Απλά καταρρέω.
(Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 9 Ιανουαρίου του 2005 έπειτα απο έναν γερό καυγά με τον πατέρα μου. Ευτυχώς η συγκεκριμένη περίοδος της ζωής μου έχει περάσει, θέλω να πιστεύω ανεπιστρεπτί. Όπως συνηθίζω να λέω, αυτό που ακολουθεί, αποτελεί για μένα τον ορισμό της (εκ)πτώσης :P)
----------------------------------------
Λίγη οργή και λίγος πόνος, έτσι για να σπάσει η μονοτονία της συνεχούς υποκριτικής ευτυχίας όλων γύρω μου, που κυριολεκτικά με πνίγει…
Απλά καταρρέω. Δεν με χωράει ο κόσμος ολόκληρος. Θέλω να φύγω από παντού, θέλω να ξαναγεννηθώ, να πάρει η ζωή μου μια καινούργια βόλτα. Είμαι δυστυχισμένος. Βαρέθηκα τη ζωή έτσι όπως τη ζώ. Δεν αντέχω άλλη μοναξιά. Δεν αντέχω τόση ασυνεννοησία, τόση ανοησία. Θέλω έναν –όχι παραπάνω- έναν άνθρωπο να με καταλαβαίνει μπας και μου εξηγήσει και μένα αν η οργή που νοιώθω είναι δίκαιη ή αν απλά έχω ένα πολύ μεγάλο δάχτυλο για να κρύβομαι από πίσω… Έχω φερθεί πολύ άσχημα στους γονείς μου και δεν ξέρω γιατί. Δεν μπορώ να εξηγήσω την τόση επιθετικότητα απέναντί σε αυτούς που έχουν κάνει τα πάντα για μένα και ταυτόχρονα μου έχουν κάνει τα πάντα. Με ξεκουράζει το γράψιμο! Νοιώθω την τέλεια ερωτική επαφή ανάμεσα σε μένα, το μυαλό μου και τις λέξεις που αυτό γεννά, και κανείς δεν πρόκειται να μου το στερήσει αυτό, ούτε καν εγώ ο ίδιος.
Έξω βρέχει και ‘γω νοιώθω τον εαυτό μου πιο βαρύ από ποτέ. Ας ξημερώσει μια καινούργια μέρα και η ακραία επιπολαιότητά μου ας πάρει όλα αυτά τα βάρη και ας ξαναγίνω η ίδια γνωστή γελοία μορφή που βολεύει τους πάντες εκτός από μένα. Και τι θα βγεί με το να μετανοιώσω τελικά? Ένα τεράστιο καραβάνι τύψεις απλά θα έρθει και θα κατασκηνώσει γύρω από την ψυχή μου και θα κάνει παρέα στις ήδη υπάρχουσες.
Μου λείπει η αγάπη, θυμάσαι? μου λείπει ο φίλος μου, μου λείπει η σχέση εκείνη που θα με κάνει να θέλω από μόνος μου τη βελτίωση του εαυτού μου και όχι από άπειρα ξύλινα κηρύγματα που την κυνηγάνε άσκοπα. Έχω πια μισήσει τις καταχρήσεις που κάνω στα πάντα. Έχω μισήσει την ανικανότητα μου να ολοκληρώσω οτιδήποτε κι αν βάλω σαν στόχο. Ποιος θεός ή δαίμονας με κυνηγάει? Ποια άτιμη συγκυρία με κυνηγάει και ποιο… Δεν αντέχω. Πρέπει να βρώ τη θέληση. Αλλά πού? Ποιος μπορεί να με βοηθήσει? Ακούγομαι σα ζητιάνος που ζητιανέψει επειδή βαριέται να δουλέψει και όχι επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Και αυτό με κάνει ακόμη πιο ευάλωτο κάθε φορά που η ένταση μου χτυπάει την πόρτα.
Έχω καιρό να νοιώσω ήρεμος. Χάνομαι. Χάνομαι στο οποιοδήποτε τυχαίο σημείο της σκέψης ενός μυαλού. Πάντα ψάχνω τη λύση αλλά δεν την βρίσκω. Τι τρέχει με μένα? Είμαι πιο χυδαίος από ποτέ, πιο ανθυγιεινός από ποτέ, πιο χαλασμένος από ποτέ΄. Ζηλεύω τα πράγματα που υπήρχαν πριν από μένα και που θα συνεχίσουν να υπάρχουν μετά από μένα… Γιατί να μην είμαι μια νωχελικά αφηρημένη έννοια όπως ο χρόνος? Ίσως και να είμαι και όλη αυτή η οργή και το μίσος να είναι η τιμωρία μου, που εγκλωβίστηκα σε ένα τόσο μικρό μέρος όπως το σώμα που κουβαλάω. Το νοιώθω σα να μην είναι δικό μου. Το σώμα έχει πάθη τα οποία εγώ δεν αντέχω και ξέρω ότι δεν μπορώ να τα παλέψω. και αυτό τα κάνει δυνατότερα…
Μα τι λέω? Εγώ δεν θα έπρεπε να κάθομαι και να γράφω διαπιστώσεις για τον εαυτό μου σε μια τυχαία έξαρση αυτογνωσίας! Έπρεπε να καταρρέω… Αλλά και αυτό μου φτάνει για να πιστεύω ότι υπάρχει μια ελπίδα να καλυτερέψουν όλα. Το ότι είμαι κόμη εδώ. κι ας είμαι πιο χυδαίος από ποτέ, πιο ανθυγιεινός από ποτέ, πιο χαλασμένος από ποτέ. Το ότι είμαι ακόμη όρθιος και γράφω…
Έχουν υπάρξει στιγμές που έχω σκεφτεί πολύ άσχημα για τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν ξέρω από πού πηγάζει όλο αυτό το φαρμάκι όπως επίσης δεν ξέρω πού πάει και χάνεται όταν ξεθυμαίνω. Μάλλον σένα κομμάτι χαρτί. Κατάρα κι ανανδρεία κι αυτή! Όσο φαρμάκι κουβαλάς μέσα σου να το στοιβάζεις σε ένα χαρτί όλο κι όλο και να το δίνεις σε κάποιον άλλον για να το μοιραστεί μαζί σου… Ωραία πράξη φιλίας και καλής διάθεσης! Τι να πω…Ένα μόνο, το ότι δεν μπορώ να τα κρατάω μέσα μου. Αν μπορούσα θα έκλαιγα και όλο αυτό το φαρμάκι θα το έχυνα στη γή. Αλλά δεν μπορώ να κλάψω. Δεν ξέρω πώς…
Καίνε τα χέρια μου. θέλω να συνεχίσω να γράφω μα δεν πάει άλλο. Το μυαλό και το κορμί μου δίνουν εντολή να αφεθώ.
Έφυγε η οργή. Τι έμεινε? Ούτε που θυμάμαι τι έλεγα στον πατέρα μου μόλις είκοσι λεπτά πριν. Μπορεί αυτό να είναι και η μοναδική άμυνα που έχω απέναντι στην τρέλλα που πάει να με κυριέψει ή ακόμη καλύτερα, στην τρέλλα που νομίζω ότι πάει να με κυριέψει…
Αν τα μάτια σου είναι ακόμη πάνω σε αυτές τις γραμμές, σου χρωστάω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ που μοιράστηκες με αυτόν τον τρόπο ένα βάρος που είχα, ή έχω ακόμη. Ό,τι συμπεράσματα και να έβγαλες από αυτά που διάβασες είναι δικά σου και ό,τι σχόλια και να κάνεις απολύτως κατανοητά. Αν και δεν νομίζω να σου άφησα και πολλές επιλογές.
----------------------------------------
Λίγη οργή και λίγος πόνος, έτσι για να σπάσει η μονοτονία της συνεχούς υποκριτικής ευτυχίας όλων γύρω μου, που κυριολεκτικά με πνίγει…
Απλά καταρρέω. Δεν με χωράει ο κόσμος ολόκληρος. Θέλω να φύγω από παντού, θέλω να ξαναγεννηθώ, να πάρει η ζωή μου μια καινούργια βόλτα. Είμαι δυστυχισμένος. Βαρέθηκα τη ζωή έτσι όπως τη ζώ. Δεν αντέχω άλλη μοναξιά. Δεν αντέχω τόση ασυνεννοησία, τόση ανοησία. Θέλω έναν –όχι παραπάνω- έναν άνθρωπο να με καταλαβαίνει μπας και μου εξηγήσει και μένα αν η οργή που νοιώθω είναι δίκαιη ή αν απλά έχω ένα πολύ μεγάλο δάχτυλο για να κρύβομαι από πίσω… Έχω φερθεί πολύ άσχημα στους γονείς μου και δεν ξέρω γιατί. Δεν μπορώ να εξηγήσω την τόση επιθετικότητα απέναντί σε αυτούς που έχουν κάνει τα πάντα για μένα και ταυτόχρονα μου έχουν κάνει τα πάντα. Με ξεκουράζει το γράψιμο! Νοιώθω την τέλεια ερωτική επαφή ανάμεσα σε μένα, το μυαλό μου και τις λέξεις που αυτό γεννά, και κανείς δεν πρόκειται να μου το στερήσει αυτό, ούτε καν εγώ ο ίδιος.
Έξω βρέχει και ‘γω νοιώθω τον εαυτό μου πιο βαρύ από ποτέ. Ας ξημερώσει μια καινούργια μέρα και η ακραία επιπολαιότητά μου ας πάρει όλα αυτά τα βάρη και ας ξαναγίνω η ίδια γνωστή γελοία μορφή που βολεύει τους πάντες εκτός από μένα. Και τι θα βγεί με το να μετανοιώσω τελικά? Ένα τεράστιο καραβάνι τύψεις απλά θα έρθει και θα κατασκηνώσει γύρω από την ψυχή μου και θα κάνει παρέα στις ήδη υπάρχουσες.
Μου λείπει η αγάπη, θυμάσαι? μου λείπει ο φίλος μου, μου λείπει η σχέση εκείνη που θα με κάνει να θέλω από μόνος μου τη βελτίωση του εαυτού μου και όχι από άπειρα ξύλινα κηρύγματα που την κυνηγάνε άσκοπα. Έχω πια μισήσει τις καταχρήσεις που κάνω στα πάντα. Έχω μισήσει την ανικανότητα μου να ολοκληρώσω οτιδήποτε κι αν βάλω σαν στόχο. Ποιος θεός ή δαίμονας με κυνηγάει? Ποια άτιμη συγκυρία με κυνηγάει και ποιο… Δεν αντέχω. Πρέπει να βρώ τη θέληση. Αλλά πού? Ποιος μπορεί να με βοηθήσει? Ακούγομαι σα ζητιάνος που ζητιανέψει επειδή βαριέται να δουλέψει και όχι επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Και αυτό με κάνει ακόμη πιο ευάλωτο κάθε φορά που η ένταση μου χτυπάει την πόρτα.
Έχω καιρό να νοιώσω ήρεμος. Χάνομαι. Χάνομαι στο οποιοδήποτε τυχαίο σημείο της σκέψης ενός μυαλού. Πάντα ψάχνω τη λύση αλλά δεν την βρίσκω. Τι τρέχει με μένα? Είμαι πιο χυδαίος από ποτέ, πιο ανθυγιεινός από ποτέ, πιο χαλασμένος από ποτέ΄. Ζηλεύω τα πράγματα που υπήρχαν πριν από μένα και που θα συνεχίσουν να υπάρχουν μετά από μένα… Γιατί να μην είμαι μια νωχελικά αφηρημένη έννοια όπως ο χρόνος? Ίσως και να είμαι και όλη αυτή η οργή και το μίσος να είναι η τιμωρία μου, που εγκλωβίστηκα σε ένα τόσο μικρό μέρος όπως το σώμα που κουβαλάω. Το νοιώθω σα να μην είναι δικό μου. Το σώμα έχει πάθη τα οποία εγώ δεν αντέχω και ξέρω ότι δεν μπορώ να τα παλέψω. και αυτό τα κάνει δυνατότερα…
Μα τι λέω? Εγώ δεν θα έπρεπε να κάθομαι και να γράφω διαπιστώσεις για τον εαυτό μου σε μια τυχαία έξαρση αυτογνωσίας! Έπρεπε να καταρρέω… Αλλά και αυτό μου φτάνει για να πιστεύω ότι υπάρχει μια ελπίδα να καλυτερέψουν όλα. Το ότι είμαι κόμη εδώ. κι ας είμαι πιο χυδαίος από ποτέ, πιο ανθυγιεινός από ποτέ, πιο χαλασμένος από ποτέ. Το ότι είμαι ακόμη όρθιος και γράφω…
Έχουν υπάρξει στιγμές που έχω σκεφτεί πολύ άσχημα για τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν ξέρω από πού πηγάζει όλο αυτό το φαρμάκι όπως επίσης δεν ξέρω πού πάει και χάνεται όταν ξεθυμαίνω. Μάλλον σένα κομμάτι χαρτί. Κατάρα κι ανανδρεία κι αυτή! Όσο φαρμάκι κουβαλάς μέσα σου να το στοιβάζεις σε ένα χαρτί όλο κι όλο και να το δίνεις σε κάποιον άλλον για να το μοιραστεί μαζί σου… Ωραία πράξη φιλίας και καλής διάθεσης! Τι να πω…Ένα μόνο, το ότι δεν μπορώ να τα κρατάω μέσα μου. Αν μπορούσα θα έκλαιγα και όλο αυτό το φαρμάκι θα το έχυνα στη γή. Αλλά δεν μπορώ να κλάψω. Δεν ξέρω πώς…
Καίνε τα χέρια μου. θέλω να συνεχίσω να γράφω μα δεν πάει άλλο. Το μυαλό και το κορμί μου δίνουν εντολή να αφεθώ.
Έφυγε η οργή. Τι έμεινε? Ούτε που θυμάμαι τι έλεγα στον πατέρα μου μόλις είκοσι λεπτά πριν. Μπορεί αυτό να είναι και η μοναδική άμυνα που έχω απέναντι στην τρέλλα που πάει να με κυριέψει ή ακόμη καλύτερα, στην τρέλλα που νομίζω ότι πάει να με κυριέψει…
Αν τα μάτια σου είναι ακόμη πάνω σε αυτές τις γραμμές, σου χρωστάω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ που μοιράστηκες με αυτόν τον τρόπο ένα βάρος που είχα, ή έχω ακόμη. Ό,τι συμπεράσματα και να έβγαλες από αυτά που διάβασες είναι δικά σου και ό,τι σχόλια και να κάνεις απολύτως κατανοητά. Αν και δεν νομίζω να σου άφησα και πολλές επιλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου