Μετακόμιση

Αγαπητοί φίλοι,

Καλημέρα!
Μου πήρε λιγάκι παραπάνω να το αποφασίσω και να το παλέψω, αλλά είμαι έτοιμος!
Ο κύριος Blogger στάθηκε ανεπίδεκτος συνεργασίας, και δεν μου επέτρεπε να κάνω τις αλλαγές που ήθελα στην html δομή. Ξενερωμένος και γω, παίρνω τα κειμενάκια μου και πάω στο στέκι του κυρίου Wordpress. Δεν ξέρω αν θα τα πάμε καλά, αυτό θα το δούμε!

Το καινούριο μου ιστολόγιο: http://0039split.wordpress.com

Οι δημοσιεύσεις δεν σταματούν. Εις το επανειδήν :)

Στέλιος

Πρακτική

Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα, με το που τελιώσω το Ι.Ε.Κ. (στις 20 του Ιούνη δηλαδή), να κάνω την 6μηνη πρακτική μου στο Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας (Ι.Τ.Ε.), ελπίζω στο Ινστιτούτο Πληροφορικής. Θα είναι ό,τι καλύτερο, believe me...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

Ανακαίνιση

Είμαι στη φάση που κάνω πάλι κάποιες αλλαγές στο template ενόψει καλοκαιριού :)

Φτάσαμε τα 100 posts και ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα παράθυρα να μπει καθαρός αέρας!

Προσωρινά το μπλογκ θα μείνει έτσι άδειο. Έχει κι αυτό τη χάρη του πάντως...

Καλημέρα!

Κουσκουσουκού

Μετά απο την επαναστατική κίνησή μου να δημοσιεύσω το "κατηγορώ" μου εναντίων των σελίδων γνωριμιών σε forum μιας απο αυτές, και αφού επιβεβαιώθηκα παίρνοντας τον πούλο (η επιβεβαίωση έγκειται πως σε καμμία περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την ελευθερία των απόψεών μας, ούτε για τη μοναξιά μας, μόνο για τα λεφτά τους, που τα βγάζουν απο μας), ήρθε η ώρα να διηγηθώ τα γεγονότα του Σαββατοκύριακου!

Ένα Σαββατοκύριακο αφιερωμένο στην κλονισμένη πίστη μου

Κατ'αρχήν πρέπει να μοιραστώ μαζί σας ένα-δυο πραγματάκια τα οποία θα κάνουν την ανάγνωση των όσων θα ακολουθήσουν πιο εύπεπτη.

Σημείωση πρώτη:
Ανέκαθεν είχα μια κλίση προς τη θρησκεία. Ο γεωγραφικός τόπος γέννησής μου, τράβηξε κλήρο και το χαρτάκι έγραφε "Χριστιανός Ορθόδοξος". Ο πατέρας που ήταν γιός ιερέα και μέσω σχετικών γνωριμιών βρήκε και πατρεύτηκε τη μητέρα μου. Συνεπώς, οι γονείς μου απο νωρίς προσπάθησαν να εμφυσήσουν στα παιδιά τους μια αμιγώς ελληνορθόδοξη αγωγή. Αλλά είμαι σίγουρος πως ακόμη κι αν δεν ήταν αυτή η θρησκεία μου, σίγουρα θα ασχολιόμουν αναζητώντας τη σχέση μεταξύ του (οποιουδήποτε) Θεού και των ανθρώπων.
Σημείωση δεύτερη:
Απο το 1999 και έπειτα (μέχρι πριν 6 περίπου μήνες) περνούσα μια βαθεία και έντονη και προβληματική περίοδο άρνησης στη ζωή μου. Εννοείται πως σε αυτό συνέβαλε το γεγονός πως ήμουν φανατικός χασικλής. Μπερδεμένες θεωρίες στο μυαλό μου βόλταραν συνεχώς και αδιαλείπτως, αντιδράσεις ακαταλαβίστικες στεναχωρούσαν τους ανθρώπους που με αγαπούν πραγματικά, και τέλοσπάντων ένα σωρό τέτοια. Τέλοσπάντων ελπίζω πως όλα αυτά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί...

Μια ακόμη σημείωση:
Με τρόπο περίεργο (δεν αναφέρω όλα τα περιστατικά, θα με πείτε μαλάκα και φλύαρο) άρχισα να συμμετέχω σε μερικές απο τις δραστηριότητες της Αρχιεπισκοπής Κρήτης. Πρώτα μερικές ομάδες συζήτησης, έπειτα μια μικρή θεατρική προσπάθεια, στη συνέχεια ραδιοφωνικές εκπομπές, απ'όλα έχει ο μπαξές! Βέβαια, πάντα προσπαθώ να κρατάω μια απόσταση απο όλα αυτά τα πράγματα γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να γίνω αυτό που κοροϊδεύω και απεχθάνομαι: ένας άνθρωπος χωρίς βούληση, χωρίς ελευθερία, ένας άνθρωπος που δεν αμφισβητεί και δεν ψάχνει το νόημα όσων ερεθισμάτων δέχεται.

Στο ζουμί τώρα:
Σάββατο απόγευμα είχε κανονιστεί να επισκεφθούμε τις Φυλακές Αλικαρνασσού. μερικά παιδιά απο την καλή τους διάθεση έφτιαξαν (έφτιαξαν, όχι αγόρασαν, το τονίζω αυτό) γλυκά και τα κρατούσαν, μερικά είχαν πάρει λουλούδια απο τα παρτέρια τους και τα είχαν μεταφέρει σε γλάστρες για να τα αφήσουν στη φυλακή, ενώ υπήρξαν και δύο που κρατούσαν κιθάρα και μαντολίνο αντίστοιχα :)
Συνοπτικά θα πώ μόνο πως και τραγουδήσαμε, και χορέψαμε και κεράσαμε τους κρατούμενους ό,τι κρατούσαμε, και μετά φύγαμε.
Γύρω στις 7 το απόγευμα ολοκληρώθηκε όλο αυτό το ευχάριστο γεγονός, και αφού διαλύθηκε το πλήθος, με τον Αρχιεπίσκοπο επισκεφθήκαμε ένα χωριό με το όνομα Μάραθος οπου η τοπική εκκλησία πανηγύριζε για τους Άγιους Πάντες. Εσπερινός, και μετά δείπνο προς τιμήν του.
Παιδιά το τι έγινε στο κέντρο δεν περιγράφεται! (Παρένθεση: Εγώ κλασσικό φτωχαδάκι-τρακαδόρος-δεν ξέρω που τρώω τα λεφτά μου-πληρώνω νοίκι και 1700ε laptop, τον τελευταίο μήνα τρέφομαι αποκλειστικά με σάντουιτς και κρουασάν)
Στο τραπέζι πρωταγωνίστησαν με σειρά εμφάνισης:
Ντάκος
Φάβα
Χόρτα βραστά
Ξυνόγαλο
Χοχλιοί μπουμπουριστοί με ξύδι
Χωριάτικη σαλάτα
Αρνί βραστό
Πιλάφι (αυτό του γάμου, ξέρετε...)
Τηγανιτές πατάτες
Πανσέτες στα κάρβουνα.
Ψάρι στα κάρβουνα
Δείγμα της φιλοξενίας και της αγάπης προς τα τιμώμενα πρόσωπα, αυτά τα καλούδια θα μείνουν αξέχαστα!

Την επόμενη μέρα το πρωί, πάλι συνοδεύοντας τον Αρχιεπίσκοπο, επισκεφθήκαμε την εκκλησία των Αγίων Πάντων στο Πολύδροσο Γαζίου. Μια μικροσκοπική εκκλησία τοποθετημένη σε μια αυλή με πεύκα. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, το 1942 εκτελέστηκαν από τους Ναζί 62 άνθρωποι, Κρητικοί και μη, διότι αποπειράθηκαν να ανατινάξουν το Αεροδρόμιο του Ηρακλείου (στη μνήμη αυτών των ανθρώπων ονομάζεται μέχρι σήμερα η ομώνυμη λεωφόρος)
Εγώ δεν το ήξερα πως συμπίπτει το πανηγύρι της εκκλησίας με αυτή την επέτειο, και μέσα σε μία ώρα εμφανίστηκαν απο το πουθενά Δήμαρχοι, Βουλευταί (βουλευταί... βεβαίως βεβαίως..), η Νομάρχης, όλοι οι στρατοαφεντάδες, η Φιλαρμονική Ορχήστρα, στρατιωτικό άγημα, και της κακομοίρας ο κόσμος! Καλά όλα, τελείωσαν όλα, και ετοιμαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω.
Στο δρόμο της επιστροφής κάναμε μια παράκαμψη (μιας και υπήρχε ο ελεύθερος χρόνος) στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο, και προλάβαμε να επισκεφθούμε 2 συνανθρώπους. Την πρώτη περίπτωση δεν θα την αναφέρω (όχι πως δεν είναι σημαντική, αλλά μπροστά στην δεύτερη...)
θα πω μόνο πως ήταν στην Ψυχιατρική Μονάδα.
Η δεύτερη επίσκεψη ήταν στην Εντατική Μονάδα παίδων. Επισκεφθήκαμε τον μικρό Αντρέα, που είναι 6 χρονών και έχει καρκίνο στο κεφαλάκι του. Πρώτη φορά έζησα κάτι τέτοιο, πρώτη φορά αισθάνθηκα τόση συμπόνοια και αγάπη προς ένα πρόσωπο. Όσοι ήμασταν στο θάλαμο εκείνη τη στιγμή, αμίλητοι και συγκινημένοι, απλά παρακολουθούσαμε τους γονείς τους με μια απίστευτη ψυχραιμία να μας διηγούνται πράγματα για τον Αντρέα. Και τότε συνέβη το εξής θαυμαστό, το οποίο αν δεν έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια δεν θα το πίστευα
(κάπου εδώ υπενθυμίζω πως προέρχομαι απο περίοδο έντονης αμφισβήτησης των οποιωνδήποτε σχετικών σεναρίων):
Τις τελευταίες 3 εβδομάδες ο Αντρέας είναι εγκεφαλικά νεκρός, και δεν ανταποκρίνεται σε κανένα απολύτως ερέθισμα, εκτός απο ένα. Το αριστερό του ποδαράκι "γαργαλιέται" κάθε φορά που ο πατέρας του περνάει έναν μικρό ξύλινο σταυρό κάτω απο την μικροσκοπική πατούσα του (τα συμπεράσματα δικά σας). Ξαναλέω πως δεν ανταποκρίνεται σε κανένα απολύτως άλλο ερέθισμα.

Μεσημέριασε πια και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Άφησα την πραγματικά αξέχαστη παρέα που δημιουργήθηκε απο το περασμένο απόγευμα, και τράβηξα προς το σπίτι, με νου και καρδιά γεμάτη απο ανάμεικτα συναισθήματα, σκέψεις και ερωτήματα. Μέσα σε 24 ώρες είχα βιώσει απο την αβίαστη αγάπη και φιλοξενία, τις αμυδρές πατριωτικές σκέψεις, τον πόνο των γονέων, και την ανιδιοτέλεια ενός ανθρώπου που απλά, ανεξήγητα και μοναδικά, με τη στάση ζωής του και μόνο, σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος, όχι απαραίτητα Χριστιανός, αλλά άνθρωπος...

Φυλακές Αλικαρνασσού - Λίγο πριν


Πολύδροσο Γαζίου


Ένας απλός άνθρωπος.

Υ.Γ.: Αυτό το κείμενο σε καμμία περίπτωση δεν προσπάθησε να προπαγανδίσει υπέρ ή κατά οποιουδήποτε. Εξακολουθώ να πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε αυτό που ζούμε. Απλώς δεν μπορώ να παραβλέψω τον (μεγάλο ή μικρό) ρόλο που παίζει η πίστη μου στη ζωή μου.

Υ.Γ.: Jul μπήκε ο June!!! Καλό μήνα :D:D:D

Καφενείο είμαστε ούτως ή άλλως...

Edit: Το συγκεκριμένο κείμενο θεωρήθηκε σωστό να διαγραφεί απο τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα. Υποθέτω πως ήταν αντίθετο με τους όρους χρήσης του forum. Υποθέτω πως μια δικαιολογία είναι η δυσφήμιση της ιστοσελίδας.

(Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα στο forum γνωστής ιστοσελίδας. Ήμουν μεθυσμένος όταν το έγραψα, οπότε το πιθανότερο να εκφράζει τις πραγματικές μου απόψεις. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που δεν γράφω πλέον πολύ. Εκτός απο το οτι είμαι καλά :)




Καλημέρα σε όλους εσάς που βρίσκετε σε αυτό το μέρος το νόημα της ύπαρξής σας! Ελπίζω οι απόψεις που θα ακουστούν παρακάτω να γίνουν σεβαστές απο όλους, μιας και μέχρι τώρα έχω σεβαστεί τις απόψεις όλων όσων συμμετέχουν στην ενότητα "Συζητήσεις", είτε με το να μην απαντάω καθόλου στα δημοσιευμένα κείμενα, είτε με το να μην επισκέπτομαι καθόλου αυτή την ιστοσελίδα, το όνομα της οποίας χαρακτηρίζει πλήρως και 100% αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Zoo... Ένας απέραντος ζωολογικός κήπος...

Ποιός είμαι
Έχω υπάρξει ενεργό μέλος διάφορων διαδικτυακών κοινοτήτων απο το 2000 και το μόνο που έχω να διαπιστώσω είναι πως όσο περισσότερο νομίζεις πως συμμετέχεις τόσο περισσότερο απομονώνεσαι απο την κοινωνία, γίνεσαι όλο και μεγαλύτερος εγωιστής!

Κατ'αρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσω ένα-δυο πράγματα που θεωρώ δεδομένα, προκειμένου να στηρίξω τα επιχειρήματά μου:
1) Ο μέσος όρος ηλικίας των μελών αυτής της κοινότητας είναι τα 30 χρόνια. Αν πω λιγότερα θα με κατηγορήσουν τα παιδιά απο το Joy, αν πω περισσότερα θα με κατηγορήσουν οι 40ρηδες και 50ρηδες που επιμελώς κρύβονται πίσω απο τα pixels αυτής της σελίδας..
2) Τα 3 απο τα τελευταία 5 χρόνια της ζωής μου εργάζομαι ως υπάλληλος σε Internet Cafe. Αν υπολογίσετε πάνω-κάτω τις ώρες που έχω περάσει στο Διαδίκτυο, μπορείτε να φανταστείτε με πόσο κόσμο έχω συναναστραφεί... Στις απόψεις μου αντικατοπτρίζονται όλα αυτά που μπορεί να έχουν δει τα μάτια μου και έχουν ακούσει τα αυτιά μου αυτά τα 3 χρόνια..

Οι απόψεις μου
Ειλικρινά ποιός απο εδώ πιστεύει πως το καλύτερο που έχει να κάνει στην ηλικία του είναι να περνάει τον καιρό του μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του, φτιάχνοντας προσωπικούς χώρους, παίζοντας παιγνίδια, ψάχνοντας ταίρι, κάνοντας chat, πληρώνοντας χρήματα για να γίνει μέλος!
Zoo λοιπόν, και κάθε οθόνη και ένα κλουβί. Με μια διαφορά, πως σοτυς πραγματικούς ζωολογικούς κήπους οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να περιδιαβαίνουν στα υπόλοιπα κλουβιά, ενώ εδώ όλοι είμαστε εκθέματα και επισκέπτες ταυτόχρονα.
Σπαταλάμε υπερπολύτιμό χρόνο παριστάνοντας κάτι που δεν είμαστε, κυνηγώντας κάτι το οποίο σπάνια φτάνουμε, δημιουργώντας ένα πλαστό πρόσωπο που ζει και αναπνέει μόνο όταν είναι ανοικτός ο υπολογιστής μας.
Και ο πραγματικός άνθρωπος, αυτός που κρύβεται πίσω απο τον χρήστη? Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, μπορεί να είναι ο κανένας, το τίποτα.
Προσπαθούμαστε να αποδείξουμε σε άλλους κάτι το οποίο δεν μας αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα, είμαστε λυπημένοι μας δίνεται η δυνατότητα να υποκρινόμαστε πως δεν τρέχει τίποτα, πληγώνουμε τους δικούς μας ανθρώπους πολύ εύκολα, αλλά δεν διαννοούμαστε να παρεξηγηθούμε με κάποιον που είναι τόσα χιλιόμετρα μακρυά μας.
Είναι δυνατόν να κάνουμε πλούσιους κάποιους άλλους που αποφάσισαν να βγάλουν κέρδος απο τη δική μας μοναξιά? Και τι μετά? Να μείνουμε εμείς στο μηδεν, κενοί, και αυτοί να θησαυρίζουν?
Τίποτα, ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ που παρέχεται σε αυτήν την κοινότητα δεν υπάρχει σαν εναλλακτική λύση που απλά δεν θα υπήρχε στην πραγματικότητα (ας βάλουμε σε μιαν άκρη για λίγο τα παιγνίδια, αποτελούν εξαίρεση ορισμένα απο αυτά).
Τι απο αυτά που κάνουμε σε μια διαδικτυακή κοινότητα δεν μπορούμε να τα κάνουμε στην πραγματική μας ζωή? Γνωρίζω πως υπάρχουν και αρκετά θετικά στοιχεία, αλλά η γοητεία του πραγματικού χρόνου δεν θα πρέπει να τα ισοπεδώνει όλα στο διάβα της.
Βάλτε στο μυαλό σας πως ανα πάσα στιγμή, αν κάποιος βρεί το άλλο του μισό, πολύ άνετα θα ελλατώσει απο τη ζωή του (αν όχι θα κόψει εντελώς) την δραστηριότητα του σε σχετικού είδους κοινότητες.

Σκεφτείτε πόσα πράγματα σας αρέσει να κάνετε και τελικά δεν τα κάνετε γιατί πιστεύετε πως είτε δεν προλαβαίνετε (αν διαβάζετε αυτό το post σίγουρα προλαβαίνετε), είτε είναι πλέον αργά, είτε για χίλιους δυο λόγους!
Ώρα να ξεκολλάμε! Δεν είναι όλα ανώδυνα! Δεν είναι όμως και τα πάντα δύσκολα!
Κοιτάξτε γύρω σας. Βρείτε τη χαμμένη τρέλλα σας! Προσπαθήστε να διακρίνετε όλους όσους απεγνωσμένα ψάχνουν για κάποιον άνθρωπο (ζωντανό, όχι αυτά που γράφει στη οθόνη) για να τους μιλήσει, να τους αγγίξει, να τους βγάλει απο το ψηφιακό κλουβί που όλοι εσείς εν αγνοία σας τους βάλατε!

Υ.Γ.: Θα μπορούσα (και ίσως το κάνω στο μέλλον) να γράψω κι άλλα πράγματα, πιο ευχάριστα, αλλά η αλήθεια δεν είναι πάντα όμορφη! Η ζωή πάντως σίγουρα είναι! Ελπίζω να αισθάνεστε αρκετά ζωντανοί ώστε να μην έχετε ανάγκη τους άλλους ανθρώπους...

Να θυμηθώ...

1) Να πάω απο το πατρικό μου να πάρω πίσω την ψηφιακή μου που με θράσσος καβάτζωσε ο αδέρφουλάς μου.

2) Να πιέσω τον store manager να με πληρώσει πριν τις 5 Ιουνίου διότι θέλω επιτέλους να έρθω στην Αθήνα. Πέρασε ένας χρόνος... Έλεος!

3) Να ενοικιάσω το "Άρωμα", το "Prestige" και το "Πληροφοριοδότης".

4) Να κουρευτώ.

5) Να απουσιάσω και αυτή την εβδομάδα απο τη δουλειά του Σαββατοκύριακου.

6) Να γράψω ένα σοβαρό κείμενο. (Παίζει? Δεν παίζει.. αφού είμαι καλά!)

7) Να πάρω μια mini μπάλα ποδοσφαίρου.


Υ.Γ.: ¨Εχω την αίσθηση οτι οι μονότονες καλημέρες μου κουράζουν... ε?

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

Καρικατούρες

Όλοι οι άνθρωποι αν εξεταστούν απο συγκεκριμένη οπτική, άνετα μοιάζουν με καρικατούρες. Σαν εκείνες που σατυρίζουν τους πολιτικούς, με το μικροσκοπικό σώμα, το τεράστιο κεφάλι, και υπερτονισμένο κάποιο φυσικό γνώρισμα, χαρακτηριστικό του ατόμου που απεικονίζεται (το πεσμένο βλέφαρο της Βάσως Παπανδρέου, τα φρύδια του Κωστή Παλαμά κ.α.). Συνήθως η καρικατούρα που φυτοζωεί στον καθένα μας, βρίσκεται προσεκτικά τοποθετημένη κάπου μεταξύ επιδερμίδας και τόνων μακιγιάζ, eyeliner, μάσκαρας, ρουζ και άλλων πολλών σκευασμάτων. Αλλά εκτός απο αυτό, συνοδεύεται απο ένα πλήθος κινήσεων του σώματος που προδίδουν και υποστηρίζουν την αλήθεια που κρύβεται.
Όχι, αυτό το κείμενο δεν μισεί τις γυναίκες. Όχι μόνο τις γυναίκες. Μισεί εξίσου και τους άντρες. Και οι άντρες μακιγιάρονται, με χειρότερου είδους "καλλυντικά". Υποκριτική μπέσα, επιφανειακή ευφράδεια λόγου υπέρ του συνανθρώπου, χαμόγελο πυρομανούς και πάνω απ'όλα αλτρουισμός επ'αμοιβεί.

Και κάπου εκεί ανάμεσα, οι πραγματικές καρικατούρες, οι αμακιγιάριστες ή αν το προτιμάτε κακοβαμμένες, αναδεικνύονται σε ήρωες των κόμικ μου. Μορφές εφάμιλλες αυτών των ταινιών του Φελλίνι, που δεν έχουν τίποτα να κρύψουν, δεν έχουν τίποτα να αλλάξουν, τίποτα να περιμένουν πέρα τις ζαριές που η καθημερινότητα πετάει στην τσόχα της ζωής τους.
Κάθε πρωί όταν επιστρέφω απο τη δουλειά στο σπίτι, ακολουθώ μια συγκεκριμένη διαδρομή την οποία τηρώ με θρησκευτική ευλάβεια. Παρακάμπτω (εννοείται - γαμώ το κυκλοφοριακό - και όλα τα μηχανοκίνητα οχήματα εδάφους) την οδό Καλοκαιρινού και κινούμαι στο παράλληλο στενό. Εκεί βρίσκεται η Νο2 αγαπημένη μου καρικατούρα.
Είναι γύρω στα 40 διαθέτει κατάστημα ρουχισμού για συνταξιούχους. Έχει τεράστιες σακούλες κάτω απο τα μάτια, και έχει μανία με τα μετρητά του. Αυτό ήταν και το στοιχείο που μου κίνησε την περιέργεια, τόσο πολύ που μια μέρα κάθησα για καφέ κάπου εκεί γώρω να τον παρατηρήσω. Το δεξί χέρι μονίμως στην τσέπη, και σε τακτά χρονικά διαστήματα, τσουπ! Να σου έξω τα μετρητάααααααα...... Να τα μετράει, να τα φτιάχνει, να τα διπλώνει και οριζόντια και κάθετα, και ξαφνικά τσουπ! Να σου μέσα τα μετρητάαααααααα. Το χέρι καρφωμένο στην τσέπη. Κουλοχέρης κατάντησε. Ένα μάτσο κωλόχαρτα του φάγαν το χέρι...
Σε 5 λεπτά πάλι τα ίδια. Λες και τα λεφτά διπλασιάστηκαν ή άλλαξαν χρώμα. Τέσπα...

Συνεχίζω να κατηφορίζω το στενό για να βρεθώ στην πλατεία του Αγίου Μηνά. Το μοναδικό μέρος με περιστέρια στο Ηράκλειο. Εκεί γύρω ξέρω οτι θα βρώ το φίλο μου τον Αμαρτωλό. Θέλω τουλάχιστον να τον συναντώ, αλλά δεν είναι εκεί κάθε μέρα.
Μοιάζει με ασκητή της ερήμου, μόνο που δε φοράει ράσα. Η γενειάδα του κοντεύει να μεταμορφωθεί σε ράστα, ενώ το κεφάλι του διακοσμεί ένας μάλλινος σκούφος (μα καλά πως αντέχει?). Στο χέρι κρατάει μονίμως ένα περίεργο σύμπλεγμα 2 τεράστιων κομποσχοινιών και μιας ξύλινης κατσούνας. Την πρώτη φορά που τον είδα να ταΐζει τα περιστέρια, έβγαλα τη μηχανή να τον φωτογραφίσω. Όταν με πήρε χαμπάρι με πλησίαζε προσπαθώντας να βγεί απο το πεδίο λήψης. Αφού με ρώτησε το όνομά μου, μου πρότεινε να προσέχω τον εαυτό μου και τη ζωή μου, και πως ο μόνος δρόμος είναι η μετάνοια. Όταν τον ρώτησα το όνομά του μου απάντησε "Αμαρτωλός". Απο τότε έχουμε πιεί καφεδάκι 2-3 φορές, και οι συζητήσεις μας είναι με μια λέξη αξέχαστες...

Αφήνω πίσω μου την πλατεία του Αγίου Μηνά. Όσο πλησιάζω στο σπίτι, κάθε -μα κάθε μέρα- σταματάω στον φούρνο που βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου για να αγοράσω ένα σταφιδόψωμο. (τα γουστάρω πολύ, αλλά ποτέ δεν έχουν αρκετές σταφίδες ρε γαμώτο...)
Κατ'αρχήν ο ίδιος ο φούρνος αποτελεί περίπτωση - κάπυο εδώ υπόσχομαι να ανεβάσω βιντεάκι με μια επίσκεψη σε εκείνο το μέρος - και συνειδητοποίησα πως είναι τόσο ιδιαίτερος εξαιτίας του ιδιοκτήτη του. Δυστυχώς δεν είμαι καλός στις περιγραφές όπως είμαι στις παρομοιώσεις, αλλά ειλικρινά πρώτη φορά πλέπω φούρναρη να βγάζει ψωμιά με το τσιγάρο μονίμως στα χείλη του και με το ραδιόφωνο να παίζει Καζαντζίδη, πρώτη φορά βλέπω φούρναρη που να χρειάζεται να τον φωνάξεις για να σε εξυπηρετήσει, πρώτη φορά βλέπω φούρναρη που να μη μιλάει! Εδώ και 3 μήνες, αν εξαιρέσουμε τις Κυριακές που είναι κλειστά, ή όποτε λείπω εκτός πόλεως, πηγαίνω κάθε μέρα. Τον έχω ακούσει να μιλάει μόνο 2 φορές. Την πρώτη μου είπε πόσο κοστίζει το σταφιδόψωμο, και τη δεύτερη όταν τον καλημέρισα είπε κάτι σαν "αχμρρρμρρφφφτςςςςμμμ"
το οποίο και με πολύ χαρά εξέλαβα σαν "καλημέρα φλύαρε". Κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως ο ήρωάς μου μάλλον δεν χρειάζεται την καλημέρα μου. Μόνο τα 40 λεπτά μου για το σφαιδόψωμό του. Και συνέχισα να τον επισκέπτομαι κάθε μέρα σιωπηλός. Η ίδια ρουτίνα καθημερινά. Μπαίνω μέσα - πάω στο ταψί με τα καλούδια - διαλέγω το σταφιδόψωμο που θέλω - παίρνω μόνος μου χάρτινο σακουλάκι - το βάζω μέσα - μαζεύω απο το ταψί τις σταφίδες που έχουν πέσει απο τα ψωμάκια - ανάβω και κανα τσιγάρο που και που - πετάω το μονόευρο στον πάγκο - εκείνος με χέρια γεμάτα ξεραμένη μαγιά και αλεύρι μου πετάει τα ρέστα στον πάγκο - Βγαίνω έξω.
Μόλις χθες εφηύρα με ποιό τρόπο θα του κάνω τη ζωή δύσκολη. Κάθε φορά που θα πηγαίνω ια του λέω μια ζεστή καλημέρα και θα του σκάω και ένα χαμόγελο. Μέχρι να μου χαμογελάσει κι αυτός (που δεν το νομίζω).

Στα κόμικς της ζωής μου εγώ είμαι ο κακός της υπόθεσης. Δίνω επικές μάχες με τους ήρωές μου, και βγαίνω "χαμμένος". Μου δίνουν και καταλαβαίνω. Μου θυμίζουν πως μπορεί να καταντήσω αν συνεχίσω να εκτιμώ το χρήμα παραπάνω απ'όσο του αξίζει, μου θυμίζουν πόσο λίγο απο το πνεύμα μου χρησιμοποιώ, μου θυμίζουν οτι για πολλούς ανθρώπους υπήρξα ο κατηφής φούρναρης, που έψηνα την αγάπη τους με σταφίδες και την πουλούσα για 40 λεπτά το κομμάτι.

Το Σύνδρομο του Καρπιαίου Σωλήνα

1) Τι είναι το Σύνδρομο του Καρπιαίου Σωλήνα και πως προκαλείται?



Με τον όρο Σύνδρομο του Καρπιαίου Σωλήνα περιγράφουμε την παγίδευση του Μέσου νεύρου του χεριού, στην πορεία του μέσα από το καρπιαίο σωλήνα.
Ο καρπιαίος σωλήνας είναι ένα στενό μονοπάτι στην περιοχή του καρπού, που αποτελείται από οστά, συνδέσμους καθώς και τους μύες και τένοντες που κινούν τα δάκτυλα του χεριού.
Συνήθως η παγίδευση του μέσου νεύρου προκαλείται λόγω οιδήματος στην περιοχή. Το οίδημα τις περισσότερες φορές οφείλεται σε τεντινίτιδα, δηλαδή σε εκφυλιστικές αλλοιώσεις, στους τένοντες των καμπτήρων μυών των δακτύλων σαν αποτέλεσμα υπερκόπωσης. Άλλες αιτίες είναι κάταγμα στην περιοχή με εξάρθρωση, μόλυνση, κάκωση του ίδιου του νεύρου κ.α..
Αυτό το σύνδρομο εμφανίζεται σε ηλικίες από 30 έως 60 χρονών, ενώ η συχνότητα του στις γυναίκες είναι τρεις έως πέντε φορές περισσότερη από τους άνδρες, πιθανόν λόγω πιο στενής κατασκευής στις γυναίκες του καρπιαίου συνδέσμου. Στο 50% των περιπτώσεων αφορά και τα δύο χέρια. Το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα εμφανίζεται μόνο σε ενήλικες, ενώ άνθρωποι με διαβήτη ή άλλες μεταβολικές παθήσεις που επηρεάζουν άμεσα τα νεύρα είναι σε υψηλό κίνδυνο να το παρουσιάσουν. Συγκεκριμένες απασχολήσεις που απαιτούν επαναλαμβανόμενες κινήσεις κάμψης του καρπού εμφανίζουν σχετικά υψηλή συχνότητα εμφάνισης του συνδρόμου. Αυτού του τύπου οι τραυματισμοί ονομάζονται «Σύνδρομα Υπέρχρησης», αφορούν τις γραμματείς που δακτυλογραφούν, αυτούς που ασχολούνται με ηλεκτρονικούς υπολογιστές (παρόλο που μελέτη της Mayo Clinic το 2001 έδειξε ότι αυτοί που απασχολούνται με ηλεκτρονικούς υπολογιστές περισσότερο από 7 ώρες την ημέρα δεν εμφάνισαν αυξημένα ποσοστά εμφάνισης του συνδρόμου, σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό), τους ταμίες, τους εργάτες σε γραμμές παραγωγής και τους μουσικούς.

2)Στάδια του Συνδρόμου του Καρπιαίου Σωλήνα:

1ο ΣΤΑΔΙΟ -> Ελάχιστό μυρμήγκιασμα και μούδιασμα ιδιαίτερα σε συγκεκριμένες δραστηριότητες που υποχωρεί με την ανάπαυση. Δεν υπάρχει τραυματισμός του νεύρου.
2ο ΣΤΑΔΙΟ -> Ένταση των συμπτωμάτων, αυξημένη πίεση πάνω στο νεύρο.
3ο ΣΤΑΔΙΟ -> Σημαντική πίεση πάνω στο Μέσο Νεύρο με επιδείνωση των συμπτωμάτων, ιδιαίτερα του πόνου με πιθανή μείωση της ικανότητας σύλληψης αντικειμένων με αυτό το χέρι.

2) Ποια τα βασικά συμπτώματα;

Τα βασικά συμπτώματα είναι:

* Πόνος στον καρπό που μπορεί να ακτινοβολεί σε ολόκληρο το χέρι ακόμα μέχρι τους ώμους και τον αυχένα. Ο πόνος επιδεινώνεται κατά την διάρκεια της νύκτας ή νωρίς το πρωί.
* Μούδιασμα ή βελόνιασμα στο χέρι.
* Μείωση της δύναμης του χεριού.
* Ελάττωση της κινητικότητας της περιοχής.
* Ατροφία των μυών του αντίχειρα.
* Ξηροδερμία, οίδημα ή αλλαγή στο χρώμα του χεριού.

Πολλοί από τους πάσχοντες δεν δίνουν την ανάλογη σημασία στα αρχικά συμπτώματα, όπως π.χ. να ξυπνάνε την νύκτα με μούδιασμα ή πόνο στην περιοχή του καρπού, ιδιαίτερα μετά από υπερκόπωση της περιοχής. Μπορεί τα συμπτώματα στην αρχή να είναι περιοδικά αλλά στην συνέχεια γίνονται επίμονα και αρκετές φορές δυσάρεστα.

3) Πρώτες βοήθειες.

* Άμεσα πρέπει να διακόπτεται κάθε δραστηριότητα που προκαλεί πόνο στην περιοχή.
* Εφαρμογή πάγου για τον περιορισμό του οιδήματος ή της μικροαιμορραγίας λόγω του τραυματισμού.
* Περιορισμός των δραστηριοτήτων. Επιτυγχάνεται με την εφαρμογή νάρθηκα, ώστε να προστατεύεται το μέλος από υπερβολικές κινήσεις. Ακόμα και αν δεν είναι απαραίτητη η εφαρμογή του την ημέρα καλό είναι εφαρμόζεται στην διάρκεια της νύκτας, ώστε να συγκρατείτε το μέλος σε ουδέτερη θέση.
* Αν τα συμπτώματα δεν υποχωρήσουν μέσα σε 4 ή 5 ημέρες τότε πρέπει να επισκεφθούν τον γιατρό τους.

(Πηγή: www.physio.gr)

Blogaddίξιον!

Δεν μπορώ να καταλάβω με ποιό δικαίωμα οι αγαπημένοι μου bloggers δεν δημοσιεύουν post κάθε μέρα... ε? Ε?

Μήπως είναι μια απο τις παρενέργεις του blogging? Μας δημιουργείτε εθισμό, δεν πέφτουμε για ύπνο προτού επισκεφθούμε τη σελιδούλα σας, δεν έχουμε όρεξη να φάμε αν δεν σας πούμε μια καλημέρα, ένα μπινελίκι, τη μαλακία μας βρε αδερφέ...

Αλλά είμαι addict με κατανόηση. Αφήνω πάντα comment, αλλά σπάνια φλυαρώ, μην επιβαρύνω την ψυχοσύνθεση τους και κάνουν άλλο τόσο καιρό να post-άρουν! Δε λέει...

Αγαπημένα μου blogs,

KEEP IT THAT WAY!

Όνειρο #1

Είχε σταθεί στο μικρό μπαλκόνι οπου συνήθιζε να πίνει το απογευματινό της τσάι. Το χέρι της είχε πιάσει φωτιά γράφοντας όλα όσα είχε ζήσει, όλα όσα έπρεπε να ξέρουν για να την δεχθούν στο μέρος που νικούν το χρόνο.
Ο σύζυγός της έφτασε. Με σπασμωδικές κινήσεις έκρυψε τα χαρτιά απo tp βλέμμα του.
"Δεν ωφελεί" της ψιθύρισε και τα πήρε απο τα χέρια της. Βγήκαν στον κήπο και στάθηκαν στο κέντρο του. Εκείνος έβαλε φωτιά στα χαρτιά και τα κρατούσε μέχρι που κάηκαν ολοσχερώς. Με τρόπο μαγικό, οι στάχες που έπεφταν στο χώμα, σχημάτιζαν μιά διαβρωμένη είσοδο προς τα κάτω, σε έναν υπόγειο χώρο που δεν υπήρχε νωρίτερα. Μπήκαν.
Ένα κατάφωτο υπόγειο δάσος! Με δέντρα ανείπωτης ομορφιάς, με ή χωρίς φύλλα, και με νερό που λίμναζε κατα τόπους, να τα ποτίζει.
Όσο προχωρούσαν, τα δέντρα τους έκαναν τόπο. Μέχρις ένα σημείο, όπου αισθάνθηκαν οτι είχαν περικυκλωθεί. Στο ίδιο σημείο όπου είχαν εγκλωβιστεί και τα υπόλοιπα 9 άτομα που για πρώτη φορά στη ζωή της έβλεπε.
Ήταν όλοι μαζί αιχμάλωτοι της αγκαλιάς του πιο γέρικου απ'όλα τα δέντρα.

"Τη διαδικασία την γνωρίζετε. Την έχετε ονειρευτεί παμπολλες φορές. Λοιπόν?"
"Τυπικότητες" ψιθύρισε ο πρώτος νεαρός.
"Μάγια" είπε ο δεύτερος και έπιασε το χέρι του πρώτου. Ξαγνικά μια κόκκινη απαστράπτουσα σκόνη τύλιξε τα σώματα και των δύο, ξεκινώντας μιάν αλυσίδα που θα ένωνε τις μοίρες όλων όσων ήταν εκεί.
"Διπλωματία" δήλωσε και η τρίτη κοπέλα.
Έτσι συνέχισαν μέχρι τέλους, λέγοντας ο καθένας την πλευρά της ζωής που είχε εφαρμόσει περισσότερο. Ο κύκλος έκλεισε και η σκόνη στα σώματά τους απο κόκκινη έγινε πορφυρή.
"Πολύ καλά" ψιθύρισε το δέντρο με τις άκρες των φύλλων του. "Μέχρι εδώ καλά. Και τώρα η ερώτηση: Τι περνάει με την ώρα?"

Ένα μικρό ξωτικό στάθηκε στο κέντρο του κύκλου, κρατώντας μια τυλιγμένη περγαμηνή. Ήταν έτοιμο να την πετάξει με μια ελλειπτική τροχιά απο το κέντρο το κύκλου προς τα κάπου, προς άγνωστη κατεύθυνση. Τη στιγμή που αυτό συνέβη, εκείνη ξεστόμισε δειλά τη λέξη "πόνος", και αμέσως η περγαμηνή έγινε χρυσή, έπεσε μαλακά μπροστά στα πόδια της, και μέσα έγραφε το όνομά της.

Διαπιστώσεις

Είναι καιρός διαπιστώσεων αυτός που διανύω. Και όχι απαραίτητα ευχάριστων ή δυσάρεστων. Απλά παρατηρώ συνεχώς πράγματα γύρω μου, πράγματα που υπο άλλες συνθήκες δεν θα κινούσαν καν την προσοχή μου, και θα αποτελούσαν απλά ένα μικρό κομμάτι κάποιας ξεθωριασμένης επίπεδης ταπετσαρίας.

"Αυτό είναι έτσι τελικά."
"Α, αυτό δεν είναι έτσι, γιατί συμβαίνει κάτι άλλο."
"Αυτός ο άνθρωπος τελικά νοιάζεται για μένα."
"Α, αυτός εδώ ο άνθρωπος τελικά νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του."
"Η Γη δεν είναι επίπεδη τελικά, γιατί απο το σπίτι μου στη Σαντορίνη κάθε πρωί έβλεπα τον Ψηλορείτη."
"Χάνω κάθε μέρα και ένα μικρό κομμάτι απο την αθωότητά μου. Μαλακία."
"Άλλοι γαμάνε και γω μπουκώνω τα Tsakiris μπροστά απο το pc. Γιατί?"

Η ζωή είναι γεμάτη απο διαπιστώσεις. Γεμάτη απο απαντήσεις σε ερωτήματα που θέτουμε στον εαυτό μας σε εντελώς άσχετες χρονικές στιγμές. Άσχετες τουλάχιστον μέχρι να συμπληρωθεί το παζλ, μέχρι να τις απαντήσουμε. Και ίσως εκεί βρίσκεται και η όλη μαγεία. Οτι ανακαλύπτεις άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα που ενώνει το παρελθόν με το μέλλον.

Η διαπίστωση της εβδομάδας:
Το να τραβάω φωτογραφίες μου αρέσει πολύ παραπάνω απ'όσο νόμιζα!
Είναι ένας συγκλονιστικός τρόπος να δίνεις απάντηση σε μια τραγική ερώτηση που μαστιγώνει συχνά τον εγωισμό σου.
"Μα πως είναι δυνατόν να μην το είχα προσέξει νωρίτερα?"

Τον βρήκε κανείς?

ΝΥΣΤΑΖΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ
ΟΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΦΕΡΕΙ ΠΙΣΩ!!!!

Να δώσω και ΑΦΜ?

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι?
Η οικογενειακή ευτυχία (νομίζω...)

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί?
Τι εννοείς? Τι προκαλεί τη διακοπή του ύπνου μου ή για ποιό λόγο συνεχίζω να ζω?

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια?
Δες 3 ποστ πιο κάτω...

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι?
Αν ήξερα δεν θα απαντούσα αυτό το ερωτηματολόγιο.

5. Το βασικό ελλάτωμά σας?
Ένα σύμπλεγμα εγωισμού και μειωμένησης αυτοεκτίμησης.

6. Σε ποιά λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκια?
Δυστυχώς στα δικά μου.

7. Με ποιά ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο?
Μέχρι στιγμής με τον Ν. Καζαντζάκη.

8. Ποιοί είναι οι ήρωές σας σήμερα?
Πολύ γενική αυτή η ερώτηση. Δεν ξέρω... Μπορώ να παντήσω σαν τυχάρπαστη γυναίκα που έχει ξεμείνει απο σερβιέτες και όταν της δίνει ο τυχαίος τύπος μια, του λέει "You're my hero"?

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι?
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ :P:P:P:P:P (πλάκα κάνω, το καλύτερο με διαφορά είναι απο Κρήτη - Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Άγιον Όρος - Θεσσαλονίκη - Κομοτηνή - Αθήνα (με τρένο τη νύχτα ολομόναχος -και πάλι Κρήτη.)

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς?
Ν. Καζαντζάκης. Ιούλιος Βερν.

11. Ποιά αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα?
Ανδρεία

12. ... και σε μια γυναίκα?
Δεν ξέρω.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης?
Beethoven. Gershwin.

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους?
Διάφορα. Την τελευταία φορά που έκανα ντους έπαιζε στο γραμμόφωνο "Παιδιάααααααααα
της Ελλάδος παιδιάαααααααααααα...."

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε?
Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να επηρεάζεται απο βιβλία.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε?
Ghost Dog: The Way of the Samurai. Με έβαλε στον κόσμο του Jarmusch...

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος?
------------------------------------

18. Το αγαπημένος σας χρώμα?
------------------------------------

19. Ποιά θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας?
Που ζω.

20. Το αγαπημένο σας ποτο?
Ρακή. Κρασί. Ούζο λεμονάδα. Jack Amaretto. Vodka πορτοκάλι.

21. Για ποιό πράγμα μετανιώνετε περισσότερο?
Για όση στενοχώρια έχω προκαλέσει εξαιτίας του εγωισμού μου.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ'όλα?
Την αδικία.

23. Όταν δεν γράφετε, ποιά είναι η αγαπημένη σας ασχολία?
Φωτογραφίες. Έχω πάντα στην τσάντα μου την Cybershot και τουλάχιστον 4 μπαταρίες. Με το που συμβεί κάτι, Κ-Λ-Ι-Κ !

24. Ο μεγαλύτερός σας φόβος?
Θα έλεγα ο θάνατος, αλλα πρόσφατα συνειδητοποίησα πως πριν το 1983 δεν υπήρχα, και δεν φοβόμουν τίποτα. Δεν υπήρχε τίποτα για να φοβάμαι. Αυτό που φοβάμαι είναι η υπο ορισμένες συνθήκες αιωνιότητα.

25. Σε ποιά περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέμματα?
Τα ψέμματα είναι σαν τις πιστωτικές κάρτες. Βγάζεις μια για να ξεχρεώσεις απο την προηγούμενη. Οπότε σπανίως επιλέγω να πω ψέμματα. Απλά ξεχρεώνω παλιότερες "κάρτες"...

26. Ποιό είναι το moto σας?
Η ζωή έχει καταντήσει ή ύποπτα υπερβολική, ή υπερβολικά ύποπτη.

27. Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε?
Ξαφνικά ίσως?

28. Εαν συναντούσατε το Θεό, τι θα θέλατε να σας πει?
Ο Θεός μας μιλάει συνεχώς, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφουγκραστούμε για να ακούσουμε αυτά που έχει να μας πει.

29. Σε ποιά πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό?
"ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗΣ."

Ευχαριστώ τη Νερίνα, τη Jul και τον Νικόλα

Εκ των υστέρων.

Το σπίτι ήταν σχετικά κοντά στην παραλία. Στα παράθυρα υπήρχαν τοποθετημένες εκείνες οι περσίδες απο αλουμίνιο. Έξω ο ήλιος άφηνε σκόπιμα λίγες απο τις ακτίνες του να πέφτουν πάνω τους, και να τις κάνουν να μοιάζουν με τις γραμμές του πενταγράμμου, αλλά στη βελτιωμένη τους έκδοση, την ασημένια.

Στεκόμουν δίπλα στο παράθυρο, με τις σκιές απο τις περσίδες να μου κόβουν γλυκά το πρόσωπο, σχηματίζοντας μιά σε απόχρωση του γκρι φυλακή, με κρατούσαν μακρυά απο τη θάλασσα.
Δε σκόπευα να μείνω για πολύ ακόμη μακρυά της, τουλάχιστον τα μάτια και η καρδιά μου ήταν ήδη μαζί της, να κολυμπούν και να ταράζουν τη θάλασσα όλα και τα ζωντανά της. Το ψιλόβροχο και η ζέστη δεν ενοχλούσαν κανέναν απ'τους δυό μας. Εμένα γιατί ήμουν ακόμη μέσα στο σπίτι, να ντύνω τη μέρα μου με τα μαλλιά της, κι εκείνη γιατί ήταν ήδη μέσα στο νερό.

Εκείνη...

Έβλεπα το κορμί της να λυγίζει και να δημιουργεί μέσα στην άπνοια κύματα ολόκληρα. Το νερό δεν ήθελε να φεύγει απο πάνω της. Μέλι διάφανο, προσπαθούσε να γαντζωθεί απο τις καμπύλες της και να πέσει ξανά στο ίδιο του το σύνολο, όσο πιο αργά γινόταν.
Τα σύννεφα στη θέα της βούρκωναν απο επιθυμία, γι'αυτό και άφηναν μερικά δάκρυα να την χαϊδέψουν κι αυτά, ψιλές σταγόνες βροχής που μάλωναν με το νερό της θάλασσας.
Ο ήλιος που με τόση τσιγγουνιά είχε φυλάξει τις ακτίνες του για εκείνην, συνέχιζε να γαργαλάει τις περσίδες του δωματίου με εκείνες τις ελάχιστες που μου άρμοζαν.
Κι όμως, αποφάσισε να κρυφτεί ξανά, μόλις στο μυαλό μου χάθηκε εκείνη και εμφανίστηκε στη θέση της πύρινη στήλη φωτός που μου έδειχνε τοσο κοντά, κι όμως τόσο μακρυά τη Γη της Επαγγελίας!


Και γω δέντρο γερασμένο να στέκω, δέντρο γέρικο, να ξεραίνομαι μπροστά σε τόση ομορφιά και νιότη. Κι όμως, στα χρόνια και τους ρόζους μου επάνω, κάθε βλέμμα της μου έσκιζε τη σάρκα και ξεπρόβαλλε κεχριμπάρι πολύτιμο η αγάπη μου.
Χρόνια τώρα τον κορμό μου ποτίζουν τα λόγια της, καινούρια κλαδιά φύονται πάνω μου, κάθε φορά που εκείνη μπολιάζει με άρνηση οφθαλμούς.
Το δέντρο εξαφανίζεται και γίνομαι πήλινο είδωλο, έτοιμο να λιώσει και να πλαστεί στα βρεγμένα χέρια της. Να πάρω πάνω μου όσο διάφανο μέλι έμεινε, και να το κάνω δικό μου. Να ζωγραφίσω στην ώχρα της λάσπης μου αυτά που δεν μπορώ να πω. Αυτά που ανέκαθεν έκρυβα, αγκάθια στην καρδούλα της, και που ευχαρίστως θα εξαφάνιζα αν δεν ήμουν ένας δειλός.
Γελοίε... τρέξε! Τι σκέκεις μπροστά στις περσίδες που αν και ελάχιστες, σου στερούν την αγνή θέα της? Πήγαινε κοντά της! Δίπλα της! Αγκάλιασέ την εσύ και όχι τα κύματα! Μα δε ζηλεύεις που βλέπεις τη θάλασσα και τη βροχή να μαλώνουν κι το κορμί της? Είναι δική σου!"


Κάπως έτσι είναι στα όνειρά μου, ακόμη και σήμερα, 8 χρόνια μετά. Κάπως έτσι (και καλύτερα) ήταν η πραγματικότητά μου για 2 χρόνια, κάθε μέρα. :D

Παρομοιώσεις

Η ζωή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις παρομοιώσεις. Τον τελευταίο καιρό γίνεται όλο και πιο έντονη αυτή μου η αίσθηση.
Η ζωή είναι σαν τις παρομοιώσεις. Θέλεις να την περιγράψεις αυτούσια, αλλά το μόνο που καταφέρνεις να κάνεις είναι να βρείς κάτι που να περιγράφει επιδερμικά τις ελάχιστες επιπτώσεις της πάνω σου...

Άντε γιατί πιάσαμε αράχνες...

Μετά απο 6 ώρες έρευνας, και άπειρες δοκιμές, κατάφερα να κάνω κάποιες μικρές αλλαγές στο template... Έφυγαν μερικές ενοχλητικές γωνίες, μερικά επίσης ενοχλητικά dots, άλλαξε το header (να'ναι καλά ο Cris Vector), άλλαξαν μερικά Links (έβαλα κάποια που δεν είχα βάλει).
Επίσης πρόσθεσα μερικές φωτογραφίες, με σκοπό να τις ανανεώνω που και που. Αν ενδιαφέρει καμμία συγκεκριμένη let me know :P
Επίσης έβαλα και τα 4 βιντεάκια που έχω φτιάξει σε στιγμές "δημιουργικότητας".

Και έλεγα να βάλω και label σε όλα τα κείμενα. Τρομάρα μου! Απόψε πάλι.

Πάω να κοιμηθώ γιατί στις 5 το απόγευμα έχω και μάθημα...

Καλημέρα!

Η Τέχνη για την Τέχνη ! ! !

Σήμερα εγκατέστησα το Adobe Audition στο laptop, και είπαμε να κάνουμε μια δοκιμή, ο συγκάτοικος, ο Χρηστάρας κ' εγώ.
Το αποτέλεσμα υπήρξε αποκαλυπτικό και για τους τρείς μας, μιας και δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τα όρια της καλλιτεχνικής μας μεγαλοφυίας και ωριμότητας...

Chatalaouiza

Μουσική: Χρήστος Σ.
Στίχοι: Γιώγος Κ. / Χρήστος Σ. / Διαιρέτης
Ενορχήστρωση: Διαιρέτης
Παραγωγή: S@VE Productions 2007®

Κιθάρα: Χρήστος Σ.
Κουτάκι του frape: Γιώργος Κ.
Πλαστικό πιάτο: Διαιρέτης

Πιασμένος

Για μια γυναίκα. Τι άλλο! Εσείς φταίτε... :D

Πρωϊνό Ηράκλειο.

"Μοσχολίβανο, καρβουνάκι..." Η Δωροθέα

Ο τσαγκάρης.

Εδώ οι χοχλιοί, κι είναι και καλοίιιιιιιιιιιιι!

Μετρήστε τα, είναι σαράντα...

Η ευχή, το αφιέρωμα και η κούπα.

Σκηνή Πρώτη.

Κάθεσαι αναπαυτικά στην καρεκλίτσα σου. Πιάνεις το πακέτο με τα τσιγάρα, και λίγο νευρικά αφαιρείς εκείνο το ασημόχαρτο που έχει ανάγλυφη τη λέξη "Pull". Λες και αν δεν το έγραφε, εσύ θα "Push". Παίρνεις το τρίτο τσιγάρο απο τα αριστερά προς τα δεξιά, το γυρνάς ανάποδα και κάνεις μια ευχή. Έτσι δεν έλεγαν κάποτε? Πως άν γυρίσεις ανάποδα ένα τσιγάρο στο καινούριο πακέτο, κάνεις μια ευχή, και καπνίσεις όλα τα τσιγάρα εσύ, χωρίς να σου κάνουν τράκα ούτε ένα, η ευχή θα πραγματοποιηθεί? Έτσι λοιπόν. Είπαμε, το τρίτο απο τα αριστερά.

Και ποια είναι η ευχή?

"ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΥΣΤΗΣ ΤΡΑΚΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ."

Σκηνή Δεύτερη.

Κάθεσαι στον άνετο καναπέ του δωματίου 286, στο κτίριο Α'. Σου κάνει παρέα ο Αντώνης, που έχει της κακομοίρας το διάβασμα για την πτυχιακή του. Δεν έχεις τι να κάνεις και αρχίζεις να ξεφυλίζεις τα ΓΑΙΟΡΑΜΑ. Το μάτι σου πέφτει σε ένα τεύχος που έχει αφιώρωμα στην καφεΐνη. Απόσπασμα:
"Ο συνδιασμός καφέ και τσιγάρου είναι τόσο εθιστικός, διότι υπο την επίρροια της νικοτίνης, ο οργανισμός μεταβολίζει την καφεΐνη έως και 4 φορές ταχύτερα."
Στο νου σου έρχονται όλα εκείνα τα ατελείωτα καφεδάκια με φίλες, φίλους, στη δουλειά, με τους 4 τοίχους μόνη συντροφιά, αλλα επίσης όλες εκείνες οι ατελείωτες ξενέρες όταν είχες ξεμείνει απο ζάχαρη, και ακόμη χειρότερα απο καφέ. Ή ακόμη χειρότερα, απο τσιγάρα...

Σκηνή Τρίτη.
Αναμνηστική κούπα, δώρο του Νίκου σε κάποια απο τις γιορτές ή τα γενέθλιά μου. Με δήθεν χιουμοριστικό τρόπο, τυπωμένη πάνω μια κιτς παράσταση και η επική ατάκα έρχεται:
"Το τσιγάρο δεν είναι ο μόνος φίλος που καίγεται για σένα. Χρόνια πολλά!"
Μας υποχρέωσες κολλητέ. Αν σε είχα στην ίδια θέση και συχνότητα που έχω το τσιγάρο, θα ήμουν gay. Think about it. Το χειρότερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ...

Routina Turner

Αν μπορούσαμε να δώσουμε έναν ορισμό της ρουτίνας μέσα σε μια σχέση, ποιός θα ήταν αυτός?
Μήπως επαναλαμβανόμενες καταστάσεις στο χρονικό συνεχές? Ή μήπως διαφορετικές εντελώς καταστάσεις, σε εντελώς προκαθορισμένα χρονικά πλαίσια, και με επίσης προκαθορισμένες αντιδράσεις?
Σε όλα τα ζευγάρια υπάρχει η τάση, με την πάροδο του χρόνου να εφευρίσκουν (ή ανακαλύπτουν) τρόπους για να "σπάσουν" τη λεγόμενη ρουτίνα της σχέσης. Στο σεξουαλικό μέρος της υπόθεσης, φρέσκα φανταστικά σενάρια, έρχονται να βάλουν λίγο πιπέρι στις ήδη πεσμένες επιδόσεις και εμπειρίες του ζευγαριού.
Στις δραστηριότητες, οτιδήποτε μπορεί να εκληφθεί ώς "εκδρομούλα", μπορεί να αποτελέσει θέμα συζήτησης μέχρι εξαντλήσεώς του, ή μέχρι την επόμενη "εκδρομούλα".
Πολλά άλλα παραδείγματα έρχονται να εποδείξουν πως το "σπάσιμο" της ρουτίνας δεν είναι ουσιαστικά κάποια αλλαγή, αλλά ανακεφαλαίωση-επέκταση του ίδιου θέματος με παραλλαγές.
Κάνουμε sex παριστάνοντας τη νοσοκόμα και τον ασθενή, τη μπατσίνα και τον κατάδικο, τον ψαρά και τη ρέγγα, αλλα στην ουσία ψάχνουμε το πάθος που έχει χαθεί, μέσα απο κακοφτιαγμένα κοστούμια.
παρατηρούμε και σχοιάζουμε τα πάντα γύρω μας, ψάχνοντας απελπισμένα θέμα συζήτησης (μιας και τα δικά μας έχουν εξαντληθεί) και νομίζουμε πως έτσι επικοινωνούμε.

Άλλο πράγμα η αλλαγή και άλλο η έκπληξη (το αναπάντεχο).
Όσο το σκέφτομαι, τόσο πιο έντονα σχηματίζεται η εικόνα στο μυαλό μου πως για να έχεις μια μακροχρόνια σχέση, πρέπει να είσαι και λίγο υποκριτής, να κρατάς κάποιες αλήθειες για τη συνέχεια, για τις περιόδους "ξηρασίας" δηλαδή.
Ένα-ένα να αποκαλύπτεις τα κολλήματά σου, έτσι ώστε να έχει ο άλλος να "ανακαλύπτει" άγνωστες πτυχές του εαυτού σου.
Μέχρι να καταλήξετε 2 παντογνώστες, ο ένας του άλλου, με σαφή επιρροή του κεράτου πάνω σας.

Κάτω οι φωσκολικές σχεσάρες! Πάνω τα ειλικρινή προσωρινά ειδύλλια!!!

Ο βραδυνός :P:P:P

Stray Window

Απ'του ηλεκτρικού το κίτρινο πασχίζω να φτάσω στου Ήλιου το άσπρο.

Χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς φλας, αφήνω το φως να παίξει με το τζάμι και τα ντουλάπια...

Η θέα όμως όταν φτάνω στο παράθυρο δεν είναι αυτή που περίμενα. ΤΟ φως εδώ είναι μαύρο, φοράει κολλάρο, το ταΐζουν μία φορά το διήμερο, και πασχίζει με μιά καρέκλα σπασμένη και δεμένη πάνω του, να βολτάρει σε 3x3.

Υ.Γ.: Τα τελευταία posts είναι φαινομενικά απαισιόδοξα ή κυνικά. Ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη, αλλά όταν έχω τέτοιες εικόνες γύρω μου, στην καθημερινότητά μου, δεν μπορώ να τις αφήνω να περνάν απαρατήρητες. Θεωρείστε το σύμπτωση :)

Πρόωρη Άνοιξη

Τις φωτογραφίες αυτές τις τράβηξα την Κυριακή του Πάσχα, στο σπίτι του καλού φίλου Νίκου Χ.
Ζωντανοί πολιτισμένοι να σουβλίζουν το αρνί, ο τρελλός καιρός να σκοτώνει αυτό το πουλάκι απότομα (το ένα του πόδι είναι ακόμη γαντζωμένο στο κλαδί) και εμείς να γιορτάζουμε την... Ανάσταση.

Ειρωνία?

I love ftv...

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ:
Ακολουθεί φωτογραφικό spam-ντελίριο

Στο net cafe που δουλεύω τα βράδια, έχω την ευτυχία να βλέπω και "λίγο" FashionTV.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ένα απο τα βράδια, έτυχε να πέσει το μάτι μου πάνω σε μια κακάσχημη, πατσαβούρα και τρισάθλια, κοντή, χοντρή και τέλοσπάντων ΔΕ ΒΛΕΠΕΤΑΙ η κοπέλα.

Το όνομά της είναι Tanya Dziahileva, κοινώς Tanya D.

Περιττό να πω πως αν αυτή τη στιγμή εμφανιστεί μπροστά μου η "(βάλτε όποια γυναίκα θεωρείτε ιδανική)", χαλαρά τη γράφω εκεί που δεν πιάνει ink.

ΑΦΟΥ Η ΚΟΠΕΛΑ ΜΠΟΡΕΙ...

I LOVE FTV ! ! !

Όταν η Φόνισσα συνάντησε τον Shakespeare

"Λίγο πριν σου δώσω τη δόση
ιστορία θα πω για εκείνη τη δόση.
Σίγουρα είναι σκοτεινή πριν νυχτώσει
φονική θ'ακουστεί, σαν φαλτσέτας την κόψη.

Στων παχιών σκεπασμάτων τη στρώση
ασυναίσθητα είχε πλακώσει
το βλαστάρι η μάνα είχε σκοτώσει
και στο τίποτα το είχε παραδώσει.

Με σκοπό το εγώ μην προδώσει
εφαντάσθη επιμελώς να διαδώσει
πως το τέκνο της είχε φιμώσει
ευλογιά που ο Θεός του είχε κληρώσει.

Πυρετός, αίμα, βήχας και πύο
και η μέρα χωρισμένη στα δύο,
το πρωί στους γιατρούς και το βράδυ ωδείο,
το ψέμα ένα πέος κι η αλήθεια αιδοίο.

Οι γιατροί διαπιστώσεις εκάναν
που ξηλώναν απ'την γύμνια τη μάνα
και για φόνο εδικάσθη ερήμην
γι'αυτό τώρα και κείται στην κλίνη.

Η ποινή σου είναι θάνατος ξέρεις.
Δεν μας νοιάζει το αν υποφέρεις.
Το κορμί σου θα παγώσ' η βελόνα,
τελευταία θα βγείς στης ζωής τον αγώνα.

Ό,τι είχα να σου πω για την πτώση
θα τελειώσει με του εμβόλου την ώση
κι αν τυχόν και το αίμα σου παγώσει,
την αυλαία που πέφτει θα έχεις βιώσει."

Πριν καλέσει ο γιατρός τή Θανή
της γυναίκα το σώμα να σβήσει,
το κρεβάτι εσείσθη πολύ
απ'το ουρλιαχτό που εκείνη είχε αφήσει:

"Τι σε κάνει γιατρέ να θαρρείς
πως με νοιάζει αν σας νοιάζει τι νοιώθω.
Τον αντίχειρα σπρώξε, μπορείς!
το φαρμάκι αναμένω με πόθο.

Για φονιά με περάσατ'ευθύς
και αυτού την ποινή θα εκτοίσω
μα το ψέμα είναι εκείνο, εαυτός ο θρασύς,
που την Κόλαση ορίσαν για μέρος να ζήσω.

Κι αν ο Τρόμος χαϊδεύει του μυαλού μου τα αυλάκια
δίνει μόνο ενα λόγο στο μυαλό να χαθεί.
Στης ψυχής μου τον πόνο μιά και μόνο τροφή
πως στην Κόλαση πάντα δεν θα υπάρχουν παιδάκια."

Με τα λόγια αυτά, η Σιωπή βρήκε χώρο
στο κρεβάτι του φόνου σκίζει ωμφάλιο λώρο.
Το παιδί Της το νόθο, τους παρόντες ταράζει
και στις φλέβες τους Δίλλημα ματωμένο φωλιάζει:

"Να ζει κανείς ή να μη ζει?"

Η επιστροφή του ασώτου παιδιού.

Οι μέρες της αγωνίας τελείωσαν.
Επιτέλους σταμάτησα να δουλεύω σε εκείνο το ηλεκτροφωτισμένο υπόγειο. Βγήκα πάλι στο φως (που λέει ο λόγος, γιατί δουλεύω βραδυνός). Πλεόν πατάω στην επιφάνεια της Γης. Τέρμα η αγκαλιά του φλοιού της.
Έπιασα δουλειά βραδυνός σε ένα net cafe, πάλι στο Κέντρο της πόλης. Ευτυχώς δηλαδή.
Υπάρχει και πιθανότητα να μετρήσει η δουλειά αυτή σαν πρακτική για το Ι.Ε.Κ.
Μακάρι να πάνε όλα καλά.
Το ζουμί είναι πως απο απόψε θα έχω πολύ χρόνο, και πολλούς υπολογιστές στη διάθεσή μου,
οπότε θα ξεκινήσω πάλι να γράφω, κάτι που είχα σταματήσει να κάνω, μιας και το υπόγειο μου είχε καταστρέψει τη φαντασία.

Ελπίζω να έχει μείνει κανείς εκεί έξω, για να μου κάνει παρέα που και που.
Ι'Μ BACK
Στέλιος

Tribute to Mauritz Escher

Χθες είχα ρεπό, και αποφάσισα να ασχοληθώ με το περιβόητο Windows Movie Maker 2...
Ιδού το αποτέλεσμα

Have fun!

(Ενημερωτικά το τραγούδι που ακούγεται λέγεται Kemuri, απο τον dj Shadow)

Enemy of Reality.

Λυπάμαι που απέχω αυτή την περίοδο απο τα blogs, το δικό μου και των υπολοίπων.
Ο Μάρτιος πάντα είναι για μένα ο πιο παραγωγικός μήνας. Τουλάχιστον όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου να πράττει συνειδητά.
Προετοιμασία 2 θεατρικών παραστάσεων για την 25η Μαρτίου.
Ραδιοφωνικές εκπομπές κάθε Τρίτη και Πέμπτη.
Συζητήσεις κάθε Δευτέρα.
Μαθήματα Creative Writing κάθε Σάββατο (με επιπλοκές μερικές φορές).
Δουλειά 5 φορές την εβδομάδα
Ι.Ε.Κ. άλλες 5.

Στιγμές σαν αυτή που θα δείτε παρακάτω, είναι τα μόνα πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν σχέση με μένα και το Διαδίκτυο, με μένα και εσάς, ειδικά αυτόν το μήνα που σβήνει.
Κάπου μέσα στο τρέξιμο, απο τη μια δουλειά στην άλλη, μια μικρή "ποιητική στιγμή" γεννάται και σου θυμίζει πως ζεις, και πως αξίζει αυτήν τη μικρή συνειδητοποίηση να την θυμάσαι. Νά'ναι καλά ο φίλος μου ο Άγνωστος Μεξικάνος...



Την Κυριακή που μας πέρασε (25/03) το κοντεράκι της ζωής μου έγραψε 24. Αυτό το ποστ είχα σκοπό να το ανεβάσω τότε, σαν "δώρο γενεθλίων", αλλά δεν πρόλαβα. Έστω και καθυστερημένα λοιπόν, Happy Birthday to me!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Make money blogging.

Πρέπει να μαζέψω λεφτά για τα δίδακτρα του Ι.Ε.Κ.
ΞΗΛΩΘΕΙΤΕ!
Μισώ το χρήμα...

Γεύση στο maximum, ζάχαρη στο μηδέν.

Πόσος καιρός πέρασε άραγε απο την τελευταία φορά που εγώ έγραψα κάτι σε αυτό εδώ το μέρος? Δεν το πιστεύω, είμαι καλά! Και με τονα είμαι καλά, έχασα αυτό που αγγλιστί λέγεται ως "edge". I've lost my edge λοιπόν. Και μαζί με αυτήν το θράσσος τα νεύρα, τις ψυχολογικές μεταπτώσεις και όλα εκείνα που μετέτρεπαν το Στέλιο κάθε φορά σε Διαιρέτη.
Πόσος καιρός πέρασε άραγε απο την τελευταία φορά που έγραψα κάτι για μένα? Μήπως δεν έχω προβλήματα πλέον? Μήπως δεν κάνω μαλακίες πια? Μήπως δεν είμαι τόσο εγωιστής any more? Μήπως με ταίζουν σκατά και δεν το έχω πάρει χαμπάρι?
Ρε μήπως μεγαλώνω? Εγώ? Ο αιώνιος έφηβος? Ο γελωτοποιός της παρέας? Ο τύπος με τα σκουλαρίκια και το τατουάζ στην πλάτη που πάντα την έβλεπε εκτός? Και τώρα τι? Εντός και επι τα αυτά? Με τρώει το σύστημα? Ζω το τριπάκι του αυτόνομου εργαζόμενου ανθρώπου που με τα λεφτά που τίμια κερδίζει προσπαθεί να ικανοποιήσει τις καπιταλιστικές του ανάγκες? Εγώ? Που είναι οι εποχές που έβγαζα το χαρτζιλίκι μου πουλώντας "διάφορα" και βγάζοντας κάτι και για μένα? Κομμένα αυτά, δεν την βρίσκω πλέον. Μήπως η νηφαλιότητα με κάνει και σκέφτομαι λυπηρά? Μπα...
Ανοίγω την τηλεόραση και σκέφτομαι πόσο πιο αδικημένοι απο την κατάστασή τους νοιώθουν όλοι όσοι πραγματικά ξεκωλώνονται για να αδικούνται στην τελική, και σε πόσο πλεονεκτικότερη θέση βρίσκομαι εγώ που απλά παραπονιέμαι για ενα-δυο ασήμαντα πράγματα. Να μη βλέπω τηλεόραση? Να μη διαβάζω εφημερίδες? Να μείνω πίσω απο την εποχή μου, που θέλει τους πάντες να "συμμετέχουν" σε "κάτι"? Πολλή κοινωνικότητα ρε παιδιά, αλλα σε λάθος μέρη. Και υπο την επήρρεια λάθος ουσιών. καρφωμένοι πλέον σε καρέκλες, τοίχους, οθόνες, κρεβάτια, ακουστικά και διάφορα άλλα, αγνοούμε τα πάντα.
Ξύπνημα (με το ζόρι) - δουλειά στο υπόγειο - λίγο Internet - μάθημα της πλάκας στο Ι.Ε.Κ. - λίγο Internet - σπίτι - τηλεόραση ή λίγο Playstation ή καμμιά ταινία - βάζω ξυπνητήρι - προσπαθώ να κοιμηθώ - βλέπω κανένα όνειρο (καλό ή κακό δεν έχει σημασία, βλέπω πάντως) - Ξύπνημα...
Αυτή είναι η καθημερινότητά μου.
Ρε μπας και μεγαλώνω? δεν έχω άλλα πράγματα να κάνω? Μωρε έχω, και πολλά μάλιστα...
Βρήκα τη μέθοδο. Τη χρυσή τομή! Ναι, εγώ! Ο αρχιτέκτονας της νίκης!
Όταν μια μπάλα έχει τρυπήσει, το πρώτο πράγμα που έχουμε να κάνουμε είναι να τη φουσκώσουμε, να τη βρέξουμε καλά, και να ψάξουμε σε όλη την επιφάνειά της για να βρούμε απο που δημιουργούνται φυσαλίδες. Κατ'αρχήν εντοπίζουμε το πρόβλημα. Επιφανειακά. Ποιά είναι τα συμπτώματά του. Μετά ποιές είναι οι επιπτώσεις του.
Εψαξα όλες αυτές τις μικρές τρυπούλες πάνω στην μπάλα της ζωής μου, και μια-μια, σταδιακά, αρχίζω και τις κλείνω. Να μη φεύγει ο αέρας μου. Να μπορώ να χοροπηδάω.
Στην αρχή έκοψα το χόρτο. Bad habit...
Έπειτα τα μαθήματα ποίησης και πεζογραφίας. Εκεί να δεις! Πολύωρες συζητήσεις με λίγο νερό μόνο για να μπορούμε να συνεχίσουμε να συζητάμε. Ξυπνάμε τους εαυτούς μας απο τη λήθη της καθημερινότητας. Αλλάζουμε σφαίρα στο πολύ χαλαρό. Και γελάμε. Γελάμε πολύ!
Μετά κάποιες συναντήσεις με άλλους ανθρώπους. Συζήτηση. Για ό,τι μας πονά, μας απασχολεί, μας φθείρει.
Μετά κάποιες ραδιοφωνικές εκπομπές. Φιλί ζωής στον ασθενή που πάει να σβήσει.
Μετά προσπαθώ να γράφω λίγα πράγματα για μένα. Όλο και λιγότερα. Ο εγωισμός μου με σκοτώνει. Για να μην πεθάνω λοιπόν πρέπει να τον σκοτώσω πρώτα εγώ.
Αυτή τη στιγμή επιβιώνω χάρη στα προβλήματά μου.

Γιώργης Γραμματικάκης: Ένας ωραίος άνθρωπος

Το κείμενο που ακολουθεί είναι πιστή αναδημοσίευση της συνέντευξης του Γιώργη Γραμματικάκη στη Ρίκη Ματαλλιωτάκη (εφημερίδα Κρήτη Press, Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2006)

Ποιός είναι.

Προσπαθώντας να συγκεντρώσω όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία για την προσωπικότητά σας, ψάχνω εδώ και καιρό στο Internet, σε αναφορές και σχόλια εφημερίδων και όπου αλλού τέλος πάντων θα μου δίνονταν η ευκαιρία να μάθω για εσάς έστω ακόμη και το παραμικρό. Είδα λοιπόν: Καθηγητής στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης όπου εξελέγη δύο (2) φορές Πρύτανης, έχει δημοσιεύσει πολλές εργασίες κι έχει συνεργαστεί με διάφορα ευρωπαικά εργαστήρια και πανεπιστήμια. Διετέλεσε Πρύτανη και του Ιονίου Πανεπιστημίου, ενώ ως επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Harvard ασχολήθηκε με την Ιστορία της Επιστήμης. Εργάστηκε στον Δημόκριτο και στο Ευρωπαικό Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών της Γενεύης. Τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα στρέφονται γύρω από τη δομή της ύλης και την κοσμολογία. Έχει γράψει τρία βιβλία, την "Κόμη της Βερενίκης" -που γυρίστηκε μάλιστα και τηλεοπτική σειρά- τα "Κοσμογραφήματα" και την "Αυτοβιογραφία του Φωτός". Εκείνο όμως που στην ουσία θα ήθελα να δω, όσο κι αν έψαξα δεν το βρήκα και κατέληξα οτι για να το μάθω είναι προτιμότερο να σας ρωτήσω ευθέως: Πέραν όλων τούτων όμως ποιός είναι στ'αλήθεια ο "άνθρωπος" Γιώργης Γραμματικάκης, κύριε Πρύτανη?
Τι να σας πω... για να έιμαι απολύτως ειλικρινής δεν ξέρω ούτε εγώ ο ίδιος... τυπικά μόνο θα έλεγα πως έτυχε να έχω μια ευτυχή ακαδημαική πορεία, τυπικά επίσης υπήρξα δύο φορές Πρύτανης στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης, Πρύτανης στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, και τυπικά επίσης έχω καθιερωθεί οτι είμαι και ένας συγγραφέας, όλα αυτά που είπατε δηλαδή και εσείς. Όπως όλοι όμως οι άνθρωποι που έχουν ή δεν έχουν διάφορους τίτλους, πίσω απο όλα ετούτα τα τυπικά υπάρχει ίσως μια προσωπικότητα, υπάρχουνε οι αδυναμίες μου, τα λάθη μου, οι αγωνίες μου κι αυτά πολλές φορές δεν μπορούν να εκφραστούν είναι ωστόσο υπαρκτά και όπως σε όλους τους ανθρώπους παρόντα! Ο Μπόρχες εξάλλου αυτό το προσδιόρισε πολύ πιο χαρακτηριστικά απο μένα όταν έλεγε: "υπάρχει ένα άλλος άνθρωπος που με ακολουθεί πάντα κι αυτός, ο άλλος μου εαυτός είναι πιο πραγματικός κι απ'τον πραγματικό μου εαυτό..."
Κι ο άλλος εαυτός που ακολουθεί τον πραγματικό εαυτό του Γιώργη Γραμματικάκη ποιός είναι?
Για να μη νομίζετε οτι προσπαθώ να αποφύγω την ερώτηση αφου ειλικρινά δε θέλω να την αποφύγω, θα σας πω οτι η ανθρώπινη ζωή γενικότερα είναι μια αλλεπαλληλία στιγμών, πράξεων διαψεύσεων, προσδοκιών. Σε ό,τι αφορά εμένα τώρα, η δική μου ζωή είναι μια συνεχής αναζήτηση που όμως θεωρώ οτι στάθηκε τυχερή αφού κάποιες απο αυτές τις αναζητήσεις, είτε μέσα απο την επιστήμη, είτε μέσα στη συγγραφική μου δρατηριότητα, απ'ό,τι φαίνεται είχαν μεγάλη απήχηση. Πιο συγκεκριμένη απάντηση στην ερώτηση σας θα σας δώσω μέσα απο μια φράση που έχω ήδη πει στο βιβλίο μου "Η Κόμη της Βερενίκης" και την οποία πιστεύω πάρα πολύ: "Βιογραφία είναι ό,τι γίνεται μέσα μας..." κι ό,τι γίνεται μέσα μας, συνεχίζω εκεί, δεν εκφράζεται με λόγια, είναι αδύνατον να εκφραστεί με λόγια...

Σύμπαν και ανθρώπινη ασημαντότητα.

Διάβασα πρόσφατα τα βιβλία σας, την "Κόμη της Βερενίκης" και την "Αυτοβιογραφία του Φωτός." και ειλικρινά αισθάνθηκα δέος! Αισθάνθηκα όμως και πανικό και θέλω να σας ρωτήσω: Μπορείτε αλήθεια εσείς να μου πείτε τι είναι τελικά ο άνθρωπος και ποιός ο σκοπός και το νόημα της προδιαγεγραμμένης ύπαρξής του μέσα σε τούτο το άπειρο του Σύμπαντος που περιγράφεται τόσο δεξιοτεχνικά στις σελίδες σας?
Κατ'αρχήν να πω οτι είναι συγκινητικό να ακούει κάποιος έναν άλλο άνθρωπο να του λέει πως διαβάζοντας κάτι δικό του αισθάνθηκε δέος ή έστω ακόμη και πανικό. Το κακό όμως ή ίσως και καλό, είναι πως και τα δύο αυτά αισθήματα με διακατείχαν κι εμένα όταν έγραφα τα συγκεκριμένα βιβλία. Δέος απο τα πράγματα που ανακάλυπτα και πανικό γιατί πολλές φορές φοβόμουν οτι ειδικά το θέμα του φωτός ήταν τόσο δύσκολο που δεν θα το τελείωνα ποτέ. Τονίζω όμως συνέχεια, και το ίδιο θα μου επιτρέψετε να τονίσω και σήμερα, οτι για το νόημα της ύπαρξης του ανθρώπου το εξής δραματικό μα και ταυτόχρονα συναρπαστικό παράδοξο: Η σημερινή επιστήμη μας πείθει χωρίς καμμία αμφιβολία οτι είμαστε μια απειροελάχιστη κουκίδα σε ένα αδιανόητα μεγάλο και πολύμπλοκο σύμπαν. Η ίδια η Γη είναι ένας ασήμαντος πλανήτης ανάμεσα σε ένα ηλιακό σύστημα που δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αφού εκατομμύρια τέτοια τέτοια ηλιακά συστήματα υπάρχουν μόνο στο Γαλαξία μας και υπάρχουν δισεκατομμύρια Γαλαξίες. Ενώ λοιπόν ο άνθρωπος θα έπρεπε κανονικά μέσα στην τόση ασημαντότητα του να αισθάνεται παρατημένος κι απεγνωσμένος, αντίθετα διακατέχεται απο μια περίεργη γεύση αθανασίας και τη ζωή του προσπαθεί πολλές φορές να τη δικαιώσει με την τέχνη, με τη λογοτεχνία, με τον έρωτα, με την αλληλεγγύη προς τους άλλους και με το ενδιαφέρον για τα κοινά. Αυτή λοιπόν η θεμελιώδης αντίφαση της εξωτερικής ασημαντότητας και της διαρκούς εσωτερικής πάλης, είναι νομίζω το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης! Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν καταλήγουμε οτι όχι μόνοι δεν είμαστε στο κέντρο του σύμπαντος, αλλά αντίθετα υπάρχουν δισεκατομμύρια γαλαξίες σαν το δικό μας κι άλλο τόσοι επίσης ήλιοι κι η μόνη ίσως αξιοζήλευτη ιδιαιτερότητα της Γης είναι η ανθρώπινη παρουσία της οποίας ωστόσο μια σύμπτωση της διαπιστωμένης της πλέον ασημαντότητας, όχι μόνο δεν οδηγεί στην απελπισία αλλα στην προσπάθεια για δικαίωση μέσα απο την τέχνη, την ποίηση και τη λογοτεχνία. Δεν ήταν ξέρετε δεδομένο το οτι μιά ύπαρξη πάνω στη Γη θα προσπαθούσε να καταλάβει τον κόσμο που την περιβάλλει, οπότε σε σε τούτο ακριβώς το σημείο ο καθένας μας θα πρέπει να εστιάσει για να αναζητήσει την πραγματική υπαρξιακή του παρουσία και να λύσει το μυστήριο της αντίφασης έτσι όπως πολύ ωραία το εξέφρασε κάποτε κι ο Αινστάιν όταν κάποιος αστρονόμος τον ρώτησε: "κύριε καθηγητά ο άνθρωπος για το σύμπαν δεν είναι τίποτα άλλο πέρα απο μιά ασήμαντη κουκίδα?" κι εκείνος απάντησε: "Ναι αλλα αυτή η κουκίδα είναι ταυτόχρονα και αστρονόμος!!!!"

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-

Οι πόρτες

Λατρεύω του σπιτιού μου
τις πόρτες!
Μου έχουν προκαλέσει σκέψεις και εικόνες
πότες πότες.

Είναι παλιές και ξύλινες.
Είναι υγρές και κούφιες.
Αφίσες, γράμματα, ταινίες κολλητικές,
κι απ'έξω απο πινέζες τρύπες
που περιμένουν κάποιο μάτι μικροσκοπικό
για να κοιτάξει μέσα.

Λατρεύω του σπιτιού μου
τις πόρτες!
Είναι πόρτες θεατρικές-τραγικές.
Δεν είναι ασφαλείας, ψευδαίσθησης προιόντα.
Απών ο κάθετος άξονας.
Παρών ο οριζόντιος.
Έτσι που, σαν αυλαία συρόμενη
σταδιακά,
εμφανίζουν πότε του σπιτιού τη ζεστασιά
πότε του κόσμου την παγωνιά.

Αρκεί να ξέρεις.
Αρκεί να διαλέγεις.
Αν θα είσαι θεατής που τις χτυπά για ν'ανοίξουν
ή πρωταγωνιστής που τις τραβά για να κλείσουν
σαν ο θίασος της καθημερινότητάς σου
να έκανε sold out.

(Καλημέρα σε όλους :)