Κεφάλαιο 18

[...]

"Άσε μας να σε βοηθήσουμε Τσάρλι", έλεγε ο κύριος Γκρέις.
"Με το να σας αφήσω να με βοηθήσετε, θα βοηθούσα εσάς." Το είπα λες και η σκέψη μου είχε μόλις φανερωθεί.
"Δεν θέλω να το κάνω αυτό."
"Γιατί Τσάρλι?"
"Κύριε Γκρείς?"
"Ναι, Τσάρλι?"
"Την επόμενη φορά που θα μου κάνετε μια ερώτηση, θα σκοτώσω κάποιον εδω κάτω."

Μπορούσα να ακούσω τον κύριο Γκρέις να ανασαίνει, σα να του είχε μόλις αναγγείλει κάποιος πως ο γιός του έπεσε θύμα αυτοκινητικού. Ήταν ένας πολύ α-συνείδητος ήχος. Με έκανε να αισθάνομια πολύ ωραία.
Οι πάντες στην αίθουσα με κοίταζαν περίεργα. Ο Τέντ Τζόουνς σήκωσε αργά το κεφάλι του, σα να είχε μόλις ξυπνήσει. Μπορούσα να δω το, γνωστό σε μένα, σκοτεινό σύννεφο μίσους να καλύπτει το βλέμμα του. Τα μάτια της Άνν Λάσκι ήταν στρογγυλά και τρομαγμένα. Τα δάχτυλά της της Σύλβια Ράγκαν χόρευαν ένα αργό και ονειρικό μπαλέτο, καθώς έκαναν επιδρομή στο τσαντάκι της για άλλο ένα τσιγάρο. Και η Σάντρα Κρος με κοίταζε σοβαρά, σοβαρά σα να ήμουν γιατρός ή ιερέας.
Ο κύριος Γκρέις άρχισε να μιλάει.

"Πρόσεξε!" είπα απότομα. "Πριν πείς οτιδήποτε, πρόσεξε. Δεν παίζεις το δικό σου παιγνίδι πια. Κατάλαβέ το αυτό. Παίζεις το δικό μου. Δηλώσεις μόνο. Πρόσεξε πάρα πολύ. Μπορείς να είσαι πολύ προσεκτικός?"
Δεν είπε τίποτα για το παιγνίδι μου με τις λέξεις. Τότε είναι που άρχισα να πιστεύω πως τον έχω στο χέρι.
"Τσάρλι..." Αυτό ήταν σχεδόν μια παράκληση?
"Πολύ καλά. Νομίζεις πως θα μπορέσεις να κρατήσεις τη δουλειά σου μετά απ'αυτό, κύριε Γκρέις?"
"Τσάρλι, για τ'όνομα του Θεού..."
"Ακόμη καλύτερα."
"Άφησέ τους να φύγουν Τσάρλι. Σώσε τον εαυτό σου. Σε παρακαλώ."
"Μιλάς πολύ γρήγορα. Σύντομα θα σου ξεφύγει καμμία ερώτηση, κι αυτό θα είναι το τέλος για κάποιον."
"Τσάρλι..."
"Πώς εκπλήρωσες τις στρατιωτικές σου υποχρεώσεις?"
"Τι..." Ξαφνικό σφύριγμα αναπνοής, καθώς το έκοψε απότομα.
"Παραλίγο να σκοτώσεις κάποιον", είπα. "Πρόσεχε Ντον. Μπορώ να σε λέω Ντόν, δεν μπορώ? Βέβαια. Κατάλαβε την βαρύτητα αυτών των λέξεων, Ντον."
Πήγαινα κατά πάνω του.
Θα τον έσπαγα.
Εκείνο το δευτερόλεπτο μου φάνηκε ποτι ίσως μπορούσα να τους σπάσω όλους.

"Νομίζω οτι είναι καλύτερα να αποσυρθώ για την ώρα, Τσάρλι."
"Εάν φύγεις πριν σου πω οτι μπορείς, θα πυροβολήσω κάποιον. Αυτό που θα κάνεις είναι να κάτσεις εκεί και να απαντήσεις στις ερωτήσεις μου."
Η πρώτη εφιδρωμένη εκδήλωση απόγνωσης, τόσο καλά κρυμμένη όσο ο ιδρώτας απο τις μασχάλες στο χορό των πρωτοετών: "Πραγματικά δεν πρέπει να το κάνω, Τσάρλι. Δεν μπορώ να πάρω ευθύνη για..."
"Ευθύνη?" ούρλιαξα. "Θεέ μου, παίρνεις την υθύνη απο τότε που σε αμόλησαν απ'το κολλέγιο! Τώρα θέλεις να την κοπανήσεις, για πρώτη φορά που φαίνεται ο κώλος σου γυμνός! Αλλά εγώ οδηγάω, και, μα το Θεό, εσύ θα τραβήξεις την καρότσα! Αλλιώς θα κάνω ακριβώς αυτό που είπα. Μπήκες? Με καταλαβαίνεις?"
"Δεν θα παίξω ένα φτηνιάρικο παιγνίδι με ανθρώπινες ζωές, έτσι για γούστο, Τσάρλι."
"Συγχαρητήρια σ'εσένα", είπα. "Μόλις περιέγραψες τη σύγχρονη ψυχιατρική. Αυτός θά'πρεπε να είναι ο ορισμός στα σχολικά βιβλία, Ντον. Τώρα άκουσε προσεκτικά: θα κατουρήσεις απ'το παράθυρο, αν σου πω να το κάνεις. και ο Θεός να σε βοηθήσει, αν σε πιάσω να μου λες ψέμματα. Κι αυτό θα σκοτώσει κάποιον. Έτοιμος να ξεγυμνώσεις την ψυχή σου, Ντον? Είσαι στη γραμμή της εκκίνησης?"

Ήθελε να ρωτήσει αν το εννοώ πραγματικά, αλλα φοβόταν πως θα απαντήσω με το όπλο αντί με το στόμα μου. Ήθελε γρήγορα να απλώσει το χέρι του και να κλείσει την ενδοεπικοινωνία, αλλα ήξερε πως θα ακούσει την αντίχηση του πυροβολισμού στο άδειο κτήριο να στριφογυρίζει στο διάδρομο απο κάτω του, σαν μια μπάλα του μπόουλινγκ σε ένα μακρύ διάδρομο που οδηγεί στην κόλαση.

"Εντάξει", είπα. Ξεκούμπωσα τα μανικέτια στο πουκάμισό μου. Έξω, στο γρασίδι, οι μπάτσοι και ο Τομ Ντένβερ και ο κύριος Τζόνσον στέκονταν γύρω-γύρω ανήσυχοι, περιμένοντας την επιστροφή του ταύρου επιβήτορα με το τουίντ.
Διάβασε τα όνειρά μου Σίγκμουντ. Πιτσίλισέ τα με το σπέρμα των συμβόλων σου και κάν'τα να μεγαλώσουν. Δείξε μου πως είμαστε διαφορετικοί, ας πούμε, απο τα λυσσασμένα σκυλιά ή τις γερασμένες τίγρεις τις γεμάτες κακό αίμα. Δείξε μου τον άνθρωπο που κρύβεται ανάμεσα στις ρεύσεις μου.
Είχαν κάθε λόγο να αισθάνονται σίγουροι (αν και δεν έμοιαζαν σίγουροι). Με τη συμβολική έννοια, ο κύριος Γκρέις "Άνοιγε Νέους Δρόμου για το Δυτικό Κόσμο". Ταύρος επιβήτορας με πυξίδα.
Ο Νάτι Μάμπο ανέπνεε ακανόνιστα απο το μικρό κουτί με το πλέγμα πάνω απο το κεφάλι μου. Αναρωτήθηκα αν είχε πιάσει τίποτα καλές, γρήγορες κινήσεις ματιών τελευταία. Αναρωτήθηκα πως θα ήταν οι δικές του όταν θα'ρχόταν, επιτέλους, η νύχτα.

"Εντάξει, Ντον. Ας το βάλουμε μπροστά."


Συνεχίζεται

Απο το βιβλίο "Οργή".
Ένα απο τα βιβλία του Bachman.
1977