Η δύναμη της μελαγχολίας.

Είναι απλό. Δεν περίμενα ποτέ πως θα μελαγχολήσω από… χαρά.

Στη μοναξιά υπάρχουν κάποιες αναλογίες που αν δεν κρατηθούν, τη γάμησες. Είναι σα να λες ότι θα ανοίξεις εταιρεία κατασκευής ψυγείων στο Βόρειο Πόλο, όταν λες ότι σου αρέσει να είσαι μόνος σου συνεχώς. Είναι σα να πουλάς σόμπες τον Αύγουστο στην Αφρική όταν λες ότι σου αρέσει να είσαι μονίμως στεναχωρημένος, σε κατάθλιψη, (μαλακία που μας δέρνει ένα πράμα, λέω εγώ).

Παρατήρησα πως από τη στιγμή που έχω μάθει πως άτομα που γνωρίζω προσωπικά, έχουν τη δυνατότητα να σκύψουν σε αυτήν εδώ την τρύπα του μυαλού μου και να δουν τι έχει μέσα, ένα μεγάλο άγχος με έπιασε. Αυτό εδώ το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους όσους με ξέρουν, ή ακόμη χειρότερα, νομίζουν ότι με ξέρουν. Αυτό εδώ το κείμενο στέκει σαν ρούχο απλωμένο μόλις από μπουγάδα βγαλμένο, έτοιμο να στεγνώσει μπροστά στα μάτια σας, κουφάλες. Και όχι τίποτα άλλο, το μόνο που καταφέρνουν όλοι αυτοί, είναι να μου δημιουργήσουν το ίδιο άγχος που είχα και όταν έβγαινα στη σκηνή για να παίξω τον κουφό παππού. Ή μάλλον, ΜΕΧΡΙ να βγω στη σκηνή. Γιατί μετά όλα αλλάζουν. Όλα γίνονται μια ταπετσαρία και τίποτα παραπάνω. Από τα μάτια μου και έξω, από τα αυτιά μου και μέσα, από την καρδιά μου και πάνω, από τα χέρια μου μέχρι ό,τι αγγίζω, όλα γίνονται τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο από μια αιμομιξία. Χημικές αντιδράσεις, που βαράνε με τη μία τον εγκέφαλο και το ηλιακό πλέγμα.

Αυτά, γνωστοί μου και μη. Υπάρχετε για να με αγχώνετε. Καταλαμβάνετε χώρο στο μυαλό μου τόσο, όσο μια κόκκος άμμου σε παραλία. Καταλαμβάνετε χώρο στην καρδιά μου όμως, όσο οι ωκεανοί ολόκληροι που βρέχουν όλες της ακτές της Γης ταυτόχρονα.

Και που να λιώσουν και οι πάγοι…