Στον κ. Παναγιώτη Κατσίνα (μέρος πρώτο)

Το κείμενο που ακολουθεί το γράφω με αφορμή το κείμενο που δημοσιεύσατε στην "Τόλμη", με τίτλο «Αντίσταση στη Βαρβαρότητα».

Η Βαρβαρότητα της Αντίστασης

Δεν βρίσκω άλλη καταλληλότερη αρχή από την περιαυτολογία. Ίσως γιατί οι μοναχικοί-μόνοι άνθρωποι του κόσμου είναι οι μεγαλύτεροι εγωιστές. Έχουν ή βρίσκουν όλο το χρόνο που θέλουν για να κοιτάξουν καλύτερα μέσα τους και να επαινέσουν ή να κατακρίνουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Αυτό που ψάχνετε δύσκολα θα το βρείτε. Και όχι γιατί υπάρχει ωχαδερφισμός, αλλά γιατί υπάρχει ο Ρεαλισμός, και χέρι-χέρι κρατιέται με την Απογοήτευση. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, αρχίζει και χάνει την επαφή με έναν από τους καλύτερους φίλους της νιότης του, το Ερωτηματικό. Όλο και πιο κοφτές οι προτάσεις, όλο και περισσότερος μέλλοντας, προσπαθώντας να ξεγελάσει τον μισογερασμένο πια εαυτό του. Όλο και πιο αόριστες εκφράσεις, που σκοπό μοναχό έχουν την παραπλάνηση. Πολιτικοί? Διπλωμάτες? Αστυνομικοί? Κληρικοί? Εκπαιδευτικοί? Γιατροί? Κανένα πρόβλημα να τους κάνω όλους δασκάλους μου. Εκείνοι εμένα μαθητή τους? Εγώ να ενδιαφερθώ για τα αδιέξοδά μου, τα προβλήματα τα δικά μου και των γύρω μου. Αυτοί?
«Κόλαση είναι οι Άλλοι» έλεγε πολύ σοφά ο Σαρτρ…
Και το Ερωτηματικό κάνει ακόμη παρέα μαζί μου. Δέχεται αβίαστα να επέμβει εκεί που η πράξη τελειώνει. Πράξη αλόγιστη, ή υπερβολικά μελετημένη. Το «διότι» που απουσιάζει από τις πράξεις μας, προϋποθέτει ένα ΓΙΑΤΙ που κανείς δεν ξεστομίζει έγκαιρα.
Οι νέοι κ. Παναγιώτη στις μέρες μας απαρνούνται τα σημεία στίξης που τους ορίζουν εκ φύσεως. Σελίδες ολόκληρες χωρίς κόμμα, τελεία, ερωτηματικό. Μόνο ανούσιο μπλα μπλα που σκοπό έχει να προσθέτει κάθε φορά και ένα κάγκελο στο τεράστιο αυτό κλουβί που λέγεται Ζωή. Και αυτό δυστυχώς εν αγνοία μας.
Δε μας λείπει ούτε τρέλα, ούτε κέφι, ούτε άρνηση, ούτε φαντασία, ούτε δημιουργικότητα, ούτε ειλικρίνεια. Απλά ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Μόνο για μας.
Γιατί με αυτά που βλέπουμε, (και σίγουρα όχι το κλουβί, αλλά κάποιο χαζοκούτι) και που ακούμε, συνειδητοποιούμε σταδιακά πως μεγαλώνοντας το μόνο που μας μένει είναι να μοιάσουμε σε αυτούς που κρίνουμε. ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΗ. Και τρελαινόμαστε γιατί αυτό είναι άδικο. Όλοι το ξέρουν και κανείς δε μιλάει γι’αυτό.
Ελάτε στη θέση μου. Δεν είμαι μισάνθρωπος. Αναζητώ την επαφή με άλλους ανθρώπους όσο τίποτε στη ζωή μου. Είμαι όμως τόσο «κολλημένος ονειροπόλος» στα μάτια των βολεμένων, που τα περιθώρια στενεύουν και η κρίση μου αλλοιώνεται. Να συνεχίσω να ταράζω τα λασπόνερα του εαυτού μου? Να αποπειραθώ να ταράξω τον ωκεανό των βολεμένων? Με τι στόχο?
Είμαι απαισιόδοξος? (το Ερωτηματικό είναι φίλος καλός της αλήθειας).
Αυτοτιμωρούμαστε. Ο άνθρωπος είναι τόσο ελεύθερος που διάλεξε να μην αντέχει ένα βλέμμα στα μάτια, μια φιλοφρόνηση, ένα χαμόγελο, μια αλήθεια. Πόσο μάλλον μια απουσία, την αντίσταση, την άρνηση. Τι βαρβαρότητα! Ο άνθρωπος επέλεξε να μην είναι ποτέ ο εαυτός του, για να προσπαθήσει να ζήσει αξιοπρεπώς.
Στα 75 μας χρόνια λένε πως έχουμε ξοδέψει το 1/3 της ζωής μας κοιμώμενοι. Εγώ πιστεύω πως ο παρονομαστής μικραίνει όσο συνεχίζουμε να υποκρινόμαστε…
Η αλήθεια υπάρχει μέσα και μόνο μέσα μας. Για να σκοτώσει όμως η σφαίρα, πρέπει πρώτα να βγει από το όπλο. Μόνη της δεν γίνεται. Χρειάζεται και ένα δάχτυλο να πατήσει την σκανδάλη. Το ίδιο δάχτυλο πίσω από το οποίο κρυβόμαστε.
Διαιρέτης