Όνειρο #1
Είχε σταθεί στο μικρό μπαλκόνι οπου συνήθιζε να πίνει το απογευματινό της τσάι. Το χέρι της είχε πιάσει φωτιά γράφοντας όλα όσα είχε ζήσει, όλα όσα έπρεπε να ξέρουν για να την δεχθούν στο μέρος που νικούν το χρόνο.
Ο σύζυγός της έφτασε. Με σπασμωδικές κινήσεις έκρυψε τα χαρτιά απo tp βλέμμα του.
"Δεν ωφελεί" της ψιθύρισε και τα πήρε απο τα χέρια της. Βγήκαν στον κήπο και στάθηκαν στο κέντρο του. Εκείνος έβαλε φωτιά στα χαρτιά και τα κρατούσε μέχρι που κάηκαν ολοσχερώς. Με τρόπο μαγικό, οι στάχες που έπεφταν στο χώμα, σχημάτιζαν μιά διαβρωμένη είσοδο προς τα κάτω, σε έναν υπόγειο χώρο που δεν υπήρχε νωρίτερα. Μπήκαν.
Ένα κατάφωτο υπόγειο δάσος! Με δέντρα ανείπωτης ομορφιάς, με ή χωρίς φύλλα, και με νερό που λίμναζε κατα τόπους, να τα ποτίζει.
Όσο προχωρούσαν, τα δέντρα τους έκαναν τόπο. Μέχρις ένα σημείο, όπου αισθάνθηκαν οτι είχαν περικυκλωθεί. Στο ίδιο σημείο όπου είχαν εγκλωβιστεί και τα υπόλοιπα 9 άτομα που για πρώτη φορά στη ζωή της έβλεπε.
Ήταν όλοι μαζί αιχμάλωτοι της αγκαλιάς του πιο γέρικου απ'όλα τα δέντρα.
"Τη διαδικασία την γνωρίζετε. Την έχετε ονειρευτεί παμπολλες φορές. Λοιπόν?"
"Τυπικότητες" ψιθύρισε ο πρώτος νεαρός.
"Μάγια" είπε ο δεύτερος και έπιασε το χέρι του πρώτου. Ξαγνικά μια κόκκινη απαστράπτουσα σκόνη τύλιξε τα σώματα και των δύο, ξεκινώντας μιάν αλυσίδα που θα ένωνε τις μοίρες όλων όσων ήταν εκεί.
"Διπλωματία" δήλωσε και η τρίτη κοπέλα.
Έτσι συνέχισαν μέχρι τέλους, λέγοντας ο καθένας την πλευρά της ζωής που είχε εφαρμόσει περισσότερο. Ο κύκλος έκλεισε και η σκόνη στα σώματά τους απο κόκκινη έγινε πορφυρή.
"Πολύ καλά" ψιθύρισε το δέντρο με τις άκρες των φύλλων του. "Μέχρι εδώ καλά. Και τώρα η ερώτηση: Τι περνάει με την ώρα?"
Ένα μικρό ξωτικό στάθηκε στο κέντρο του κύκλου, κρατώντας μια τυλιγμένη περγαμηνή. Ήταν έτοιμο να την πετάξει με μια ελλειπτική τροχιά απο το κέντρο το κύκλου προς τα κάπου, προς άγνωστη κατεύθυνση. Τη στιγμή που αυτό συνέβη, εκείνη ξεστόμισε δειλά τη λέξη "πόνος", και αμέσως η περγαμηνή έγινε χρυσή, έπεσε μαλακά μπροστά στα πόδια της, και μέσα έγραφε το όνομά της.
Ο σύζυγός της έφτασε. Με σπασμωδικές κινήσεις έκρυψε τα χαρτιά απo tp βλέμμα του.
"Δεν ωφελεί" της ψιθύρισε και τα πήρε απο τα χέρια της. Βγήκαν στον κήπο και στάθηκαν στο κέντρο του. Εκείνος έβαλε φωτιά στα χαρτιά και τα κρατούσε μέχρι που κάηκαν ολοσχερώς. Με τρόπο μαγικό, οι στάχες που έπεφταν στο χώμα, σχημάτιζαν μιά διαβρωμένη είσοδο προς τα κάτω, σε έναν υπόγειο χώρο που δεν υπήρχε νωρίτερα. Μπήκαν.
Ένα κατάφωτο υπόγειο δάσος! Με δέντρα ανείπωτης ομορφιάς, με ή χωρίς φύλλα, και με νερό που λίμναζε κατα τόπους, να τα ποτίζει.
Όσο προχωρούσαν, τα δέντρα τους έκαναν τόπο. Μέχρις ένα σημείο, όπου αισθάνθηκαν οτι είχαν περικυκλωθεί. Στο ίδιο σημείο όπου είχαν εγκλωβιστεί και τα υπόλοιπα 9 άτομα που για πρώτη φορά στη ζωή της έβλεπε.
Ήταν όλοι μαζί αιχμάλωτοι της αγκαλιάς του πιο γέρικου απ'όλα τα δέντρα.
"Τη διαδικασία την γνωρίζετε. Την έχετε ονειρευτεί παμπολλες φορές. Λοιπόν?"
"Τυπικότητες" ψιθύρισε ο πρώτος νεαρός.
"Μάγια" είπε ο δεύτερος και έπιασε το χέρι του πρώτου. Ξαγνικά μια κόκκινη απαστράπτουσα σκόνη τύλιξε τα σώματα και των δύο, ξεκινώντας μιάν αλυσίδα που θα ένωνε τις μοίρες όλων όσων ήταν εκεί.
"Διπλωματία" δήλωσε και η τρίτη κοπέλα.
Έτσι συνέχισαν μέχρι τέλους, λέγοντας ο καθένας την πλευρά της ζωής που είχε εφαρμόσει περισσότερο. Ο κύκλος έκλεισε και η σκόνη στα σώματά τους απο κόκκινη έγινε πορφυρή.
"Πολύ καλά" ψιθύρισε το δέντρο με τις άκρες των φύλλων του. "Μέχρι εδώ καλά. Και τώρα η ερώτηση: Τι περνάει με την ώρα?"
Ένα μικρό ξωτικό στάθηκε στο κέντρο του κύκλου, κρατώντας μια τυλιγμένη περγαμηνή. Ήταν έτοιμο να την πετάξει με μια ελλειπτική τροχιά απο το κέντρο το κύκλου προς τα κάπου, προς άγνωστη κατεύθυνση. Τη στιγμή που αυτό συνέβη, εκείνη ξεστόμισε δειλά τη λέξη "πόνος", και αμέσως η περγαμηνή έγινε χρυσή, έπεσε μαλακά μπροστά στα πόδια της, και μέσα έγραφε το όνομά της.
4 σχόλια:
ωραία ιστορία.
μου λείπει το κλειδί για να την ξεκλειδώσω.
είναι μέρος από κάποια μεγαλύτερη?δεν βρίσκω τη σύνδεση ακόμα με τα υπόλοιπα 8 πρόσωπα και το συμβολισμό των λέξεών τους.με γειώνει η τυπικότητα, με ταξιδεύει η μαγεία.
όπου μπορείς και θές, βοήθα
Γειά σου Κώστα ;)
Δεν υπάρχει σύνδεση μεταξύ των ατόμων, και με προβλημάτισε κα μένα αυτό. Σπάνια τα όνειρά μου είναι σαφή ως προς τα πρόσωπα.
Οχι, δεν είναι μέρος απο κάτι άλλο, είναι ένα αυτοτελές όνειρο που είδα. Μια προσέγγισή του τουλάχιστον. Και σε μια τέτοια προσέγγιση οι λέξεις είναι συχνά παραπλανητικές.
Να'σαι καλά
δεν πρόσεξα οτι ήταν όνειρο, παραμυθική ιστορία μου φάνηκε, στο Mist με παρέπεμψε,η δομή του είναι σφιχτή και νόμισα οτι θα το οδηγούσες εσύ από το σημείο και πέρα που σε άφησε.
με αφορμή ένα όνειρο πολλές φορές προκύπτει ολόκληρη ιστορία, τουλάχιστον σε μένα, μα έχω την δυνατότητα και την διάθεση πάντα να τα ερμηνεύω,άλλοτε ως παραμορφώσεις της πραγματικότητας και άλλες φορές ως βαθύτερες επιθυμίες και προσταγές του υποσυνειδήτου.
δεν σημαινει οτι η κατανόηση ενός ονείρου μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή ως προς το καλύτερο, αλλά ένα όνειρο με δομή πάντα έχει κάτι να σου πεί
αν αυτο μπορεί να οδηγήσει σε ένα ταξίδι την πένα σου, καλύτερα για μας τους παραμυθάδες
!
Σχεδόν συμφωνούμε :)
Τα όνειρα όπως και να'χει δεν είναι πραγματικότητα.
Δημοσίευση σχολίου