Ode to Joy

Η μέρα αν και σαν όλες τις άλλες, το ίδιο εμφανισιακά δυσάρεστη, έκρυβε μέσα της κάτι από χαρά. Μια μικρή δόση μυστικής ευκινησίας, που μας πιάνει κατά καιρούς, σαν κι αυτές που σου δίνουν την εντολή να χαμογελάς μόνος σου, να βγαίνεις στο δρόμο και να νοιώθεις ζωντανός, πείτε μου ότι νοιώθετε τι εννοώ…

Το μόνο μειονέκτημα απέναντι σε αυτές τις μικρές δόσεις, είναι πως δεν μπορούν εύκολα να περιγραφούν με λόγια και συνήθως καταφεύγουμε σε ατυχείς προσπάθειες, καλή ώρα σαν κι αυτήν.

Η ομορφιά της ομορφιάς είναι ότι δεν μπορείς να γίνεις συγκεκριμένος με αυτό που σου προκαλεί την ευφορία αυτή, είναι πάντα, μα πάντα ένα σύνολο αυτό που σε καθηλώνει. Σαν τις όμορφες γυναίκες. Αν αρχίσεις να προσέχεις επιμέρους τα χαρακτηριστικά, ίσως και να απογοητευτείς. Αλλά το σύνολο είναι αυτό που σε κάνει να μην μπορείς μακριά τους.

Η ομορφιά της ομορφιάς είναι σαν την όρεξη. Δεν μπορείς να πείσεις κάποιον γιατί σου αρέσει ένα συγκεκριμένο φαγητό, μια συγκεκριμένη γεύση, υφή, μυρωδιά. Απλά συμβαίνει. Και στον άλλο συμβαίνει. Αλλά αλλιώς.

Η ομορφιά της ομορφιάς είναι πως οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα μέσα από τις πράξεις τους και να την ορίζουν, και να την παράγουν, και να την εξευτελίζουν. Και μερικά πράγματα που κάνει ο άνθρωπος μένουν για πάντα, αφήνοντας μας με την απορία πως είναι δυνατόν ένας μόνο άνθρωπος να μπορεί να προκαλεί τόσα πολλά συναισθήματα σε έναν άλλο.

«Ώ φίλοι κάνετε ησυχία! Ας τραγουδήσουμε πιο χαρούμενα τραγούδια, γεμάτα από ασίγαστες ζητωκραυγές.

Χαίρε γλυκιά σπίθα αγιοσύνης-Κόρη του Παραδείσου που σε φωτίζει η φωτιά-εσένα λατρεύουμε-το ουράνιό σου κατοικητήριο-οι μαγικές σου επανενώσεις-όλα όσα οι άνθρωποι και το συμφέρον χώρισαν-όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν αδέρφια-κάτω από τα απαλά «στεντόρεια» φτερά σου.

Ποιος άραγε τα σμίλεψε? Όποιος έχει φιλία σταθερή ή έχει αποκτήσει σύζυγο αξιαγάπητη και αληθινή.

Όσοι κάποια αδελφή ψυχή μπορούν να καλέσουν, στο τραγούδι να’ρθουνε, μαζί μας να λατρέψουν. Μα όσοι δεν μπορούν, ας φύγουν από αυτό τον κύκλο των δακρύων.

Όλα τα πλάσματα μοιράζονται χαρά στα στήθη της μάνας Φύσης. Όλοι οι δίκαιοι και όλοι οι άδικοι γεύονται τα δώρα της. Φιλιά και φρούτα της αμπέλου, φίλος δοκιμασμένος ως το τέλος του θανάτου. Ικανοποίηση νοιώθουν ακόμη και τα σκουλήκια και Χερουβίμ ίστανται ενώπιον Θεού!

Με χάρη, σαν τα ουράνια σώματα, με του σύμπαντος το μεγαλείο για σύμμαχο, αδέλφια δώστε τον αγώνα σας, σαν ήρωες στην αποστολή τους.»

Αυτά λέει ο Schiller…

Και τα ακούς μελοποιημένα από τον φίλο Ludwig, πώς να καταφέρεις να προσδιορίσεις την ευφορία. Can you?

Εγώ πάντως όχι…