Ο έρωτας είναι πυρετός

O έρωτας είναι πυρετός. Πυρετός που καίει τα σωθικά σου, που κάνει κάθε κύτταρο του οργανισμού σου να αναζητάει ένα ζευγάρι χείλη πάνω στο μέτωπό σου. Γούστο δεν είχε?
Μια εβδομάδα μετά και εγώ πρέπει να υποκριθώ ότι θέλω να γράψω τυχαίες μαλακίες σε ένα κομμάτι χαρτί και να τις πασάρω για σκέψεις υστερικής στενοχώριας. Μου λείπεις. Αυτό είναι όλο.
Είμαι δίπλα σου. Στην κουζίνα η καφετιέρα σιγοβράζει γαλλικό καφέ, ενώ εγώ ε κοιτάω σαστισμένος που μισοκοιμισμένη χουζουρεύεις μέσα στα παπλώματα.
Πίνουμε καφεδάκι. Σου μιλάω με φωνή πιο ήρεμη από αυτές που ακούω συνήθως τα βράδια μέσα στο κεφάλι μου. Εσύ ακούς ήρεμα και με κοιτάς. Ακόμη να καταλάβω αυτό το βλέμμα. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχει τέλος. Εκεί που ξεκινά τελειώνει κιόλας, επιλεκτικά, απλά.
Ανάβω τσιγάρο, θέλεις? Αρχίζω και συνηθίζω στο φως.
Δεν θέλω να γράψω. Εδώ και μέρες δεν μπορώ. Να το κάνω τι το γράψιμο?
Έγραφα όταν δεν ήμουν καλά. Και ψυχικά και σωματικά.
Τώρα είμαι καλά. Σε γνώρισα.

Κύματα
Εγώ όμως γιατί χειροκροτώ τις ευθείες? Ω Θεέ μου! Απάλλαξέ με από τη μορφή εκείνης που με κάνει διάφανο. Πάρε από πάνω μου εκείνο το βλέμμα, που μου θυμίζει τι πάει να πει οργή. Παραιτούμαι.