Οι 5 σημαίες - Κεφάλαιο 2

(Όλα τα κείμενα της ιστορίας μπορείτε να τα βρείτε εδώ.)

Μια φορά το μήνα, η ομάδα γιατρών τον επισκεπτόταν στο κελί του, σε μια ακόμη προσπάθεια αρωγής πληροφοριών. Διακριτικά, και για 8 ώρες μόνο, αποσταθεροποιούσαν τη δοσολογία των ψυχοφαρμάκων, έτσι ώστε ο Επιθεωρητής να νοιώθει πιο κοντά στην πραγματικότητα. Τι ειρωνία! Την πραγματικότητα που ο ίδιος είχε επιλέξει για τον εαυτό του.

Πίσω, στο μέλλον, είχε εκμεταλλευτεί πλήρως τις γνώσεις κοινωνικής μηχανικής που κατείχε. Είχε το χάρισμα να κερδίζει την εμπιστοσύνη αγνώστων, να αποσπά πληροφορίες που δεν θα έπρεπε να γνωρίζει, να δημιουργεί "τρύπες" σε συστήματα ασφαλείας, να στρώνει αργά και μεθοδικά, σαν τον διαρρήκτη, την έξοδό του προς το παρελθόν.
Αρκετά με την ειρωνία όμως. Για την ώρα έπρεπε να απαντήσει στις ηλίθιες ερωτήσεις των τρελλογιατρών.
-"Επιθεωρητά, είστε ικανοποιημένος απο την μέχρι τώρα ζωή σας?" τον ρώτησε ο ειδικευόμενος γιατρός.
-"Τη μέχρι τώρα ζωή μου? Γιατρέ, στάσου μπροστά στον καθρέφτη και κάνε την ίδια ερώτηση στον εαυτό σου, γιατι μιά μέρα σίγουρα θα πεθάνεις, και λίγες στιγμές πριν η ανυπαρξία σε καταπιεί, θα έχεις την πεποίθηση οτι όλο αυτό το παραμύθι δεν είχε κανένα απολύτως νόημα.
-"Μέχρι τότε όμως Επιθεωρητά, εγώ είμαι απ'έξω, και σεις εδώ μέσα. Και τίποτα δεν πρόκειται να λλάξει αυτή την ισορροπία. Για να καλύψω το κενό που άθελά σας δημιουργήσατε, θα σας απαντήσω. Το ξέρω πως θα πεθάνω, απλά δεν ζω με το φόβο εκείνης της στιγμής. Δεν ψάχνω την Κόλαση πριν την ώρα μου."
-"Κόλαση? Πολλοί την ορίζουν ως την απουσία του Θεού. Ούτε καζάνια, ούτε βασανιστήρια. Αν πιστεύεις πως τα πάντα γύρω σου είναι δημιούργημά Του, φαντάσου να είσαι σε ένα μέρος δίχως αυτά. Τρομακτικό?"
-"Ομολογώ πως ναί."
-"Θα σε καθησυχάσω τότε. Κόλαση δεν είναι κάποιο είδος τιμωρίας Του. Αλλα το γινόμενο μιας εξίσωσης που η λύση της έρχεται με το θάνατό σου, και με μεταβλητές τόσες όσες και οι σκέψεις, πράξεις, αλληλεπιδράσεις σου. Μην είσαι ξεροκέφαλος. Εσύ τα προκαλείς όλα, όχι ο Θεός. Αυτός υπάρχει. Με ή χωρίς εσένα. Εσύ διαλέγεις αν θα εμφανιστεί στη ζωή σου. Αλλα αυτά που λέω αφορούν εσένα. Εγώ δεν τον έχω ανάγκη πια."
-"Γιατί?" ρώτησε ο γιατρός και ξεροκατάπιε.

Ο Επιθεωρητής έμοιαζε να κηρύττει υπέρ κάποιου δόγματος, αλλα κάθε άλλο παρα αυτό έκανε. Πολύ απλά αποσπούσε την προσοχή απο πάνω του. Τους έκανε να μελετήσουν τους εαυτούς τους και όχι εκείνον. Όπως όταν κάποιος παρουσιάζει ένα τρυκ με την τράπουλα, επικεντρώνει την προσοχή του "θύματος" στο αριστερό χέρι, ενώ το δεξί είναι εκείνο που κάνει το τρυκ.

Κι όμως, το "Γιατί" του ειδικευόμενου γιατρού επικέντρωσε πάλι την προσοχή πάνω στον Επθεωρητή. Μα, το περίμενε. Ήθελε κάποιος να δώσει την αφορμή για το τελειωτικό χτύπημα.



Θέλεις την αλήθεια? Λύσε αυτό το ζουρλομανδύα και φέρε μου την ατζέντα μου. Θα σε μάθω να διαβάζεις "ανάμεσα στις γραμμές".
Θέλεις την αλήθεια? Ξέχνα όλα όσα έχεις διαβάσει στο ιστορικό μου γιατί είναι ψευδαισθήσεις με τη μορφή λέξεων.
Θέλεις την αλήθεια? Ή απλά ασχολείσαι με αυτήν επειδή δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις στη ζωή σου? Θέλεις να κάνω τη ζωή σου καλύτερη? Γίνεται. Φέρε μου την ατζέντα μου. Μήπως είμαι το μέσον για να καταξιωθεί η καριέρα σου? Λάθος. Δεν υπάρχει η καριέρα σου, ούτε κάν εσύ ο ίδιος. Θα υπήρχες αν με πίστευες. Αν δεχόσουν το γεγονός οτι τη στιγμή που σου μιλάω, σε αυτό εδώ το δωμάτιο δεν είμαστε 5 άτομα, αλλά 27.
Δεν θέλεις να δεις την αλήθεια. Μη με κάνεις λοιπόν να ξοδέψω όσα χρόνια έχουν απομείνει απο τη ζωή σου, προσπαθώντας να σε πείσω. Σου είπα, είμαι σαν το Θεό, σαν την αλήθεια. Υπάρχω. Με ή χωρίς εσένα. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να με αφήσεις να εμφανιστώ στη ζωή σου. Με έχεις ανάγκη. Εγώ, εσένα, όχι."

Το δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι συνέχισε να γράφει, και απο το μικρό παραλήρημα του Επιθεωρητή σιγά-σιγά πέρασε στον κόσμο της σιωπής.
Ο ειδικευόμενος γατρός αν είχε σηκώσει το βλέμμα του όση ώρα μιλούσε ο Επιθεωρητής, θα τον είχε δει σε τακτά χρονικά διαστήματα να γνέφει σε απροσδιόριστα σημεία του χώρου, να προσπαθεί να αφουγκραστεί προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Αλλα ήταν αδύνατον. Το στόμα του Επιθεωρητή εκτός απο αίμα έσταζε και αλήθεια. Ωμή ευωδιάζουσα αλήθεια. Η κάθε της λέξη τρύπωνε σαν κέφτης απο τα αυτιά του και πολιορκούσε τον οργανισμό του. Όσα είχε ακούσει είχαν μια δύναμη διαφορετική απο τα λόγια των συναδέλφων του, απο εκείνα του εκφωνητή ειδήσεων στην τηλεόραση, αλλα σχεδόν όμοια με αυτά που άκουγε λίγο πριν αποκοιμηθεί, κάθε βράδυ.
"Κλικ." Το κασετοφωνάκι σταμάτησε την βόλτα του στον κόσμο της σιωπής, υπο τις διαταγές του δείκτη του γιατρού.

Η αδελφή ακολουθώντας τις εντολές του γιατρού, ξεκίνησε τη διαδικασία παρασκευής του κοκταίηλ ψυχοφαρμάκων. Αυτή τη φορά όμως δεν το έκανε με προθυμία, όπως τις προηγούμενες φορές. Δεν θα προσπαθούσε ποτέ ξανά να τον ειρωνευτεί, σε μια προσπάθεια να κλέψει λίγο απο την προσοχή και την αθανασία του. Τον είχε ερωτευτεί.
Η ομάδα των γιατρών αποχώρησε, και έμειναν οι δυό τους.
Αφού τον έβαλε να ξαπλώσειμ τη στιγμή που κάρφωνε τη βελόνα του ορού στο χέρι του, πλησίασε τα καλοβαμμένα χείλη της στο αυτί του και άρχισε να τα ανοιγοκλείνει, με κοφτές ανάσες, σημάδι της αναστάτωσής της.
-"Σε πιστεύω. Δεν ξέρω πως να το αποδείξω, αλλα σε πιστεύω. Θέλω να σε βοηθήσω αλλά δεν ξέρω πως..."

Εκείνη τη στιγμή δεν ακολουθούσε την εντολή του γιατρού που την είχε παροτρύνει στο να χρησιμοποιεί την σεξουαλικότητά της για τυχόν πληροφορίες που δεν είχαν "πέσει στο τραπέζι" υπο μορφή συνέντευξης. Ακολουθούσε τους χτύπους της καρδιάς της. Ταμπούρλα βαρβάρων. Δίνουν ρυθμό στους κωπηλάτες. Ρωμαική γαλέρα. Πλέω... Φτάνω όλο και πιο κοντά, κοντά σου...

-"Θα έρθει η στιγμή που εμείς οι δύο θα βρισκόμαστε οπουδήποτε στη Φύση, αγνά παιδιά της. Υπομονή Fabijan. Υπομονή..."
Το πραγματικό της όνομα ήχησε στα αυτιά της σαν την Άνοιξη. Δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Ένα φιλί και η δόση του ορού στο μισό, αρκούσαν.

-"Καληνύχτα.."