Νοητικό Ναρκοπέδιο

Οκ όλα είναι προσωρινά, αυτό το έχουμε καταλάβει.
Αυτό το οποίο δεν θέλουμε να καταλάβουμε είναι ότι αυτά τα προσωρινά πράγματα τείνουν να θεωρηθούν κεκτημένα και δεδομένα.
Τι εννοώ?
Δεν έχετε παρά να βγείτε μια βόλτα στους δρόμους της πόλης σας.
Ρίχτε μερικές προσεκτικές ματιές γύρω σας και θα καταλάβετε πως οι περισσότεροι από εμάς έχουν χτίσει ένα οικοδόμημα γύρω από τον εαυτό τους, τόσο εγωιστικό που νομίζουν πως τίποτα δεν μπορεί και δεν θα το καταρρίψει.
Άντρες και γυναίκες ζορίζουν τους εαυτούς τους και τα άλλα τους μισά, φτάνοντας στα όρια, και με την ψευδαίσθηση μάλιστα, ότι τίποτα δεν πρόκειται να τους συμβεί, πως ακόμη και μετά από όλο αυτό το αγχωτικό κρυφτό κανείς δεν θα βγει χαμένος.
Λάθος...
Μικροί και μεγάλοι περπατούν στο δρόμο με την αυτοπεποίθηση ενός τρανσέξουαλ υπέρβαρου του οποίου οι γόβες έχουν για τακούνια ξυλάκια από παγωτό του κατοστάρικου... Δεν παύουν όμως να είναι γόβες και πανάκριβες μάλιστα!
Πανάκριβα φιλόξενα πορτοφόλια που θα γεμίσουν και θα αδειάσουν πολλές φορές, μοναξιά ακόμη και εκεί...
Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και το μόνο που σου περνάει από το μυαλό είναι να πάρεις μια βαριά ανάσα και να τον φτύσεις. Γιατί το θάρρος να του μιλήσεις το έχεις χάσει εδώ και καιρό. Από τότε που ούτε μουστάκια, ούτε έννοιες, ούτε ωριμότητα είχες. Μόνο ειλικρίνεια και φίλους.
Νοιώθω ότι είσαι ο καλύτερός μου φίλος, κι ας δε σε ξέρω. Μπορεί να είσαι ο οποιοσδήποτε, και γω ο άγνωστος μέσα από την οθόνη του υπολογιστή σου, σου μιλάω χωρίς να περιμένω καμία ανταπόκριση.
Κάθε οθόνη και ένας καθρέφτης. Κάθε γραμμή και ένα άνοιγμα των χειλιών σου. Ή των δικών μου. Κάθε τελεία και μια αναγκαία ανάσα.
Δεν ξέρω αν φοβάσαι, εγώ πάντως φοβάμαι. Όχι τις ακλόνητες αλήθειες που ήδη γνωρίζω, αλλά τα ψέματα που περιμένω να μου ειπωθούν. Φοβάμαι ότι είμαι το νήμα που πέφτει στον αγώνα δρόμου κάποιου αγνώστου που σκοπό έχει να με κοροϊδέψει, να με κάνει να μη δω κι άλλες αλήθειες, που τόσο με πονάνε και τόσο χρειάζομαι.
Έχω ξαναπεί, το παρόν δεν υπάρχει. Ο χρόνος είναι ο κυρίαρχος του παιγνιδιού. Κλέφτης και διακριτικός μαζί, παραμένει αόρατος.
Κάθε λέξη που διαβάζεις, κάθε στιγμή που τα μάτια σου κινούνται από το ένα σημείο στο άλλο, να σκέφτεσαι ότι αυτό που βλέπεις να εκτυλίσσεται μπροστά σου είναι μια μικρή προσπάθεια ενός ανθρώπου να εγκλωβίσει και να οπτικοποιήσει το χρόνο.
Το κοίταγμα στον καθρέφτη συνεχίζεται, ακολουθείς?
Ένα κείμενο έχει αποτύχει σαν κείμενο όταν ο χρόνος που ξοδεύεις για να σκεφτείς τι διάβασες, είναι περισσότερος από το χρόνο που ξόδεψες για να το διαβάσεις.

«Κλείσε τα μάτια σου και τίποτα μη σε νοιάζει.
Κλείσε τα μάτια σου, και μη μιλάς.
Κλείσε τα μάτια σου, ο κόσμος για σένα αλλάζει.
Κοιμήσου ήσυχος, αφού έχεις εμάς.»

Ένα συγκρότημα τραγουδάει
Ένας άνθρωπος γράφει τα λόγια ενός συγκροτήματος
Ένας άλλος διαβάζει τα λόγια ενός ανθρώπου.
Εσύ?

Η νύχτα τώρα ξεκινάει και για πολλούς ο χρόνος μοιάζει να σταματάει.
Μιλάω σε ανθρώπους που δεν ξέρω, όμως θα ήθελα να γνωρίζω.
Σκέφτομαι για ανθρώπους που δεν με γνωρίζουν, και δεν ξέρω αν θα το ήθελαν κιόλας.
Ανοίγω τρύπες στο κεφάλι και τα ακροδάχτυλά μου. Από το κεφάλι μπαίνουν το σκοτάδι, ο φόβος και οι άλλοι. Ό,τι δεν δεν μένει μέσα μου, ό,τι δεν με κάνει πιο περίεργο, πιο εγωιστή, και πιο θυμωμένο, καταλήγει στα ακροδάχτυλα και λερώνει κάποιο πληκτρολόγιο...