθούν στο μέρος που νικούν το χρόνο.
Ο σύζυγός της έφτασε. Με σπασμωδικές κινήσεις έκρυψε τα χαρτιά απo tp βλέμμα του.
"Δεν ωφελεί" της ψιθύρισε και τα πήρε απο τα χέρια της. Βγήκαν στον κήπο και στάθηκαν στο κέντρο του. Εκείνος έβαλε φωτιά στα χαρτιά και τα κρατούσε μέχρι που κάηκαν ολοσχερώς. Με τρόπο μαγικό, οι στάχες που έπεφταν στο χώμα, σχημάτιζαν μιά διαβρωμένη είσοδο προς τα κάτω, σε έναν υπόγειο χώρο που δεν υπήρχε νωρίτερα. Μπήκαν.
Ένα κατάφωτο υπόγειο δάσος! Με δέντρα ανείπωτης ομορφιάς, με ή χωρίς φύλλα, και με νερό που λίμναζε κατα τόπους, να τα ποτίζει.
Όσο προχωρούσαν, τα δέντρα τους έκαναν τόπο. Μέχρις ένα σημείο, όπου αισθάνθηκαν οτι είχαν περικυκλωθεί. Στο ίδιο σημείο όπου είχαν εγκλωβιστεί και τα υπόλοιπα 9 άτομα που για πρώτη φορά στη ζωή της έβλεπε.
Ήταν όλοι μαζί αιχμάλωτοι της αγκαλιάς του πιο γέρικου απ'όλα τα δέντρα.

"Τη διαδικασία την γνωρίζετε. Την έχετε ονειρευτεί παμπολλες φορές. Λοιπόν?"
"Τυπικότητες" ψιθύρισε ο πρώτος νεαρός.
"Μάγια" είπε ο δεύτερος και έπιασε το χέρι του πρώτου. Ξαγνικά μια κόκκινη απαστράπτουσα σκόνη τύλιξε τα σώματα και των δύο, ξεκινώντας μιάν αλυσίδα που θα ένωνε τις μοίρες όλων όσων ήταν εκεί.
"Διπλωματία" δήλωσε και η τρίτη κοπέλα.
Έτσι συνέχισαν μέχρι τέλους, λέγοντας ο καθένας την πλευρά της ζωής που είχε εφαρμόσει περισσότερο. Ο κύκλος έκλεισε και η σκόνη στα σώματά τους απο κόκκινη έγινε πορφυρή.
"Πολύ καλά" ψιθύρισε το δέντρο με τις άκρες των φύλλων του. "Μέχρι εδώ καλά. Και τώρα η ερώτηση: Τι περνάει με την ώρα?"

Ένα μικρό ξωτικό στάθηκε στο κέντρο του κύκλου, κρατώντας μια τυλιγμένη περγαμηνή. Ήταν έτοιμο να την πετάξει με μια ελλειπτική τροχιά απο το κέντρο το κύκλου προς τα κάπου, προς άγνωστη κατεύθυνση. Τη στιγμή που αυτό συνέβη, εκείνη ξεστόμισε δειλά τη λέξη "πόνος", και αμέσως η περγαμηνή έγινε χρυσή, έπεσε μαλακά μπροστά στα πόδια της, και μέσα έγραφε το όνομά της.

Διαπιστώσεις

Είναι καιρός διαπιστώσεων αυτός που διανύω. Και όχι απαραίτητα ευχάριστων ή δυσάρεστων. Απλά παρατηρώ συνεχώς πράγματα γύρω μου, πράγματα που υπο άλλες συνθήκες δεν θα κινούσαν καν την προσοχή μου, και θα αποτελούσαν απλά ένα μικρό κομμάτι κάποιας ξεθωριασμένης επίπεδης ταπετσαρίας.

"Αυτό είναι έτσι τελικά."
"Α, αυτό δεν είναι έτσι, γιατί συμβαίνει κάτι άλλο."
"Αυτός ο άνθρωπος τελικά νοιάζεται για μένα."
"Α, αυτός εδώ ο άνθρωπος τελικά νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του."
"Η Γη δεν είναι επίπεδη τελικά, γιατί απο το σπίτι μου στη Σαντορίνη κάθε πρωί έβλεπα τον Ψηλορείτη."
"Χάνω κάθε μέρα και ένα μικρό κομμάτι απο την αθωότητά μου. Μαλακία."
"Άλλοι γαμάνε και γω μπουκώνω τα Tsakiris μπροστά απο το pc. Γιατί?"

Η ζωή είναι γεμάτη απο διαπιστώσεις. Γεμάτη απο απαντήσεις σε ερωτήματα που θέτουμε στον εαυτό μας σε εντελώς άσχετες χρονικές στιγμές. Άσχετες τουλάχιστον μέχρι να συμπληρωθεί το παζλ, μέχρι να τις απαντήσουμε. Και ίσως εκεί βρίσκεται και η όλη μαγεία. Οτι ανακαλύπτεις άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα που ενώνει το παρελθόν με το μέλλον.

Η διαπίστωση της εβδομάδας:
Το να τραβάω φωτογραφίες μου αρέσει πολύ παραπάνω απ'όσο νόμιζα!
Είναι ένας συγκλονιστικός τρόπος να δίνεις απάντηση σε μια τραγική ερώτηση που μαστιγώνει συχνά τον εγωισμό σου.
"Μα πως είναι δυνατόν να μην το είχα προσέξει νωρίτερα?"

Τον βρήκε κανείς?

ΝΥΣΤΑΖΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ
ΟΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΦΕΡΕΙ ΠΙΣΩ!!!!

Να δώσω και ΑΦΜ?

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι?
Η οικογενειακή ευτυχία (νομίζω...)

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί?
Τι εννοείς? Τι προκαλεί τη διακοπή του ύπνου μου ή για ποιό λόγο συνεχίζω να ζω?

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια?
Δες 3 ποστ πιο κάτω...

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι?
Αν ήξερα δεν θα απαντούσα αυτό το ερωτηματολόγιο.

5. Το βασικό ελλάτωμά σας?
Ένα σύμπλεγμα εγωισμού και μειωμένησης αυτοεκτίμησης.

6. Σε ποιά λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκια?
Δυστυχώς στα δικά μου.

7. Με ποιά ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο?
Μέχρι στιγμής με τον Ν. Καζαντζάκη.

8. Ποιοί είναι οι ήρωές σας σήμερα?
Πολύ γενική αυτή η ερώτηση. Δεν ξέρω... Μπορώ να παντήσω σαν τυχάρπαστη γυναίκα που έχει ξεμείνει απο σερβιέτες και όταν της δίνει ο τυχαίος τύπος μια, του λέει "You're my hero"?

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι?
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ :P:P:P:P:P (πλάκα κάνω, το καλύτερο με διαφορά είναι απο Κρήτη - Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Άγιον Όρος - Θεσσαλονίκη - Κομοτηνή - Αθήνα (με τρένο τη νύχτα ολομόναχος -και πάλι Κρήτη.)

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς?
Ν. Καζαντζάκης. Ιούλιος Βερν.

11. Ποιά αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα?
Ανδρεία

12. ... και σε μια γυναίκα?
Δεν ξέρω.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης?
Beethoven. Gershwin.

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους?
Διάφορα. Την τελευταία φορά που έκανα ντους έπαιζε στο γραμμόφωνο "Παιδιάααααααααα
της Ελλάδος παιδιάαααααααααααα...."

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε?
Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να επηρεάζεται απο βιβλία.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε?
Ghost Dog: The Way of the Samurai. Με έβαλε στον κόσμο του Jarmusch...

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος?
------------------------------------

18. Το αγαπημένος σας χρώμα?
------------------------------------

19. Ποιά θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας?
Που ζω.

20. Το αγαπημένο σας ποτο?
Ρακή. Κρασί. Ούζο λεμονάδα. Jack Amaretto. Vodka πορτοκάλι.

21. Για ποιό πράγμα μετανιώνετε περισσότερο?
Για όση στενοχώρια έχω προκαλέσει εξαιτίας του εγωισμού μου.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ'όλα?
Την αδικία.

23. Όταν δεν γράφετε, ποιά είναι η αγαπημένη σας ασχολία?
Φωτογραφίες. Έχω πάντα στην τσάντα μου την Cybershot και τουλάχιστον 4 μπαταρίες. Με το που συμβεί κάτι, Κ-Λ-Ι-Κ !

24. Ο μεγαλύτερός σας φόβος?
Θα έλεγα ο θάνατος, αλλα πρόσφατα συνειδητοποίησα πως πριν το 1983 δεν υπήρχα, και δεν φοβόμουν τίποτα. Δεν υπήρχε τίποτα για να φοβάμαι. Αυτό που φοβάμαι είναι η υπο ορισμένες συνθήκες αιωνιότητα.

25. Σε ποιά περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέμματα?
Τα ψέμματα είναι σαν τις πιστωτικές κάρτες. Βγάζεις μια για να ξεχρεώσεις απο την προηγούμενη. Οπότε σπανίως επιλέγω να πω ψέμματα. Απλά ξεχρεώνω παλιότερες "κάρτες"...

26. Ποιό είναι το moto σας?
Η ζωή έχει καταντήσει ή ύποπτα υπερβολική, ή υπερβολικά ύποπτη.

27. Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε?
Ξαφνικά ίσως?

28. Εαν συναντούσατε το Θεό, τι θα θέλατε να σας πει?
Ο Θεός μας μιλάει συνεχώς, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφουγκραστούμε για να ακούσουμε αυτά που έχει να μας πει.

29. Σε ποιά πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό?
"ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗΣ."

Ευχαριστώ τη Νερίνα, τη Jul και τον Νικόλα

Εκ των υστέρων.

Το σπίτι ήταν σχετικά κοντά στην παραλία. Στα παράθυρα υπήρχαν τοποθετημένες εκείνες οι περσίδες απο αλουμίνιο. Έξω ο ήλιος άφηνε σκόπιμα λίγες απο τις ακτίνες του να πέφτουν πάνω τους, και να τις κάνουν να μοιάζουν με τις γραμμές του πενταγράμμου, αλλά στη βελτιωμένη τους έκδοση, την ασημένια.

Στεκόμουν δίπλα στο παράθυρο, με τις σκιές απο τις περσίδες να μου κόβουν γλυκά το πρόσωπο, σχηματίζοντας μιά σε απόχρωση του γκρι φυλακή, με κρατούσαν μακρυά απο τη θάλασσα.
Δε σκόπευα να μείνω για πολύ ακόμη μακρυά της, τουλάχιστον τα μάτια και η καρδιά μου ήταν ήδη μαζί της, να κολυμπούν και να ταράζουν τη θάλασσα όλα και τα ζωντανά της. Το ψιλόβροχο και η ζέστη δεν ενοχλούσαν κανέναν απ'τους δυό μας. Εμένα γιατί ήμουν ακόμη μέσα στο σπίτι, να ντύνω τη μέρα μου με τα μαλλιά της, κι εκείνη γιατί ήταν ήδη μέσα στο νερό.

Εκείνη...

Έβλεπα το κορμί της να λυγίζει και να δημιουργεί μέσα στην άπνοια κύματα ολόκληρα. Το νερό δεν ήθελε να φεύγει απο πάνω της. Μέλι διάφανο, προσπαθούσε να γαντζωθεί απο τις καμπύλες της και να πέσει ξανά στο ίδιο του το σύνολο, όσο πιο αργά γινόταν.
Τα σύννεφα στη θέα της βούρκωναν απο επιθυμία, γι'αυτό και άφηναν μερικά δάκρυα να την χαϊδέψουν κι αυτά, ψιλές σταγόνες βροχής που μάλωναν με το νερό της θάλασσας.
Ο ήλιος που με τόση τσιγγουνιά είχε φυλάξει τις ακτίνες του για εκείνην, συνέχιζε να γαργαλάει τις περσίδες του δωματίου με εκείνες τις ελάχιστες που μου άρμοζαν.
Κι όμως, αποφάσισε να κρυφτεί ξανά, μόλις στο μυαλό μου χάθηκε εκείνη και εμφανίστηκε στη θέση της πύρινη στήλη φωτός που μου έδειχνε τοσο κοντά, κι όμως τόσο μακρυά τη Γη της Επαγγελίας!


Και γω δέντρο γερασμένο να στέκω, δέντρο γέρικο, να ξεραίνομαι μπροστά σε τόση ομορφιά και νιότη. Κι όμως, στα χρόνια και τους ρόζους μου επάνω, κάθε βλέμμα της μου έσκιζε τη σάρκα και ξεπρόβαλλε κεχριμπάρι πολύτιμο η αγάπη μου.
Χρόνια τώρα τον κορμό μου ποτίζουν τα λόγια της, καινούρια κλαδιά φύονται πάνω μου, κάθε φορά που εκείνη μπολιάζει με άρνηση οφθαλμούς.
Το δέντρο εξαφανίζεται και γίνομαι πήλινο είδωλο, έτοιμο να λιώσει και να πλαστεί στα βρεγμένα χέρια της. Να πάρω πάνω μου όσο διάφανο μέλι έμεινε, και να το κάνω δικό μου. Να ζωγραφίσω στην ώχρα της λάσπης μου αυτά που δεν μπορώ να πω. Αυτά που ανέκαθεν έκρυβα, αγκάθια στην καρδούλα της, και που ευχαρίστως θα εξαφάνιζα αν δεν ήμουν ένας δειλός.
Γελοίε... τρέξε! Τι σκέκεις μπροστά στις περσίδες που αν και ελάχιστες, σου στερούν την αγνή θέα της? Πήγαινε κοντά της! Δίπλα της! Αγκάλιασέ την εσύ και όχι τα κύματα! Μα δε ζηλεύεις που βλέπεις τη θάλασσα και τη βροχή να μαλώνουν κι το κορμί της? Είναι δική σου!"


Κάπως έτσι είναι στα όνειρά μου, ακόμη και σήμερα, 8 χρόνια μετά. Κάπως έτσι (και καλύτερα) ήταν η πραγματικότητά μου για 2 χρόνια, κάθε μέρα. :D

Παρομοιώσεις

Η ζωή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις παρομοιώσεις. Τον τελευταίο καιρό γίνεται όλο και πιο έντονη αυτή μου η αίσθηση.
Η ζωή είναι σαν τις παρομοιώσεις. Θέλεις να την περιγράψεις αυτούσια, αλλά το μόνο που καταφέρνεις να κάνεις είναι να βρείς κάτι που να περιγράφει επιδερμικά τις ελάχιστες επιπτώσεις της πάνω σου...

Άντε γιατί πιάσαμε αράχνες...

Μετά απο 6 ώρες έρευνας, και άπειρες δοκιμές, κατάφερα να κάνω κάποιες μικρές αλλαγές στο template... Έφυγαν μερικές ενοχλητικές γωνίες, μερικά επίσης ενοχλητικά dots, άλλαξε το header (να'ναι καλά ο Cris Vector), άλλαξαν μερικά Links (έβαλα κάποια που δεν είχα βάλει).
Επίσης πρόσθεσα μερικές φωτογραφίες, με σκοπό να τις ανανεώνω που και που. Αν ενδιαφέρει καμμία συγκεκριμένη let me know :P
Επίσης έβαλα και τα 4 βιντεάκια που έχω φτιάξει σε στιγμές "δημιουργικότητας".

Και έλεγα να βάλω και label σε όλα τα κείμενα. Τρομάρα μου! Απόψε πάλι.

Πάω να κοιμηθώ γιατί στις 5 το απόγευμα έχω και μάθημα...

Καλημέρα!

Η Τέχνη για την Τέχνη ! ! !

Σήμερα εγκατέστησα το Adobe Audition στο laptop, και είπαμε να κάνουμε μια δοκιμή, ο συγκάτοικος, ο Χρηστάρας κ' εγώ.
Το αποτέλεσμα υπήρξε αποκαλυπτικό και για τους τρείς μας, μιας και δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τα όρια της καλλιτεχνικής μας μεγαλοφυίας και ωριμότητας...

Chatalaouiza

Μουσική: Χρήστος Σ.
Στίχοι: Γιώγος Κ. / Χρήστος Σ. / Διαιρέτης
Ενορχήστρωση: Διαιρέτης
Παραγωγή: S@VE Productions 2007®

Κιθάρα: Χρήστος Σ.
Κουτάκι του frape: Γιώργος Κ.
Πλαστικό πιάτο: Διαιρέτης