Γεύση στο maximum, ζάχαρη στο μηδέν.

Πόσος καιρός πέρασε άραγε απο την τελευταία φορά που εγώ έγραψα κάτι σε αυτό εδώ το μέρος? Δεν το πιστεύω, είμαι καλά! Και με τονα είμαι καλά, έχασα αυτό που αγγλιστί λέγεται ως "edge". I've lost my edge λοιπόν. Και μαζί με αυτήν το θράσσος τα νεύρα, τις ψυχολογικές μεταπτώσεις και όλα εκείνα που μετέτρεπαν το Στέλιο κάθε φορά σε Διαιρέτη.
Πόσος καιρός πέρασε άραγε απο την τελευταία φορά που έγραψα κάτι για μένα? Μήπως δεν έχω προβλήματα πλέον? Μήπως δεν κάνω μαλακίες πια? Μήπως δεν είμαι τόσο εγωιστής any more? Μήπως με ταίζουν σκατά και δεν το έχω πάρει χαμπάρι?
Ρε μήπως μεγαλώνω? Εγώ? Ο αιώνιος έφηβος? Ο γελωτοποιός της παρέας? Ο τύπος με τα σκουλαρίκια και το τατουάζ στην πλάτη που πάντα την έβλεπε εκτός? Και τώρα τι? Εντός και επι τα αυτά? Με τρώει το σύστημα? Ζω το τριπάκι του αυτόνομου εργαζόμενου ανθρώπου που με τα λεφτά που τίμια κερδίζει προσπαθεί να ικανοποιήσει τις καπιταλιστικές του ανάγκες? Εγώ? Που είναι οι εποχές που έβγαζα το χαρτζιλίκι μου πουλώντας "διάφορα" και βγάζοντας κάτι και για μένα? Κομμένα αυτά, δεν την βρίσκω πλέον. Μήπως η νηφαλιότητα με κάνει και σκέφτομαι λυπηρά? Μπα...
Ανοίγω την τηλεόραση και σκέφτομαι πόσο πιο αδικημένοι απο την κατάστασή τους νοιώθουν όλοι όσοι πραγματικά ξεκωλώνονται για να αδικούνται στην τελική, και σε πόσο πλεονεκτικότερη θέση βρίσκομαι εγώ που απλά παραπονιέμαι για ενα-δυο ασήμαντα πράγματα. Να μη βλέπω τηλεόραση? Να μη διαβάζω εφημερίδες? Να μείνω πίσω απο την εποχή μου, που θέλει τους πάντες να "συμμετέχουν" σε "κάτι"? Πολλή κοινωνικότητα ρε παιδιά, αλλα σε λάθος μέρη. Και υπο την επήρρεια λάθος ουσιών. καρφωμένοι πλέον σε καρέκλες, τοίχους, οθόνες, κρεβάτια, ακουστικά και διάφορα άλλα, αγνοούμε τα πάντα.
Ξύπνημα (με το ζόρι) - δουλειά στο υπόγειο - λίγο Internet - μάθημα της πλάκας στο Ι.Ε.Κ. - λίγο Internet - σπίτι - τηλεόραση ή λίγο Playstation ή καμμιά ταινία - βάζω ξυπνητήρι - προσπαθώ να κοιμηθώ - βλέπω κανένα όνειρο (καλό ή κακό δεν έχει σημασία, βλέπω πάντως) - Ξύπνημα...
Αυτή είναι η καθημερινότητά μου.
Ρε μπας και μεγαλώνω? δεν έχω άλλα πράγματα να κάνω? Μωρε έχω, και πολλά μάλιστα...
Βρήκα τη μέθοδο. Τη χρυσή τομή! Ναι, εγώ! Ο αρχιτέκτονας της νίκης!
Όταν μια μπάλα έχει τρυπήσει, το πρώτο πράγμα που έχουμε να κάνουμε είναι να τη φουσκώσουμε, να τη βρέξουμε καλά, και να ψάξουμε σε όλη την επιφάνειά της για να βρούμε απο που δημιουργούνται φυσαλίδες. Κατ'αρχήν εντοπίζουμε το πρόβλημα. Επιφανειακά. Ποιά είναι τα συμπτώματά του. Μετά ποιές είναι οι επιπτώσεις του.
Εψαξα όλες αυτές τις μικρές τρυπούλες πάνω στην μπάλα της ζωής μου, και μια-μια, σταδιακά, αρχίζω και τις κλείνω. Να μη φεύγει ο αέρας μου. Να μπορώ να χοροπηδάω.
Στην αρχή έκοψα το χόρτο. Bad habit...
Έπειτα τα μαθήματα ποίησης και πεζογραφίας. Εκεί να δεις! Πολύωρες συζητήσεις με λίγο νερό μόνο για να μπορούμε να συνεχίσουμε να συζητάμε. Ξυπνάμε τους εαυτούς μας απο τη λήθη της καθημερινότητας. Αλλάζουμε σφαίρα στο πολύ χαλαρό. Και γελάμε. Γελάμε πολύ!
Μετά κάποιες συναντήσεις με άλλους ανθρώπους. Συζήτηση. Για ό,τι μας πονά, μας απασχολεί, μας φθείρει.
Μετά κάποιες ραδιοφωνικές εκπομπές. Φιλί ζωής στον ασθενή που πάει να σβήσει.
Μετά προσπαθώ να γράφω λίγα πράγματα για μένα. Όλο και λιγότερα. Ο εγωισμός μου με σκοτώνει. Για να μην πεθάνω λοιπόν πρέπει να τον σκοτώσω πρώτα εγώ.
Αυτή τη στιγμή επιβιώνω χάρη στα προβλήματά μου.