Cafe Santan

Εδώ και καμμιά ωρίτσα απολαμβάνω τον καφέ μου. Μου έκανε παρέα η prozac αλλά δούλευε στις 5 το κακόμοιρο και την έκανε. Άτιμη σοκολάτα, είναι βαρύ το τίμημα... :P
Θυμήθηκα τις περσινές γιορτές, που δούλευα άγνωστος μεταξύ αγνώστων, σε ένα κλάμπ "ποιότητος Α". Όλοι περνούσαν καλά. Έπιναν, κάπνιζαν, ρουφούσαν κοκαΐνες και έδιναν τσιμπούκια στις τουαλέτες, και γω μάζευα τα πιωμένα, τα σπασμένα, τα φλόκια τους.
Πιό μόνος απο ποτέ, σε διαρκή αναζήτηση για το ποιός είμαι, που βρίσκομαι, αν υπάρχει κανείς που να με σκέφτεται, τι θα γινόταν αν έβγαζα ένα πιστόλι και φύτευα μια σφαίρα στο κεφάλι μου... Ωραίες οι περσυνές γιορτές!!!
Φέτος η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη. Το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει αρκετά. Δε δουλεύω πια νύχτα και δεν πνίγω τη μοναξιά μου σε ούζο λεμονάδα. Δεν προλαβαίνω δηλαδή...
Πήρα τη γάτα και μερικά ρούχα στο πατρικό μου σπίτι. Εκεί θα κάνω γιορτές. Όσο έδαφος έχασα πέρυσι βυθισμένος στης νύχτας τα κόλπα, τόσο σκοπεύω να κερδίσω φέτος. Κι ας εκκρεμούν προβλήματα οικογενειακά. Εδώ δεν τα λύσαμε 2 δεκαετίες, τώρα θα βρούμε την άκρη? Τέσπα, ο καθένας τραβάει το δρόμο του και αν τύχει και συναντηθούμε έχει καλώς. Το καλό με την όλη υπόθεση είναι πως ακόμη και τις γιορτές δεν υποκρινόμαστε τους χαρούμενους. Ή είμαστε ή δεν είμαστε. Και αυτό ισχύει ευτυχώς για όλο το χρόνο.
Πέρυσι τις Γιορτές, μια απο τις μέρες που δούλευα, ένας βοσκός έβγαζε το πιστόλι του στο μαγαζί, και πυροβολούσε (και αυτός και η μαλακισμένη η γκόμενά του)μέσα στο μαγαζί, σχεδόν κουφαίνοντας τον κολλητό.
Φέτος, μάλλον θα βοηθάω τη μάνα μου να φτιάξει καμμιά μυστηριακή σούπα, προσομοίωση του κόσμου, που απ'το τσουκάλι μοιράζεται στα πιάτα απο κάποιο αόρατο χέρι και τρώγεται με μπόλικό λεμονάκι συνήθως.

Όποτε ο αδερφός μου θέλει να μου σπάσει τα νεύρα, με φωνάζει "Καβάφη". Οτι πουλάω intellect στις γκόμενες και δεν ξέρω πότε να κόψω το "φιλικό". Ργώ κάθε φορά τον κοιτάζω απορημένος, βλέποντας πάντα τον ίδιο κάφρο (είναι λίγο, αλλα είναι ψυχή απίστευτη). Αλλά μάλλον έχει δίκιο. Δεν είναι λίγες οι φορές που νοιώθω οτι δεν είμαι της εποχής αυτής παιδί, ένα U.F.O. που πουλάει τρέλλα, ρομαντισμό και εμμονές σε τιμή ευκαιρίας, με το χάρτινο διαστημόπλοιό να βολτάρε ιπάνω σε ιστούς αράχνης. Μόνο που η αράχνη λείπει σε διακοπές στο Σείριο...
Αυτός κάνει κάτι πιο απλό. Όπως λέει "εγώ φίλε έχω μάθει να ξεχωρίζω τους ρόλους. Μέχρι εκεί που με παίρνει. Αν δε βρω ανταπόκριση την αφήνω τη φάση. Με το ζόρι παντρειά δε γίνεται. Δεν κάνω το φίλο με την ελπίδα κάποια στιγμή να αλλάξει γνώμη η γκόμενα. Αυτό το βλέπεις απο την ΑΡΧΗ. Μετά πάει, το'χασες."
Κάτι ξέρει. Εμένα καλύτερα απ'όλους.
Σαν τη φίλη μου τη Β. Κι αυτή με ήξερε καλύτερα απ'όλους και μόλις μου την έπεσε η καριόλα και δεν την πήδηξα, καπνός! Μην την είδατε. Γιατί? Διότι εκείνη είχε γκόμενο και εγώ τη στοιχειώδη νοημοσύνη να της πω "δε σε πηδάω γιατί είσαι 2 χρόνια με τον ΧΧΧ και δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του και να μου το κάνουν εμένα αυτό."
Τάδε έφη Καβάφης. Τάδε έφη Χυλοπιτίδης.
Αν μια γυναίκα δε μπορεί να χωρέσει σε έναν κόσμο χωρίς περιτύλιγμα, δεν της φταίω. Αν κυλιέσαι στα σκατά, πως να μυρίσει ο άλλος απέναντί σου το Chanel Νο5...

Αντε, Καλές Γιορτές!
Διαιρέτης