Γράμμα σε φίλη

Αγαπητή Ντίνα,

Η επικοινωνία μεταξύ δυο ανθρώπων είναι:

• Σαν μια χειροβομβίδα. Αν δεν ξέρεις το χειρισμό της, μπορεί να εκραγεί στα χέρια σου.
• Σαν μια ζυγαριά. Αν προσθέσεις παραπάνω βάρος από τη μια μεριά, θα σε πουν κλέφτη.
• Σαν τον καιρό. Πότε έχει λιακάδα, και πότε καταιγίδες.

Το θέμα είναι αν ο καθένας από μας προσπαθεί να πετάξει τη χειροβομβίδα στον άλλο ή να την θάψει στο χώμα για να μην εκραγεί.
Κοιτάς να βάλεις παραπάνω βάρος στη μεριά του άλλου, ή κοιτάς η δική σου πλευρά να ισορροπεί με του άλλου?
Μπορείς να πάρεις μια ομπρέλα και να μπεις από κάτω με τον άλλο, για να μη βραχείτε…

Δεν με ξέρεις σχεδόν καθόλου, και εγώ το ίδιο. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει από το να προσπαθήσω να κάνω αυτά που λέω πράξη. Αν εσύ θέλεις να μείνεις στο γεγονός ότι δεν με ξέρεις, μπορείς να το κάνεις.
Αυτό που προσπαθούσα να σου πω χθες, ήταν πως εγώ ψάχνω ανθρώπους που να μπορούν να καταλαβαίνουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργώ. Και ο καλύτερος τρόπος να γίνει αυτό, είναι να με γνωρίσουν. Και όχι να κάνουν υποθέσεις για μένα.

Το ότι εγώ είμαι ανοιχτός με τους ανθρώπους σημαίνει ένα και μόνο πράγμα. Πίσω από το χαβαλέ κρύβεται ο Στέλιος που ξέρει τι του γίνεται, αλλά οι περισσότεροι γύρω του δεν μπορούν να το αντιληφθούν. Ή δεν θέλουν.
Αυτό είναι η άμυνά μου. Και δε λέω ότι υποκρίνομαι, απλά λέω ότι προτιμώ αυτό το είδος της επικοινωνίας, γιατί μέχρι εκεί φτάνουν οι περισσότεροι. Αν κάποιος μπορεί να δει αυτό που κρύβω, καλώς.

Το ξέρω ότι ακούγομαι ότι ακούγομαι εγωιστής αλλά δυστυχώς η ευτυχώς είμαι.
Και ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει παρά μόνον εγώ (ειρωνεία?).

Αυτή είναι η αλήθεια μου Ντίνα. Δεν μπορώ να σου πω ψέματα, Μπορώ όμως να σου κρύψω πράγματα. Αλλά ούτε και αυτό το κάνω. Και η απόδειξη είναι αυτές οι γραμμές.

Φιλάκια…

Ένα πετσοκομμένο ιμελάκι

Ένα στριφτό τσιγάρο και ένα ποτήρι νάμα. Δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο εκτός από γλύκα και πίσσα. Ότι και να κάνω γυρνάω πάντα σε γεύσεις και μυρωδιές και βλέμματα. Ποια γκρίνια και ποιο αβέβαιο μέλλον? Τη μισή σου ζωή θα προσπαθείς να κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει, γιατί έτσι πρέπει ή έτσι σου είπαν, και την άλλη μισή θα μετανιώνεις που δεν έκανες αυτό που εσύ ήθελες. Και πριν καλά καλά το καταλάβεις θα έχεις φύγει από αυτό εδώ το μέρος. Λες και η άστοχη προσπάθειά σου καθημερινά, δεν ισοδυναμεί με ένα μικρό θάνατο…
Για τι συζητούσαμε? Α! Για τη μοναξιά. Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσα πράγματα γύρω σου θυσιάζονται για να μην νοιώθεις μόνη? Παρατηρώ τόση ώρα που γράφω, τη διαδρομή που κάνει κάθε μισό λεπτό, το τσιγάρο από το τασάκι στα χείλη μου, το ίδιο και το ποτήρι με το νάμα. Έρωτας. Και τελικά εγώ είμαι αυτός που διατυπώνει θεωρίες για μοναξιάς. Λέω κάτι ψέματα όμως!
Τελειώνει το νάμα, τελειώνει και το τσιγάρο..

Διάλλειμα

Μεγαλοφυΐα: Ένας που σε στρατόπεδο γυμνιστών θυμάται φάτσες

Γυναίκα. Αυτή η λέξη από μόνη της μας κάνει άνδρες.

Συνέπεια είναι η τέχνη να υπολογίζεις ακριβώς πόσο καθυστερημένα θα έρθει ο άλλος

Η συμφιλίωση με την αγαπημένη σου ύστερα από την απιστία της μοιάζει με το κρυστάλλινο βάζο συγκολλημένο από θραύσματα: ακόμη μπορείς να το χρησιμοποιήσεις, αλλά ήδη δεν μπορείς να το κοιτάς με θαυμασμό.

Διανοούμενοι: μια κοινότητα προσωπικοτήτων τους οποίους ενώνει η δίψα για την αρμονική κοινωνία και η θλίψη πως αυτό είναι κάτι ακατόρθωτο.

Τα δεσμά σκούριασαν: η δημοκρατία τα έλουσε με αίμα, η τυραννία τα χρύσωσε, η νεότερη πολιτική τα καθάρισε, τα γυάλισε και πάνω τους έγραψε "Ελευθερία"



(Ω χιλιάδες αναγνώστες μου! Κειμενάκι πάλι απο τον Αύγουστο. Καλά μπάνια...)

Στον κ. Παναγιώτη Κατσίνα (μέρος δεύτερο)

Προσωπικά δεν πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου να αλλάζει τη μοίρα του.
Αυτό που μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει είναι οι περιστάσεις και μόνο αυτές. Υπάρχει μοίρα? Δηλαδή για να καταλάβω, το τι θα γίνω έχει προκαθοριστεί? Ποιος λογικός άνθρωπος το δέχεται αυτό? Ή μήπως πρέπει να δεχθούμε το γεγονός ότι εμείς και μόνο εμείς δημιουργούμε το μέλλον μας? Είπαμε, δεν υπάρχει παρόν. Το μόνοι που μπορούμε να κάνουμε είναι να αντιληφθούμε έγκαιρα ότι η το μέλλον που πρόκειται να ζήσουμε είναι μια διαδοχή παρελθόντων ενεργειών που λογικά έπονται, στο σημείο που μπορούμε να προβλέψουμε.
Αυτή τη στιγμή ξέρω (πάνω κάτω) το μέλλον μου. Όχι το μακρινό, αλλά το κοντινό.
Ξέρω ότι στο άμεσο μέλλον θα μεθύσω μιας και έχουν προηγηθεί μερικά ποτήρια κρασί. Ξέρω επίσης ότι θα στείλω μήνυμα στη γυναίκα που με ενδιαφέρει, λέγοντας της να κάνουμε μια νέα αρχή. Αυτό είναι μοιραίο δηλαδή? Δε νομίζω…
Το παρόν δεν υπάρχει. Μέχρι να μπεις στον μάταιο κόπο να το ορίζεις έχει γίνει παρελθόν. Σε όλους μας λένε να μην μετανιώνουμε για κάτι που έχουμε κάνει στο παρελθόν, μιας και πέρασε. Δεν έχουν καταλάβει ότι δεν μετανιώνουμε για την καθαυτή πράξη, αλλά για την αδυναμία μας να αλλάξουμε τις παραμέτρους που την εκτέλεσαν.

Ride the snake….
Το χειρότερο είναι να ξέρεις το μέλλον σου αλλά να μην μπορείς να αποφασίσεις πότε να το πραγματοποιήσεις. Δηλαδή να μην μπορείς να φέρεις τις συνθήκες στα μέτρα σου. Και τότε καταλαβαίνεις πόσο αδύναμος είσαι μπροστά σε αυτή την αέναη κίνηση των πάντων, πόσο πεπερασμένος είσαι. Το νόημα της ζωής για τους περισσότερους ανθρώπους είναι να επιτελέσουν ένα έργο στη ζωή τους, που θα τους κάνει να ξεφύγουν από τα 2 παρά κάτι μέτρα του σώματός τους και να κερδίσουν σχόλια, αποδοχή, κι άλλο ύψος. Γι’αυτό όλα σχεδόν τα αθλήματα έχουν και μια μπάλα, γιατί μπορείς να την πετάς ψηλά…
Γι’αυτό όλοι μας κάποτε θέλαμε να γίνουμε αστροναύτες ή πιλότοι στα παιδικά μας χρόνια. Και όχι γιατροί ή δικηγόροι. Γι’αυτό όλοι κοιτάζουν με ένα βλέμμα περίεργο τους ιερείς, γιατί αδυνατούν να καταλάβουν πως ένας άνθρωπος μπορεί να φτάσει τόσο ψηλά, που να συναντήσει το Θεό. Γιατί μέχρι εκεί φτάνει ο εγωισμό μας, μέχρι το φεγγάρι. Άντε, μέχρι τον Άρη…
Χρόνος. Για άλλους γιατρός, για άλλους δολοφόνος, για κανέναν-μα κανέναν φίλος.
Ανακαλύψαμε τη μετενσάρκωση μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι στον καθένα μας αναλογεί μια μικρή μερίδα αυτής της τεράστιας πίτας, που συνεχώς αναζυμώνεται.
Κάποιος γεννιέται και παίρνει ένα μικρό κομματάκι, και άλλος πεθαίνει για να δώσει το κομματάκι του πίσω…
Ξέφυγα πάλι. Καιρό είχα να πιω κάμποσες σταλιές παραπάνω κρασί, και αμέσως το μυαλό και η ψυχή μου συγχέονται και γίνονται ένα.
Θα ρισκάρω να αδειάσω το ποτήρι μου και να καπνίσω το τελευταίο τσιγάρο από το πακέτο μου. Η περίσταση το απαιτεί, αυτό που μένει είναι το ρίσκο. Το ρίσκο του να γίνει το μέλλον παρελθόν, του να κολλήσω στη στιγμή που πέρασε, και όχι να ατενίσω τη στιγμή που έρχεται.
Dejavou για μια ακόμη φορά.
Διαιρέτης

Στον κ. Παναγιώτη Κατσίνα (μέρος πρώτο)

Το κείμενο που ακολουθεί το γράφω με αφορμή το κείμενο που δημοσιεύσατε στην "Τόλμη", με τίτλο «Αντίσταση στη Βαρβαρότητα».

Η Βαρβαρότητα της Αντίστασης

Δεν βρίσκω άλλη καταλληλότερη αρχή από την περιαυτολογία. Ίσως γιατί οι μοναχικοί-μόνοι άνθρωποι του κόσμου είναι οι μεγαλύτεροι εγωιστές. Έχουν ή βρίσκουν όλο το χρόνο που θέλουν για να κοιτάξουν καλύτερα μέσα τους και να επαινέσουν ή να κατακρίνουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Αυτό που ψάχνετε δύσκολα θα το βρείτε. Και όχι γιατί υπάρχει ωχαδερφισμός, αλλά γιατί υπάρχει ο Ρεαλισμός, και χέρι-χέρι κρατιέται με την Απογοήτευση. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, αρχίζει και χάνει την επαφή με έναν από τους καλύτερους φίλους της νιότης του, το Ερωτηματικό. Όλο και πιο κοφτές οι προτάσεις, όλο και περισσότερος μέλλοντας, προσπαθώντας να ξεγελάσει τον μισογερασμένο πια εαυτό του. Όλο και πιο αόριστες εκφράσεις, που σκοπό μοναχό έχουν την παραπλάνηση. Πολιτικοί? Διπλωμάτες? Αστυνομικοί? Κληρικοί? Εκπαιδευτικοί? Γιατροί? Κανένα πρόβλημα να τους κάνω όλους δασκάλους μου. Εκείνοι εμένα μαθητή τους? Εγώ να ενδιαφερθώ για τα αδιέξοδά μου, τα προβλήματα τα δικά μου και των γύρω μου. Αυτοί?
«Κόλαση είναι οι Άλλοι» έλεγε πολύ σοφά ο Σαρτρ…
Και το Ερωτηματικό κάνει ακόμη παρέα μαζί μου. Δέχεται αβίαστα να επέμβει εκεί που η πράξη τελειώνει. Πράξη αλόγιστη, ή υπερβολικά μελετημένη. Το «διότι» που απουσιάζει από τις πράξεις μας, προϋποθέτει ένα ΓΙΑΤΙ που κανείς δεν ξεστομίζει έγκαιρα.
Οι νέοι κ. Παναγιώτη στις μέρες μας απαρνούνται τα σημεία στίξης που τους ορίζουν εκ φύσεως. Σελίδες ολόκληρες χωρίς κόμμα, τελεία, ερωτηματικό. Μόνο ανούσιο μπλα μπλα που σκοπό έχει να προσθέτει κάθε φορά και ένα κάγκελο στο τεράστιο αυτό κλουβί που λέγεται Ζωή. Και αυτό δυστυχώς εν αγνοία μας.
Δε μας λείπει ούτε τρέλα, ούτε κέφι, ούτε άρνηση, ούτε φαντασία, ούτε δημιουργικότητα, ούτε ειλικρίνεια. Απλά ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Μόνο για μας.
Γιατί με αυτά που βλέπουμε, (και σίγουρα όχι το κλουβί, αλλά κάποιο χαζοκούτι) και που ακούμε, συνειδητοποιούμε σταδιακά πως μεγαλώνοντας το μόνο που μας μένει είναι να μοιάσουμε σε αυτούς που κρίνουμε. ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΗ. Και τρελαινόμαστε γιατί αυτό είναι άδικο. Όλοι το ξέρουν και κανείς δε μιλάει γι’αυτό.
Ελάτε στη θέση μου. Δεν είμαι μισάνθρωπος. Αναζητώ την επαφή με άλλους ανθρώπους όσο τίποτε στη ζωή μου. Είμαι όμως τόσο «κολλημένος ονειροπόλος» στα μάτια των βολεμένων, που τα περιθώρια στενεύουν και η κρίση μου αλλοιώνεται. Να συνεχίσω να ταράζω τα λασπόνερα του εαυτού μου? Να αποπειραθώ να ταράξω τον ωκεανό των βολεμένων? Με τι στόχο?
Είμαι απαισιόδοξος? (το Ερωτηματικό είναι φίλος καλός της αλήθειας).
Αυτοτιμωρούμαστε. Ο άνθρωπος είναι τόσο ελεύθερος που διάλεξε να μην αντέχει ένα βλέμμα στα μάτια, μια φιλοφρόνηση, ένα χαμόγελο, μια αλήθεια. Πόσο μάλλον μια απουσία, την αντίσταση, την άρνηση. Τι βαρβαρότητα! Ο άνθρωπος επέλεξε να μην είναι ποτέ ο εαυτός του, για να προσπαθήσει να ζήσει αξιοπρεπώς.
Στα 75 μας χρόνια λένε πως έχουμε ξοδέψει το 1/3 της ζωής μας κοιμώμενοι. Εγώ πιστεύω πως ο παρονομαστής μικραίνει όσο συνεχίζουμε να υποκρινόμαστε…
Η αλήθεια υπάρχει μέσα και μόνο μέσα μας. Για να σκοτώσει όμως η σφαίρα, πρέπει πρώτα να βγει από το όπλο. Μόνη της δεν γίνεται. Χρειάζεται και ένα δάχτυλο να πατήσει την σκανδάλη. Το ίδιο δάχτυλο πίσω από το οποίο κρυβόμαστε.
Διαιρέτης

Απλά καταρρέω.

(Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 9 Ιανουαρίου του 2005 έπειτα απο έναν γερό καυγά με τον πατέρα μου. Ευτυχώς η συγκεκριμένη περίοδος της ζωής μου έχει περάσει, θέλω να πιστεύω ανεπιστρεπτί. Όπως συνηθίζω να λέω, αυτό που ακολουθεί, αποτελεί για μένα τον ορισμό της (εκ)πτώσης :P)
----------------------------------------
Λίγη οργή και λίγος πόνος, έτσι για να σπάσει η μονοτονία της συνεχούς υποκριτικής ευτυχίας όλων γύρω μου, που κυριολεκτικά με πνίγει…



Απλά καταρρέω. Δεν με χωράει ο κόσμος ολόκληρος. Θέλω να φύγω από παντού, θέλω να ξαναγεννηθώ, να πάρει η ζωή μου μια καινούργια βόλτα. Είμαι δυστυχισμένος. Βαρέθηκα τη ζωή έτσι όπως τη ζώ. Δεν αντέχω άλλη μοναξιά. Δεν αντέχω τόση ασυνεννοησία, τόση ανοησία. Θέλω έναν –όχι παραπάνω- έναν άνθρωπο να με καταλαβαίνει μπας και μου εξηγήσει και μένα αν η οργή που νοιώθω είναι δίκαιη ή αν απλά έχω ένα πολύ μεγάλο δάχτυλο για να κρύβομαι από πίσω… Έχω φερθεί πολύ άσχημα στους γονείς μου και δεν ξέρω γιατί. Δεν μπορώ να εξηγήσω την τόση επιθετικότητα απέναντί σε αυτούς που έχουν κάνει τα πάντα για μένα και ταυτόχρονα μου έχουν κάνει τα πάντα. Με ξεκουράζει το γράψιμο! Νοιώθω την τέλεια ερωτική επαφή ανάμεσα σε μένα, το μυαλό μου και τις λέξεις που αυτό γεννά, και κανείς δεν πρόκειται να μου το στερήσει αυτό, ούτε καν εγώ ο ίδιος.
Έξω βρέχει και ‘γω νοιώθω τον εαυτό μου πιο βαρύ από ποτέ. Ας ξημερώσει μια καινούργια μέρα και η ακραία επιπολαιότητά μου ας πάρει όλα αυτά τα βάρη και ας ξαναγίνω η ίδια γνωστή γελοία μορφή που βολεύει τους πάντες εκτός από μένα. Και τι θα βγεί με το να μετανοιώσω τελικά? Ένα τεράστιο καραβάνι τύψεις απλά θα έρθει και θα κατασκηνώσει γύρω από την ψυχή μου και θα κάνει παρέα στις ήδη υπάρχουσες.
Μου λείπει η αγάπη, θυμάσαι? μου λείπει ο φίλος μου, μου λείπει η σχέση εκείνη που θα με κάνει να θέλω από μόνος μου τη βελτίωση του εαυτού μου και όχι από άπειρα ξύλινα κηρύγματα που την κυνηγάνε άσκοπα. Έχω πια μισήσει τις καταχρήσεις που κάνω στα πάντα. Έχω μισήσει την ανικανότητα μου να ολοκληρώσω οτιδήποτε κι αν βάλω σαν στόχο. Ποιος θεός ή δαίμονας με κυνηγάει? Ποια άτιμη συγκυρία με κυνηγάει και ποιο… Δεν αντέχω. Πρέπει να βρώ τη θέληση. Αλλά πού? Ποιος μπορεί να με βοηθήσει? Ακούγομαι σα ζητιάνος που ζητιανέψει επειδή βαριέται να δουλέψει και όχι επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Και αυτό με κάνει ακόμη πιο ευάλωτο κάθε φορά που η ένταση μου χτυπάει την πόρτα.
Έχω καιρό να νοιώσω ήρεμος. Χάνομαι. Χάνομαι στο οποιοδήποτε τυχαίο σημείο της σκέψης ενός μυαλού. Πάντα ψάχνω τη λύση αλλά δεν την βρίσκω. Τι τρέχει με μένα? Είμαι πιο χυδαίος από ποτέ, πιο ανθυγιεινός από ποτέ, πιο χαλασμένος από ποτέ΄. Ζηλεύω τα πράγματα που υπήρχαν πριν από μένα και που θα συνεχίσουν να υπάρχουν μετά από μένα… Γιατί να μην είμαι μια νωχελικά αφηρημένη έννοια όπως ο χρόνος? Ίσως και να είμαι και όλη αυτή η οργή και το μίσος να είναι η τιμωρία μου, που εγκλωβίστηκα σε ένα τόσο μικρό μέρος όπως το σώμα που κουβαλάω. Το νοιώθω σα να μην είναι δικό μου. Το σώμα έχει πάθη τα οποία εγώ δεν αντέχω και ξέρω ότι δεν μπορώ να τα παλέψω. και αυτό τα κάνει δυνατότερα…
Μα τι λέω? Εγώ δεν θα έπρεπε να κάθομαι και να γράφω διαπιστώσεις για τον εαυτό μου σε μια τυχαία έξαρση αυτογνωσίας! Έπρεπε να καταρρέω… Αλλά και αυτό μου φτάνει για να πιστεύω ότι υπάρχει μια ελπίδα να καλυτερέψουν όλα. Το ότι είμαι κόμη εδώ. κι ας είμαι πιο χυδαίος από ποτέ, πιο ανθυγιεινός από ποτέ, πιο χαλασμένος από ποτέ. Το ότι είμαι ακόμη όρθιος και γράφω…
Έχουν υπάρξει στιγμές που έχω σκεφτεί πολύ άσχημα για τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν ξέρω από πού πηγάζει όλο αυτό το φαρμάκι όπως επίσης δεν ξέρω πού πάει και χάνεται όταν ξεθυμαίνω. Μάλλον σένα κομμάτι χαρτί. Κατάρα κι ανανδρεία κι αυτή! Όσο φαρμάκι κουβαλάς μέσα σου να το στοιβάζεις σε ένα χαρτί όλο κι όλο και να το δίνεις σε κάποιον άλλον για να το μοιραστεί μαζί σου… Ωραία πράξη φιλίας και καλής διάθεσης! Τι να πω…Ένα μόνο, το ότι δεν μπορώ να τα κρατάω μέσα μου. Αν μπορούσα θα έκλαιγα και όλο αυτό το φαρμάκι θα το έχυνα στη γή. Αλλά δεν μπορώ να κλάψω. Δεν ξέρω πώς…
Καίνε τα χέρια μου. θέλω να συνεχίσω να γράφω μα δεν πάει άλλο. Το μυαλό και το κορμί μου δίνουν εντολή να αφεθώ.
Έφυγε η οργή. Τι έμεινε? Ούτε που θυμάμαι τι έλεγα στον πατέρα μου μόλις είκοσι λεπτά πριν. Μπορεί αυτό να είναι και η μοναδική άμυνα που έχω απέναντι στην τρέλλα που πάει να με κυριέψει ή ακόμη καλύτερα, στην τρέλλα που νομίζω ότι πάει να με κυριέψει…
Αν τα μάτια σου είναι ακόμη πάνω σε αυτές τις γραμμές, σου χρωστάω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ που μοιράστηκες με αυτόν τον τρόπο ένα βάρος που είχα, ή έχω ακόμη. Ό,τι συμπεράσματα και να έβγαλες από αυτά που διάβασες είναι δικά σου και ό,τι σχόλια και να κάνεις απολύτως κατανοητά. Αν και δεν νομίζω να σου άφησα και πολλές επιλογές.

Bits and pieces

Bits and pieces

Παίζουν διάφορα πράγματα στο μυαλό μου, που θέλω να σχολιάσω, να θάψω, να σατυρίσω, αλλα δέν ξέρω άν είναι δουλειά μου αυτό το πράγμα τελικά. Μέχρι να τελειώσω, ελπίζω να έχω βρεί ένα θέμα για να γράψω.

(Πάροδος κάποιας, αρκετής ώρας....)

Βρήκα θέμα!!!
ΠΩΣ ΝΑ ΤΗ ΡΙΞΕΙΣ...
Χα! Εδώ είναι τα καλά! Κι ας λένε οι γυναίκες οτι έχουν γίνει αδερφές οι άντρες, εσείς μή μασάτε! Βαθειά (πολύ βαθειά) μέσα σας ξέρετε οτι έχετε όποια γκόμενα βάλετε στο μάτι αλλα όπως όλοι "ποιός την ****** μωρέ κι αυτή την κα***λα!" Λοιπόν, ακούστε μερικές συμβουλές απο τον διαβασμένο και σοφό Συνάδελφό σας. Είναι σίγουρο οτι θα πετύχετε! (ναι, καλά...)
Κάπου εδώ σημειώνω οτι αυτά που θα διαβάσετε τα πιστεύω, και όσο γελοία και ουτοπικά κι αν σας φαίνονται, με χαρακτηρίζουν και με στοιχειώνουν ταυτόχρονα...
Το πιθανότερο είναι να μπερδευτείτε, αλλα μή μασάτε, όλο το θέμα "γυναίκες" είναι μπερδεμένο, είναι γνωστό αυτό εδώ και κάτι χιλιετίες.

Ας ξεκινήσουμε όμως....

Η μία εκδοχή (όχι η δική μου, την κρατάω για το τέλος) πάει κάπως έτσι:

1)Ντυθείτε όσο πιο trendy μπορείτε. Να θυμάστε οτι πάντα υπάρχουν κάποιοι πιό trendy απο σας, τους οποίους πρέπει να προλάβετε.
2)Βρείτε μιά δουλειά, αν γίνεται βραδυνή, και ακόμη καλύτερα, σε μαγαζιά τύπου καφετέριας ή κλαμπιδίου (υπενθυμίζω σε όσους το ξέχασαν, οτι βρισκόμαστε στο Ηράκλειο, και εδώ club δέν υπάρχουν).
3)Αποκτήστε το half-gay στυλάκι που αφοπλίζει. κουνήστε λίγο το ωραίο σας κορμί. Αν δέν έχετε ωραίο κορμί, γραφτείτε σε ένα γυμναστήριο. Δέν βλάπτει.
4)Σταματήστε να ακούτε τη μουσική που σας αρέσει. Πρέπει τα γούστα σας πλέον να συμβαδίζουν με τα γούστα της αιθέριας ύπαρξης που κυνηγάτε, καθώς και της παρέας της.
5)Σε περίπτωση που το θήραμα είναι του διαβάσματος, αγοράστε κανένα ζιβάγκο, τίποτα κοκκάλινα γυαλάκια, και παίξτε το αθώο και μελετηρό φοιτητάκι που θέλει λίγη βοήθεια κατ΄οίκον. Παίζει και να την πείσετε. Σε αντίθετη περίπτωση, προχωράτε στο plan B το οποίο λέει "Δε μαμιέται, το άλλο εξάμηνο θα διαβάσω, εδώ στέκει νιμού...." και πολύ απλά πάτε (όπως αναμένεται άλλωστε) με τα νερά και τα προγράμματα της εν λόγω.
6)Ξεφορτωθείτε διακριτικά, αλλα μιά και καλή τις "φίλες". Ξέρετε.... αυτές που την συνοδεύουν παντού και πάντα, ακόμα και σην τουαλέτα.... Λές και τις πληρώνουν ρε παιδί μου... Σε περίπτωση που το καταφέρετε, είστε ο Νeo!
7)Πατάξτε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και ανδρισμού, και φερθείτε σαν 14χρονα γυμνασιόπαιδα. Βγείτε εσείς και η "πεδιάδα του όρχι" παρέα σας, μεθύστε, πάρτε την τηλέφωνο, πείτε της πόσο κομμάτια γίνεστε για εκείνην, στείλτε της λουλούδια, γράμματα, αφιερώστε της κανένα παρακμιακό τραγουδάκι σε κανα ραδιο-φονικό σταθμό, αγοράστε σκυλάκι για να την ψαρώσετε, δηλαδή κάντε ό,τι είναι δυνατόν για να γνωστοποιήσετε την ύπαρξή της στη ζωή σας, και την ύπαρξή σας στη ζωή της. Και άν είστε τυχεροί, υπάρχει μιά μικρή πιθανότητα να συμπεριληφθείτε καπου στη μέση μιας γυναικείας συζήτησης, μαζί με μανικιούρ, πεντικιούρ, Cosmopolitan, δίαιτες, και δεκάδες άλλους άντρες που έπραξαν τα ίδια ακριβώς με εσάς, για να τραβήξουν την προσοχή της εν λόγω και της ομοίγυρής της...

Η δική μου εκδοχή (όχι οτι φτάσαμε στο τέλος...) πάει κάπως έτσι:

1)Ντυθείτε όπως γουστάρετε. Μπορεί να αργήσετε, αλλα κάποια στιγμή θα βρεθεί κάποια εν λόγω, που να έχει τα ίδια γούστα με εσας. Τι στο διάολο, 10.000 άνθρωποι σπουδάζουν στο Α.Τ.Ε.Ι. ...
2)Βρείτε ό,τι δουλειά να είναι. Αρκεί να έχετε το απαραίτητο έλαιο να για να κινήσετε την μηχανή των απαιτήσεών σας. Η δουλειά ποτέ δέν έβλαψε, ό,τι δουλειά κι άν ήταν αυτή.
3)Be yourself! Δέν είναι ανάγκη να αλλάζετε τον εαυτό σας κάθε φορά που γνωρίζετε μία "ό,τι νά'ναι", μπας και πετύχετε τα γούστα της. Δέν σας τιμάει.
4)Εδώ θα είμαι λίγο πιό συγκαταβατικός, γιατι αφ'ενός "περι ορέξεως κολοκυθόπιτα" και αφ'εταίρου σε κατάσταση ήπιας μέθης και πάνω, τα πάντα είναι καλά! Σε αυτό βέβαια παίζει ρόλο κατ'εξοχήν η παρέα, το είδος της αλκοόλης και ο βαθμός της στέρησης...
5)Διαβάστε με τα φιλαράκια σας. Διάβασμα με τη γυναίκα που γουστάρεις δέν γίνεται.
6)Όλοι οι καλοί χωράνε! Σε περίπτωση πάντως που επιτευχθεί το ζητούμενο, κοιτάξτε να μοιράσετε το χρόνο της, ετσι ωστε κανείς να μην παραπονιέται, ούτε εσείς ούτε το η ενδεκάδα. Μην τα θέλετε κι όλα δικά σας!
7)Σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων. Δείξτε οτι έχετε μια αρχή και ένα τέλος, μιά δομημένη προσωπικότητα, έναν χαρακτήρα που δέν φοβάται να πεί τα πράγματα με το όνομά τους, ακόμα κι άν αυτό φανεί δυσάρεστο στην αρχή. Μην υποκρίνεστε κάτι που δέν είστε, και που με την πρώτη πίτα θα (ξανα)αλλάξετε. Και το κυριώτερο, σε καμμία περίπτωση μαν επιτρέψετε σε κανέναν να ΠΑΙΞΕΙ με τα αισθήματα (ναι... έχετε και απο αυτά...), την ψυχολογία και τα λεφτά σας.
(Καλά, ούτε στο "Άστρα και Όραμα να έγραφα....)

Επίλογος
Αυτό κι άν ήταν!
Όσες και όσοι απο εσάς με πούν μαλάκα και μισογύνη, σας ευχαριστώ προκαταβολικά.
Κανείς όμως δεν μπορεί να με πείσει οτι αυτά που έιδα και πέρασα στο παρελθόν, ήταν έστω στο ελάχιστο διαφορετικά απο αυτά που έγραψα.

Γονεις

Το να παρανοούμε τα δεδομένα που βρίσκονται μπροστά μας είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας. Νέοι είμαστε άλλωστε. Ποιος μπορεί να μας κατηγορήσει για τις μαλακίες που κάνουμε, εκτός από τους γονείς μας? Κανείς! Και για αυτό έχει γούστο το πράγμα. Μαθαίνουμε τη ζωή. Κάνουμε μαλακίες και υποτίθεται μαθαίνουμε από αυτές. Έλα όμως που δεν είναι έτσι!
Υπάρχει η εφεύρεση των μεγάλων που λέγεται «αιώνιος έφηβος». Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί το λένε αυτό? Για να καλύπτουν τις μαλακιές που εξακολουθούν να κάνουν! Δηλαδή εμείς τι είμαστε? Οι «αιώνιοι γέροι» που αντιλαμβανόμαστε τα χάλια των «αιωνίων εφήβων»? Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο ανάποδα τα πράγματα στη ζωή τελικά.
Κάπως έτσι πάει και το story του στυλ «θα’θελα να ήμουν πάλι παιδί» το οποίο διατυπώνεται από τους πατεράδες μας, και αντίστοιχα το «αχ και να ήμουν στα 55 τώρα, συνταξιούχος» το οποίο διατυπώνεται από εμάς. Οι μεν θέλουν να τα έχουν μαλλιαρά και σφριγηλά, και οι δε θέλουν να τα έχουν έτοιμα για ξύσιμο, προτού καν πετάξουν το τσόφλι από πάνω τους! Καλή φάση!
Η καραμέλα που πουλάει η εταιρεία «Γονείς Α.Ε» έχει ημερομηνία λήξης για όσους δεν το έχουν πάρει χαμπάρι ακόμη. Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει ακόμη είναι πως εμείς την βάζουμε αυτή την ημερομηνία και κανείς άλλος. Τι να το κάνω αν είμαι ατομάκι πρώτο, που με πάνε όλοι και χωράω σε όλες τις παρέες, αλλά πρέπει να είμαι στις 11 στο σπίτι, γιατί έχω το αμάξι του μπαμπά και ο μπαμπάς φοβάται? Τι να το κάνω αν διστάζω να διεκδικήσω αυτό που θέλω γιατί οι χειροπέδες που μου έχει βάλει το σπίτι μου, γράφουν πάνω χαρτζιλίκι? Υπάρχει και το κλειδάκι που λέγεται δουλειά.
Ξυπνήστε αγαπητοί και δείτε το αυτονόητο. Ότι δεν γίνεται να κάνουν άλλοι κουμάντο στη ζωή σας. Το ότι κατάφεραν αυτοί κάποια πράγματα στη ζωή τους, δεν σημαίνει πως δεν θα σας α\φήσουν να δείτε αυτό που είναι καλύτερο για εσάς.
Ζητήστε συγγνώμη από τους γονείς σας που:
Δεν ήσασταν στο Πολυτεχνείο όταν τα τανκ έκαναν ντου.
Δεν έχετε δουλέψει στους σοβάδες και τα μάρμαρα της οικοδομής.
Δεν γεννηθήκατε στη μετακατοχική περίοδο για να πεινάσετε.
Που στο σχολείο δεν φοράγατε ποδιές, ούτε πηλίκιο ούτε είχατε τα νύχια σας καθαρά.
Λέτε να σας συγχωρέσουν? Η έστω να σας καταλάβουν? Όχι βέβαια!
Βέβαια κανείς δεν υπήρξε να τους πεί ότι αυτά που τους έκαναν, δεν πρέπει να το κάνουν στα παιδιά τους.
Ανοίξτε τα μάτια σας πριν βρεθείτε με 3 παιδιά και ένα σωρό κολλήματα. …

Κατηγορίες φοιτητών

Κατ’αρχάς να ευχηθώ σε όλους να περνάνε καλά σε αυτή την όμορφη πόλη. Και το εννοώ ότι είναι όμορφη. Ίσως να μην το καταλάβετε ποτέ αλλά ίσως και να την ζήσετε αρκετά και σε πολλές μορφές της και να διαπιστώσετε τι εννοώ...

Δεν θέλω να γίνω ο κριτής των πάντων με το άρθρο αυτό, απλά στοχεύω κάποιες ομάδες ανθρώπων με καθαρά χιουμοριστική διάθεση, βάζοντας και τον εαυτό μου σε μια από τις κατηγορίες στις οποίες κατατάσσω τους άντρες φοιτητές του Α.Τ.Ε.Ι. μας... Ναι! Περί αυτού πρόκειται το άρθρο αυτό! Ελπίζω να το διασκεδάσετε όσο το διασκέδασα και ‘γω, φέρνοντας στο μυαλό μου χαρακτηριστικούς τύπους από κάθε κατηγορία, οι οποίοι βρίσκονται στο χώρο του Α.Τ.Ε.Ι. και κυκλοφορούν ανάμεσά μας! Ίσως είναι και δίπλα μας, και να διαβάζουν το ίδιο άρθρο με μας! Αρχίστε να ψάχνετε... Καλή διασκέδαση!

Κατηγορία πρώτη: Normality
Είναι απλά όλα τα κανονικά φυσιολογικά παιδιά που ήρθαν από την πόλη τους ή έμειναν στη δικιά τους για να σπουδάσουν. Παιδιά που ντύνονται και φέρονται και διαβάζουν και βγαίνουν με μέτρο ... Απλά έχουν εκλείψει σαν ομάδα γιατί όλες οι παρακάτω κατηγορίες δεν αφήνουν πολλές πιθανότητες υπεροχής τους. Μπορεί να τους ξέρετε και σα σπασίκλες αλλά δεν είναι. Μιλήστε τους, δεν δαγκώνουν, συναναστραφείτε μαζί τους, το έχουν ανάγκη!

Κατηγορία δεύτερη: Trendy!!!
Είσαι της μόδας ρε φίλε, τι να κάνεις και συ! Το μαλλί κοντεύει να γίνει κουρτίνα, και τα παπούτσια έχουν μια τάση να ανεβαίνουν προς τα πάνω όλο και πιο πολύ! Σε λίγο θα σταματήσεις να ψωνίζεις παντελόνια και θα κυκλοφορείς με τα παπούτσια και μόνο, αλλά αυτό που θέλεις, θα το έχεις καταφέρει: να προχωράς στο δρόμο και όλα τα άλλα U.F.O. κοριτσάκια του ίδιου στυλ με εσένα, να έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό, ενώ εσύ θα καμαρώνεις για το πόσο trendy είσαι, αδιαφορώντας για τον αριθμό αυτών που αναρωτιούνται από ποια ζούγκλα το έσκασες..
Θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα επιμέρους χαρακτηριστικό που χαρακτηρίζει αυτή την ομάδα. Αν μπορείτε να το διακρίνετε, υπάρχουν 3 «υποομάδες»:Ο original trendy, που είναι αυτό που λέει πραγματικά όμως, και δεν του καίγεται καρφί για ό,τι λένε οι άλλοι για αυτόν, αρκεί να αρέσει σε άλλους trendies…Και θα κάνει τα πάντα για αυτό. Μετά έρχεται ο απλός επιδειξίας trendy, που το κάνει μόνο και μόνο για να τον προσέξουν τίποτα κοριτσάκια μπας και πηδήξει κανένα από αυτά, και για να μην τον πουν μπανάλ ή οπισθοδρομικό. Το θέμα είναι ότι κάποια στιγμή καταλαβαίνει ότι για να πηδήξει δεν είναι ανάγκη να είναι trendy, και ότι αρκετά λεφτά έφαγε σε παπαριές, το γυρνάει σε «λετσέ αλκοόλας διαννοούμενος». Τελευταίος και καταϊδρωμένος, το θύμα... Είναι γέννημα και δημιούργημα των δύο παραπάνω τύπων, που εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του χαρακτήρα του να χαράζει δική του πορεία, τον έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους. Και αυτός απλά χαίρεται που κάποιος του δίνει σημασία. Άσε που παίζει να πηδήξει κιόλας! Ζήτω!

Κατηγορία τρίτη: Τα ψάρια
Οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι, όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχθούμε, υπήρξαμε «ψάρια»... Οπότε μην μου πείτε ότι δεν θα βρείτε στοιχεία και από τη δική σας πρώιμη εποχή, σε αυτό το κειμενάκι...
Είναι πολύ πιθανόν μια ωραία πρωία να έχετε μπει στο λεωφορείο και να πετύχετε ένα ντουέτο από αμούστακα παιδιά που μόλις άρχισαν να παρακολουθούν τα μαθήματα του πρώτου εξαμήνου της Σχολής τους... Πως θα τα διακρίνετε? Μα είναι πολύ απλό! Από εκείνη την τσάντα POLO που υπάρχει ακόμη στην πλάτη τους σα βδέλλα, και από μια μαμά δίπλα τους να τους μουρμουρίζει όλη την ώρα στο αυτί: «Γιαννάκη πήρες την ταυτότητα? Το δικαιολογητικό το θυμήθηκες?» Μην ξεχνώντας το καθήκον της, συνεχίζει ακάθεκτη: «Τι θες να σου φτιάξω το μεσημέρι να φας? Το γάλα σου το ήπιες? Θα πω του σπιτονοικοκύρη να σου βράζει ένα ποτήρι κάθε πρωί!»
Και το παιδάκια τα κακόμοιρα να αγωνίζονται, και τη μάνα τους να κατευνάσουν, και ρόμπα να μη γίνουν...
Και πάμε για καφέ στη λέσχη από τις 6:30 το πρωί να τσεκάρουμε καμιά γκόμενα, και δεν χάνουμε θεωρία για θεωρία επειδή ο μπαμπάς και η αναλυτική καραδοκούν, και κάνουμε και κανένα πάρτι επειδή τώρα είμαστε πλέον ανεξάρτητοι, και αρχίζουμε και τα ξύδια επειδή είμαστε μάγκες, και μπαίνουμε και σε μία παράταξη επειδή είμαστε ζώα που ό,τι μας λένε κάνουμε, και μας την πέφτει και καμιά επίσης κομματιασμένη από ξύδια πρωτοεξαμηνίτισσα που προσπαθεί να ξεχάσει τον έρωτα της που είναι στην άλλη άκρη της χώρας...
Πού θα πάει ρε παιδιά... Θα μάθετε και σεις...

Κατηγορία τέταρτη: Οι παραταξιακοί...
Τι να πεις για τους ανά το Α.Τ.Ε.Ι. –ίτες που το μόνο καλό που διαθέτουν είναι η απίστευτη μουσικούλα που βάζουν τα ανοιξιάτικα πρωινά, παραμονές φοιτητικών εκλογών, νομίζοντας ότι θα ψαρέψουν ψήφους, ενώ εμείς σαπίζουμε με την καφεδάρα μας στα παγκάκια του προαυλίου και όπου αλλού βρούμε, κοζάροντας κόσμο και περιμένοντας το εστιατόριο να ανοίξει για να χλαπακίσουμε ό,τι βρούμε και μετά να ξαναβγούμε στο προαύλιο για καφε και τσιγάρο... Πως τους έχω κόψει εγώ... Απλά μύρισε ρουσφέτι στο Α.Τ.Ε.Ι. και παλεύουν τζάμπα να παραμυθιάσουν τον κόσμο και ιδιαίτερα τα καινούργια παιδιά. Και μετά σου λέει: «Δεν είναι ρουσφέτι, απλά να υπάρχει η γνωριμία, άμα τύχει μια δυσκολία» κλπ κλπ... Και να σου που ξημερώνει και η αποφράδα μέρα και εσύ να προσπαθείς να κοιμηθείς ενώ στο τηλέφωνο να σε καλούν δεκάδες –ίτες και να σου θυμίζουν την υποχρέωση σου σαν Έλληνας αγωνιζόμενος φοιτητής να αλλάξεις τον κόσμο, ψηφίζοντας την τάδε παράταξη και λοιπές φλυαρίες... Ώσπου σε παίρνει ο φοιτητοκολλητός σου με την τσίμπλα στο μάτι και σου λέει: «ΜΑΛΑΚΑ ΘΑ ΜΕ ΨΗΦΙΣΕΙΣ?» και εσύ απλά υποκύπτεις στη απαράμιλλη ευγένεια του...

Κατηγορία πέμπτη: Καφέεε!
Δεν έχει Σχολή. Δεν έχει όρια. Δεν είναι γυναικείο χαρακτηριστικό όπως και να το κάνουμε! Απλά ο καφές! Σε όλους αρέσει και όλοι τον χρειαζόμαστε. Απλά θέλω να εστιαστώ στα άτομα που έχω παρατηρήσει και παράνομα ίσως, έχω «κατηγοριοποιήσει». Τα χαρακτηριστικά τους απλά. Τζινάκι, και φουτεράκι και τζιν μπουφάν. Γυαλιά ηλίου για να κρύψουν τα πάντα και να κρυφτούν από τους πάντες... Και συνεχώς ένας καφές στο χέρι είτε είναι γλυκός επειδή η ημέρα το απαιτεί, είτε της παρηγοριάς διότι χώρισαν ή επειδή οι σπουδές πάνε κατά διαόλου.. Με το τάβλι, πριν και μετά τον ύπνο, στο αμάξι, στην καφετέρια, παντού! Ακόμα και στα αμφιθέατρα... Και ύστερα λένε για ναρκωτικά και χασίς και ιστορίες για αγρίους! Το πιο νόμιμο ναρκωτικό κυκλοφορεί ανάμεσα μας καθημερινά και είμαστε όλοι χρήστες!


Κατηγορία έκτη: Η μουσική μας ενώνει
Εδώ η ποικιλομορφία έχει την τιμητική της! Σίγουρα θα έχετε δει πολλούς από αυτούς στο Α.Τ.Ε.Ι. άλλοι με περίεργες κομμώσεις, άλλοι με μαλλί χαλί να το πατάνε, άλλοι με φαρδιά παντελόνια έτοιμα να πέσουν με το παραμικρό χοροπηδητό, άλλοι με ράστα, και άλλοι που απλά είναι στο λεωφορείο, στο δρόμο, ση Σχολή, στο προαύλιο με ένα ζευγάρι ακουστικά και με βλέμμα στραμμένο προς άγνωστη κατεύθυνση να ονειρεύονται και να ταξιδεύουν ο καθένας στα δικά του μέρη και με άλλη μουσική πάντα... αδιαφορώντας για τον κόσμο δίπλα τους και έχοντας προσαρμόσει τον τρόπο ζωής τους σύμφωνα με τη μουσική που τους αρέσει να ακούν. Και καλά κάνουν. Πάντα τέτοια παιδιά!

Κατηγορία έβδομη: Οι ντόπιοι...
Το παιδί ήρθε για να σπουδάσει! Δεν χωράει συζήτηση. Μπράβο του και πάλι μπράβο του! Έρχεται από το
Ξερωγωχώρι Πεδιάδος και έτσι όπως ήρθε, έφερε και μερικά πρόβατα από το μητάτο του μπαμπά και μερικά δεντράκια χασίς από το χωράφι του παππού για να «βγει ο χειμώνας» . Σίγουρα έπιασε σπίτι στο Γιόφυρο για να είναι πιο κοντά στην Εθνική οδό Ηρακλείου-Λασιθίου. Όταν παρκάρει στο σπίτι του, πάντα αφήνει το αμάξι ανάποδα, για να φύγει πιο γρήγορα όταν σκάσουν μύτη οι μπάτσοι (όσοι απομείνουν από τον μπαμπά και τον παππού..). Πάει και σε όλα τα πάρτι να θαυμάσει τα φρέσκα κορίτσια της πρωτεύουσας, τα οποία είναι πεπεισμένος ότι θα σκλαβώσει με το νέο του άρωμα Tragila for men. Εγώ πάντως πέρα από τα πειράγματα, τον πάω γιατί είναι ψυχή, και στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, είναι πηγή γέλιου, και πάνω απ’όλα έχει ωραίο παππού!

Κατηγορία όγδοη: Φοιτητές
Οι συγκεκριμένοι τύποι είναι υβριδική κατηγορία. Δηλαδή, συγκεντρώνουν στοιχεία από παραπάνω κατηγορίες.
Είναι συνήθως κάτι trendy τύποι που ανήκουν σε κάποια παράταξη, και δεν χάνουν πάρτι για πάρτι, και αφού κομματιαστούν όλο το βράδυ στα κλαμπάκια, θα έρθουν το πρωί στο Α.Τ.Ε.Ι. να πάρουν από το κυλικείο ένα κουβά καφέ για να συνέλθουν από τη χθεσινή κραιπάλη. Και αν περισσέψει και καθόλου χρόνος, πάνε και από τη γραμματεία να δούνε τι παίζει, μπας και έχει και σήμερα κανένα πάρτι και δεν το μάθανε! Και αν τελειώσουν τα φράγκα του μπαμπά νωρίτερα? Ε, μικρό το κακό! Θα τη δούνε και λίγο «κατοικίδιοι» σε φάση «εγώ πλέον αράζω μόνο σε σπίτια» και μόλις αλλάξει ο μήνας θα ξαναγίνουν οι άρχοντες της νύχτας...
Όσο για τις γυναίκες*? Καμία δεν ενδιαφέρει κανέναν και όλοι έχουν από μια συνταγή για να τις ρίξουν. Και προς θεού! Μην υπονοηθεί για κανένα λόγο ότι υπάρχει συναίσθημα!!! «Αδερφή» όποιος τόλμησε να νοιώσει κάτι για γυναίκα που να ξεπερνάει την επιθυμία για ένα πήδημα! Αλίμονο! Έλα όμως που οι γυναίκες ξέρουν... γι’αυτό και γεμίσαμε λιγούρια, από κάθε κατηγορία και target group. Έλεος!!!

Επίλογος
Κούρασα και πρόσβαλλα προφανώς. Αλλά το διασκέδασα! Διένυσα μία περίοδο κατά την οποία υποδύθηκα όλους τους τύπους που διαβάσατε παραπάνω, προκειμένου να αποκωδικοποιήσω τις ματιές που έπεφταν πάνω μου διαφορετικές στην κάθε περίπτωση. Ίσως τα λόγια μου να πιστεύετε ότι κρύβουν κακία ή ζήλεια, αλλά δεν είναι έτσι ! Πέρασα πολλές ώρες μόνος μου για να είμαι κακός και ζηλιάρης με τα καλά του άλλου. Και αν νοιώσατε άσχημα που ενδεχομένως ανήκετε σε κάποια κατηγορία, χαλαρώστε! Να θυμάστε ότι είστε ελεύθεροι να φτιάχνετε και να διαμορφώνετε τις δικές σας «κατηγορίες» χωρίς να δίνετε λογαριασμό σε κανέναν, συμπεριλαμβανομένου και εμένα! Καλά να περνάτε και να θυμάστε: Λίστεν του γιόρ χάρτ!

Με εκτίμηση,
iNo(ccent)