Επιτέλους ένα μεθυσμένο post!!!
Κάθε Κυριακή δουλεύω μόνος μου, μιας και ο Ντίνος έχει ρεπό. Μια μέθοδος που ανακάλυψα και μέχρι τώρα πετυχαίνει, είναι να ονειρεύομαι ξύπνιος όσο δουλεύω, μπας και περάσει η ώρα ευχάριστα.
3 όνειρα είχα σήμερα. Το πρώτο είχε να κάνει με ένα παιδί που το λένε Σταύρο. Θέλω να του διδάξω εδώ και καιρό τι πάει να πει σεβασμός αλλα δεν ήξερα πως. Σήμερα ονειρεύτηκα τον τρόπο. Κουκουλοφόρος θα τον περιμένω μια μέρα να σχολάσει απο τη δουλειά του, και θα τον βάλω με τη βία στο μαύρο αγροτικό του φίλου μου του Μάνου, του βοσκού.
Θα του περάσω μια μαύρη σακούλα στο κεφάλι, να μην έχει ιδέα που πάει, και θα τον οδηγήσω καμμια εικοσαριά χιλιόμετρα έξω απο το Ηράκλειο. Εκεί, θα τον στήσω γονατιστό, και θα του δώσω να διαβάσει ένα χαρτί που θα λέει: "Εγώ ο Σταύρος ΧΧΧ πάσχω απο έλλιεψη σεβασμού προς τον συνάνθρωπο, και προς τον εαυτό μου. Αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης σεβασμού, θα είναι να χάσω τα μαλλιά μου στα επόμενα 5 λεπτά απο τώρα."
Τη στιγμή που θα διαβάζει το κείμενο αυτό, θα υπάρχει ένα κινητό τηλέφωνο ανοιχτό, το οποίο θα έχει καλέσει τον Τ. που επίσης πάσχει απο έλλειψη σεβασμού. Είμαι σίγουρος πως ο Τ. θα μπεί σε σοβαρές σκέψεις όσον αφορά τη συμπεριφορά του προς τους συνανθρώπους του.
Έπειτα, θα βάλω το Σταύρο να ρίξει ένα εικοσάπλευρο ζάρι 2 φορές. Το αποτέλεσμα θα αθροιστεί, και θα ισοδυναμεί με πόντους που θα λείψουν απο την αλογοουρά του.
Το επόμενο όνειρο που είδα στον ξύπνιο μου είχε να κάνει με την ΤσικνοΠέμπτη που μας έρχεται στο Ηράκλειο. Θα παραγγείλω απο το Internet μια μάσκα Βενετίας, και αφού ράψω τον κατάλληλο μανδύα, θα κυκλοφορήσω με τον κολλητό μου Ν. μοιράζοντας χάρτινα λουλούδια, και φλερτάροντας με άγνωστες περαστικές, θα οργανώσω ένα uber όργιο προς τιμήν της μοναξιάς μου. Και μόνο. Λεπτομέρεις δεν μπορώ να περιγράψω, είναι δύσκολο, και οι περιστάσεις ακατάλληλες.
Το τρίτο όνειρο που είδα στον ξύπνιο μου είχε να κάνει αποκλειστικά με τη διακόσμηση του δωματίου μου. Το δωμάτιό μου περιβάλλεται, απο το καθιστικό, απο την κουζίνα, και απο το δωμάτιο του συγκατοίκου. Θα τραβήξω λοιπόν φωτογραφίες τα υπόλοιπα δωμάτια, τοποθετώντας τη φωτογραφική μηχανή απο την πλευρά του τοίχου που συνορεύει στο δικό μου δωμάτιο. Έπειτα, θα τυπώσω τις φωτογραφίες στις διαστάσεις των τοίχων του δωματίου μου, και θα τις κολλήσω απο μέσα, σα να βάζω ταπετσαρία. Το αποτέλεσμα? Όταν μπαίνεις στο δωμάτιό μου, θα βλέπεις όλους τους υπόλοιπους χώρους του σπιτιού, σα να μην υπάρχει τοίχος. Δύσκολο να το περιγράψω, δύσκολο να το καταλάβετε αν δεν το δείτε. Αν βρω τα λεφτά πάντως, θα το κάνω δίσως δεύτερη σκέψη!
Αυτά τα λίγα προς το παρόν, μιας και η μπύρα μου κρατάει παρέα ακόμη και τώρα. Έχω τρελλή όρεξη να αρχίσω να κάνω σχόλια για ανθρώπους και καταστάσεις, αλλα δεν ξέρω αν πρέπει. Δεν ξέρω πια πότε σταματάει το κουτσομπολιό και αρχίζει η αυτοκριτική. Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα κάνω επειδή νοιώθω τόσο μόνος, ή απλά το διασκεδάζω με την αδυναμία κάποιων να κοιτάξουν τους εαυτούς τους στον καθρέφτη και να τους φτύσουν. Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να παραδεχτώ οτι είμαι ό,τι έχει απομείνει απο το Στέλιο του παρελθόντος, το Στέλιο που συνήθιζε να είναι αλλιώς, να μιλάει το ίδιο, να κερνάει αλήθειες και φόβους στον πρώτο τυχόντα.
Δεν θέλω πια να παριστάνω το φίλο ή τον εχθρό. Το μόνο που θέλω είναι έχω την ΑΝΕΣΗ να αντρέχω στον παλιό Στέλιο και να κάνω τις απαραίτητες συγκρίσεις.
Στ'αρχίδια μου οι τότε, στ'αρχίδια μου οι έπειτα. Με τις τώρα τι γίνεται? Ποιός ενδιαφέρεται? Ποιός είναι εδώ? Ποιός "σκαρφαλώνει" τον τοίχο που μου είπαν πως έχω χτίσει γύρω απ'το εγώ μου? Κουφάλες....
Κάθε τσιγάρο που χώνω στα σωθικά μου και μια μπουνιά. Μπουνιά στην ηρεμία που μάταια επιδιώκω. Κλωτσιά στο αλαβάστρινο κωλαράκι που με έπεισαν οτι διαθέτω :P
Και όχι τίποτα άλλο, πάει καιρός που κάποια το χούφτωσε...
Τελειώνω όχι επειδή το θέλω, αλλά επειδή νυστάζω. Θέλει το οχταωράκι της η επιδερμίδα μου... Μια μαντινάδα του παππού μου, που ήξερε να λέει αλήθειες.
"Καρδιά που πόνιε κι έγιανε,
δεν πρέπει να ποθάνει,
μόνο να φτάχνει γιατρικά,
κι άλλες καρδιές να γιάνει."
Φιλιά πολλά και να θυμάστε πως είμαστε αυτό που φοβόμαστε.
3 όνειρα είχα σήμερα. Το πρώτο είχε να κάνει με ένα παιδί που το λένε Σταύρο. Θέλω να του διδάξω εδώ και καιρό τι πάει να πει σεβασμός αλλα δεν ήξερα πως. Σήμερα ονειρεύτηκα τον τρόπο. Κουκουλοφόρος θα τον περιμένω μια μέρα να σχολάσει απο τη δουλειά του, και θα τον βάλω με τη βία στο μαύρο αγροτικό του φίλου μου του Μάνου, του βοσκού.
Θα του περάσω μια μαύρη σακούλα στο κεφάλι, να μην έχει ιδέα που πάει, και θα τον οδηγήσω καμμια εικοσαριά χιλιόμετρα έξω απο το Ηράκλειο. Εκεί, θα τον στήσω γονατιστό, και θα του δώσω να διαβάσει ένα χαρτί που θα λέει: "Εγώ ο Σταύρος ΧΧΧ πάσχω απο έλλιεψη σεβασμού προς τον συνάνθρωπο, και προς τον εαυτό μου. Αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης σεβασμού, θα είναι να χάσω τα μαλλιά μου στα επόμενα 5 λεπτά απο τώρα."
Τη στιγμή που θα διαβάζει το κείμενο αυτό, θα υπάρχει ένα κινητό τηλέφωνο ανοιχτό, το οποίο θα έχει καλέσει τον Τ. που επίσης πάσχει απο έλλειψη σεβασμού. Είμαι σίγουρος πως ο Τ. θα μπεί σε σοβαρές σκέψεις όσον αφορά τη συμπεριφορά του προς τους συνανθρώπους του.
Έπειτα, θα βάλω το Σταύρο να ρίξει ένα εικοσάπλευρο ζάρι 2 φορές. Το αποτέλεσμα θα αθροιστεί, και θα ισοδυναμεί με πόντους που θα λείψουν απο την αλογοουρά του.
Το επόμενο όνειρο που είδα στον ξύπνιο μου είχε να κάνει με την ΤσικνοΠέμπτη που μας έρχεται στο Ηράκλειο. Θα παραγγείλω απο το Internet μια μάσκα Βενετίας, και αφού ράψω τον κατάλληλο μανδύα, θα κυκλοφορήσω με τον κολλητό μου Ν. μοιράζοντας χάρτινα λουλούδια, και φλερτάροντας με άγνωστες περαστικές, θα οργανώσω ένα uber όργιο προς τιμήν της μοναξιάς μου. Και μόνο. Λεπτομέρεις δεν μπορώ να περιγράψω, είναι δύσκολο, και οι περιστάσεις ακατάλληλες.
Το τρίτο όνειρο που είδα στον ξύπνιο μου είχε να κάνει αποκλειστικά με τη διακόσμηση του δωματίου μου. Το δωμάτιό μου περιβάλλεται, απο το καθιστικό, απο την κουζίνα, και απο το δωμάτιο του συγκατοίκου. Θα τραβήξω λοιπόν φωτογραφίες τα υπόλοιπα δωμάτια, τοποθετώντας τη φωτογραφική μηχανή απο την πλευρά του τοίχου που συνορεύει στο δικό μου δωμάτιο. Έπειτα, θα τυπώσω τις φωτογραφίες στις διαστάσεις των τοίχων του δωματίου μου, και θα τις κολλήσω απο μέσα, σα να βάζω ταπετσαρία. Το αποτέλεσμα? Όταν μπαίνεις στο δωμάτιό μου, θα βλέπεις όλους τους υπόλοιπους χώρους του σπιτιού, σα να μην υπάρχει τοίχος. Δύσκολο να το περιγράψω, δύσκολο να το καταλάβετε αν δεν το δείτε. Αν βρω τα λεφτά πάντως, θα το κάνω δίσως δεύτερη σκέψη!
Αυτά τα λίγα προς το παρόν, μιας και η μπύρα μου κρατάει παρέα ακόμη και τώρα. Έχω τρελλή όρεξη να αρχίσω να κάνω σχόλια για ανθρώπους και καταστάσεις, αλλα δεν ξέρω αν πρέπει. Δεν ξέρω πια πότε σταματάει το κουτσομπολιό και αρχίζει η αυτοκριτική. Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα κάνω επειδή νοιώθω τόσο μόνος, ή απλά το διασκεδάζω με την αδυναμία κάποιων να κοιτάξουν τους εαυτούς τους στον καθρέφτη και να τους φτύσουν. Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να παραδεχτώ οτι είμαι ό,τι έχει απομείνει απο το Στέλιο του παρελθόντος, το Στέλιο που συνήθιζε να είναι αλλιώς, να μιλάει το ίδιο, να κερνάει αλήθειες και φόβους στον πρώτο τυχόντα.
Δεν θέλω πια να παριστάνω το φίλο ή τον εχθρό. Το μόνο που θέλω είναι έχω την ΑΝΕΣΗ να αντρέχω στον παλιό Στέλιο και να κάνω τις απαραίτητες συγκρίσεις.
Στ'αρχίδια μου οι τότε, στ'αρχίδια μου οι έπειτα. Με τις τώρα τι γίνεται? Ποιός ενδιαφέρεται? Ποιός είναι εδώ? Ποιός "σκαρφαλώνει" τον τοίχο που μου είπαν πως έχω χτίσει γύρω απ'το εγώ μου? Κουφάλες....
Κάθε τσιγάρο που χώνω στα σωθικά μου και μια μπουνιά. Μπουνιά στην ηρεμία που μάταια επιδιώκω. Κλωτσιά στο αλαβάστρινο κωλαράκι που με έπεισαν οτι διαθέτω :P
Και όχι τίποτα άλλο, πάει καιρός που κάποια το χούφτωσε...
Τελειώνω όχι επειδή το θέλω, αλλά επειδή νυστάζω. Θέλει το οχταωράκι της η επιδερμίδα μου... Μια μαντινάδα του παππού μου, που ήξερε να λέει αλήθειες.
"Καρδιά που πόνιε κι έγιανε,
δεν πρέπει να ποθάνει,
μόνο να φτάχνει γιατρικά,
κι άλλες καρδιές να γιάνει."
Φιλιά πολλά και να θυμάστε πως είμαστε αυτό που φοβόμαστε.
3 σχόλια:
ΓΑΜΑΤΟ!!!! :D
Άντε ρε μαλάκα που θα μάθεις τι πάει να πει σεβασμός στον πρώτο τυχόντα, γιατί, τους το χρωστάς κιόλα; Να πεις ότι κάνεις το σκηνικό με το αγροτικό στον Π, ξέρεις, τότε στου Κ. που είχες στραβώσει με την πάρτη του όσον αφορά το πως είχε συμπεριφερθεί, να πω οκ. Μαλλί με την ψιλή a la Fight Club's Space Monkeys, και άντε να πάει για γκόμενες μετά.
Όσον αφορά το Στέλιο του παρελθόντος που επιζητάς, βγες από την παράγκα ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ, ο Στέλιος που ψάχνει ήταν λιγότερο αληθινός, είχε λιγότερες εμπειρίες και ακόμη λιγότερους φίλους. Το κατά πόσο είσαι δήθεν και σέα-μέα (μάο) είναι πρόβλημά σου, ξέρεις όμως ότι έχεις πάρει αρκετά xp από τότε, και ναι μεν έχεις το δικαίωμα να πεις ότι έχασες χρόνο, αν σε πιάσει κρίση ηλικίας -που δεν το βλέπω- αλλά όχι και να λες να γυρίσεις στα σκατά ρε Στέλιο. Καλλιά να ξέρεις ότι δεν έχεις ιδέα τι θέλεις, παρά να έχεις την ψευδαίσθηση ότι ξέρεις.
Νομίζω ότι είναι το πρώτο μου σχόλιο (ε δε θυμάμαι, συγχώρα με) αλλά ζηλεύω που βρίσκεις το χρόνο και το λούζεις εγγράπτως που και που, κι αφήνεις το στίγμα σου σαν αρσενικό κοπρόγατο στους τοίχους του διαδικτύου.
Αποδεικνύω για άλλη μια φορά ότι σημασία δεν έχει το να έχεις κάτι να πεις, όσο το να έχεις ένα πληκτρολόγιο μπροστά σου, μια κοκα κόλα (και διαφήμιση γιατί μπορούμε), ένα τσιγάρο και ώρες αγρύπνιας ζωγραφισμένες στο μάτι σου. Όταν το θυμηθώ θα γράψω κι εγώ τπτ, έτσι για το χαβαλέ-ρε-τουρ.
Πουτάνας yes....
Βασικά δεν ανέφερες οτι ο Π. στου Κ. είχε συμπεριφερθεί άσχημα σε σένα, υποβαθμίζοντάς σε... Και έχεις όντως δίκιο, εκεί δεν έχει εικοσάπλευρο. Εκεί του παίρνουμε το σκαλπ παρέα :P
Φιλούρες Βαφτηστήρι ;)
Δημοσίευση σχολίου