Στον κ. Παναγιώτη Κατσίνα (μέρος δεύτερο)

Προσωπικά δεν πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου να αλλάζει τη μοίρα του.
Αυτό που μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει είναι οι περιστάσεις και μόνο αυτές. Υπάρχει μοίρα? Δηλαδή για να καταλάβω, το τι θα γίνω έχει προκαθοριστεί? Ποιος λογικός άνθρωπος το δέχεται αυτό? Ή μήπως πρέπει να δεχθούμε το γεγονός ότι εμείς και μόνο εμείς δημιουργούμε το μέλλον μας? Είπαμε, δεν υπάρχει παρόν. Το μόνοι που μπορούμε να κάνουμε είναι να αντιληφθούμε έγκαιρα ότι η το μέλλον που πρόκειται να ζήσουμε είναι μια διαδοχή παρελθόντων ενεργειών που λογικά έπονται, στο σημείο που μπορούμε να προβλέψουμε.
Αυτή τη στιγμή ξέρω (πάνω κάτω) το μέλλον μου. Όχι το μακρινό, αλλά το κοντινό.
Ξέρω ότι στο άμεσο μέλλον θα μεθύσω μιας και έχουν προηγηθεί μερικά ποτήρια κρασί. Ξέρω επίσης ότι θα στείλω μήνυμα στη γυναίκα που με ενδιαφέρει, λέγοντας της να κάνουμε μια νέα αρχή. Αυτό είναι μοιραίο δηλαδή? Δε νομίζω…
Το παρόν δεν υπάρχει. Μέχρι να μπεις στον μάταιο κόπο να το ορίζεις έχει γίνει παρελθόν. Σε όλους μας λένε να μην μετανιώνουμε για κάτι που έχουμε κάνει στο παρελθόν, μιας και πέρασε. Δεν έχουν καταλάβει ότι δεν μετανιώνουμε για την καθαυτή πράξη, αλλά για την αδυναμία μας να αλλάξουμε τις παραμέτρους που την εκτέλεσαν.

Ride the snake….
Το χειρότερο είναι να ξέρεις το μέλλον σου αλλά να μην μπορείς να αποφασίσεις πότε να το πραγματοποιήσεις. Δηλαδή να μην μπορείς να φέρεις τις συνθήκες στα μέτρα σου. Και τότε καταλαβαίνεις πόσο αδύναμος είσαι μπροστά σε αυτή την αέναη κίνηση των πάντων, πόσο πεπερασμένος είσαι. Το νόημα της ζωής για τους περισσότερους ανθρώπους είναι να επιτελέσουν ένα έργο στη ζωή τους, που θα τους κάνει να ξεφύγουν από τα 2 παρά κάτι μέτρα του σώματός τους και να κερδίσουν σχόλια, αποδοχή, κι άλλο ύψος. Γι’αυτό όλα σχεδόν τα αθλήματα έχουν και μια μπάλα, γιατί μπορείς να την πετάς ψηλά…
Γι’αυτό όλοι μας κάποτε θέλαμε να γίνουμε αστροναύτες ή πιλότοι στα παιδικά μας χρόνια. Και όχι γιατροί ή δικηγόροι. Γι’αυτό όλοι κοιτάζουν με ένα βλέμμα περίεργο τους ιερείς, γιατί αδυνατούν να καταλάβουν πως ένας άνθρωπος μπορεί να φτάσει τόσο ψηλά, που να συναντήσει το Θεό. Γιατί μέχρι εκεί φτάνει ο εγωισμό μας, μέχρι το φεγγάρι. Άντε, μέχρι τον Άρη…
Χρόνος. Για άλλους γιατρός, για άλλους δολοφόνος, για κανέναν-μα κανέναν φίλος.
Ανακαλύψαμε τη μετενσάρκωση μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι στον καθένα μας αναλογεί μια μικρή μερίδα αυτής της τεράστιας πίτας, που συνεχώς αναζυμώνεται.
Κάποιος γεννιέται και παίρνει ένα μικρό κομματάκι, και άλλος πεθαίνει για να δώσει το κομματάκι του πίσω…
Ξέφυγα πάλι. Καιρό είχα να πιω κάμποσες σταλιές παραπάνω κρασί, και αμέσως το μυαλό και η ψυχή μου συγχέονται και γίνονται ένα.
Θα ρισκάρω να αδειάσω το ποτήρι μου και να καπνίσω το τελευταίο τσιγάρο από το πακέτο μου. Η περίσταση το απαιτεί, αυτό που μένει είναι το ρίσκο. Το ρίσκο του να γίνει το μέλλον παρελθόν, του να κολλήσω στη στιγμή που πέρασε, και όχι να ατενίσω τη στιγμή που έρχεται.
Dejavou για μια ακόμη φορά.
Διαιρέτης