ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΤΛΟ

Ένας σκύλος με υπέροχο βλέμμα...

Μακάρι να ήταν δικός μου. Αλλα τον πρόλαβαν οι δρόμοι...

Αν μπορούσε να φτιάξει πιο ψηλό καπέλο, θα το είχε κάνει!

Είμαι και γω ενας απο σας! Safe Sex uber alles!

Προσπαθήστε να υπολογίσετε το μέγεθος της περούκας :)

Cafe Santan και πολλά, πολλά ρακόμελα...

...

...

Νοιώθω τυχερός που τράβηξα αυτή τη φωτογραφία.

Άλλη μια μέρα τελείωσε. Με μόνη διαφορά πως αυτή τη μέρα είχα σχεδιάσει να κάνω διάφορα πράγματα. Είχα περιγράψει σε παλιότερο κείμενο.
Τρεις τα ξημερώματα και αρκετά ρακόμελα μετά, σκέφτομαι πως θα μπορούσα να είμαι ακόμη σε κατάσταση παράνοιας, ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ. Ευτυχώς δεν τη δρήκα. Και πως θα γινόταν άλλωστε, μιας και η Χώρα αυτή είναι εδώ. Όπου ζω και κινούμαι. Όπου ζεις και κινείσαι. Ό,τι ονειρεύεσαι ανήκει σε μια άλλη χώρα που τη λένε Πραγματικότητα. Με τους καλούς, τους κακούς, τους χειρότερους.
Ώρες ώρες σκέφτομαι πως στα μάτια των άλλων μοιάζω ένας χαρακτήρας cartoon, σαν κι αυτούς που κοροιδεύω που και που. Και μάλλον έτσι είναι. Μέχρι τώρα όμως δεν είχα το θάρρος να έρθω στη θέση εκείνων που συναναστρέφονται μαζί μου. Δεν ήθελα να δω πως μοιάζω στη ματιά ενος τρίτου προσώπου.
Ευτυχώς Η κάθε Τσικνοπέμπτη είναι εδώ για να μου θυμίζει τι σημαίνει να φοράς μια μάσκα, να τη βγάζεις και να υπάρχει άλλη απο κάτω, και ούτω καθεξής.
Συμπεραίνω ανεπιτυχώς πως η μεγαλύτερη μάσκα που υπάρχει, είναι ότι περιβάλλει ολόκληρο το σώμα σου, κάθε μέρα, ώρα και στιγμή. Τα καυσαέρια που σε πνίγουν. Το ακουστικό του τηλεφώνου καρφωμένο στο αυτί σου, οθόνες που κοντεύουν να σε καταπιούν, γυναίκες που σαν οβίδες περιμένουν κάποιον άντρα-κανόνι να τις υποδεχτεί για να τις τινάξει πολλά μέτρα μακρυά μέχρι να σκάσουν, λόγιους που περιμένουν τη μαμά να τους ταίσει το βραδινό τους, ζώα που παριστάνουν τους ανθρώπους...
Βρείτε γύψο, απλώστε τον πρεσχτικά στο πρόσωπό σας, και φτιάξτε μιας περιποιημένη μάσκα για του χρόνου.
Φιλιά πολλά και να σκεπάζεστε...