Αλλαγή.

Δεν το συνηθίζω, έτσι αυτή η Πρωτοχρονιά διέφερε απο όλες τις υπόλοιπες. Και αυτό γιατί δεν μου αρέσει να την θέτω ως αφετηρία. Δύο ημέρες πριν την αλλαγή του χρόνου έκανα κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου. Τουλάχιστον με τον τρόπο που το έπραξα. Πέταξα τις δικαιολογίες στην άκρη, και κυνήγησα αυτό που πίστευα πως δεν πρέπει να αφήσω να φύγει. Όχι αυτή τη φορά. Περίμενα 2 ώρες στο κρύο και όση ώρα ήμουν εκεί, κοιτώντας μόνο την πόρτα και περιμένοντας να ανοίξει για να βγεί, πάμπολλες φορές δείλιασα και έκανα να φύγω, αλλα το δεξί μου χέρι κρατούσε ήδη το μαστίγιο και με απανωτά χτυπήματα θύμιζε στην πλάτη μου τι πρέπει να γίνει. Και έγινε.
Μια ημέρα πριν την αλλαγή, το μόνο που θυμάμαι να γίνεται ήταν αυτή η ατελείωτη προσμονή, πότε θα φύγει, πότε θα έρθει κοντά μου, δίπλα μου, σε μένα, και γω σε αυτήν. Μάζεψα το σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσα, καθάρισα το τραπέζι, και τάισα τη γάτα μπόλικο φαγητό μπας και ηρεμήσει , αλλά που...
Είπα να σκοτώσω την αναμονή φτιάχνοντας έναν αργιλέ. Κάποια στιγμή ακούγεται ενα "μπουμ" απέξω, και βγαίνοντας στο μπαλκόνι είδα στο βάθος της πόλης, απο την πλατεία Ελευθερίας, δεκάδες πυροτεχνήματα να σκαρφαλώνουν στον ουρανό και να τον γεμίζουν με σχήματα και χρώματα. Απο εκεί μέχρι το μπαλκόνι του σπιτιού μου, η καθυστέρηση φωτός και ήχου ήταν γύρω στα δύο δευτερόλεπτα. Μαγική αυτή η καθυστέρηση. Δύο δευτερόλεπτα καθαρής γαλήνης. Και μετά το "μπουμ" να σου θυμίσει πως πάντα για να δημιουργηθεί κάτι όμορφο, κάτι άλλο βίαιο, άσχημο πρέπει να προηγηθεί.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Ετοιμάζομαι βιαστικά και βγαίνω απο το σπίτι. Κάνει κρύο έξω.
Αλλαγή.
Μια ημέρα μετά την αλλαγή, και χαμογελάω σαν τον ηλίθιο μυρίζοντας το άρωμα που άφησε στα ρούχα και πάνω μου.
Δεν άλλαξε τίποτα σήμερα, έχει αλλάξει εδώ και καιρό. Σιγά μην περιμένω την πρώτη του χρόνου. Αυτά είναι για τους δειλούς. Και γω είμαι ένας απο αυτούς. Με μια μικρή διαφορά όμως. Παρακολουθώ μαθήματα γενναιότητας δι'αλληλογραφίας.