Tales from Γαλιά (ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ)

Γαλιά 17/11/2006

Ώρα: 21:00

Το σπίτι.
Κάθομαι στη βεράντα του σπιτιού. Μη φανταστείτε τις κλασσικές βεράντες που βλέπουν στη θάλασσα ή τους αγρούς ή δεν ξέρω και γω που. Η δική μου βεράντα βλέπει στο δρόμο. Δεν έχει ούτε πολυθρόνες να ξεκουράζονται οι επισκέπτες, ούτε τραπέζι για να ακουμπάει το γλυκό του κουταλιού και οι πορτοκαλάδες. Το μόνο που έχει είναι ένα λάστιχο, 2-3 τσουβάλια με ελειές που έχει μαζέψει η γιαγιά μου απο τα χωράφια, και μια σκάλα. Α, και εμένα έχει, που κάθομαι στο πεζούλι, με ένα τσιγάρο στο χέρι, έναν ελληνικό καφέ ακουμπισμένο κάπου εκεί, και ένα ένα μαρκαδόρο με τον οποίο γράφω σε ένα μπλοκ ζωγραφικής.
Αρχίζω και blog-όνω σιγά-σιγά (blog+σκαλώνω)... Εκεί που έβλεπα το blog μόνο σαν ένα μέρος που ανεβάζει κάποιος κειμενάκια, τώρα ψάχνω ευκαιρία να ζω εμπειρίες και να τις στολίζω κιόλας. Αυτό συμπέρανα τουλάχιστον, απο το Νοητικό Ναρκοπέδιο και μετά...

Το σπίτι βρίσκεται στην αρχή του χωριού σχεδόν. Έχει μια ευρύχωρη αυλή, κάμποσα δωμάτια, τον ξυλόφουρνο στην μικρή αυλή, το κοτέτσι (που είναι δίπλα στη μικρή αυλή) και το "σώχωρο" (τι? πως?) a.k.a. μποστάνι, ένα μικρό χωράφι δηλαδή, στα όρια του σπιτιού.
(όση ώρα γράφω, μέσα έχουν ανάψει το τζάκι και ετοιμάζονται για τα υπόλοιπα)

(και άλλη φορά τα μετα-επικοινωνιακά απο κοντά ;)

Το ατού του σπιτιού δε, είναι η ταράτσα του, η οποία (θεωρητικά) συνορεύει με το σπίτι του αδερφού του παππού μου και με άλλα 2 σπίτια (πρακτικά). Έχει άφθονο χώρο εκεί πάνω και τα καλοκαίρια ή όποτε δε βρέχει, ανεβαίνω εκεί και πίνω τον καφέ μου.
Α, απο κάτω μου είναι το υποτιθέμενο υπόγειο. Εκεί μέσα υπάρχει το βαρέλι με το κρασί απο την εποχή του παππού μου (πριν γεννηθώ εγώ ή ο πατέρας μου δηλαδή), ο αργαλειός της γιαγιάς μου που δε χρησιμοποιεί πια γιατι έχει τα αρθροιτικά της, και το πατητήρι, που πετούσαμε τα σταφύλια και χωνόμασταν όλα τα ξαδέρφια μαζί ξυπόλητα, για να βγάλουμε το μούστο...

Η γιαγιά μου.
Η γιαγιά μου ονομάζεται Ευαγγελία Τσαγκαράκη. Γεννήθηκε το 1929 (έτσι της είπαν, μιας και δεν υπήρχαν πιστοποιητικά και μαλακίες στην περιοχή εκείνη την εποχή) και είναι χήρα ιερέος. (Κάποθ εδώ σημειώνω τη φράση "παπά παιδί, διαόλου εγγόνι" και την βάζω δίπλα στο "παπά εγγόνι, διαόλου παιδί" :P)

(γιαγιά και δισέγγονος number 1: Χαραλάμπης)

Αυτός ο άνθρωπος είναι απο τους πιο απίστευτους χαρακτήρες που έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου, και που θα γνωρίσω στο μέλλον.
Κατ'αρχάς οι συνήθειές της. Της αρέσει να μαζεύει σακούλες κάθε είδους, για μελλοντική αποθήκευση χορταρικών, σπόρων, κάστανων, ελιών κ.ο.κ. όπως επίσης τηα αρέσει να μαζεύει σπάγγους-κορδόνια-λαστιχάκια, (επίσης κάθε είδους, σχεδόν σα ρακοσυλλέκτης) με τα οποία δένει τις σακούλες που έχει ήδη γεμίσει με τα προαναφερθέντα.
Φοράει μονίμως μια ποδιά πάνω απο τη φούστα της, στης οποίας τις τσέπες υπάρχουν πάντα ένα μαχαίρι χωρίς λαβή, σπάγγοι και καραμέλες. Η χρήσιμότητα των 2 πρώτων είναι περιττό να σχολιαστεί, αν έχετε διαβάσει τα παραπάνω. Οι καραμέλες είναι είτε για να τις δίνει σε παιδιά του χωριού, είτε στα εγγόνια της (ναι, της ζητάω ακόμη). Ειδικά εκείνες με γεύση κανέλλα..
Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο 77 χρονών που να ξυπνάει αξημέρωτα (ή μερικές φορές να μην κοιμάται) και να γυρνάει απο τα χωράφια γύρω στα μεσάνυχτα, πριν ή μετά κάποιες φορές.
Δεν έχω γνωρίσει επίσης παπαδιά που όταν νευριάζει, βρίζει με τις φράσεις "Γαμώ το Δία σου μέσα", "Γαμώ τον Αντίχριστό σου (πάλι μέσα)", που όταν έχουμε πειράξει ή κάνει κάτι στο σπίτι χωρίς εκείνη να το ξέρει ή να το έχει εγκρίνει, να κάνει τη θεϊκή ερώτηση "Σε διέταξα?"
Δείγμα αυταρχισμού και τσαμπουκά μιας γυναίκας που γέννησε και μεγάλωσε 5 παιδιά στην Κατοχή.
Και ξέρει και Λατινικά
"Regina rosas amat..."

Ώρα: 23:00
Ευτυχώς το πακέτο με τα τσιγάρα τελείωσε. Για το επόμενο 24ωρο μόνο οξυγόνο. Όταν ήρθα εδώ περίμενα οτι θα πιάσω το μαρκαδόρο και θα αρχίσω να γράφω γκρι αυτοκαταστροφικές φράσεις. Αλλα δεν μπορώ-δεν γίνεται-δε θέλω. Δεν προβλέπεται απο το όλο σκηνικό. Εδώ:
Δεν υπάρχουν αυτοκίνητα.
Ούτε το *&^%κεμπάπ
Ούτε το Ι.Ε.Κ.
Ούτε το Internet.
Ούτε πρώην.
Ούτε νυν.
Ούτε "φίλοι"
Ούτε "εχθροί".
Υπάρχω εγώ, ο αέρας, ο ουρανός, και κάτι ψιλά απο ομιλίες, σκέψεις, και μπλα μπλα μπλα...

Δυστυχώς όμως εδώ:
Δεν υπάρχεις εσύ. Για μια ακόμη φορά λοιπόν, οι λέξεις αποδεικνύονται λίγες και η φαντασία σου ακόμη λιγότερη, μιας και τα δεδομένα είναι ήδη το λιγότερο φτωχά μπροστά στην πραγματικότητα.
Κάπου εδώ θα μπούν και οι εικόνες.
Κάποια στιγμή...

Σάββατο 18/11/2006
Ώρα: 7:00 (ίσως και μισή ώρα μετά)
Το μάτι είναι ακόμη πρησμένο απο τον ύπνο. Χαίρομαι όσο λίγες φορές, κάθε φορά που βρίσκομαι εδώ δηλαδή. Έχω κάτσει σε ένα μικρό "μπαλκονάκι" το οποίο βλέπει την Ανατολή. Πίνω ένα ελληνικό καφεδάκι και βλέπω τον ήλιο να ξυπνάει, και ξυπνάω και γω μαζί του.
Οι υπόλοιποι είναι ήδη μέσα και κάνουν τις προετοιμασίες για το ψωμί. Ως άντρας, δε θα χρειαστώ παρά μόνο στο χειρωνακτικό κομμάτι της υπόθεσης. Τα υπόλοιπα είναι γυναικείες δουλειές.
Για μέσα Νοέμβρη κάνει καλό καιρό πάντως...
Η γιαγιά με βλέπει που απο εχθές τραβάω φωτογραφίες σαν τον τουρίστα, και δεν καταλαβαίνει το γιατί. Που να της εξηγώ... Δεν θα καταλάβει και καλά θα κάνει :P
Οι πορτοκαλιές θέλουν μάζεμα, παρεμπιπτόντως...
Κάποια στιγμή πριν το μεσημέρι, πρέπει να πάω στο νεκροταφείο να πω ένα γειά στον παππού μου. Η γιαγιά απο μικρά μας είχε μάθει οτι τις ημέρες που κάνει ζέστη, πρέπει να πηγαίνουμε που και φορά να βρέχουμε τον τάφο του, για να δροσίζεται και εκείνος.
Και σήμερα θα έχει ζέστη σίγουρα.
Ευτυχώς που δεν έφερα το γάτο. Σίγουρα θα τρελλαινόταν εδώ και θα τον έχανα.
Παρέα απο εχθές μου κάνουν όσοι φίλοι/ες θα ήθελαν να είναι εδώ αλλά δενν τα κατάφεραν. No harm done :)

Ώρα: 10:30
Το ζύμωμα τελείωσε. Πρέπει τώρα να πλάσουμε τα ψωμιά. Η μάσα πλησιάζει...

Εξτρα φωτογραφικό υλικό:

(παρτίδα νούμερο 1)

(παρτίδα νούμερο 2)

(το παίρνουμε απο εδώ...)

(και το βάζουμε εδώ...)

(ΤΙΓΚΑ ΛΕΜΕ)

(τα ψήσαμε που τα ψήσαμε...)

(να μη δοκιμάσουμε κιόλας?)

Αντε, καλή όρεξη!