Σ'αγαπώ αλλα δεν προλαβαίνω!

Δεν φταίω εγώ. Φταίει η Κοινωνία η πουτάνα που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει. Παιδί σου είμαι Κοινωνία και σου μοιάζω!
Δεν το περίμενα ποτέ πως η φάση θα με έβγαζε έτσι.
Πριν τρεις μέρες είπα μια ιστορία πάνω στο κορμί μιας γυναίκας. Για έναν άνθρωπο που περπατούσε στη ράχη της, για άλλον έναν που συνάντησε, και μια αράχνη που ήθελε να τους φάει.
Προχθές έκανα το δεύτερο μάθημα creative writing με την αδερφή μου. Τα μαθήματα πάνε εναλλάξ. Πεζό-ποίηση. Δεν περίμενα ποτέ πως θα άρχιζα να καταννοώ πώς λειτουργεί αυτή η Τέχνη. Μιά χαρά...
Χθες έπινα καφέ με τον αδερφό μου και 2 φίλες του, και συζητούσαμε που σταματάνε τα "δικαιώματα" στη φιλία, και που αρχίζουν τα "καθήκοντα". Οι "υποχρεώσεις".

Κάθε μέρα που περνάει και το στιγμιαίο άναμα του φλας μιας φωτογραφικής μηχανής.
Δυστυχώς στην παρούσα περίοδο, δεν μπορώ να τυπώνω τις φωτογραφίες κάθε μέρα, δεν έχω την άνεση να ανοιγοκλείνω την ψηφιακή μου.
Το μόνο που κάνω είναι να εμφανίζω το φιλμ κάθε δυο-τρεις μέρες.

Σ'αγαπώ αλλα δεν προλαβαίνω!

Ο συγκάτοικός μου είχε πει σε μια φυλλο-σοφική συζήτηση κάποτε:
"Και συμπληρώνω, αυτό. Αυτό είναι, το σταδιακό. Που με το πέρασμα του χρόνου, γίνεται συνήθεια."

Ρε μπας και έχω αρχίσει να μπαίνω στο λούκι και δεν θέλω να το συνειδητοποιήσω?