Θέατρο

Παίρνοντας αφορμή από το post της τριαντάρας, δεν μπορώ να μην πω ένα δυο λόγια,

Τελείως άσχετα με την παράσταση φυσικά.

Το μεγαλύτερο θέατρο είναι η ζωή, και η καλύτερη παράσταση που θα δούμε ποτέ, πάλι η ίδια η ζωή. Άλλοτε πρωταγωνιστές, άλλοτε κομπάρσοι, άλλοτε υποβολείς…

Και το κοινό που απελπισμένα περιμένουμε και περιμένει να μας χειροκροτήσει, πολύ.

Απλά κάνουμε το λάθος να μην το θυμόμαστε, και τις περισσότερες φορές να μην το ανταποδίδουμε.

Φτιασιδωνόμαστε όπως μόνο εμείς ξέρουμε, μιλάμε όπως θέλουν να ακούν κάποιοι και το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να φέρνουμε βόλτες γύρω από τον εαυτό μας, νομίζοντας πως εμείς ανατέλλουμε, και δύουμε κιόλα.

Το καλύτερο κομμάτι έρχεται όταν αναλαμβάνουμε ως θεατές πια, να δούμε την παράσταση κάποιου άλλου, είτε είναι δράμα είτε κωμωδία, και να κρίνουμε την κατάστασή του μεταξύ pop corn και Coca Cola.

Συνήθως σενάριο δεν υπάρχει, μιας και δεν παίζουμε σχεδόν ποτέ μόνοι μας.

Το σενάριο υποθετικά το γράφουμε με άλλους, προσπαθώντας να μην γεμίζουμε τις σελίδες με άσκοπους μονολόγους (καλή ώρα σαν αυτό).

Πολλές φορές όμως κάποιος από το θίασο πιστεύει πως η υποκριτική του υπερβαίνει τα στενά όρια ενός θιάσου, και παίζει σε πολλούς ταυτόχρονα. Κι αυτό ενοχλεί πολλές φορές. Αλλά αν αισθάνεται έτσι, κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα..