Τα λιωμαζώματα.

Ο καιρός εδώ δε λέει να χαλάσει. Και όσο λιάζει, τόσο σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια. Τα σαββατοκύριακα, σχεδόν όλη η οικογένεια φόρτωνε την κλούβα (ή αλλιώς μπατσικό) με ό,τι είδους μαλακίες, και μεταφερόταν σύσσωμη στα χωριά, για να μαζέψει τις ελιές. Ποτέ δεν ξυπνούσαμε στην ώρα που είχε προγραμματίσει ο πατέρας μου. Ποτέ δεν είμασταν πρόθυμοι να δουλέψουμε για να βγάλουμε το λάδι της χρονιάς. Προτιμούσαμε να βγάζουμε το λάδι του πατέρα και της γιαγιάς. Ήταν λίγο πιο πικρό, αλλα μας έκανε να γελάμε.
Τώρα που ψιλομεγάλωσα, θέλω να πάω στο χωριό να βοηθήσω, και δεν έχω καμμία μέρα ελεύθερη. Τα ρεπό μου είναι Τρίτη-Τετάρτη.
Αξέχαστα λοιπόν, με το που λιάζει λίγο εδώ στο Ηράκλειο, και τύχει να περάσω απο κανένα χωράφι, οι αναμνήσεις βουίζουν στο μυαλό μου σαν τις μέλισσες που υπάρχουν πάντα σε αφθονία την Άνοιξη.
Η δουλειά ξεκινούσε απο τις 7 το πρωί. Με την υγρασία να λερώνει τα ρούχα της δουλειάς απο νωρίς, δεν χαμπάριαζα ποτέ απο τις συμβουλές της γιαγιάς "μην ξαπλώνεις στσι ξυνίδες με την ογρασά, θα πλευριτωθείς", "μην τρως τσι ξυνίδες και ψεκασμένες τις έχουνε", με το θείο μου το Γιάννη να ωρύεται "μπρε συ Στελιώ έλα εδώ γαμώ το Δία σου μέσα να τελειώνουμε", με τον πατέρα να πασχίζει και να βγάλει τη δουλειά, και τις συμβουλές του να δώσει "δε σας είπα να μη δίνετε αφορμές στους αθρώπους?".
Βορινά, Χάλαβρα, Ρουφάς, Ψηλό Καστέλλι, Μοίρες, Τάβλα, Μαντηλίδι, Κόκκινο Σπιτάκι, όλες ονομασίες που στο μυαλό μου τώρα ηχούν σα μέρη απο άλλο πλανήτη. Μέρη που επισκέφτηκα κάποτε, μέρη που πάντα έβρισκα την ευκαιρία να εξερευνώ, λουφάρωντας απο το βαρετό λιωμάζωμα. Παιδί ήμουν...
Στο Μαντηλίδι, σε μια άκρη του χωραφιού, ανάμεσα στις ελιές, υπήρχε μια μανταρινιά που έκανε τα πιο νόστιμα μανταρήνια στον κόσμο. Μικρά, χωρίς κουκούτσι, και μέλι στη γεύση.
Έβγαζα τη μπλούζα, έδενα τα μανίκια κόμπο, και την παραγέμιζα μανταρήνια. Ο φράχτης του δίπλα χωραφιού είχε μια τρύπα μικρή, και απο κεί για μένα ξεκινούσε η Γη της Επαγγελίας. Ελάχιστα δέντρα, ψιλό χορτάρι, και παντού μαργαρίτες, και άλλα λουλούδια που ακόμη δεν ξέρω το όνομά τους, αλλα το άρωμά τους έχει χαραχτεί. Με το πάσο μου, και αγνοώντας τους άλλους, τραβούσα μισό χιλιόμετρο πιο πέρα και κάπου εκεί στη μέση του πουθενά μου, περίμενα τον Ήλιο να βγει, να διώξει την "ογρασά" και να αφήσει τα λουλούδια να φωνάξουν τις μέλισσες. Κι αυτές άκουγαν...

13-15 χρόνια μετά, και ξέρω πως μόλις βρεθώ στο ίδιο μέρος, τίποτα δεν θα με σταματήσει απο το να γίνω πάλι αυτό που μου λείπει. Κι ας πλευριτωθώ. Ευκαιρία θα'ναι να πάρω και κανα ρεπό παραπάνω να ανέβω στην Αθήνα. Στα μπετά σας κουφάλες... Στα καλώδια που μόνος μου έβαλα στους κροτάφους μου.

Μένουμε πάντα παιδιά ρε! Κι όποιος υποστηρίζει το αντίθετο, είναι εκείνος που θέλει περισσότερο απ'όλους να ξαναγίνει παιδί, κι ας ξήλωσε τη μανταρινιά πεντ'έξι χρόνια πριν. Δεν την μαδούσε εκείνος για να του λείψει, εγώ το έκανα...

Post No 60

Πυραμίδα-βάση για κεράκια ρεσό. Πλευρά 1

Πυραμίδα πλευρά 2

Πυραμίδα πλευρά 3

Το Zipp-έτο μου...


Ένα γυαλί χωρίζει και ενώνει δύο φίλους.

Έχει ξεκινήσει το διάβασμα για την εξεταστική, και δυστυχώς δεν μπορώ να γράφω όσο θέλω. Δεν προλαβαίνω κιόλας, αυτά που σκέφτομαι να καθήσω και να τα γράψω. Το μόνο που κάνω είναι να τραβάω συχνά φωτογραφίες. Είναι πιο γρήγορο, πιο ευχάριστο, και πιοοοοοοοο

Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α ! ! !

Ώρα για μάθημα

Αυτή είναι μια μικρή δόση πραγματικότητας των Δημόσιων Ι.Ε.Κ.



Και αυτή είναι Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Τι τραβάμε και δεν το μαρτυράμε...
Και όλα αυτά επειδή πληρώνουμε δίδακτρα.
Αν ήταν δωρεάν (Ζήτω το Άρθρο 16) πως λέτε να ήταν η κατάσταση?

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

ΞΟΠΙΣΩ ΣΟΥ

Προτιμάς το καθόλου απο το τίποτα.
Μέχρι εκεί μπορείς να φτάσεις.
Μπράβο σου και χίλια μπράβο.
Δικαίωμά σου και το σέβομαι.
Κάτσε στο κλουβί που έφτιαξες για να μπείς μέσα.
Είχα ελάχιστο χρόνο για σένα
και συ κατάφερες να δεις οτι δεν είχα καθόλου.
Τα τελευταία μου λόγια για σένα, και δεν πρόκειται να σε ξαναενοχλήσω.

Σου μένουν 6 μήνες ζωής.
Τους περνάς κλεισμένη στο σπίτι σου και περιμένοντας να έρθει εκείνη η ώρα?
Ή κοιτάς να ζήσεις όσα μπορείς περισσότερα σε μια προσπάθεια να ξεγελάσεις
τον εαυτό σου οτι πεθαίνεις?

Ξενέρωσες?
Εγώ να δεις...

Φιλάκια,
το γυφτάκι
ο πίθηκος
ο χιμπατζής...

Ο Τσαλίκης στη Χώρα των Εγκαυμάτων

Η εσωστρέφεια είναι σαν τα μπαλόνια. Στην αρχή δεν έχει πολύ όγκο. Και κάποιος μαλάκας βρίσκεται πάντα, να τα γεμίζει με αέρα απο τα πνευμόνια του. Όταν όμως θελήσει να τα σπάσει, το μόνο που θα του μείνει στα χέρια είναι κομμάτια latex και σάλια.

Να μου λείπει...

Προτιμώ τα μπαλόνια να μου θυμίζουν δάκρυα που πέφτουν προς τα πάνω!

Οι 5 σημαίες - Κεφάλαιο 2

(Όλα τα κείμενα της ιστορίας μπορείτε να τα βρείτε εδώ.)

Μια φορά το μήνα, η ομάδα γιατρών τον επισκεπτόταν στο κελί του, σε μια ακόμη προσπάθεια αρωγής πληροφοριών. Διακριτικά, και για 8 ώρες μόνο, αποσταθεροποιούσαν τη δοσολογία των ψυχοφαρμάκων, έτσι ώστε ο Επιθεωρητής να νοιώθει πιο κοντά στην πραγματικότητα. Τι ειρωνία! Την πραγματικότητα που ο ίδιος είχε επιλέξει για τον εαυτό του.

Πίσω, στο μέλλον, είχε εκμεταλλευτεί πλήρως τις γνώσεις κοινωνικής μηχανικής που κατείχε. Είχε το χάρισμα να κερδίζει την εμπιστοσύνη αγνώστων, να αποσπά πληροφορίες που δεν θα έπρεπε να γνωρίζει, να δημιουργεί "τρύπες" σε συστήματα ασφαλείας, να στρώνει αργά και μεθοδικά, σαν τον διαρρήκτη, την έξοδό του προς το παρελθόν.
Αρκετά με την ειρωνία όμως. Για την ώρα έπρεπε να απαντήσει στις ηλίθιες ερωτήσεις των τρελλογιατρών.
-"Επιθεωρητά, είστε ικανοποιημένος απο την μέχρι τώρα ζωή σας?" τον ρώτησε ο ειδικευόμενος γιατρός.
-"Τη μέχρι τώρα ζωή μου? Γιατρέ, στάσου μπροστά στον καθρέφτη και κάνε την ίδια ερώτηση στον εαυτό σου, γιατι μιά μέρα σίγουρα θα πεθάνεις, και λίγες στιγμές πριν η ανυπαρξία σε καταπιεί, θα έχεις την πεποίθηση οτι όλο αυτό το παραμύθι δεν είχε κανένα απολύτως νόημα.
-"Μέχρι τότε όμως Επιθεωρητά, εγώ είμαι απ'έξω, και σεις εδώ μέσα. Και τίποτα δεν πρόκειται να λλάξει αυτή την ισορροπία. Για να καλύψω το κενό που άθελά σας δημιουργήσατε, θα σας απαντήσω. Το ξέρω πως θα πεθάνω, απλά δεν ζω με το φόβο εκείνης της στιγμής. Δεν ψάχνω την Κόλαση πριν την ώρα μου."
-"Κόλαση? Πολλοί την ορίζουν ως την απουσία του Θεού. Ούτε καζάνια, ούτε βασανιστήρια. Αν πιστεύεις πως τα πάντα γύρω σου είναι δημιούργημά Του, φαντάσου να είσαι σε ένα μέρος δίχως αυτά. Τρομακτικό?"
-"Ομολογώ πως ναί."
-"Θα σε καθησυχάσω τότε. Κόλαση δεν είναι κάποιο είδος τιμωρίας Του. Αλλα το γινόμενο μιας εξίσωσης που η λύση της έρχεται με το θάνατό σου, και με μεταβλητές τόσες όσες και οι σκέψεις, πράξεις, αλληλεπιδράσεις σου. Μην είσαι ξεροκέφαλος. Εσύ τα προκαλείς όλα, όχι ο Θεός. Αυτός υπάρχει. Με ή χωρίς εσένα. Εσύ διαλέγεις αν θα εμφανιστεί στη ζωή σου. Αλλα αυτά που λέω αφορούν εσένα. Εγώ δεν τον έχω ανάγκη πια."
-"Γιατί?" ρώτησε ο γιατρός και ξεροκατάπιε.

Ο Επιθεωρητής έμοιαζε να κηρύττει υπέρ κάποιου δόγματος, αλλα κάθε άλλο παρα αυτό έκανε. Πολύ απλά αποσπούσε την προσοχή απο πάνω του. Τους έκανε να μελετήσουν τους εαυτούς τους και όχι εκείνον. Όπως όταν κάποιος παρουσιάζει ένα τρυκ με την τράπουλα, επικεντρώνει την προσοχή του "θύματος" στο αριστερό χέρι, ενώ το δεξί είναι εκείνο που κάνει το τρυκ.

Κι όμως, το "Γιατί" του ειδικευόμενου γιατρού επικέντρωσε πάλι την προσοχή πάνω στον Επθεωρητή. Μα, το περίμενε. Ήθελε κάποιος να δώσει την αφορμή για το τελειωτικό χτύπημα.



Θέλεις την αλήθεια? Λύσε αυτό το ζουρλομανδύα και φέρε μου την ατζέντα μου. Θα σε μάθω να διαβάζεις "ανάμεσα στις γραμμές".
Θέλεις την αλήθεια? Ξέχνα όλα όσα έχεις διαβάσει στο ιστορικό μου γιατί είναι ψευδαισθήσεις με τη μορφή λέξεων.
Θέλεις την αλήθεια? Ή απλά ασχολείσαι με αυτήν επειδή δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις στη ζωή σου? Θέλεις να κάνω τη ζωή σου καλύτερη? Γίνεται. Φέρε μου την ατζέντα μου. Μήπως είμαι το μέσον για να καταξιωθεί η καριέρα σου? Λάθος. Δεν υπάρχει η καριέρα σου, ούτε κάν εσύ ο ίδιος. Θα υπήρχες αν με πίστευες. Αν δεχόσουν το γεγονός οτι τη στιγμή που σου μιλάω, σε αυτό εδώ το δωμάτιο δεν είμαστε 5 άτομα, αλλά 27.
Δεν θέλεις να δεις την αλήθεια. Μη με κάνεις λοιπόν να ξοδέψω όσα χρόνια έχουν απομείνει απο τη ζωή σου, προσπαθώντας να σε πείσω. Σου είπα, είμαι σαν το Θεό, σαν την αλήθεια. Υπάρχω. Με ή χωρίς εσένα. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να με αφήσεις να εμφανιστώ στη ζωή σου. Με έχεις ανάγκη. Εγώ, εσένα, όχι."

Το δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι συνέχισε να γράφει, και απο το μικρό παραλήρημα του Επιθεωρητή σιγά-σιγά πέρασε στον κόσμο της σιωπής.
Ο ειδικευόμενος γατρός αν είχε σηκώσει το βλέμμα του όση ώρα μιλούσε ο Επιθεωρητής, θα τον είχε δει σε τακτά χρονικά διαστήματα να γνέφει σε απροσδιόριστα σημεία του χώρου, να προσπαθεί να αφουγκραστεί προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Αλλα ήταν αδύνατον. Το στόμα του Επιθεωρητή εκτός απο αίμα έσταζε και αλήθεια. Ωμή ευωδιάζουσα αλήθεια. Η κάθε της λέξη τρύπωνε σαν κέφτης απο τα αυτιά του και πολιορκούσε τον οργανισμό του. Όσα είχε ακούσει είχαν μια δύναμη διαφορετική απο τα λόγια των συναδέλφων του, απο εκείνα του εκφωνητή ειδήσεων στην τηλεόραση, αλλα σχεδόν όμοια με αυτά που άκουγε λίγο πριν αποκοιμηθεί, κάθε βράδυ.
"Κλικ." Το κασετοφωνάκι σταμάτησε την βόλτα του στον κόσμο της σιωπής, υπο τις διαταγές του δείκτη του γιατρού.

Η αδελφή ακολουθώντας τις εντολές του γιατρού, ξεκίνησε τη διαδικασία παρασκευής του κοκταίηλ ψυχοφαρμάκων. Αυτή τη φορά όμως δεν το έκανε με προθυμία, όπως τις προηγούμενες φορές. Δεν θα προσπαθούσε ποτέ ξανά να τον ειρωνευτεί, σε μια προσπάθεια να κλέψει λίγο απο την προσοχή και την αθανασία του. Τον είχε ερωτευτεί.
Η ομάδα των γιατρών αποχώρησε, και έμειναν οι δυό τους.
Αφού τον έβαλε να ξαπλώσειμ τη στιγμή που κάρφωνε τη βελόνα του ορού στο χέρι του, πλησίασε τα καλοβαμμένα χείλη της στο αυτί του και άρχισε να τα ανοιγοκλείνει, με κοφτές ανάσες, σημάδι της αναστάτωσής της.
-"Σε πιστεύω. Δεν ξέρω πως να το αποδείξω, αλλα σε πιστεύω. Θέλω να σε βοηθήσω αλλά δεν ξέρω πως..."

Εκείνη τη στιγμή δεν ακολουθούσε την εντολή του γιατρού που την είχε παροτρύνει στο να χρησιμοποιεί την σεξουαλικότητά της για τυχόν πληροφορίες που δεν είχαν "πέσει στο τραπέζι" υπο μορφή συνέντευξης. Ακολουθούσε τους χτύπους της καρδιάς της. Ταμπούρλα βαρβάρων. Δίνουν ρυθμό στους κωπηλάτες. Ρωμαική γαλέρα. Πλέω... Φτάνω όλο και πιο κοντά, κοντά σου...

-"Θα έρθει η στιγμή που εμείς οι δύο θα βρισκόμαστε οπουδήποτε στη Φύση, αγνά παιδιά της. Υπομονή Fabijan. Υπομονή..."
Το πραγματικό της όνομα ήχησε στα αυτιά της σαν την Άνοιξη. Δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Ένα φιλί και η δόση του ορού στο μισό, αρκούσαν.

-"Καληνύχτα.."

Σ'αγαπώ αλλα δεν προλαβαίνω!

Δεν φταίω εγώ. Φταίει η Κοινωνία η πουτάνα που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει. Παιδί σου είμαι Κοινωνία και σου μοιάζω!
Δεν το περίμενα ποτέ πως η φάση θα με έβγαζε έτσι.
Πριν τρεις μέρες είπα μια ιστορία πάνω στο κορμί μιας γυναίκας. Για έναν άνθρωπο που περπατούσε στη ράχη της, για άλλον έναν που συνάντησε, και μια αράχνη που ήθελε να τους φάει.
Προχθές έκανα το δεύτερο μάθημα creative writing με την αδερφή μου. Τα μαθήματα πάνε εναλλάξ. Πεζό-ποίηση. Δεν περίμενα ποτέ πως θα άρχιζα να καταννοώ πώς λειτουργεί αυτή η Τέχνη. Μιά χαρά...
Χθες έπινα καφέ με τον αδερφό μου και 2 φίλες του, και συζητούσαμε που σταματάνε τα "δικαιώματα" στη φιλία, και που αρχίζουν τα "καθήκοντα". Οι "υποχρεώσεις".

Κάθε μέρα που περνάει και το στιγμιαίο άναμα του φλας μιας φωτογραφικής μηχανής.
Δυστυχώς στην παρούσα περίοδο, δεν μπορώ να τυπώνω τις φωτογραφίες κάθε μέρα, δεν έχω την άνεση να ανοιγοκλείνω την ψηφιακή μου.
Το μόνο που κάνω είναι να εμφανίζω το φιλμ κάθε δυο-τρεις μέρες.

Σ'αγαπώ αλλα δεν προλαβαίνω!

Ο συγκάτοικός μου είχε πει σε μια φυλλο-σοφική συζήτηση κάποτε:
"Και συμπληρώνω, αυτό. Αυτό είναι, το σταδιακό. Που με το πέρασμα του χρόνου, γίνεται συνήθεια."

Ρε μπας και έχω αρχίσει να μπαίνω στο λούκι και δεν θέλω να το συνειδητοποιήσω?

Εν τάχει

Καλημέρα σε όλους!

Ω χιλιάδες αναγνώστες μου! Οφείλω ταπεινά και ειλικρινά συγγνώμη για το κενό που δημιουργώ ανάμεσα στις δημοσιεύσεις, αλλα έχει πλακώσει δουλίτσα στο Ι.Ε.Κ. εν όψει εξεταστικής του εξαμήνου. Ως γνωστόν τα πρωινά μου είναι ακόμη "κλεισμένα" στη δουλειά, οπότε δεν έχω και πολύ χρόνο για να ποστάρω.

Απόψε το πιθανότερο να ανεβάσω στο άλλο blog το κεφάλαιο 2 της ιστοριούλας που έχω αρχίσει. Να υπενθυμίσω οτι το site αναφέρεται στο "μυθιστόρημα" (shieeeeeeeeet)
Οι 5 σημαίες

Επίσης 2 blogs που παρακολουθώ εξονυχιστικά αλλα δεν προλαβαίνω να τα βάλω στη λίστα:

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ (Χρήστο γερά με τσαμπουκά)

Η ΦΙΛΗ ΜΟΥ Η ΜΑΡΙΑ (αν αυτό δεν είναι cult τότε τι είναι? ;)

Σας αφήνω, γιατί με περιμένει και δουλειά στο μαγαζί...
Τα λέμε το βράδυ :)

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΛΕΜΕ!!!!!

My room

Μετά απο 2 μήνες, και τις ευγενικές δωρεές του σπιτονοικοκύρη, κατάφερα να κάνω το δωμάτιό μου να μοιάζει με ΔΩΜΑΤΙΟ και όχι αχυρώνα.

Σε πρώτο πλάνο το διπλό κρεβάτι. Πάνω αριστερά πίνακας αφρικανικής τέχνης, αγορασμένος απο fellow nigga, στην προνομιακή τιμή των 8e. Να μην ξεχνάμε και τις ρίζες μας. Δίπλα, ημερολόγιο κινεζικού εστιατορίου απο το Ρέθυμνο. Πρέπει να το αλλάξω, είναι του 2006...

Σε πρώτο πλάνο ο καναΜΠΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕς. Χωρίς πόδια, όπως διακρίνεται, και με σχεδόν κατεστραμμένα καθίσματα έχει φιλοξενήσει κόσμο και κοσμάκι πάνω του, όταν ήταν στο σαλόνι. Τώρα υπάρχει νέος και αναυτικότερος, οποτε αυτός μπήκε στο δωμάτιό μου. Χρήζει άμεσης επισκευής.
Στα αριστερά πάνω, άλλος ένας πίνακας αφρικανικής τέχνης, αγορασμένος απο fellow nigga, στην προνομιακή τιμή των 8e. Για να μην ξεχνάμε (με τίποτα) τις ρίζες μας.
Επίσης, το τραπεζάκι με το uber στερεοφωνικό, που για ηχεία έχει ηχεία για υπολογιστή.
Το δωμάτιο φαίνεται φωτεινό επειδή καθάρισα τα τζάμια του μετά απο κανα τρίμηνο.

Το τραπεζάκι σε κοντινό πλάνο. Όπως βλέπετε για σεμέν (σε-men) έβαλα μια σημαία του Duffy Duck με τα φτερά του αρχηγού. Διακρίνεται επίσης ο ΑΡΓΙΛΕΣ.

Το τραπεζάκι σε ακόμη κοντινότερο πλάνο. Εδώ στο κέντρο της φωτογραφίας διακρίνουμε ένα γλυπτό (μπεεεεεεεεεεεεε) που μου έκανε δώρο η "φίλη" μου η Βέτα, πριν καμμια διετία. A couple of punks drivin'. Προσέξτε οτι οδηγάει η γυναίκα. Αυτό το δέχομαι μόνο για το γλυπτό, γιατι in real life...

Ο ένας πίνακας αφρικανικής τέχνης. Τον άλλο τον κατάπιε το pc κατα την επεξεργασία. τα αξίζει τα λεφτά του πιστεύω...

Το καλαθάκι-σκαμπό σε μορφή Coca Cola κουτάκι. Προσπαθώντας να κόψω την εξαιρετικά εθιστική ουσία αυτή, το μετέτρεψα σε θήκη για τα άπλυτα μου.
Πουτάνα Coca Cola, εσύ τα κάνεις όλα! Γιαυτό και η Ελλάδα θα πίνει λεμονάδα.

LAST BUT NOT LEAST

Σαν τα παιδιά. Καλά μόνο όταν κοιμούνται...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

Οι 5 σημαίες ((Ακατάλληλο))

(Απο αυτό το post και έπειτα, ό,τι αφορά τις "5 σημαίες" θα δημοσιεύεται στο αντίστοιχο blog που έφτιαξα μόνο για αυτή την προσπάθεια. Plz visit http://5-flags.blogspot.com )

Κεφάλαιο 1

Παρ'όλο που ήταν δεμένος με ζουρλομανδύα, είχε τη θεία έμπνευση να δαγκώσει την άκρη της γλώσσας του, και με το αίμα που έρρεε άφθονο να γεμίσει πάτωμα και τοίχους με τη φράση:
"Θύτης ενός θύματος - Θύμα ενός θύτη".
Με την τρέλλα να χορεύει το καλύτερό της τανγκό, με παρτενέρ τον εγκέφαλό του, είχε σταματήσει να μετράει τις ημέρες, τους μήνες, τα χρόνια. Λες και μια γυναίκα τον είχε ερωτευτεί παράφορα, του είχε δωθεί δοθεί ολόκληρη για μιά και μόνο νύχτα και μετά τίποτα. Εξαφανισμένη. Χαμένη στο ίδιο κενό που σταματούσε το βλέμμα του, στους τοίχους του κελιού.
Οχρόνος μετρούσε πλέον για εκείνον με δευτερόλπετα. Έβλεπε το καθένα τους ξεχωριστά, ως ανθρωπόμορφα πλασματάκια που γκρεμίζονται απο την οπή μιας κλεψύδρας, τόσο μεγάλης όσο και το Σύμπαν. Στα μάτια του δεν υπήρχε η συνέχεια φωτός που δημιουργεί τα είδωλα. Μόνο θολά καρέ. Ένα-ένα. Και ανάμεσα στο κάθε καρέ, το κενό. Μαύρο. Τίποτα. Μόνο κάθε φορά και ένα πλασματάκι.

Το ιατρικό του ιστορικό εξετάστηκε ως πρωτοφανές στα χρονικά της ψυχιατρικής. Για 83 χρόνια, ομάδες ειδικών, στεκόταν με τις ώρες στο παραθυράκι του κελιού του, φροντίζοντας επιμελώς να ζηλέψουν το γεγονός πως ούτε μια ρυτίδα δεν είχε χαράξει το πρόσωπό του, ούτε μία άσπρη τρίχα δεν είχε λερώσει τα κατάμαυρα μαλλιά του.
Φροντίζοντας επιμελώς να λυπηθούν πως η τρέλλα που τον κρατούσε δέσμιο 83 χρόνια τώρα δεν του είχε επιτρέψει να χαρεί την αθανασία του.
Φροντίζοντας πάλι να φθονήσουν την ακόρεστη επιθυμία τους να βρίσκονται στη θέση του, χωρίς το φόβο του θανάτου, έστω και τρελλοί.
Η ατζέντα του, εκείνη η μαύρη δερμάτινη ατζέντα, είχε προσεκτικά τοποθετηθεί στο εργαστήριο που είχε σχεδιαστεί αποκλειστικά και μόνο για τη μελέτη της.

24 Φεβρουαρίου 1949.
Η ημερομηνία κλειδί. Η ημερομηνία που κάποιος (ή κάτι) επέλεξε να αφήσει στον τόπο ενός στυγερού εγκλήματος ώς μόνα αποδεικτικά στοιχεία μια μαύρη ατζέντα να λάμπει με έντονο μπλε ιριδίζον φως πάνω της, και τον κάτοχό της σε κατάσταση απόλυτης παράνοιας, να μιλάει ακτάπαυστα για ένα τρέστιο κύμα, για πουλιά, χτένια και άντρες Μοικάνους, φίδια, και για ένα μεγάλο δέντρο απο το οποίο πηγάζουν όλα. Τα πάντα.
Παντελής η έλλειψη λογικής και στις ημερομηνίες μετά απο την 24η Φεβρουαρίου. Ο κάτοχός της είχε με βία σκίσει το πάνω μέρος κάθε σελίδας της ατζέντας, οπου είναι γραμμένες οι ημερομηνίες. Σημάδι πως είτε δεν είχε ζήσει εκείνες τις ημέρες, είτε δεν ήθελε να τις θυμάται, ή πως ο χρόνος για εκείνον δεν είχε απολύτως καμμία σημασία.
Το γεγονός οτι ένας άντρας, εμφανισιακά και οργανικά 38 ετών, μετρούσε 121 χρόνια ζωής, δεν άφηνε οποιοδήποτε περιθώριο σε κανέναν, πως ίσχυε το τρίτο ενδεχόμενο.


Η αδελφή πλησίασε προσεκτικά τον δεμένο άντρα με το ζουρλομανδύα και το φίμωτρο γεμάτο ματωμένες γάζες στο στόμα.
"Επιθεωρητά Omede", του ψιθύρισε γλυκά στο αυτί "μακάρι να μπορούσατε να φάτε κανονικά όπως όλοι... το φιλέτο σήμερα είναι απλά υπέροχο!"
Και με μια νωχελική κίνηση πίεσε την τεράστια σύριγγα, γεμάτη με πολτοποιημένη τροφή, αφου πρώτα την είχε συνδέσει στο σωληνάκι που του είχαν περάσει απο την τραχεία στο στομάχι.
Ταυτόχρονα, το κοκτέηλ ψυχοφαρμάκων, ποσότητα σε miligram όσα και τα χρόνια εκλεισμού του, δεν έπαψε ούτε στιγμή να στάζει σε μορφή ορού, σαν τα δευτερόλεπτα, εκείνα τα ανθρωπόμορφα πλασματάκια, με προορισμό αποκλειστικό τις φλέβες του.
Αφού τελείωσε το έργο της η αδελφή, του χάρισε γενναιόδωρα απο ένα φιλί σε κάθε μάγουλο, και φεύγοντας, αναστέναξε:

"Αχ... Ignorance is bliss..."

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-

Οι 5 σημαίες (Ακατάλληλο)

Η ώρα ήταν σχεδόν μια τα ξημερώματα όταν το τηλέφωνμό του χτύπησε. Δεν είχε προλάβει να βγάλει τα ρούχα του και να κάνει ένα ζεστό μπάνιο, όπως ώρα τώρα σχεδίαζε, στην καθιερωμένη δεξίωση του Διπλωματικού Σώματος.

-"Παρακαλώ."
-"Επιθεωρητής Omede εκεί?"
-"Ο ίδιος, ποιός είναι?"
-"Συνέβη κάτι τραγικό. Η σύζυγος του Αρχηγού του Σώματος δολοφονήθηκε. Αγνοούνται και τα δύο του παιδιά. Πιστεύουμε πως πρόκειται για απαγωγή."
-"Και τι χρειάζεστε απο μένα τέτοια ώρα? Μόλις ετοιμαζόμουν να..."
-"Η λιμουζίνα που χρησιμοποιεί ο Αρχηγός για τις μετακινήσεις του θα βρίσκεται σε τρία λεπτά έξω απο το σπίτι σας. Φορέστε κάτι πρόχειρο, ο τόπος του εγκλήματος βρίσκεται έξω απο την πόλη."
Δεν είχε πολλές επιλογές
-"Καλώς."
Ουσιαστικά δεν είχε καμμία
-"Δώστε μου πέντε λεπτά."
Μέχρι να συνδέσει στο μυαλό του τα αρχικά ερεθίσματα με κίνητρα και ύποπτους, ζαλισμένος απο τα ποτά και την εύθυμη ατμόσφαιρα της δεξίωσης, η κόρνα ενός οχήματος ακούστηκε μέσα στη νύχτα.
Δεκαπέντε λεπτά οδήγησης απο το σπίτι του στην επαρχία Bat Der ήταν αρκετά στον ολιγομίλητο συνοδό του για να του περιγράψει το χρονικό της ιστορίας, θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του Επιθερωρητή Omede. Η δερμάτινή του ατζέντα ήταν σημαδεμένη στην ημερομηνία "24 Φεβρουαρίου 1949".
Η λιμουζίνα φρέναρε μαλακά, πάνω στο χώμα της Bat Der. Αν δεν έβρεχε καταρρακτωδώς, θα νόμιζε πως ήταν πάνω σε ένα σύννεφο ή κάποιο μαγικό χαλί.
Προχώρησαν δυό χιλιόμετρα δυτικά , μέσα απο τους ελαιώνες, ώσπου άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα φώτα της Σήμανσης.
Σταμάτησαν μπροστά απο την είσοδό της, σα να μην είχαν δει ποτέ κάτι τέτοιο ξανά.


Μια σπηλιά στεκόταν μπροστά τους, σα γυναίκα που με το στόμα ανοιχτό ουρλιάζει στους πόνους της γέννας.
Μόνο που το στόμα αυτό ήταν φιμωμένο. Με σχοινιά. Σχοινιά τοποθετημένα σε σχηματισμό πεντάλφας. Στις πέντε κορυφές της, τυλιγμένα επιμελώς το καθένα με σημαίες καιρών άλλων, ήταν τοποθετημένα το κεφάλι, τα χέρια και τα πόδια της γυναίκας του Αρχηγού.
Της Fabijan.
Το αίμα πότιζε ακόμη γλυκά την είσοδο της σπηλιάς και τα φλας απο τις φωτογραφικές μηχανές των ανθρώπων της Σήμανσης έδιναν έναν τόνο γιορτινό στον τόποτ του εγκλήματος. Έμοιαζε σχεδόν με τη δεξίωση που προηγήθηκε. Απλά αυτή ήταν με μικρότερο αριθμό καλεσμένων-ακάλεστων. Τιμώμενο πρόσωπο δεν ήταν η Fabijan, αλλα ο Θάνατος.

-"Αρκετά θαυμάσαμε", ψιθύρισε ο Επιθεωρητής Omede στον ολιγομίλητο συνοδό του, και κινήθηκε προς την είσοδο της σπηλιάς...

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-

Now you're thinking with portals...

Άλλη μια απόδειξη οτι η Valve δεν έχει μάθει να απογοητεύει τους φανατικούς φίλους της.
Το παιγνίδι θα συμπεριλαμβάνεται στο επόμενο πακέτο Half Life 2.
Ίσως το πιό ανατρεπτικό puzzle game που έχουμε δει ως τώρα. Μέχρι να το παίξω κιόλας, τα πρωτεία κρατάει σταθερά εδώ και χρόνια το Kula World (ή Kula Quest ή Roll Away).

Ζήτω τα puzzle games!!!

Το τηλεφώνημα της χρονιάς

Σήμερα το πρωί δεν υπήρχε περίπτωση να πάω στη δουλειά, αν δεν έλειπε στην Αθήνα ο Ντίνος (συνάδελφος). Αναγκαστικα έπρεπε να πάω, αλλιώς θα υπήρχε πρόβλημα, και σοβαρό μάλιστα.
Με καθυστέρηση μιάς ώρας, πήρα τα κομμάτια και τα διαλυμένα γόνατά μου και ξεκίνησα το μακρύ δρόμο προς τη βιοπάλη (μπεεεεεεεεεεεεεε!)
Στην πλατεία του Αγίου Μηνά, χτυπάει το κινητό μου. Με μάτια ακόμη πρησμένα απο τον ύπνο, το σηκώνω.
-"Παρακαλώ."
-"Ναι, καλημέρα σας, ο Στέλιος Χ.?"
-"Ο ίδιος."
-"Γειά σας, ονομάζομαι τάδε και σας τηλεφωνώ απο το "Πολύ την Κυριακή."
(ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΝΑΙ....)
-"Α, ναι, πείτε μου."
-"Είχατε δηλώσει συμμετοχή απο την ιστοσελίδα της εκπομπής μας, για παίκτης. Ο νικητής του παιγνιδιού μας θα κερδίσει ένα ταξίδι στο διάστημα. Ενδιαφέρεστε ακόμη?"
-"Που?"
-"Στο διάστημα. Το ταξίδι βέβαια θα γίνει όταν οριστεί ημερομηνία απο την διοργανώτρια εταιρεία."
(Χμ... Στέλιο ρε μπας και ε΄ναι τα χθεσινοβραδινά? Λίγο ο αργιλές, λίγο το Fight Club που είδατε, Στέλιο?) -"Α, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Δε μου λέτε, τί πρέπει να κάνω ακριβώς?"
-"Επειδή βλέπω οτι είστε απο Ηράκλειο Κρήτης, θα πρέπει κάποια στιγμή να έρθετε στην Αθήνα, και τότε θα καλέσετε στο 210------- και θα συναντηθούμε για να σας πάρουμε μια μικρή συνέντευξη."
-"Μάλιστα... Εγώ σκοπεύω να είμαι στην Αθήνα στα μέσα Φεβρουαρίου. Θα σας προλάβω?"
-"Φυσικά."
-"Πολύ ωραία τότε, θα τα πούμε απο κοντά!"
-"Σας ευχαριστώ πολύ, καλή μέρα να έχετε."
-"Επίσης, καλή μέρα!"

Και ήταν καλή η μέρα. Όλο το πρωί, και το απόγευμα, και το βράδυ, φαντασιώνομαι μια σκηνή εκτόξευσης σε έναν τεράστιο πύραυλο, με προορισμό δεν ξέρω και γω που.
Να βλέπω τη Γη απο το διάστημα και να με πιάνουν λυγμοί τα κλάματα, και τα δάκρυα να αιωρούνται στο κενό σαν εκείνη τη διαφήμιση του γάλακτος στο διάστημα.
Προσπαθώ να μείνω στο έδαφος (και μένω) αλλα και μόνο η σκέψη της παραμικρής υπόννοιας της ακόμη παραμικρότερης πιθανότητας να κάτσει σκηνικό, με διαολοστέλνει και με πιάνουν τα γέλια.
Μήπως τρελλάθηκα? Μήπως μου σάλεψε και πήγε διακοπές στον Κρόνο?
Μπαααααααααααα......
Απλά σκέφτηκα πως είναι σταν το Τζόκερ. Ακριβώς το ίδιο. Μόνο που δεν πλήρωσα. Τσαμπέ όνειρο. Τσαμπέ εμπειρίες και ψευδαισθήσεις σημαντικότητας.

Κι αν μου κάτσει?

Bussiness or pleasure?

Στις ειδήσεις άκουσα για μια κοπέλα στην Κολομβία (?) που πέθανε απο νευρική ανορεξία, στα 14 της χρόνια. Στεναχωρήθηκα πολύ, αλλα αυτόματα μου γεννήθηκε μια απορία στο μυαλό.
Τόσα εκατομμύρια κόσμου πάσχουν απο παχυσαρκία σε όλο τον κόσμο, και αυτοί βρέθηκαν να μας πουν για την μια κοπελίτσα που πέθανε απο ανορεξία? Τουλάχιστον η κοπελίτσα το μόνο που σκεφτόταν ήταν πως να γίνει μοντέλο, δεν ξημεροβραδιαζόταν μπροστά απο το ψυγείο.
Απο το http://www.incardiology.gr/ πήρα το παρακάτω απόσπασμα.

ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑΓΓΕΙΑΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Στατιστικά δεδομένα Σήμερα υπάρχουν 1 δισεκατομμύριο υπέρβαρα άτομα στον κόσμο, ενώ τα παχύσαρκα άτομα φτάνουν τα 300 εκατομμύρια. H Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα της EE σε συχνότητα παχυσαρκίας ενηλίκων και δεύτερη (μετά την Ιταλία) σε συχνότητα παιδικής παχυσαρκίας. Τα καρδιαγγειακά νοσήματα αποτελούν την πρώτη αιτία θανάτου τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες στον δυτικό κόσμο (ακολουθεί ο καρκίνος). H υπέρταση, η παχυσαρκία, τα αυξημένα επίπεδα χοληστερόλης, ο σακχαρώδης διαβήτης και το κάπνισμα ερμηνεύουν το 75% και πλέον των καρδιαγγειακών επεισοδίων. H ελάττωση του βάρους κατά 30% προλαμβάνει ή θεραπεύει τον σακχαρώδη διαβήτη. Μετά την ηλικία των 25 ετών, για κάθε χρόνο που περνάει ο οργανισμός χρειάζεται 1% λιγότερες θερμίδες. Για να καεί μισό κιλό λίπους, πρέπει να ληφθούν 3.500 θερμίδες λιγότερες. Γρήγορο περπάτημα για 4-5 ώρες την ημέρα έχει την ίδια επίδραση στο βάρος όσο και η ελάττωση των θερμίδων που λαμβάνονται με την τροφή κατά 750-1.000. Τα παχύσαρκα παιδιά έχουν 2-5 φορές περισσότερες πιθανότητες να πάθουν εγκεφαλικό ή έμφραγμα προτού φτάσουν την ηλικία των 65 ετών.

Ode to Joy

Η μέρα αν και σαν όλες τις άλλες, το ίδιο εμφανισιακά δυσάρεστη, έκρυβε μέσα της κάτι από χαρά. Μια μικρή δόση μυστικής ευκινησίας, που μας πιάνει κατά καιρούς, σαν κι αυτές που σου δίνουν την εντολή να χαμογελάς μόνος σου, να βγαίνεις στο δρόμο και να νοιώθεις ζωντανός, πείτε μου ότι νοιώθετε τι εννοώ…

Το μόνο μειονέκτημα απέναντι σε αυτές τις μικρές δόσεις, είναι πως δεν μπορούν εύκολα να περιγραφούν με λόγια και συνήθως καταφεύγουμε σε ατυχείς προσπάθειες, καλή ώρα σαν κι αυτήν.

Η ομορφιά της ομορφιάς είναι ότι δεν μπορείς να γίνεις συγκεκριμένος με αυτό που σου προκαλεί την ευφορία αυτή, είναι πάντα, μα πάντα ένα σύνολο αυτό που σε καθηλώνει. Σαν τις όμορφες γυναίκες. Αν αρχίσεις να προσέχεις επιμέρους τα χαρακτηριστικά, ίσως και να απογοητευτείς. Αλλά το σύνολο είναι αυτό που σε κάνει να μην μπορείς μακριά τους.

Η ομορφιά της ομορφιάς είναι σαν την όρεξη. Δεν μπορείς να πείσεις κάποιον γιατί σου αρέσει ένα συγκεκριμένο φαγητό, μια συγκεκριμένη γεύση, υφή, μυρωδιά. Απλά συμβαίνει. Και στον άλλο συμβαίνει. Αλλά αλλιώς.

Η ομορφιά της ομορφιάς είναι πως οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα μέσα από τις πράξεις τους και να την ορίζουν, και να την παράγουν, και να την εξευτελίζουν. Και μερικά πράγματα που κάνει ο άνθρωπος μένουν για πάντα, αφήνοντας μας με την απορία πως είναι δυνατόν ένας μόνο άνθρωπος να μπορεί να προκαλεί τόσα πολλά συναισθήματα σε έναν άλλο.

«Ώ φίλοι κάνετε ησυχία! Ας τραγουδήσουμε πιο χαρούμενα τραγούδια, γεμάτα από ασίγαστες ζητωκραυγές.

Χαίρε γλυκιά σπίθα αγιοσύνης-Κόρη του Παραδείσου που σε φωτίζει η φωτιά-εσένα λατρεύουμε-το ουράνιό σου κατοικητήριο-οι μαγικές σου επανενώσεις-όλα όσα οι άνθρωποι και το συμφέρον χώρισαν-όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν αδέρφια-κάτω από τα απαλά «στεντόρεια» φτερά σου.

Ποιος άραγε τα σμίλεψε? Όποιος έχει φιλία σταθερή ή έχει αποκτήσει σύζυγο αξιαγάπητη και αληθινή.

Όσοι κάποια αδελφή ψυχή μπορούν να καλέσουν, στο τραγούδι να’ρθουνε, μαζί μας να λατρέψουν. Μα όσοι δεν μπορούν, ας φύγουν από αυτό τον κύκλο των δακρύων.

Όλα τα πλάσματα μοιράζονται χαρά στα στήθη της μάνας Φύσης. Όλοι οι δίκαιοι και όλοι οι άδικοι γεύονται τα δώρα της. Φιλιά και φρούτα της αμπέλου, φίλος δοκιμασμένος ως το τέλος του θανάτου. Ικανοποίηση νοιώθουν ακόμη και τα σκουλήκια και Χερουβίμ ίστανται ενώπιον Θεού!

Με χάρη, σαν τα ουράνια σώματα, με του σύμπαντος το μεγαλείο για σύμμαχο, αδέλφια δώστε τον αγώνα σας, σαν ήρωες στην αποστολή τους.»

Αυτά λέει ο Schiller…

Και τα ακούς μελοποιημένα από τον φίλο Ludwig, πώς να καταφέρεις να προσδιορίσεις την ευφορία. Can you?

Εγώ πάντως όχι…

Προσκύνημα στην Ιερά Μονή TOR

Ούτε τις τεχνικές ορολογίες κατέχω, ούτε νομικές γνώσεις έχω, ούτε τίποτα.
Εγώ ξέρω οτι έλειψα 2 μέρες απο τη φάση και έκλεισε το Monitor. Γιατί ρε φίλε?
Εγώ που θα βρω τώρα τα Links που θέλω? Πως θα παλέψω για να γίνει η γραμματοσειρά μου μεγαλύτερη (όπως παλεύω για το πουλί μου, αλλα μάταια)? Πως θα βρω άλλα blogs το ίδιο παρακμιακά με το δικό μου?

Τέσπα, δεν μου πάει το στυλάκι του ατόμου που αγχώνεται για τα "κοινωνικά", αν και έχω προσπαθήσει να συμμετάσχω στην όλη φάση.
Τελικά είναι θέμα φυλ(λ)ο-σοφίας. Κοινώς, γιατί έχεις ένα blog. Γιατί γράφεις. Αν θέλεις να διαβάζεις ο ίδιος τα κείμενά σου, όπου κι αν πας. Αν θέλεις άλλοι να διαβάζουν τα κείμενά σου και να σου λένε πόσο γαμάτος είσαι-σκέφτεσαι-διατυπώνεις. Αν θέλεις να βγάλεις γκόμενα/ο.

Στην αρχή δημιουργείς μια εικόνα για το χαρακτήρα σου. Όπως είχε πεί και ο χαρτοπόντικας, έναν ήρωα.
Στη συνέχεια, αρχίζεις και σε αυτόν το ήρωα προσθέτεις πινελιές της καθημερινότητάς σου, ασυνείδητα ή όχι, δεν ξέρω, δε με νοιάζει.
Και μετά μια στιγμή σου τη βιδώνει, είτε επειδή σε κόβει το στρινγκ, είτε επειδή είδες το Χάρο με τα μάτια, είτε επειδή περνάς κλιμακτήριο, και θέλεις να σταματήσεις να ταίζεις αυτόν τον ήρωα με τις εμμονές και τα προσδοκόμενα χαρακτηριστικά που προφανώς δεν διαθέτεις.
Έχεις 2 επιλογές:
α) Το κάνεις αθόρυβα. "Αντίο, τα λέμε στην άλλη ζωή" και τέτοια. Ούτε φανφάρες ούτε ΜΑΛΑΚΙΕΣ (όπως αυτές που γράφω).
β) Το κάνεις με ΜΠΑ ΜΠΟΥΜ ΠΑΤΑΤΡΑΚ ΠΡΙΤΣ ΠΡΟΥΤΣ ΣΠΛΙΣ ΣΠΛΑΣ ΑΙ ΓΟΥΟΖ ΤΕΗΚΙΝ Ε ΜΠΑΘ. Πείθεις όλους τους υπόλοιπους οτι διαθέτεις υπόβαθρο, και δεν ξέρω και γω πόσοι άλλοι που δεν φταίνε σε τίποτα, απλά τρώνε το καβλί που εσύ θέλησεις αντί να βάλεις στον κώλο σου, σου ήρθε η ιδεά να το βάλεις στον κώλο κάποιου άλλου. Έτσι, επειδή απλά σου τη βίδωσε.
Και αυτός ο άλλος, (ΜΑΓΚΑΣ) προτίμησε απο το να γράψει εσένα και ΜΟΝΟ ΕΣΕΝΑ στα αρχίδια του, που τόσο επιμελώς κάποιοι άλλοι (το ίδιο ηλίθιοι με εσένα) του πρήζανε, προτίμησε (λέγω) να γράψει στα αρχίδια του ΟΛΟΥΣ αυτούς που απλά ρουφούσαν πληροφορίες όπως ο Neo τις πρώτες μέρες της εκπαίδευσής του ώς αφυπνισμένος απο το Matrix πλέον.
Αλλά και ιστορικά κάπως αποδεικνύεται η όλη φάση. Δεν απογοητεύομαι. Υποθέτω, πως κάποτε ο Χίτλερ στη ζωή του θα είχε κανα μαγαζί με οπωροκηπευτικά, και κάποιος Εβραίος πελάτης θα του είπε "Αδόλφε, θέλω να σταματήσω να είμαι πελάτης σου, μη με ξαναβάλεις στο μαγαζί σου."
Και στράβωσε ο Χίτλερ, και έκανε το Β' Π.Π. και πήραν τα αρχίδια του τόσα εκατομύρια Εβραίων.

Δεν με απασχολούσαν τα linkblogs, ούτε οι γραμματοσειρές, ούτε το ΜΠΑΖ (κάτι μου θυμίζει απο "Κόντρες" με το Βλάσση Μπονάτσο αυτό το Buzz) ούτε τίποτα.
Αυτό που με απασχολούσε ήταν (και είναι) μια διαρκής προσπάθεια να βρώ άλλα άτομα που ο τρόπος σκέψης και γραφής τους μοιάζει με το δικό μου. Να ξεχωρίσω τους πόζερους απο τους ειλικρινείς. Να ξεχωρίσω τα μπάζα απο τις γυναίκες. Τα ληγούρια απο τους μάγκες. Τα παιδιά απο τους μεγάλους.
Δεν με ενδιαφέρει ποιός έχει δίκιο και ποιός έχει άδικο. Και οι δύο έχουν κι απ'τα δύο.
Αυτό που ξέρω είναι πως με τα άχυρα που κουβαλάτε για μυαλό στο κεφάλι σας, εγώ πάλι νοιώθω διαδικτυακά απελπιστικά μόνος.
Μέχρι τώρα φοβόμουν τους ομοφυλόφιλους.
Απο σήμερα φοβάμαι τους δημοφιλόφιλους.

ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΕΙ ΤΟ VIDEO ΚΟΥΦΑΛΕΣ.

Salman Rushdi: Ένας ωραίος άνθρωπος

Ακολουθεί κομμάτι απο άρθρο της Βίκης Τσιώρου στην Ελευθεροτυπία (02/01/07) οπου αναδημοσιεύει αποσπάσματα απο ένα εκτεταμένο κείμενο του συγγραφέα Salman Rushdi στο περιοδικό Nouvelle Observateur. Εδώ θα γράψω 2-3 κομμάτια του κειμένου που μου έκαναν εντύπωση.

"Δεν πιστεύω στο Θεό, και μεταξύ λογικής και πιστης, σίγουρα θα επέλεγα τη λογική. Ωστόσο, η λογική θέτει κάποια προβλήματα, ακόμη και στους οπαδούς του αρθολογισμού: πιστοί ή άθεοι, δεν μπορούμε να αρκεστούμε σε μια θεώρηση του ανθρώπου ως λογικού πλάσματος. Είμαστε και ονειροπόλοι, κάτι που μας οδηγεί σε μιαν άλλη διάσταση. Πως λοιπόν να αφομοιώσουμε την ιδέα πως υπάρχει κάτι άλλο απο την πραγματικότητα της σάρκας και του αίματος, πως υπάρχει κάτι άλλο απο το οτι δύο και δύο κάνουν τέσσερα χωρίς να καταφύγουμε στη δεισιδαιμονία ή στη θρησκεία? Αυτό είναι το άλυτο πρόβλημα που τίθεται στη λογοτεχνία."


"Στη λογοτεχνία, και ιδιαίτερα στη μυθοπλασία, ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να εξηγείς υπερβολικά. Η μυθοπλασία τείνει τότε προς το διδακτισμό. Είναι το χειρότερο έγκλημα για τη λογοτεχνία. Γιατί δεν αφήνει καθόλου χώρο στον αναγνώστη."


"Το παράδοξο της γραφής είναι οτι φαίνεται να αποτελεί μια προσωπική πράξη, έναν προσωπικό κόσμο, όπου μπορούμε να βυθιστούμε εκεί για πολλά συνεχόμενα χρόνια. Αλλα αυτό δεν είναι παρα μόνο μια ψευδαίσθηση.Απο τη στιγμή που δημοσιεύεται ένα βιβλίο, διαπιστώνουμε πως δεν υπάρχει τίποτε το προσωπικό, πως αποτελεί μέρος του κόσμου, αν και για να το γράψεις χρειάστηκε να απομονωθείς σε ένα φαναστικό μέρος, που ανήκει μόνο σ'εσένα. Γι'αυτό απεχθάνομαι τη στιγμή της δημοσίευσης. Αισθάνομια πάντα μια δυσαρέσκεια και θέλω να εξαφανιστώ. Θέλω πολύ να με διαβάζουν, αλλα να μη με βλέπουν.
[...]
Δυστυχώς τα βιβλία δεν επηρεάζουν τον κόσμο. Δεν έχουν καμμία ισχύ και ποτέ δεν είχαν. Αντίθετα, έχω συχνά την εντύπωση πως τα πρόσωπα των βιβλίων μου ξεφεύγουν απο τον έλεγχό μου. Όμως η δύναμη του μυθιστορήματος είναι πως τα πρόσωπα υπάρχουν στο μυαλό του αναγνώστη. Αντίθετα με τα πρόσωπα μιας κινηματογραφικής ταινίας ή ενός θεατρικού έργου, που είναι προικισμένα με άμεση παρουσία. Το μυθιστόρημα εγκαθιστά μια "οικειότητα ανάμεσα σε δύο γνωστούς", μια βαθεία σχέση ανάμεσα στον συγγραφέα και τον αναγνώστη, που δεν γνωρίζονται."


"Όποιος έχει αγαπήσει κάποιο βιβλίο γνωρίζει πως αυτό το βιβλίο επεμβαίνει στη θεώρησή του για τον κόσμο και την τροποποιεί για πάντα. Γι'αυτόν ακριβ΄΄ως το λόγο δεν μπορούμε να αγαπήσουμε παρά μόνον λίγα βιβλία, καμμιά δεκαριά, ίσως... Τα βιβλία που αγαπάμε μας πλάθουν. Και η μυθοπλασία έχει τη δύναμη να ζωντανεύει. Διαφορετικά δεν αξίζει τίποτε. Χρειάζομαι περίπου έναν χρόνο για να προετοιμάσω ένα μυθιστόρημα, πριν αρχίσω να το γράφω. Αυτή η μακρά περίοδος κυοφορίας μου επιτρέπει να καταλάβω τη μορφή που θα πάρει. Όσο δεν επιλύω αυτό το πρόβλημα, δεν ξέρω απο που ν'αρχίσω. Άλλοι συγγραφείς ξεκινούν με ένα πρόσωπο και αφήνουν τη μορφή να επιβληθεί μόνη της. Αλλα απο τη στιγμή που θα σιγουρευτώ για τη δομή του, απολαμβάνω μια μεγάλη ελευθερία σ'αυτό το πλαίσιο που έχει επιβληθεί, σ'αυτήν την προσδιορισμένη μορφή. Έχω την ελευθερία να αλλάξω τους κανόνες του παιγνιδιού.Όταν αρχίζω να γνωρίζω τα πρόσωπα του έργου μου, χρειάζομαι περισσότερο να τα ακούω παρά να γράφω. Λέμε πως τα πρόσωπα κινούνται για να δουν που θέλουν να πάνε. Είναι μια εσωτερική ακοή πολύ έντονη, που καταλήγει σε απρόσμενα αποτελέσματα. Όμως αργότερα ο συγγραφέας πρέπει να πάρει μια απόσταση, να ασκήσει κριτική, για να κρίνει αν αυτή η αναπάντεχη εξέλιξη υπηρετεί ή όχι το μυθιστόρημα: είναι λάθος δρόμος, αδιέξοδο ή ο καλύτερος τρόπος να φτάσεις στο στόχο σου? Ο μυθιστοριογράφος μπορεί λοιπόν να εναλλάσει δύο καταστάσεις: αφ'ενός να αφήνεται στην έμπνευσή του και αφ'εταίρου να ξαναδιαβάζει το έργο του, παίρνοντας απόσταση απο αυτό."

Τα σχόλια δικά σας...

Η δύναμη της μελαγχολίας.

Είναι απλό. Δεν περίμενα ποτέ πως θα μελαγχολήσω από… χαρά.

Στη μοναξιά υπάρχουν κάποιες αναλογίες που αν δεν κρατηθούν, τη γάμησες. Είναι σα να λες ότι θα ανοίξεις εταιρεία κατασκευής ψυγείων στο Βόρειο Πόλο, όταν λες ότι σου αρέσει να είσαι μόνος σου συνεχώς. Είναι σα να πουλάς σόμπες τον Αύγουστο στην Αφρική όταν λες ότι σου αρέσει να είσαι μονίμως στεναχωρημένος, σε κατάθλιψη, (μαλακία που μας δέρνει ένα πράμα, λέω εγώ).

Παρατήρησα πως από τη στιγμή που έχω μάθει πως άτομα που γνωρίζω προσωπικά, έχουν τη δυνατότητα να σκύψουν σε αυτήν εδώ την τρύπα του μυαλού μου και να δουν τι έχει μέσα, ένα μεγάλο άγχος με έπιασε. Αυτό εδώ το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους όσους με ξέρουν, ή ακόμη χειρότερα, νομίζουν ότι με ξέρουν. Αυτό εδώ το κείμενο στέκει σαν ρούχο απλωμένο μόλις από μπουγάδα βγαλμένο, έτοιμο να στεγνώσει μπροστά στα μάτια σας, κουφάλες. Και όχι τίποτα άλλο, το μόνο που καταφέρνουν όλοι αυτοί, είναι να μου δημιουργήσουν το ίδιο άγχος που είχα και όταν έβγαινα στη σκηνή για να παίξω τον κουφό παππού. Ή μάλλον, ΜΕΧΡΙ να βγω στη σκηνή. Γιατί μετά όλα αλλάζουν. Όλα γίνονται μια ταπετσαρία και τίποτα παραπάνω. Από τα μάτια μου και έξω, από τα αυτιά μου και μέσα, από την καρδιά μου και πάνω, από τα χέρια μου μέχρι ό,τι αγγίζω, όλα γίνονται τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο από μια αιμομιξία. Χημικές αντιδράσεις, που βαράνε με τη μία τον εγκέφαλο και το ηλιακό πλέγμα.

Αυτά, γνωστοί μου και μη. Υπάρχετε για να με αγχώνετε. Καταλαμβάνετε χώρο στο μυαλό μου τόσο, όσο μια κόκκος άμμου σε παραλία. Καταλαμβάνετε χώρο στην καρδιά μου όμως, όσο οι ωκεανοί ολόκληροι που βρέχουν όλες της ακτές της Γης ταυτόχρονα.

Και που να λιώσουν και οι πάγοι…

Η μουσική μου

Καταρχήν καλημέρα!

Απο σήμερα, στην δεξιά στήλη του blog υπάρχει μια μικρή playlist με κομμάτια που μου αρέσουν πολύ, και που με αυτά ως backround συνηθίζω να διαβάζω άλλα blogs.
Πιό δημοκρατικό είναι να επιλέξετε εσείς αν θέλετε να ακούτε μουσική την ώρα που διαβάζετε, και τι μουσική θα είναι αυτή.
Καλή ακρόαση!

Στέλιος

Tales from Γαλιά (ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ)

Γαλιά 17/11/2006

Ώρα: 21:00

Το σπίτι.
Κάθομαι στη βεράντα του σπιτιού. Μη φανταστείτε τις κλασσικές βεράντες που βλέπουν στη θάλασσα ή τους αγρούς ή δεν ξέρω και γω που. Η δική μου βεράντα βλέπει στο δρόμο. Δεν έχει ούτε πολυθρόνες να ξεκουράζονται οι επισκέπτες, ούτε τραπέζι για να ακουμπάει το γλυκό του κουταλιού και οι πορτοκαλάδες. Το μόνο που έχει είναι ένα λάστιχο, 2-3 τσουβάλια με ελειές που έχει μαζέψει η γιαγιά μου απο τα χωράφια, και μια σκάλα. Α, και εμένα έχει, που κάθομαι στο πεζούλι, με ένα τσιγάρο στο χέρι, έναν ελληνικό καφέ ακουμπισμένο κάπου εκεί, και ένα ένα μαρκαδόρο με τον οποίο γράφω σε ένα μπλοκ ζωγραφικής.
Αρχίζω και blog-όνω σιγά-σιγά (blog+σκαλώνω)... Εκεί που έβλεπα το blog μόνο σαν ένα μέρος που ανεβάζει κάποιος κειμενάκια, τώρα ψάχνω ευκαιρία να ζω εμπειρίες και να τις στολίζω κιόλας. Αυτό συμπέρανα τουλάχιστον, απο το Νοητικό Ναρκοπέδιο και μετά...

Το σπίτι βρίσκεται στην αρχή του χωριού σχεδόν. Έχει μια ευρύχωρη αυλή, κάμποσα δωμάτια, τον ξυλόφουρνο στην μικρή αυλή, το κοτέτσι (που είναι δίπλα στη μικρή αυλή) και το "σώχωρο" (τι? πως?) a.k.a. μποστάνι, ένα μικρό χωράφι δηλαδή, στα όρια του σπιτιού.
(όση ώρα γράφω, μέσα έχουν ανάψει το τζάκι και ετοιμάζονται για τα υπόλοιπα)

(και άλλη φορά τα μετα-επικοινωνιακά απο κοντά ;)

Το ατού του σπιτιού δε, είναι η ταράτσα του, η οποία (θεωρητικά) συνορεύει με το σπίτι του αδερφού του παππού μου και με άλλα 2 σπίτια (πρακτικά). Έχει άφθονο χώρο εκεί πάνω και τα καλοκαίρια ή όποτε δε βρέχει, ανεβαίνω εκεί και πίνω τον καφέ μου.
Α, απο κάτω μου είναι το υποτιθέμενο υπόγειο. Εκεί μέσα υπάρχει το βαρέλι με το κρασί απο την εποχή του παππού μου (πριν γεννηθώ εγώ ή ο πατέρας μου δηλαδή), ο αργαλειός της γιαγιάς μου που δε χρησιμοποιεί πια γιατι έχει τα αρθροιτικά της, και το πατητήρι, που πετούσαμε τα σταφύλια και χωνόμασταν όλα τα ξαδέρφια μαζί ξυπόλητα, για να βγάλουμε το μούστο...

Η γιαγιά μου.
Η γιαγιά μου ονομάζεται Ευαγγελία Τσαγκαράκη. Γεννήθηκε το 1929 (έτσι της είπαν, μιας και δεν υπήρχαν πιστοποιητικά και μαλακίες στην περιοχή εκείνη την εποχή) και είναι χήρα ιερέος. (Κάποθ εδώ σημειώνω τη φράση "παπά παιδί, διαόλου εγγόνι" και την βάζω δίπλα στο "παπά εγγόνι, διαόλου παιδί" :P)

(γιαγιά και δισέγγονος number 1: Χαραλάμπης)

Αυτός ο άνθρωπος είναι απο τους πιο απίστευτους χαρακτήρες που έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου, και που θα γνωρίσω στο μέλλον.
Κατ'αρχάς οι συνήθειές της. Της αρέσει να μαζεύει σακούλες κάθε είδους, για μελλοντική αποθήκευση χορταρικών, σπόρων, κάστανων, ελιών κ.ο.κ. όπως επίσης τηα αρέσει να μαζεύει σπάγγους-κορδόνια-λαστιχάκια, (επίσης κάθε είδους, σχεδόν σα ρακοσυλλέκτης) με τα οποία δένει τις σακούλες που έχει ήδη γεμίσει με τα προαναφερθέντα.
Φοράει μονίμως μια ποδιά πάνω απο τη φούστα της, στης οποίας τις τσέπες υπάρχουν πάντα ένα μαχαίρι χωρίς λαβή, σπάγγοι και καραμέλες. Η χρήσιμότητα των 2 πρώτων είναι περιττό να σχολιαστεί, αν έχετε διαβάσει τα παραπάνω. Οι καραμέλες είναι είτε για να τις δίνει σε παιδιά του χωριού, είτε στα εγγόνια της (ναι, της ζητάω ακόμη). Ειδικά εκείνες με γεύση κανέλλα..
Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο 77 χρονών που να ξυπνάει αξημέρωτα (ή μερικές φορές να μην κοιμάται) και να γυρνάει απο τα χωράφια γύρω στα μεσάνυχτα, πριν ή μετά κάποιες φορές.
Δεν έχω γνωρίσει επίσης παπαδιά που όταν νευριάζει, βρίζει με τις φράσεις "Γαμώ το Δία σου μέσα", "Γαμώ τον Αντίχριστό σου (πάλι μέσα)", που όταν έχουμε πειράξει ή κάνει κάτι στο σπίτι χωρίς εκείνη να το ξέρει ή να το έχει εγκρίνει, να κάνει τη θεϊκή ερώτηση "Σε διέταξα?"
Δείγμα αυταρχισμού και τσαμπουκά μιας γυναίκας που γέννησε και μεγάλωσε 5 παιδιά στην Κατοχή.
Και ξέρει και Λατινικά
"Regina rosas amat..."

Ώρα: 23:00
Ευτυχώς το πακέτο με τα τσιγάρα τελείωσε. Για το επόμενο 24ωρο μόνο οξυγόνο. Όταν ήρθα εδώ περίμενα οτι θα πιάσω το μαρκαδόρο και θα αρχίσω να γράφω γκρι αυτοκαταστροφικές φράσεις. Αλλα δεν μπορώ-δεν γίνεται-δε θέλω. Δεν προβλέπεται απο το όλο σκηνικό. Εδώ:
Δεν υπάρχουν αυτοκίνητα.
Ούτε το *&^%κεμπάπ
Ούτε το Ι.Ε.Κ.
Ούτε το Internet.
Ούτε πρώην.
Ούτε νυν.
Ούτε "φίλοι"
Ούτε "εχθροί".
Υπάρχω εγώ, ο αέρας, ο ουρανός, και κάτι ψιλά απο ομιλίες, σκέψεις, και μπλα μπλα μπλα...

Δυστυχώς όμως εδώ:
Δεν υπάρχεις εσύ. Για μια ακόμη φορά λοιπόν, οι λέξεις αποδεικνύονται λίγες και η φαντασία σου ακόμη λιγότερη, μιας και τα δεδομένα είναι ήδη το λιγότερο φτωχά μπροστά στην πραγματικότητα.
Κάπου εδώ θα μπούν και οι εικόνες.
Κάποια στιγμή...

Σάββατο 18/11/2006
Ώρα: 7:00 (ίσως και μισή ώρα μετά)
Το μάτι είναι ακόμη πρησμένο απο τον ύπνο. Χαίρομαι όσο λίγες φορές, κάθε φορά που βρίσκομαι εδώ δηλαδή. Έχω κάτσει σε ένα μικρό "μπαλκονάκι" το οποίο βλέπει την Ανατολή. Πίνω ένα ελληνικό καφεδάκι και βλέπω τον ήλιο να ξυπνάει, και ξυπνάω και γω μαζί του.
Οι υπόλοιποι είναι ήδη μέσα και κάνουν τις προετοιμασίες για το ψωμί. Ως άντρας, δε θα χρειαστώ παρά μόνο στο χειρωνακτικό κομμάτι της υπόθεσης. Τα υπόλοιπα είναι γυναικείες δουλειές.
Για μέσα Νοέμβρη κάνει καλό καιρό πάντως...
Η γιαγιά με βλέπει που απο εχθές τραβάω φωτογραφίες σαν τον τουρίστα, και δεν καταλαβαίνει το γιατί. Που να της εξηγώ... Δεν θα καταλάβει και καλά θα κάνει :P
Οι πορτοκαλιές θέλουν μάζεμα, παρεμπιπτόντως...
Κάποια στιγμή πριν το μεσημέρι, πρέπει να πάω στο νεκροταφείο να πω ένα γειά στον παππού μου. Η γιαγιά απο μικρά μας είχε μάθει οτι τις ημέρες που κάνει ζέστη, πρέπει να πηγαίνουμε που και φορά να βρέχουμε τον τάφο του, για να δροσίζεται και εκείνος.
Και σήμερα θα έχει ζέστη σίγουρα.
Ευτυχώς που δεν έφερα το γάτο. Σίγουρα θα τρελλαινόταν εδώ και θα τον έχανα.
Παρέα απο εχθές μου κάνουν όσοι φίλοι/ες θα ήθελαν να είναι εδώ αλλά δενν τα κατάφεραν. No harm done :)

Ώρα: 10:30
Το ζύμωμα τελείωσε. Πρέπει τώρα να πλάσουμε τα ψωμιά. Η μάσα πλησιάζει...

Εξτρα φωτογραφικό υλικό:

(παρτίδα νούμερο 1)

(παρτίδα νούμερο 2)

(το παίρνουμε απο εδώ...)

(και το βάζουμε εδώ...)

(ΤΙΓΚΑ ΛΕΜΕ)

(τα ψήσαμε που τα ψήσαμε...)

(να μη δοκιμάσουμε κιόλας?)

Αντε, καλή όρεξη!

Αλλαγή.

Δεν το συνηθίζω, έτσι αυτή η Πρωτοχρονιά διέφερε απο όλες τις υπόλοιπες. Και αυτό γιατί δεν μου αρέσει να την θέτω ως αφετηρία. Δύο ημέρες πριν την αλλαγή του χρόνου έκανα κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου. Τουλάχιστον με τον τρόπο που το έπραξα. Πέταξα τις δικαιολογίες στην άκρη, και κυνήγησα αυτό που πίστευα πως δεν πρέπει να αφήσω να φύγει. Όχι αυτή τη φορά. Περίμενα 2 ώρες στο κρύο και όση ώρα ήμουν εκεί, κοιτώντας μόνο την πόρτα και περιμένοντας να ανοίξει για να βγεί, πάμπολλες φορές δείλιασα και έκανα να φύγω, αλλα το δεξί μου χέρι κρατούσε ήδη το μαστίγιο και με απανωτά χτυπήματα θύμιζε στην πλάτη μου τι πρέπει να γίνει. Και έγινε.
Μια ημέρα πριν την αλλαγή, το μόνο που θυμάμαι να γίνεται ήταν αυτή η ατελείωτη προσμονή, πότε θα φύγει, πότε θα έρθει κοντά μου, δίπλα μου, σε μένα, και γω σε αυτήν. Μάζεψα το σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσα, καθάρισα το τραπέζι, και τάισα τη γάτα μπόλικο φαγητό μπας και ηρεμήσει , αλλά που...
Είπα να σκοτώσω την αναμονή φτιάχνοντας έναν αργιλέ. Κάποια στιγμή ακούγεται ενα "μπουμ" απέξω, και βγαίνοντας στο μπαλκόνι είδα στο βάθος της πόλης, απο την πλατεία Ελευθερίας, δεκάδες πυροτεχνήματα να σκαρφαλώνουν στον ουρανό και να τον γεμίζουν με σχήματα και χρώματα. Απο εκεί μέχρι το μπαλκόνι του σπιτιού μου, η καθυστέρηση φωτός και ήχου ήταν γύρω στα δύο δευτερόλεπτα. Μαγική αυτή η καθυστέρηση. Δύο δευτερόλεπτα καθαρής γαλήνης. Και μετά το "μπουμ" να σου θυμίσει πως πάντα για να δημιουργηθεί κάτι όμορφο, κάτι άλλο βίαιο, άσχημο πρέπει να προηγηθεί.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Ετοιμάζομαι βιαστικά και βγαίνω απο το σπίτι. Κάνει κρύο έξω.
Αλλαγή.
Μια ημέρα μετά την αλλαγή, και χαμογελάω σαν τον ηλίθιο μυρίζοντας το άρωμα που άφησε στα ρούχα και πάνω μου.
Δεν άλλαξε τίποτα σήμερα, έχει αλλάξει εδώ και καιρό. Σιγά μην περιμένω την πρώτη του χρόνου. Αυτά είναι για τους δειλούς. Και γω είμαι ένας απο αυτούς. Με μια μικρή διαφορά όμως. Παρακολουθώ μαθήματα γενναιότητας δι'αλληλογραφίας.