Γράμμα σε φίλη

Αγαπητή Ντίνα,

Η επικοινωνία μεταξύ δυο ανθρώπων είναι:

• Σαν μια χειροβομβίδα. Αν δεν ξέρεις το χειρισμό της, μπορεί να εκραγεί στα χέρια σου.
• Σαν μια ζυγαριά. Αν προσθέσεις παραπάνω βάρος από τη μια μεριά, θα σε πουν κλέφτη.
• Σαν τον καιρό. Πότε έχει λιακάδα, και πότε καταιγίδες.

Το θέμα είναι αν ο καθένας από μας προσπαθεί να πετάξει τη χειροβομβίδα στον άλλο ή να την θάψει στο χώμα για να μην εκραγεί.
Κοιτάς να βάλεις παραπάνω βάρος στη μεριά του άλλου, ή κοιτάς η δική σου πλευρά να ισορροπεί με του άλλου?
Μπορείς να πάρεις μια ομπρέλα και να μπεις από κάτω με τον άλλο, για να μη βραχείτε…

Δεν με ξέρεις σχεδόν καθόλου, και εγώ το ίδιο. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει από το να προσπαθήσω να κάνω αυτά που λέω πράξη. Αν εσύ θέλεις να μείνεις στο γεγονός ότι δεν με ξέρεις, μπορείς να το κάνεις.
Αυτό που προσπαθούσα να σου πω χθες, ήταν πως εγώ ψάχνω ανθρώπους που να μπορούν να καταλαβαίνουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργώ. Και ο καλύτερος τρόπος να γίνει αυτό, είναι να με γνωρίσουν. Και όχι να κάνουν υποθέσεις για μένα.

Το ότι εγώ είμαι ανοιχτός με τους ανθρώπους σημαίνει ένα και μόνο πράγμα. Πίσω από το χαβαλέ κρύβεται ο Στέλιος που ξέρει τι του γίνεται, αλλά οι περισσότεροι γύρω του δεν μπορούν να το αντιληφθούν. Ή δεν θέλουν.
Αυτό είναι η άμυνά μου. Και δε λέω ότι υποκρίνομαι, απλά λέω ότι προτιμώ αυτό το είδος της επικοινωνίας, γιατί μέχρι εκεί φτάνουν οι περισσότεροι. Αν κάποιος μπορεί να δει αυτό που κρύβω, καλώς.

Το ξέρω ότι ακούγομαι ότι ακούγομαι εγωιστής αλλά δυστυχώς η ευτυχώς είμαι.
Και ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει παρά μόνον εγώ (ειρωνεία?).

Αυτή είναι η αλήθεια μου Ντίνα. Δεν μπορώ να σου πω ψέματα, Μπορώ όμως να σου κρύψω πράγματα. Αλλά ούτε και αυτό το κάνω. Και η απόδειξη είναι αυτές οι γραμμές.

Φιλάκια…