Καφενείο είμαστε ούτως ή άλλως...

Edit: Το συγκεκριμένο κείμενο θεωρήθηκε σωστό να διαγραφεί απο τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα. Υποθέτω πως ήταν αντίθετο με τους όρους χρήσης του forum. Υποθέτω πως μια δικαιολογία είναι η δυσφήμιση της ιστοσελίδας.

(Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα στο forum γνωστής ιστοσελίδας. Ήμουν μεθυσμένος όταν το έγραψα, οπότε το πιθανότερο να εκφράζει τις πραγματικές μου απόψεις. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που δεν γράφω πλέον πολύ. Εκτός απο το οτι είμαι καλά :)




Καλημέρα σε όλους εσάς που βρίσκετε σε αυτό το μέρος το νόημα της ύπαρξής σας! Ελπίζω οι απόψεις που θα ακουστούν παρακάτω να γίνουν σεβαστές απο όλους, μιας και μέχρι τώρα έχω σεβαστεί τις απόψεις όλων όσων συμμετέχουν στην ενότητα "Συζητήσεις", είτε με το να μην απαντάω καθόλου στα δημοσιευμένα κείμενα, είτε με το να μην επισκέπτομαι καθόλου αυτή την ιστοσελίδα, το όνομα της οποίας χαρακτηρίζει πλήρως και 100% αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Zoo... Ένας απέραντος ζωολογικός κήπος...

Ποιός είμαι
Έχω υπάρξει ενεργό μέλος διάφορων διαδικτυακών κοινοτήτων απο το 2000 και το μόνο που έχω να διαπιστώσω είναι πως όσο περισσότερο νομίζεις πως συμμετέχεις τόσο περισσότερο απομονώνεσαι απο την κοινωνία, γίνεσαι όλο και μεγαλύτερος εγωιστής!

Κατ'αρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσω ένα-δυο πράγματα που θεωρώ δεδομένα, προκειμένου να στηρίξω τα επιχειρήματά μου:
1) Ο μέσος όρος ηλικίας των μελών αυτής της κοινότητας είναι τα 30 χρόνια. Αν πω λιγότερα θα με κατηγορήσουν τα παιδιά απο το Joy, αν πω περισσότερα θα με κατηγορήσουν οι 40ρηδες και 50ρηδες που επιμελώς κρύβονται πίσω απο τα pixels αυτής της σελίδας..
2) Τα 3 απο τα τελευταία 5 χρόνια της ζωής μου εργάζομαι ως υπάλληλος σε Internet Cafe. Αν υπολογίσετε πάνω-κάτω τις ώρες που έχω περάσει στο Διαδίκτυο, μπορείτε να φανταστείτε με πόσο κόσμο έχω συναναστραφεί... Στις απόψεις μου αντικατοπτρίζονται όλα αυτά που μπορεί να έχουν δει τα μάτια μου και έχουν ακούσει τα αυτιά μου αυτά τα 3 χρόνια..

Οι απόψεις μου
Ειλικρινά ποιός απο εδώ πιστεύει πως το καλύτερο που έχει να κάνει στην ηλικία του είναι να περνάει τον καιρό του μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του, φτιάχνοντας προσωπικούς χώρους, παίζοντας παιγνίδια, ψάχνοντας ταίρι, κάνοντας chat, πληρώνοντας χρήματα για να γίνει μέλος!
Zoo λοιπόν, και κάθε οθόνη και ένα κλουβί. Με μια διαφορά, πως σοτυς πραγματικούς ζωολογικούς κήπους οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να περιδιαβαίνουν στα υπόλοιπα κλουβιά, ενώ εδώ όλοι είμαστε εκθέματα και επισκέπτες ταυτόχρονα.
Σπαταλάμε υπερπολύτιμό χρόνο παριστάνοντας κάτι που δεν είμαστε, κυνηγώντας κάτι το οποίο σπάνια φτάνουμε, δημιουργώντας ένα πλαστό πρόσωπο που ζει και αναπνέει μόνο όταν είναι ανοικτός ο υπολογιστής μας.
Και ο πραγματικός άνθρωπος, αυτός που κρύβεται πίσω απο τον χρήστη? Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, μπορεί να είναι ο κανένας, το τίποτα.
Προσπαθούμαστε να αποδείξουμε σε άλλους κάτι το οποίο δεν μας αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα, είμαστε λυπημένοι μας δίνεται η δυνατότητα να υποκρινόμαστε πως δεν τρέχει τίποτα, πληγώνουμε τους δικούς μας ανθρώπους πολύ εύκολα, αλλά δεν διαννοούμαστε να παρεξηγηθούμε με κάποιον που είναι τόσα χιλιόμετρα μακρυά μας.
Είναι δυνατόν να κάνουμε πλούσιους κάποιους άλλους που αποφάσισαν να βγάλουν κέρδος απο τη δική μας μοναξιά? Και τι μετά? Να μείνουμε εμείς στο μηδεν, κενοί, και αυτοί να θησαυρίζουν?
Τίποτα, ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ που παρέχεται σε αυτήν την κοινότητα δεν υπάρχει σαν εναλλακτική λύση που απλά δεν θα υπήρχε στην πραγματικότητα (ας βάλουμε σε μιαν άκρη για λίγο τα παιγνίδια, αποτελούν εξαίρεση ορισμένα απο αυτά).
Τι απο αυτά που κάνουμε σε μια διαδικτυακή κοινότητα δεν μπορούμε να τα κάνουμε στην πραγματική μας ζωή? Γνωρίζω πως υπάρχουν και αρκετά θετικά στοιχεία, αλλά η γοητεία του πραγματικού χρόνου δεν θα πρέπει να τα ισοπεδώνει όλα στο διάβα της.
Βάλτε στο μυαλό σας πως ανα πάσα στιγμή, αν κάποιος βρεί το άλλο του μισό, πολύ άνετα θα ελλατώσει απο τη ζωή του (αν όχι θα κόψει εντελώς) την δραστηριότητα του σε σχετικού είδους κοινότητες.

Σκεφτείτε πόσα πράγματα σας αρέσει να κάνετε και τελικά δεν τα κάνετε γιατί πιστεύετε πως είτε δεν προλαβαίνετε (αν διαβάζετε αυτό το post σίγουρα προλαβαίνετε), είτε είναι πλέον αργά, είτε για χίλιους δυο λόγους!
Ώρα να ξεκολλάμε! Δεν είναι όλα ανώδυνα! Δεν είναι όμως και τα πάντα δύσκολα!
Κοιτάξτε γύρω σας. Βρείτε τη χαμμένη τρέλλα σας! Προσπαθήστε να διακρίνετε όλους όσους απεγνωσμένα ψάχνουν για κάποιον άνθρωπο (ζωντανό, όχι αυτά που γράφει στη οθόνη) για να τους μιλήσει, να τους αγγίξει, να τους βγάλει απο το ψηφιακό κλουβί που όλοι εσείς εν αγνοία σας τους βάλατε!

Υ.Γ.: Θα μπορούσα (και ίσως το κάνω στο μέλλον) να γράψω κι άλλα πράγματα, πιο ευχάριστα, αλλά η αλήθεια δεν είναι πάντα όμορφη! Η ζωή πάντως σίγουρα είναι! Ελπίζω να αισθάνεστε αρκετά ζωντανοί ώστε να μην έχετε ανάγκη τους άλλους ανθρώπους...